คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ผลที่ตามมา (รีไรท์)
เรามาดูนามของผู้โชคร้ายกันเลยดีกว่า
แฮ่ก!! แฮ่ก!! แฮ่ก!! เสียงหอบไม่เป็นจังหวะของหลายคนเนื่องจากเหนื่อยมาก บางคนไปนอนแผ่ 50 สตางค์ ( 2 สลึง ^ ^) อยู่บนพื้น
“เอ้าเอ้า เหนื่อยกันแล้วเหรอ ว่าจะให้ไปฝึกต่ออีกนะ”ฮารุยิ้มอย่างสะใจที่ได้แกล้งคนเล่น
“ลองไปวิ่งเองดูเซ่!! >O<”
“^_^;;”
แต่แล้วสายตาของสองนักเก็บข้อมูลก็มูลเหลือบไปเห็นคนที่เพิ่งวิ่งมาถึง
“โมโมชิโระ ไคโด ฟูจิ ฮิวาตาริ โอโรงินาว่า อายาเสะ” อินุอิเรียก
ทั้ง 6 คนเดินมาหาผู้เรียกตัวอย่างทุลักทุเล หายใจไม่เป็นจังหวะ แรงเดินก็แทบไม่เหลือแล้ว
“พวกเธอคือกลุ่มที่มาช้า เอ้า! เอานี่ไป” ฮารุยื่นเม็ดกลมๆเล็กคล้ายกับลูกอมสุขภาพให้ แต่คราวนี้เป็นช็อกโกแลต
“เดี๋ยวเดี๋ยวเดี๋ยว อย่าลืมไอ้นี่สิ” อินุอิยกชาลงทัณฑ์มาราดหน้าช็อกโกแลต (สยอง - -")
ทั้ง 6 คนรับมา
“อยากลองกินดูจังเลย”ฟูจิพูด หลายคนมองอย่างแหยงๆ
“งั้น... ท่านละนะคร้าบ / ค้า”ว่าจบก็จัดการโยนช็อกโกแลตมรณะใส่ปาก
O.O !?
“แว้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงร้องโหยหวนดังลั่นคอร์ด
แปะ! แปะ! แปะ! แปะ!
ฮารุใช้เทปปิดปากไม่ให้คายช็อกโกแลตมรณะ (=_=”) ออกมา โดยใช้กระบวนท่าลับเฉพาะ (เว่อร์ๆ) มัดแขนทั้ง 5 คนอย่างรวดเร็ว
“อืม... อร่อยดีนะ มีอีกรึเปล่ายากิซาวะ”ฟูจิลิ้นจระเข้ขนานแท้
=_=;;
. . . . . . . .
นะโม ตัสสะ ภะคะวาโต -_- เอ๊ย!! >_<
“อืม...”
“ร... ริ... รินะ รินะทำใจดีๆไวนะ”
เสียงของใครบางคนค่อยๆชัดเจนขึ้นในหัวของรินะ เปลือกตาของสาวน้อยค่อยๆเปิดขึ้น
“มินาโฮะ”เธอเปรย
บุคคลที่เห็นตรงหน้าคือมินาโฮะ ที่ตอนนี้ดูโล่งอกขึ้นเยอะที่เพื่อนของเธอได้สติซะที
“กัปตันมินาโฮะ ฮิวาตาริก็ได้สติแล้วค่ะ”เสียงของคนในทีมเทนนิสหญิงคนหนึ่งแว่วๆมา
“รู้แล้ว”มินาโฮะขานกลับไป รินะหันไปมองรอบๆ อ้าว ทั้งไอ ซัสสึ โมโมชิโระ แล้วก็คนอื่นที่กินช็อกโกแลตของฮารุเข้าไป นอนหมดสภาพหยั่งกะตายแล้ว
มินาโฮะเหมือนรู้ใจเพื่อน จึงชิงตอบก่อนที่รินะจะได้ถาม
“พอทุกคนกินไอ้ช็อกโกแลตนั่นเข้าไปก็หมดสติไปเลย มีแต่คุณฟูจิเท่านั้นล่ะที่ไม่เป็นไร ส่วนฮารุกับคุณอินุอิก็...”
มินาโฮะมองไปทางคอร์ด รินะมองตามไป
“มันดีต่อสุขภาพน้า โย่ววววว >[]<!!” ฮารุและอินุอิตะโกน
=_____=;; ...
สองคนนั้นโดนเท็ตสึกะกับมินาโฮะทำโทษให้วิ่งรอบสนาม 100 รอบ (สมควร = =;;)
“รุ่นพี่มินาโฮะ ไม่มีแรงเลย”เสียงคร่ำครวญจากซัสสึดังมาจากใกล้ๆ ซัสสึเดินมาหาโดยมี
ชิโอริคอยพยุง
“เป็นอะไรมากมั้ยจ้ะ ซัสสึ” กัปตันฝ่ายหญิงถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่มีอะไรบุบสลายค่ะ แต่แขนขาไม่มีแรงเลย TT^TT”
มินาโฮะมองดูนาฬิกา อืม... 6 โมงแล้วนี่นา
“วันนี้พอแค่นี้ แยกย้ายกันกลับได้ / เลิกซ้อมได้”
มินาโฮะและเท็ตสึกะมองหน้ากันโดยมิได้นัดหมาย
“....”
“............”
“รินะไหวมั้ย วันนฉันไปส่งนะ”มินาโฮะหันไปบอกรินะ แต่เจ้าตัวกลับส่ายหน้า
“ไม่ได้นะมินาโฮะ บ้านชั้นอยู่แถบ *&^)*)_&$^#@%& เชียวนะส่วนบ้านเธอก็อยู่ตั้ง *) ^%$#%^_ ห่างกันจะตายไป ถ้าเธอไปส่งฉันเดี๋ยวมีหวังได้กลับบ้าน 3 ทุ่มแน่ๆ แล้วอีกอย่างนะ ฉันก็ยังพอมีแรงเดิน”
“แต่ว่า...”
“นี่ บ้านอายาเสะอยู่ใกล้ๆกับบ้านฉันพอดีนะ เดี๋ยวให้ฉันช่วยพาไปส่งก็ได้”
ฟูจิบอก ใบหน้ายังคงยิ้มแย้ม
“ได้มั้ยล่ะ ถ้าไม่รังเกียจละก็”ฟูจิถาม
“เอ่อ...” รินะจู่ๆก็หน้าขึ้นสี หญิงสาวมีอาการแปลกๆ
“ว่าไงล่ะรินะ หรือจะใหฉันไปส่งก็ไม่ว่านะ”มินาโฮะบอก
“กะ...ก็ได้จ่ะ”รินะตอบ
“ไม่ต้องกลัวว่ารุ่นพี่ฟูจิจะทำอะไรหรอกฮะ” โมโมะแซวเล่น
“-/ / /-“
“งั้นฝากฟูจิคุงพารินะไปส่งด้วยนะจ้ะ”มินาโฮะหันไปบอกฟูจิ
“อื้ม^ ^”
“เดี๋ยวๆ มินาโฮะ หยิบถุงกระดาษตรงนั้นใหฉันหน่อยได้มั้ย” รินะบอกมินาโฮะ
เพื่อนสาวเดินไปหยิบถุงนั่นมาให้ พอแอบส่องดูข้างในก็อดยิ้มไม่ได้
“นี่จ่ะรินะ สู้เค้าล่ะ อย่ามัวแต่อายจนไม่ได้ให้ซะนะ”คำพูดประโยคหลังนี่เป็นเสียงกระซิบ
“มินาโฮะ -/ / /-“รินะเกิดอาการหน้าแดง
“นี่เอจิเซ็น ช่วยพาฮิวาตาริไปส่งบ้านหน่อยได้มั้ย จำได้ว่าบ้านอยู่ใกล้ๆกันไม่ใช่เหรอ”
โออิชิหันไปบอกเรียวมะ แต่เจ้าตัวดันไม่ได้ฟัง
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันกลับเองได้” ไอรีบท้วงทันควัน
“แต่ไอกลับคนเดียวได้เหรอ ทางก็ออกเปลี่ยว เดี๋ยวก็มีคนฉุดไปทำอะไรมิดีมิร้ายกันพอดี”
โมโมกะที่อยู่ใกล้ๆโผล่มาร่วมวง
“ว่าไงล่ะเอจิเซ็น ติดธุระอะไรรึเปล่า”โออิชิหันไปถามเรียวมะ
“เปล่าฮะ”เรียวมะตอบ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาพูดเรื่องอะไรกัน เพราะเขาก็ไม่ได้สนใจอยู่แล้ว เรียวมะจึงไปหยิบน้ำมาดื่ม
“งั้นวานนายไปส่งฮิวาตาริด้วยนะ”โออิชิพูดต่อ
=O= พรวด!!! น้ำในปากออกมาเกือบหมด
“ทำไมต้องเป็นผมด้วยฮะ”เรียวมะถามเสียงเซ็งๆ
“ก็บ้านนายอยู่ใกล้บ้านฮิวาตาริไง เจ้าเปี๊ยก ไปส่งเค้าหน่อยไม่เสียหายหรอกน่า”คิคุมารุบอก
“ก็ได้ฮะ”
“เฮ่อ~~ คงไม่ต้องเป็นห่วงใครแล้วล่ะ ซัสสึก็มีชิโอริช่วยพากลับแล้ว”มินาโฮะพูดกับตัวเอง
“มินาโฮะ ฉันกลับก่อนนะ”เสียงชิโอริดังมาจากด้านหลัง
“อะ... จ่ะ กลับบ้านดีๆล่ะ”
จากนั้นทุกคนจึงแยกย้ายกัน เหลือไว้เพียงกัปตันทีมเทนนิสหญิงที่อยู่เก็บของที่ชมรม
.................................
// เฮ่อ~ สุดท้ายก็ทำมาจนได้สินะเรา -/ / /- ช่างมันเถอะ // มินาโฮะคิดขณะล็อกกุญแจคอร์ด
แกร๊ก~~
// วันนี้แวะไปยืมหนังสือหน่อยดีกว่าเรา หวังว่าบรรณนารักษ์ยังไม่ปิดห้องสมุดนะ //
คิดได้ดังนั้นมินาโฮะก็วิ่งไปหยิบของ แต่ก็ต้องหยุดมองถุงกระดาษใบเล็กๆที่เธอนำมาด้วย
// เอาน่ามินาโฮะ อย่าไปใส่ใจกับมันนักสิ // เธอคิดในใจ แล้วหยิบของที่เหลือตรงไปยังห้องสมุด
ซ่า!! ซ่า!! ฝนตกแล้ว ระวังเป็นหวัดนะทุกโคน ^O^ (ฝนอะไรพูดได้ด้วย =_=”)
“อ๊า ฝนตก TT^TT”มินาโฮะรีบเร่งฝีเท้าเพื่อเข้าไปหลบฝนในห้องสมุด
. . . . . . . . .
ตอนนี้ไฟก็ดับหมด มินาโฮะมายืนหลบฝนอยู่ตรงใต้ศาลา ก็ถ้าจะวิ่งให้ถึงห้องสมุด
มีหวังเปียกเป็นลูกหมาตกน้ำพอดี (^_^;;)
ตอนนี้กัปตันทีมเทนนิสหญิงของเราเปียกพอสมควร ลมเย็นก็พัดแรงขึ้นทุกที
มินาโฮะนั่งลงบนที่นั่งในศาลา วางของทุกอย่างลงให้หมด แล้วหาผ้าอะไรที่ยังไม่เปียก
เช็ดแว่นตาที่มัวเพราะน้ำฝน เธอเอามือกอดอก ริมฝีปากบางสั่นระริกด้วยความหนาว สายตาของหญิงสาวมองออกไปข้างนอก
// เมื่อไหร่ฝนจะหยุดซะทีนะ กลางเดือนกุมภาพันธ์แบบนี้ไม่น่าจะมีฝนตกนี่นา //
เธอคิดอย่างสงสัย แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมาย ขณะภาพข้างหน้าก็ค่อยๆเลือนราง
“อ๊ะ!”มินาโฮะส่ายหน้าเรียกสติคืนมา
ชั้นเป็นอะไรไปรึเปล่าเนี่ย...
แต่แล้วก็มีเงาของใครบางคนเข้ามาอยู่ในศาลาด้วย มินาโฮะพยายามเพ่งมองฝ่าความมืดเพื่อให้เห็นบุคคลที่เข้ามาชัดๆ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จะเป็นใครหนอ คิดว่าท่านผู้อ่านคงรู้อยู่แล้วล่ะ
ความคิดเห็น