คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6
Chapter 6
“นี่! จางอูยอง มีอะไรก็มาคุยกันให้รู้เรื่องสิ” มือหนาขวาต้นแขนเล็กไว้ก่อนจะกระชากร่างบางให้หันกลับมาหาตัวเอง อูยองเบ้หน้าเล็กน้อยเพราะความเจ็บปวดจากแรงกระชากและแรงบีบ
“นายงอนฉันเรื่องซูจีใช่มั้ย?” นิชคุณจ้องมองใบหน้าเล็กที่ก้มหน้าเพื่อหลบสายตาของเค้า ก่อนจะใช้มืออีกข้างเชยคางของอูยองขึ้นมาให้มองตาของเค้า
“พูดกับฉันสิอูยอง มีอะไรก็พูดออกมา” น้ำเสียงที่เคยแข็งกร้าว ตอนนี้กลับกลายเป็นน้ำเสียงที่อ่อนโยน ร่างบางที่ได้ยินน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป จึงเลื่อนสายตาไปจ้องมองนัยน์ตาของร่างสูง แววตาที่จริงใจและแววตาที่อ่อนโยนแบบนั้น
แววตาของนาย…เป็นเรื่องจริงสินะ
นิชคุณโอบกอดร่างบางอย่างอ่อนโยน พร้อมกับเอามือลูบผมของอูยองเบาๆ อูยองเองก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร เพียงเพราะรู้สึกว่าความรู้สึกแบบนี้ นิชคุณคงไม่ได้แกล้งแน่ มันเป็นความรู้สึกที่อบอุ่นและอ่อนโยน
“อูยองอ่า ฉันกับซูจีไม่ได้มีอะไรกันแล้วจริงๆนะ ที่บ้านฉันกับบ้านซูจีน่ะรู้จักกัน แล้วพอดีวันนั้นคุณพ่อของซูจีเกิดอุบัติเหตุ ฉันเลยต้องรีบไปโรงพยาบาลน่ะ เพราะคุณลุงกับพ่อฉันสนิทกัน ขอโทษนะที่ต้องให้นายกลับบ้านคนเดียว ขอโทษที่ทำให้นายเข้าใจผิด ฉันขอโทษ” น้ำเสียงแผ่วเบาที่กระซิบข้างหูของอูยอง
“ทำไม…ทำไมนายถึงอยากอธิบายให้ฉันฟัง ทั้งๆที่ไม่จำเป็น” อูยองเองก็พูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาเช่นกัน อูยองทั้งสับสนและลังเล
แบบนี้คือความรักหรือป่าว?
“จำเป็นสิ นายน่ะเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตฉันไปแล้ว การที่ไม่ได้เห็นหน้านาย ไม่ได้ยินเสียงของนาย มันทำให้ฉันไม่อยากทำอะไรเลย แล้วยิ่งนายหลบหน้าฉันและไม่อยากพูดกับฉัน มันเหมือนฉันจะขาดอากาศหายใจยังไงไม่รู้” เสียงแผ่วเบาที่ร่ายยาว ทำให้อูยองอมยิ้มพร้อมกับหัวใจที่พองโต
“นิชคุณ…”
“หื้ม”
“พรุ่งนี้ไปเที่ยวทะเลกันมั้ย?” นิชคุณผละออกจากอูยองก่อนจะมองหน้าร่างบางด้วยความดีใจ
“ไปสิ ไปๆ” ก่อนจะดึงอูยองเค้าไปกอดอีกครั้ง และกระชับอ้อมกอดให้มากกว่าเดิม
“พอแล้ว มากไปแล้วนะ” อูยองดันนิชคุณออก แต่ก็ไม่เป็นผลสักเท่าไร เพราะนิชคุณเล่นอุ้มเค้าแล้วเหวี่ยงไปมาด้วยความดีใจ อูยองเองก็ดีใจเหมือนกัน
คงจะเป็นความรักแล้วสินะ ><
_____________________
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“คร้าบบบบ” อูยองเอ่ยเสียงเป็นสัญญาณตอบรับให้คนข้างนอกเข้ามาได้ ก่อนจะหันไปเลือกเสื้อผ้าที่จะใส่ไปทะเลวันนี้ โดยที่ไม่รู้เลยว่าคนที่เข้ามาในห้องไม่ใช่แม่ของเค้าแต่เป็นนิชคุณต่างหาก
“ยังไม่อาบน้ำอีกเหรอ?” เสียงทุ้มดังขึ้นทำเอาร่างบางสะดุ้งโหยง
“เย้ย! นายเข้ามาได้ยังไงเนี่ย?” อูยองถามด้วยสีหน้าฉงน
“ฉันเคาะประตูแล้วนะ” นิชคุณบอกก่อนจะเดินไปนั่งที่ปลายของอูยองอย่างถือวิสาสะ
“ลงไปรอข้างล่างไป ฉันจะอาบน้ำ” อูยองบอกพร้อมกับดันไหล่กว้างให้ลุกขึ้นและออกไป แต่ร่างสูงก็ฝืนไว้ ก่อนจะหันไปคว้าข้อมือเล็กทั้งสองข้าง พร้อมกับยิ้มหน้าทะเล้นพลางเลื่อนหน้าไปใกล้ๆ
“ฉันไม่แอบดูนายหรอกน่า…ดูสิ น่าแดงหมดแล้ว” อูยองสะบัดข้อมือออกก่อนจะเอามือจับแก้มแดงๆไว้ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป นิชคุณได้แต่ยิ้มด้วยความเอ็นดู
_________________
“ว้าววว สดชื่นจัง”
“อูยองอย่ายื่นมือออกไปนะ มันอันตราย” นิชคุณเอ่ยห้ามร่างบางที่กำลังจะยื่นมือออกไปนอกหน้าต่างรถ แต่อูยองไม่สนใจแถมยังยื่นหัวออกไปอีก นิชคุณจึงต้องขับรถชิดซ้ายเพื่อร่างบางจะได้ไม่เป็นอันตราย
ดื้อจริงวุ้ย = =
ทั้งสองคนเดินเล่นกันอยู่ที่ชายหาด สายลมที่พัดผ่านพร้อมกับเสียงคลื่นที่ซัดเข้าฝั่ง เป็นบรรยากาศที่แสนโรแมนติก อูยองกับนิชคุณทิ้งตัวลงนั่งตรงชายหาด ร่างสูงจ้องมองใบหน้าของร่างบางที่ดูมีความสุขก็อดยิ้มตามไม่ได้
“ทำไมถึงอยากให้พามาทะเลล่ะ?” นิชคุณเอ่ยถามพลางมองหน้าของอูยองไปด้วย
“มันทำให้ฉันคิดถึงบ้านน่ะ คิดถึงคุณตากับคุณยาย คิดถึงเพื่อนๆที่นู้น” สายตาของอูยองยังคงจ้องมองไปที่ทะเลกว้าง โดยไม่รู้เลยว่ากำลังมีคนจ้องมองอยู่
“ที่บ้านฉันก็มีทะเลสวยๆนะ ที่ประเทศไทยน่ะ ไว้วันหลังฉันจะพานายไป” นิชคุณเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใส อูยองหันหน้ามามองนิชคุณอย่างรวดเร็ว
“ใครเค้าจะไปกับนาย” อูยองแกล้งนิชคุณเล่น ด้วยคำพูดที่ดูไม่พอใจเล็กน้อย แต่นิชคุณกลับยกยิ้มอย่างเหนือกว่า
“งั้นเหรอ? แล้วใครกันที่ชวนฉันมาที่นี่” นิชคุณพูดพลางจ้องหน้าคนแก้มป่องที่กำลังขึ้นสีแดงระเรื่อ
“ก็…ก็ฉันไม่มีเพื่อนมาด้วยนี่” อูยองหลบสายตาก่อนจะหาข้อแก้ตัว ที่ฟังก็รู้แล้วว่าโกหกแน่นอน
“แล้วจุนโฮล่ะ ไหนจะแม่นายอีก เพื่อนที่โรงเรียนนายก็เยอะนี่” นิชคุณยังคงต้อนอูยองไปเรื่อยๆ อูยองเองก็หน้าแดงขึ้นเรื่อยๆ
“ก็ได้ๆ ฉันอยากมากับนายนี่” อูยองยอมรับในที่สุด แต่นิชคุณยังคงแกล้งต่อ
“อะไรนะ เมื่อกี๊ลมพัดแรงน่ะ ไม่ได้ยินเลย” ร่างสูงแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน พลางยื่นหูไปใกล้ๆร่างบาง
“ฉันอยากมากับนาย พอใจยัง?!” อูยองตะโกนเสียงดังลั่น ก่อนจะลุกขึ้นเดินนี้ นิชคุณยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะลุกขึ้นเดินตามร่างบางไปติดๆ
“โอ๋ๆ แค่แกล้งเล่นนิดหน่อยเอง” นิชคุณบอก ก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือเล็กๆนั่นไว้ อูยองหันมายิ้มให้บางๆ นิชคุณเองก็เช่นกัน ก่อนทั้งคู่จะเดินเล่นไปตามชายหาดอย่างมีความสุข
ฉันกำลังมีความสุข…ความรัก เริ่มต้นขึ้นแล้ว
___________________
“ต้องไปซื้อของมาตุนไว้ซะแล้ว” เจบอมเปิดตู้เย็นดูก็เห็นแค่ขวดน้ำสองสามขวด จึงตัดสินใจจะลงไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาเก็ตมาตุนไว้ที่บ้าน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ปัง ปัง ปัง!
เจบอมเคาะประตูห้องของแทคยอนเพื่อที่จะชวนให้ไปเป็นเพื่อนกันหน่อย แต่ก็ไม่มีใครมาเปิดประตู จึงใช้เท้าเตะแต่ก็เงียบอยู่ดี จึงเอาหูแนบลงไปกับประตู เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับเจบอมจึงเดินออกไปซื้อคนเดียวซะเลย
“ขอบคุณครับ” เจบอมกล่าวขอบคุณพนักงานซุปเปอร์มาเก็ต ก่อนจะเดินออกมาแล้วตรวจเช็คของ เมื่อเห็นว่าได้ของที่ต้องการครบแล้วก็เดินกลับห้อง
เดินมาได้สักพัก เมื่อผ่านซอกตึกของตึกนึงก็เห็นกลุ่มวัยรุ่นกำลังทำร้ายเด็กหนุ่มคนนึง เจบอมหรี่ตามองก็ต้องเบิกตาโตกว้าง เพราะคนที่กำลังโดนรุมทำร้ายนั่นคือ อ๊คแทคยอน
เจบอมรีบวิ่งเข้าไปช่วยแทคยอนอย่างรวดเร็ว ใช้วิชาศิลปะป้องกันตัวที่ร่ำเรียนมาตั้งหลายปีจัดการกับพวกเด็กวัยรุ่นเหล่านั้น และไม่นานเด็กวัยรุ่นสี่คนก็ต้องสลบเหมือดเพราะฝีมือของเจบอม จากนั้นเจบอมรีบวิ่งเข้าไปดูอาการของแทคยอนอย่างรวดเร็ว
“แทค เป็นไงบ้าง?” ร่างเล็กจับหัวของแทคยอนวางบนตัก ใบหน้าที่มีแต่รอยแผลและเลือดสีแดงสด
“ผมไม่เป็นไร พี่นั่นแหละ ดูสิมีแผลด้วย” แทคยอนพูดเสียงแผ่ว ก่อนจะมองใบหน้าหวานที่มีรอยแผลตรงหน้าผาก แล้วก็สลบไปในที่สุด เจบอมจึงตัดสินใจแบกแทคยอนขึ้นหลังแล้วพามาที่ห้อง
เจบอมจัดการวางร่างใหญ่ไว้บนเตียงนอน ก่อนจะหยิบเครื่องมือทำแผลมาทำแผลให้แทคยอนด้วยความระมัดระวัง ใบหน้าที่มีรอยแผลเต็มไปหมดแต่ก็ยังบดบังความหล่อของร่างสูงนี่ไม่ได้ เมื่อทำแผลเสร็จเจบอมก็จัดการเช็ดตัวในส่วนที่สามารถเช็ดได้ ก่อนตัวเองจะไปอาบน้ำและล้มตัวลงนอนที่โซฟาห้องนั่งเล่น
__________________
“โอ้ย! ปวดหัวชะมัด” แทคยอนกวาดสายตามองไปรอบๆห้องที่ไม่คุ้นตา แต่ก็พอรู้ว่าห้องนี้คือห้องของเจบอม แทคยอนมองหาคนตัวเล็กแต่ก็ไม่เจอ จึงเดินออกมาหาที่ห้องนั่งเล่นก็เห็นร่างเล็กกำลังนอนหลับอยู่บนโซฟา
“มัวแต่ดูแลคนอื่น ทำไมไม่ดูแลตัวเองบ้างนะ” แทคยอนพูดเบาๆ ก่อนจะเดินไปหากล่องพยาบาลแล้วหยิบพลาสเตอร์มาแปะแผลบนหน้าผากของร่างเล็กอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็นหวังจะทำอาหารให้คนร่างเล็ก แต่เพราะไม่มีส่วนประกอบจึงกลับไปอาบน้ำแต่งตัวที่ห้องตัวเอง ก่อนจะลงไปซื้อส่วนประกอบมาทำอาหาร
“กลิ่นอะไรไหม้ๆ” เจบอมที่เพิ่งตื่น รีบวิ่งไปดูในครัวก็เห็นแทคยอนกำลังทำท่างุ่มง่ามอยู่ในครัว ก็แทบจะวิ่งเข้าไปเตะคนร่างสูงที่ทำครัวเค้าเลอะเทอะ
“เฮ้ย! ทำอะไรของแกเนี่ย!?” เจบอมตะโกนเสียงดังลั่น แทคยอนสะดุ้งโหยงเลยทีเดียว
“ก็จะทำอาหารให้ให้พี่กินไง ไปนั่งรอก่อนนะ” แทคยอนที่ถือตะหลิวอยู่โบกตะหลิวไปมาเพื่อไล่ให้เจบอมไปนั่งรอก่อน เจบอมมองด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ ก่อนจะเดินไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ แล้วออกมารอที่ห้องนั่งเล่น
“อาหารเสร็จแล้วววว” เสียงลั้นลาของแทคยอนดังขึ้น เจบอมจึงเดินไปที่โต๊ะอาหาร ก่อนจะมองอาหารของแทคยอนแล้วเงยหน้ามองเจ้าตัวคนทำอาหาร
“นี่แน่ใจนะว่ากินได้อ่ะ?” เจบอมว่า ก่อนจะหยิบตะเกียบมาเขี่ยๆอาหารตรงหน้าดูว่ามันใส่ยาพิษลงไปหรือป่าว?
“โห แรงอ่ะ กินได้ดิ มันไม่มียาพิษหรอกน่า” แทคยอนบอกก่อนจะดันไหล่เจบอมให้นั่งลง เจบอมลองใช้ช้อนตักน้ำซุปขึ้นมาชิม แทคยอนที่มองตามอย่างคาดหวังในรสชาติ
“อร่อยมั้ย?”
“อื้ม อร่อยดี” เจบอมตอบ ทำให้รอยยิ้มผุดบนใบหน้าหล่อ ก่อนจะใช้ช้อนตักน้ำซุปขึ้นมาชิมบ้าง
“อี๋ เค็มอ่ะ พี่กินไปได้ไงเนี่ย” แทคยอนแทบจะกลืนไม่ลง พลางเงยหน้าขึ้นไปมองคนร่างเล็กที่หัวเราะลั่นอยู่อย่างสะใจ
“กินๆไปเหอะน่า ก็อร่อยดีออก” เจบอมบอกก่อนจะลองชิมอาหารอย่างอื่นที่แทคยอนพยายามทำให้เค้า นี่มันครั้งแรกนี่นาก็ไม่แปลกที่อาหารจะออกมารสชาติแบบนี้
“นี่ นายไปพักผ่อนไป เดี๋ยวฉันล้างจานเอง” เจบอมบอกแทคยอนที่กำลังจะลงมือล้างจาน ไม่ได้เป็นห่วงแทคยอนนะ เป็นห่วงจานมากกว่า กลัวมันจะแตก = =
“พี่นั่นแหละไปพัก ดูดิมีแผลทำให้หน้าแก่ขึ้นเลยอ่ะ” แทคยอนบอก ก่อนจะชี้หน้าเจบอมแล้วหัวเราะร่า
“เหอะๆ ไอ้ย่น! ดูหน้าตัวเองก่อนเถอะ” เจบอมปัดมือแทคยอนออกก่อนจะเดินหนีไปห้องนั่งเล่น แต่เสียงของแทคยอนก็ยังคงตามหลังมาติด
“อ้าว ไม่ล้างจานแล้วเหรอ?” แทคยอนตะโกนบอกเจบอมที่หนีไปนั่งดูโทรทัศน์
“แกล้างไปเลยไป แต่ถ้าทำจานฉันแตกนะ รอยแผลบนหน้าแกจะเพิ่มขึ้น!” เจบอมตะโกนมาจากห้องนั่งเล่นทำให้แทคยอนต้องล้างจานเองคนเดียว แต่ก็อดยิ้มไม่ได้
เพล้ง!
“เฮ้ย! ไอ้บ้าแทคยอน แกตาย!!!”
ถึงจะโหดไปนิด แต่ก็น่ารักอยู่ดีแหละ
เค้าขอโทษน้าาาา ที่มาอัพช้า
คุกเข่าเพื่อเป็นการทำโทษ TT
แต่ก็มาอัพแล้วเนอะ อิอิ พาร์ทนี้ไม่มีชานโฮนะ ชานโฮจะอยู่ตอนต่อไป
แล้วมันจะดราม่ามากสำหรับชานโฮ TT ส่วนคุณด้งดอกรักกำลังเบิกบาน อิอิ
ส่วนแทคเจย์ก็เหมือนจะกัดกันนะ แต่ก็แอบห่วงกันนะเนี่ย หุหุ
คิดถึงรีดเดอร์จังเลย โรงเรียนก็จะเปิดแล้ว สู้สู้นะคะ
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์จ้าาาาา
ความคิดเห็น