คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 5
Chapter 5
แฟนเก่างั้นเหรอ? นี่โลกมันกลม บังเอิญ หรือพรหมลิขิตเนี่ย อะไรจะเจอกันง่ายขนาดนี้ ร่างบางยกนาฬิกาข้อมือดูเวลา ก็รู้ว่าเวลาผ่านไปสิบนาทีกว่าแล้วที่สองคนนั้นคุยกัน อูยองจึงตัดสินใจถือตระกร้าแล้วเดินไปเลือกซื้อของอย่างอื่นต่อ แต่ในหัวก็คิดแต่เรื่องของนิชคุณกับแฟนเก่า
“เมื่อไรจะคุยกันเสร็จล่ะเนี่ย?” อูยองบ่นพึมพำขณะที่เดินไปทั่วซูเปอร์มาเก็ตทั้งๆที่ซื้อของทุกอย่างเสร็จหมดแล้ว ก็แค่จะรอให้ใครบางคนกลับบ้านพร้อมกันเท่านั้นเอง
กริ๊งงงงง~~กริ๊งงงงง~~
“ฮัลโหล~” ผมกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์
‘อูยองอ่า นี่ฉันเองนะ’ นิชคุณนั่นเองที่เป็นคนโทรมา แต่ไอ้บ้านั่นไปเอาเบอร์เค้ามาจากไหนกัน แต่ช่างเหอะ คงจะไปขอมาจากแม่ล่ะมั้ง
“อื้ม ว่าไง ฉันกำลังซื้อของที่เหลืออยู่” โกหกไปงั้น ทั้งๆที่ตัวเองรอนิชคุณอยู่ต่างหาก
‘อ้อ นายกลับบ้านเองได้ใช่มั้ย? พอดีฉันมีธุระกับซูจีน่ะ’ โทรศัพท์แทบจะหล่นจากมือเล็ก คนอุตส่าห์รอตั้งนาน แล้วจะทิ้งให้กลับบ้านคนเดียวเนี่ยนะ ง่ายไปมั้ง?
เฮอะ! ธุระบ้าบออะไรกัน จะไปจู๋จี๋กันก็บอกมาเหอะ
“อะ…อื้ม นายไปเหอะ” อูยองเอ่ยเสียงอ่อย ก่อนจะกดวางสายอย่างรวดเร็ว ขาเรียวก้าวยาวๆนำสินค้าในตะกร้าไปจ่ายเงินที่แคชเชียร์ สายตาเหลือบไปเห็นนิชคุณและซูจีเดินออกไปด้วยกัน อูยองจึงเดินไปอีกทางและกลับบ้านอย่างรวดเร็ว
อูยองวางจัดการเก็บของต่างๆที่เพิ่งไปซื้อมาเข้าครัว ก่อนที่จะย้ายตัวเองขึ้นไปบนห้องนอน หยิบผ้าขนหนูและตรงเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ หวังว่าน้ำเย็นๆจะขจัดความคิดเรื่องของนิชคุณกับแฟนเก่าได้ แต่ไม่เลย ร่างบางทิ้งตัวลงบนเตียง กลิ้งไปกลิ้งมา แต่ก็ยังคงนึกถึงอยู่
แล้วทำไมต้องนึกถึงนายด้วย? จะไปไหนก็เรื่องของสิ ไอ้คนบ้า!!
______________________
“แม่คร้าบบบ เช้านี้มีอะไรกินมั่ง?” ร่างบางที่เพิ่งแต่งตังเสร็จ ลงมาถึงก็ถามถึงอาหารเช้าแสนอร่อยฝีมือของแม่ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นใครอีกคนนึงนอกจากแม่ของเค้า
นิชคุณ…
“วันนี้มีข้าวต้มนะลูก แม่กับพี่คุณช่วยกันทำสุดฝีมือเลยนะ” คนเป็นแม่บอกกับลูกที่มานั่งรอที่โต๊ะทานอาหารแล้ว ใบหน้าที่ยิ้มแย้มเมื่อครู่กลับเปลี่ยนสีหน้าเป็นนิ่งเฉยไปเมื่อเห็นคนร่างสูงอยู่ในบ้าน
“ผมไปโรงเรียนก่อนนะครับแม่ จุ๊บ” อูยองจุ๊บแก้มคนเป็นแม่พร้อมบอกลา ก่อนจะหยิบกระเป๋าเป้สะพายหลังแล้วออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว
“ผมไปก่อนนะครับ” ร่างสูงก้มหัวบอกลาคนเป็นแม่ของอูยองก่อนจะหยิบกระเป๋าและวิ่งตามคนร่างบางไปติดๆ
ตั้งแต่ตอนที่อยู่ในบ้านแล้ว นิชคุณรับรู้ถึงความรู้สึกแปลกๆจากอูยอง มันผิดปกติ อูยองไม่แม้แต่จะถามเค้าสักคำว่า มาอยู่ที่บ้านเค้าได้ยังไง? มันแปลกใช่มั้ยล่ะ? ที่อูยองไม่บนไม่ว่าเค้าสักคำ และไม่คุยกับเค้าสักคำเดียว
“อูยองอ่า” ร่างสูงเรียกชื่ออูยอง แต่ดูเหมือนร่างบางจะไม่สนใจ และยังหยิบหูฟังมายัดใส่รูหูซะอีก นิชคุณจึงมั่นใจเลยว่าอูยองต้องงอนเค้าแน่นอนเลย ทำให้นิชคุณยกยิ้มเบาๆ
นายนี่น่ารักจริงๆเลยนะ…จางอูยอง
จากนั้นนิชคุณก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแต่เดินตามร่างบางไปเรื่อยๆ จนไปถึงป้ายรถบัส เมื่อรถบัสมาจอดตรงหน้า จำนวนคนในรถบัสมันเยอะมาก ถ้าวันนี้ไม่ออกมาจากบ้านสาย เค้าคงไม่คิดจะแทรกตัวเข้าไปในรถบัสคันนี้แน่ แต่เพราะความเร่งรีบอูยองและนิชคุณจึงจำเป็นต้องขึ้นคันนี้แหละ
ด้วยจำนวนคนที่เยอะ อูยองที่เป็นคนตัวเล็กก็ยิ่งโดนเบียดเข้าไปใหญ่ เมื่อนิชคุณเห็นดังนั้นจึงดึงแขนร่างบางให้มาอยู่ในอ้อมอกของเค้า อูยองที่ตอนแรกดูจะขัดขืนเล็กน้อย แต่เพราะจำนวนคนที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆก็ยิ่งเบียดกันมากขึ้น ถ้ายิ่งขัดขืนจะยิ่งเบียดกันไปใหญ่เลยปล่อยให้เลยตามเลยไป
มีหลายครั้งที่รถเบรคกะทันหันทำให้อูยองถลาไปชนหน้าอกของนิชคุณ การที่ได้ใกล้กันแบบนี้ การที่ได้ยินเสียงหัวใจของคนตรงหน้าและเสียงหัวใจของตัวเอง มันยิ่งทำให้หัวใจของอูยองเริ่มสั่นไหว ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาคนร่างสูง เพราะแค่ได้รับความอบอุ่นจากอ้อมอกนี้ก็หน้าแดงเกินพอแล้ว
จางอูยอง…ใจเย็นไว้ๆ อย่าหวั่นไหวเซ่!!!
เมื่อรถบัสจอดที่หน้าโรงเรียน อูยองรีบลงจากรถอย่างรวดเร็ว พลางรีบสาวเท้าไปให้ถึงห้องเรียนให้เร็วที่สุด เพราะอะไรน่ะเหรอ? ก็เพราะเค้าไม่อยากคุยกับนิชคุณไงล่ะ ไม่อยากคุย ไม่อยากได้ยินเสียง ไม่อยากเห็นหน้า
“อูยอง เดี๋ยวสิ!” นิชคุณวิ่งตามมา คว้าข้อมือเล็กนั้นไว้ พลางจ้องหน้าคนร่างบางที่หลบสายตาของเค้าอยู่
“นายเป็นอะไร?” นิชคุณถามเสียงเรียบ และยังคงจับข้อมือนั้นไว้ แต่อูยองกลับสะบัดออกและวิ่งหนีไป นิชคุณส่ายหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเดินตรงไปยังห้องเรียนของตัวเอง
______________________
“อูยอง วิ่งหนีอะไรมา?” จุนโฮที่นั่งทำการบ้านอยู่เงยหน้าขึ้นมาถามเพื่อนที่มาหอบแฮกๆอยู่ข้างๆ ก่อนจะค้นหากระดาษทิชชู่ในกระเป๋าและส่งให้อูยอง
“ขอบใจ คือฉันกลัวไม่ทันเข้าเรียนน่ะ” อูยองรับกระดาษมาซับเหงื่อก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้อย่างอ่อนล้า พลางคิดถึงความรู้สึกแปลกๆที่มีต่อนิชคุณ เค้าไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนี้มาก่อน หรือมันจะเป็นจุดเริ่มต้นของความรัก?
ไม่! มันต้องไม่ใช่ความรักสิ TT
___________________
“จุนโฮ เท้านายเป็นยังไงบ้าง?” ชานซองวิ่งเข้ามาถามถึงอาการของร่างบางที่นั่งอยู่ จุนโฮยิ้มหวานก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ
“ดีขึ้นแล้วล่ะ ไม่เป็นไรแล้ว” จุนโฮบอกกับคนรัก
“ชานซอง นายมีปัญหากับที่บริษัทใช่มั้ย?” จุนโฮที่ดูจากสีหน้าของคนตัวสูงก็พอจะรู้ว่าต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่ๆ ยิ่งตอนนี้ข่าวยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ ชานซองคงอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่ค่อยดีนัก
“ป่าว ไม่มีอะไรหรอก อย่ากังวลไปเลย” ชานซองบอกพลางรูปหัวจุนโฮไปด้วย จุนโฮมองหน้าชานซองอย่างจับพิรุธ ก่อนจะจับมือชานซองไว้
“นี่ มีอะไรก็บอกฉันสิ นายคิดว่าฉันไม่รู้หรือไงกัน?” จุนโฮว่าพลางจ้องตาชานซอง ชานซองยิ้มให้กับคนรักที่รู้ไปหมดซะทุกเรื่อง เพิ่งคบกันปีเดียว แต่จุนโฮก็รู้ใจเค้าไปซะหมดเลย
“ก็มีนิดหน่อยแหละ แต่ยังพูดตรงนี้ไม่ได้หรอกนะ ไว้เดี๋ยวตอนเย็นฉันจะมารับนายละกัน” ชานซองที่เห็นหลายๆคนเริ่มมารุมล้อมพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูป จึงขอตัวออกไปก่อน ซึ่งจุนโฮเองก็เข้าใจในจุดนั้น
พักกลางวัน…
ระหว่างที่จุนโฮและอูยองนั่งทานอาหารกันอยู่ก็มีกล่องของขวัญปริศนาที่ส่งมาถึงจุนโฮ เมื่อจุนโฮถามถึงคนส่ง คนที่เอาของมาส่งทำแค่เพียงส่ายหน้าและเดินไปเลย อูยองและจุนโฮจึงตัดสินใจเปิดมันออก -0- ของที่อยู่ในกล่องก็คือตุ๊กตาหมีที่มีมีดเล่มเล็กๆปักอยู่ จุนโฮเริ่มหน้าซีดขึ้น อูยองที่เห็นจุนโฮหน้าซีดจึงหยิบกล่องมาดูก็ต้องตกใจ ก่อนจะเหลือบไปเห็นซองจดหมายในกล่อง
“จุนโฮ นายอยากให้ฉันอ่านมั้ย?” อูยองถามเพื่อนรักที่หน้าซีดอย่างเห็นได้ชัด จุนโฮไม่พูดเพียงแต่พยักหน้าเป็นคำตอบ
‘ลีจุนโฮ…ฉันบอกนายให้เลิกยุ่งกับฮวังชานซองซะ
ต่อไปนี้ฉันจะเอาจริงแล้วนะ’
“จุนโฮ ใครกัน!?” อูยองถามอย่างอารมณ์เสีย ทำไมต้องทำกันถึงขนาดนี้ด้วยนะ
“ฉันไม่รู้” จุนโฮที่น้ำเสียงดูเหมือนจะร้องไห้ อูยองจึงต้องเข้าไปปลอบ
“ไม่เป็นไรนะจุนโฮ เค้าคงแค่ขู่น่ะ เค้าไม่กล้าทำอะไรนายหรอกนะ” อูยองบอกพลางลูบไหล่บางที่สั่นเทาด้วยความกลัว จุนโฮพยายามกลั้นน้ำตาไว้ และกอดอูยองเพื่อคลายความหวาดกลัว
__________________________
“อ่ะ แล้วตกลงนายมีเรื่องอะไรเหรอ?” ทันทีที่มาถึงบ้านของจุนโฮ ชานซองและจุนโฮก็นั่งลงที่ปลายเตียงของร่างบาง ก่อนจะคุยกันเรื่องปัญหาของชานซอง โดยทำสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด เพราะเค้าไม่คิดที่จะบอกเรื่องกล่องของขวัญนั่น
“คือตอนนี้เรื่องของเรามันเป็นข่าวฉาวนายก็รู้ใช่มั้ย?” ชานซองถามพลางกุมมือของจุนโฮไว้ จุนโฮพยักหน้าตอบรับคำถาม
“ทางบริษัทบอกว่จะให้ฉันเป็นแฟนกับซันนี่น่ะ” ชานซองพูดพลางก้มหน้าลง
“ว่าไงนะ!” จุนโฮกระชากมือออกจากมือของชานซองพลางลุกขึ้นเดินหนีไปทางอื่น ชานซองจึงเดินตามมาโอบกอดจากด้านหลังและเอาคางเกยบนไหล่เล็กนั่นอย่างออดอ้อน
“ก็แค่ทำให้เป็นข่าวเพื่อกลบข่าวของนายกับฉันน่ะ” ชานซองยังคงอธิบาย
“ฉันก็ไม่ได้อยากทำแบบนี้หรอกนะ จุนโฮ แต่ที่ทางบริษัทเขาบอกมาว่ามันจะเป็นผลดีกับนายและก็ฉัน” ชานซองบอก พลางจับตัวจุนโฮให้หันมามองหน้าเค้า แล้วโอบเอวบางนั่นไว้
“ถ้ามันจะเป็นผลดีกับนาย งั้นก็ไม่เป็นไรหรอก” จุนโฮพูดยิ้มๆ ก่อนจะจับไปที่ใบหน้าของชานซองเบาๆ
“จุนโฮ ฉันสาบานเลย ว่าฉันจะไม่เกินเลยกับซันนี่” ชานซองพูด พร้อมกับชูนิ้วสามนิ้วขึ้นมา เพื่อเป็นสัญลักษณ์ว่าเค้ากำลังสาบานอยู่
“แน่นอนสิ ถ้านายเกินเลยล่ะก็ นายตายแน่!!” จุนโฮบอกพลางทำสีหน้าดุ ชานซองหัวเราะกลับท่าทางที่ดูน่ารักนั้น ก่อนจะดึงร่างบางเข้ามากอด
ความอบอุ่นที่มีให้กันมันทำให้เค้าทั้งสองแทบไม่อยากแยกออกจากกันเลยด้วยซ้ำ ชานซองค่อยๆดันจุนโฮออกก่อนจะก้มลงทาบริมฝีปากลงไปบนปากบางนั้น รสชาติจูบที่หอมหวานและละมุนไปด้วยความอบอุ่น ทำให้รับรู้ถึงความรักที่มีให้กันและกันได้เป็นอย่างดี เวลาผ่านไปเนิ่นนานพอสมควรทั้งคู่จึงผละริมฝีปากออก และโอบกออดกันอีกครั้ง
“จุนโฮ ฉันรักนายเหลือเกิน”
“ฉันก็รักนาย ชานซอง”
____________________
“อ้าว พี่…เอ้ย! ครูเจบอม” แทคยอนแหกปากเสียงดังลั่นเมื่อเจอเจบอมในห้องน้ำ เจบอมรีบเอามือปิดปากร่างสูงอย่างรวดเร็ว
“มาทำอะไรในนี้?” เจบอมถามก่อนจะล้างมือ
“ผมก็มาเข้าห้องน้ำสิ คิดว่าผมจะมาทำอะไรล่ะครับ?” แทคยอนกล่าวหน้าตาทะเล้น ก่อนจะเดินเข้าไปหาเจบอมที่พยายามจะผลักแทคออกแต่ก็ไม่ป็นผลสักเท่าไร
“นี่! จะทำอะไรของนาย เดี๋ยวคนอื่นเข้ามาเห็นหรอก” เจบอมพูด มือก็ดันอกแกร่งนั่นไว้ แต่ตอนนี้หลังของเค้าติดอยู่กับเคาเตอร์อ่างล้างมือซะแล้ว จะหนียังไงก็คงไม่พ้น
เจบอมที่คิดว่ายังไงซะตัวเองก็คงไม่มีทางรอด จึงได้แต่หลับตาปี๋เมื่อแทคยอนยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ร่างสูงที่เห็นท่าทางของคนตัวเล็กก็อดขำไม่ได้ จึงหยิกจมูกเจบอมเบาๆก่อนจะค่อยๆผละออกมา เจบอมค่อยๆลืมตาขึ้นก็เห็นไอ้แมวยักษ์ยืนขำอยู่ก็หันไปเปิดก๊อกน้ำ แล้วสาดใส่มันซะเลย!
“เฮ้ย! มันเปียกนะเนี่ย” แทคยอนโวยวาย พร้อมกับเอามือบังหน้าตัวเองไว้ (เพื่อ?)
“ก็นายอยากแกล้งฉันก่อนทำไมล่ะ?” เจบอมยังคงสาดน้ำไม่หยุด
“หรือว่าครูอยากให้ผมทำจริงๆล่ะ?” แทคยอนทำท่าจะเดินเข้ามาอีกครั้ง เจบอมจึงรีบเดินหนีและยังไม่ลืมที่จะตะโกนด่าไล่หลังมาอีกด้วย
“ไอ้แมวหื่นเอ๊ย!!”
แทคยอนดูจะมีความสุขกับการที่ตัวเองได้แกล้งคนตัวเล็ก ก่อนจะหันมาเห็นสภาพตัวเองในกระจก ซึ่งไม่ต่างอะไรกับการที่ไปอาบน้ำมา = =
“อ้าว แทค ไปอาบน้ำมาเหรอวะ? 555” เพื่อนๆต่างแซวแทคยอนที่ดูเหมือนไปตกสระน้ำมาทั้งตัว แทคยอนได้แต่ส่งสายตาอาฆาตให้เพื่อนๆ ก่อนจะหันมานั่งยิ้มกับตัวเอง (ไอ้นี่มันอารมณ์แปรปรวนเนอะ <<< ไรเตอร์)
ปาร์คเจบอม…ระวังตัวของนายไว้ให้ดีๆล่ะ
อุอุ มาแล้วจ้า ตอนที่ 5
ก่อนอื่นเลยนะคะ ก็ขอบคุณทุกคอมเม้นมากๆเลยค่ะ
มันเป็นกำลังใจได้อย่างดีเลย 555 รักรีดเดอร์มาก
มาถึงเรื่องฟิคกันบ้าง ดูตอนนี้ทั้ง คุณด้ง และชานโฮ
จะเจอปัญหาเนอะ แต่แทคเจย์นี่คือไม่คิดจะมีดราม่ากันเลยช๊ะ??
5555 คู่อื่นเค้าออกจะเครียดเนอะ อิอิ
อ่านกันแล้วรู้สึกยังไงก็บอกกันได้นะคะ ติชม ตามสบายเลยจ้า
ความคิดเห็น