คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4
Chapter 4
แสงแดดอ่อนยามเช้าสาดส่องลงมายังใบหน้าหวาน ดวงตาเล็กค่อยๆเปิดออก และกระพริบตาเพื่อปรับโฟกัสสายตา เจบอมลุกขึ้นนั่งบนเตียงขยี้ตาเล็กน้อยก่อนจะบิดไปมาบนเตียงเพื่อคลายความขี้เกียจ เจบอมพาร่างของตัวเองไปหยิบผ้าขนหนู และเดินเข้าห้องน้ำไปธุระส่วนตัว
กลิ่นหอมฉุยที่มาจากหม้อต้มซุปฝีมือเจบอม ร่างเล็กกำลังทำอาหารเช้าที่ประกอบไปด้วย ซุป กิมจิ คิมบับ ซึ่งเป็นอาหารง่ายๆที่เหมาะจะเป็นอาหารเช้า
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!
“หอมจัง~ ขอกินข้าวด้วยคนนะพี่” แทคยอนแทบจะพุ่งเข้ามาในห้องของคนตัวเล็ก เจบอมได้แต่มองอย่างเอือมๆ ก่อนจะเดินไปจัดอาหารเพิ่มอีกที่หนึ่ง
“โห มีซุปด้วยอ่ะ” แทคยอนตาลุกวาวเมื่อเห็นซุปหอมๆ
“นี่! ฉันไม่ใช่พ่อแม่นายนะ ถึงต้องมาทำข้าวให้กินทุกมื้อเนี่ย” เจบอมพูดบ่นๆ ก่อนจะนั่งลงทานอาหารเช้าพร้อมกับแทคยอน
“ก็คล้ายๆกันนั่นแหละ” แทคยอนพูดเบาๆ แต่เหมือนเจบอมจะไม่ค่อยได้ยินเท่าไร
“แล้วพ่อกับแม่นายไปไหน?” เจบอมถาม
“พ่อแม่ ผมอยู่อเมริกานู่นแน่ะ ผมอยู่คนเดียวมาตั้งแต่ ม.ต้นแล้ว” แทคยอนพูดเสียงเรียบ ทำให้เจบอมไม่สามารถรู้ได้เลยว่าแทคยอนรู้สึกยังไงขณะที่พูด
นายคงจะเหงาเหมือนกันสินะ…อ๊คแทคยอน
หลังจากทานข้าวกันเสร็จทั้งสองคนก็เดินทางไปโรงเรียนพร้อมกัน จึงทำให้ทั้งสองคนตกเป็นเป้าสายตาของนักเรียนหลายๆคน แทคยอนคนเดียวก็หันมามองกันเกือบครึ่งโรงเรียนแล้ว นี่แทคยอนมากับครูเจบอมที่ทั้งหนุ่มทั้งสาวต่างคลั่งไคล้ ก็ไม่แปลกอะไรที่ทั้งคู่จะตกเป็นเป้าสายตา
“นี่ นายไปเดินห่างๆฉันไป หรือไม่ก็ไปเดินทางอื่น” เจบอมที่รับรู้ว่ามีคนมองมาที่พวกเค้าอยู่ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียภาพพจน์ของครูที่ดูโหด(?) จึงจำเป็นต้องไล่แทคยอนไปไกลๆ
“ก็ห้องผมมันต้องไปทางนี้นี่” แทคยอนว่าพลางชี้ไปข้างหน้า เจบอมมองหน้าคนร่างสูงเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจ เดินอ้อมโรงเรียนมันซะเลย เพราะทางไปห้องของแทคยอนกับทางไปห้องพักครูมันคือทางเดียวกัน เจบอมจึงเดินอ้อมไปทางด้านหลัง เพื่อที่จะไม่ต้องไปทางเดียวกัน(ลำบากไปมั้ย? <<ไรเตอร์)
_______________________
‘ถึง…จุนโฮ
ขอโทษนะ วันนี้ฉันต้องไปทำงานแต่เช้าเลยต้องหยุดเรียน
ขอโทษที่ไม่ได้ไปโรงเรียนพร้อมกับนาย แต่ไม่ต้องห่วงมีรถ
ไปส่งนายที่โรงเรียนแน่นอน ส่วนชุดฉันให้แม่บ้านซักแห้งให้แล้วนะ
ดูแลตัวเองดีดีด้วย เดินระวังๆนะ ฉันเป็นห่วง
จาก…ชานซอง’
หลังจากที่ตื่นนอนจุนโฮก็หยิบกระดาษโน้ตแผ่นเล็กที่วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียงขึ้นมาอ่าน ยอมรับว่าน้อยใจนิดหน่อย ทั้งๆที่ข้อเท้าเค้าบาดเจ็บแบบนี้ยังทิ้งให้ไปโรงเรียนคนเดียวอีก แต่ก็เข้าใจชานซองต้องหยุดโรงเรียนบ่อยๆเพราะมีงาน จุนโฮจึงไม่ได้คิดอะไรมากมาย จึงไปอาบน้ำแต่งตัว และนั่งรถของที่บ้านชานซองไปโรงเรียน
“เฮ้ย! จุนโฮขานาย?” อูยองแทบจะกระโดดเข้าใส่เพื่อนทันที เมื่อเห็นว่าข้อเท้าของจุนโฮได้รับบาดเจ็บ อูยองเข้าไปช่วยพยุงจุนโฮให้มานั่งที่เก้าอี้ ก่อนจะมองอีกคนไม่วางตา
“มองอะไร? อูยอง” จุนโฮมองหน้าอูยองอย่างสงสัย
“เมื่อวาน…นายวิ่งหนีพวกแฟนคลับของชานซองใช่มั้ย?” อูยองมองหน้าเพื่อนอย่างจับผิด
“อะไรของนาย ฉันแค่สะดุดล้มเองเฉยๆต่างหาก” จุนโฮบอก พลางหลบสายตาเพื่อนที่จ้องจับผิด
“แล้วนี่อะไร?” อูยองพูด ก่อนจะยื่นไอโฟนไปให้จุนโฮดู จุนโฮหยิบมันมาอย่างงงๆ ก่อนจะต้องเบิกตากว้าง รูปที่ชานซองกับเค้าอยู่ด้วยกัน รูปตอนที่วิ่งหนีแฟนๆ
งานเข้าแล้วสิ - -
“จุนโฮ ฉันว่านายต้องระวังตัวให้มากขึ้นแล้วล่ะ” อูยองว่าพลางตบไหล่เพื่อนรักเบา จุนโฮพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะเริ่มเป็นห่วงคนรักขึ้นมา ชานซองจะเป็นยังไงเมื่อมีข่าวฉาวแบบนี้ออกมา
“จุนโฮ ไม่ต้องกังวลไปหรอก ฉันจะปกป้องนายเอง” อูยองบอกพลางลูบหลังจุนโฮ จุนโฮยิ้มตอบ
อูยอง…นายเป็นเพื่อนที่ดี
พักกลางวัน…
“มา จุนโฮฉันช่วยนายเอง” อูยองคอยประคองจุนโฮไปถึงโรงอาหาร แถมยังออกปากว่าจะเดินไปซื้อข้าวกลางวันให้อีกด้วย
จุนโฮนั่งรออูยองอยู่ จำนวนนักเรียนในโรงอาหารเริ่มเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จุนโฮมองไปรอบๆหลายสายตามองมาที่จุนโฮก่อนจะหันกลับไปซุบซิบกับกลุ่มเพื่อน จุนโฮรู้ดีว่าต้องเป็นเรื่องรูปพวกนั้นที่ว่อนเน็ตเป็นแน่ จุนโฮก้มหน้าลงพลางเอามือปิดหน้าปิดตา
กึก
จุนโฮหันไปมองก้อนกระดาษกลมยับที่ตกลงมาบนพื้น ก่อนจะหันไปมองรอบๆว่าใครเป็นคนปามันมา แต่เพราะจำนวนคนที่เยอะ จุนโฮจึงไม่สามารถหาคนที่ปามาได้ จึงตัดสินใจก้มลงไปหยิบกระดาษก้อนนั้น ก่อนจะคลี่มันออกช้า และอ่านข้อความที่อยู่ในกระดาษ
‘เลิกยุ่งกับฮวังชานซองซะ’
ตัวอักษรที่เขียนด้วยปากกาสีแดง จุนโฮขยำมันเป็นก้อนอีกครั้ง ก่อนจะเก็บมันไว้ในประเป๋าเสื้อ ให้ตายยังไง ก็ไม่เลิกหรอก ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เค้าก็จะไม่ทิ้งชานซองเด็ดขาด
“ข้าวมาแล้วววว” อูยองที่เดินยิ้มร่ามาแต่ไกล พร้อมกับจานข้าวในมือสองจาน ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงตรงข้ามกับจุนโฮ อูยองที่เห็นเพื่อนหน้าซีดๆ จึงอดไม่ได้ที่จะถาม
“เป็นอะไรหรือป่าว?” อูยองถามพลางใช้หลังมือแตะไปที่หน้าผากของจุนโฮ จุนโฮส่ายหัวเบาๆและยิ้มให้อูยอง แต่อูยองรู้สึกรอยยิ้มของจุนโฮแปลกไป
“จุนโฮ ขานายเป็นอะไร? เพราะชานซองใช่มั้ย?” จุนซูที่เดินเข้ามาหาน้องชาย ก่อนจะถามถึงข้อเท้าที่บาดเจ็บ พอนึกถึงเจ้าตัวก่อปัญหาก็แทบจะทนไม่ไหว ทำให้น้องเค้าบาดเจ็บ แถมยังมีหน้ามาหยุดเรียนอีก และยังเป็นข่าวอื้อฉาวเพระรูปพวกนั้นอีก จุนซูคิดจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาชานซองแต่จุนโฮก็ห้ามไว้
“พี่จุนซู ใจเย็นก่อน ไม่ใช่เพราะชานซองซะหน่อย” จุนโฮเอ่ยท้วง
“ไม่ใช่เพราะมันแล้วจะเป็นใคร? จุนโฮ” จุนโฮที่ได้ยินพี่ชายพูดแบบนั้น ก็ไม่รู้จะตอบยังไง จึงได้แต่ก้มหน้า
“จุนซู มึงใจเย็นๆเหอะ ชานซองคงไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้หรอกว่ะ” นิชคุณที่เดินมาพร้อมแทคยอนเอ่ยขึ้น ก่อนจะตบไหล่เพื่อนรัก อูยองที่เห็นนิชคุณก็ทำตาโต พลางมองหน้าคนร่างสูงอย่างตกใจ แต่นิชคุณกลับยักคิ้วมาให้ อูยองจึงรีบหันหน้ากลับทันที
ฮึ่ย…ทำไมต้องเจอไอ้บ้านี่อยู่เรื่อย
“เออ ไปซื้อข้าวกินกันไป นั่งโต๊ะนี่แหละ” แทคยอนเอ่ยขึ้นก่อนจะลากจุนซูไปซื้อข้าว นิชคุณหันมามองอูยองเล็กน้อยก่อนจะเดินตามแทคยอนและจุนซูไป
“จุนโฮ สองคนนั้นเป็นครเหรอ?” อูยองรู้ว่าจุนซูเป็นพี่ของจุนโฮ และก็รู้จักนิชคุณ แต่ก็ลองเชิงถามไปยังงั้น เผื่อจะรู้อะไรมากขึ้น
“อ้อ พี่แทคยอนกับนิชคุณน่ะ พี่แทคยอนคนที่ผิวคล้ำๆตัวสูงหล่อน่ะ อีกคนก็พี่คุณหล่อเหมือนกัน เป็นเพื่อนสนิทพี่จุนซูน่ะ” จุนโฮอธิบายพร้อมกับตักข้าวเข้าปากไปด้วย
“อ๋อ แบบนี้นี่เอง” อูยองพยักหน้าเข้าใจ
“สามคนนั้นน่ะ ฮอตมากเลยนะ สาวๆกรี๊ดตรึม” จุนโฮบอกอูยอง ถึงความป๊อบของรุ่นพี่ทั้งสาม
ก็แค่หน้าหล่อเท่านั้นแหละ ส่วนนิสัยนี่เกินทน
รุ่นพี่ทั้งสามเดินถือจานข้าวกลับมาที่โต๊ะ จุนซูเลือกที่นั่งข้างจุนโฮ แทคยอนนั่งข้างจุนซู ส่วนนิชคุณนั่งข้างอูยอง ร่างบางไม่พอใจนักที่นิชคุณเลือกนั่งตรงนี้ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
“เอ้อ ใช่ ผมลืมแนะนำเลย นี่ อูยอง เพื่อนใหม่ผมน่ะ” จุนโฮแนะนำอูยองให้รุ่นพี่ทั้งสาม อูยองก้มหัวลงเล็กน้อยเพื่อเป็นการทักทาย
“อูยองอ่า นายน่ารักจัง” แทคยอนเอ่ยขึ้น ทำให้อูยองยิ้มตอบอย่างแหยๆ
ให้ตายสิ ในสามคนนี้มีคนที่ปกติบ้างมั้ย?
“อ้าว แล้วครูเจบอมของมึงล่ะแทค” นิชคุณพูดแซวๆเพื่อนร่างสูงที่หน้าเสียไป ก่อนจะหัวเราะเบาๆ
“ก็แค่แซวเล่น เห็นน้องมันน่ารักดี” แทคแยนแก้ตัวอย่างแถๆ
“อ้อเหรอ~~~~~~~~” ทั้งโต๊ะประสานเสียงกัน แทคจึงทำลอยหน้าลอยตาไม่รู้ไม่ชี้ เห็นแล้วน่าเอาชามข้าวโปะหน้ามันซะจริง
_______________________
“กลับมาแล้วครับแม่” อูยองตะโกนลั่นบ้าน
“แม่นายออกไปข้างนอกน่ะ เค้าฝากนี่ไว้ให้ด้วย” ร่างสูงที่นั่งเล่นอยู่บนโซฟาหยิบแผ่นกระดาษให้ร่างบางที่เดินหน้ามุ่ยมาหาเค้า
“นี่! นายมาอยู่บ้านฉันได้ไง นี่มันบุกรุกชัดๆ ฉันแจ้งตำรวจจับนายได้นะ” อูยองกระชากกระดาษมาอ่านอย่างอารมณ์เสีย ก่อนจะเดินเอากระเป๋าไปเก็บและเดินมานั่งที่โซฟา
“นายจับฉันไม่ได้หรอก อูยอง แม่นายให้กุญแจบ้านนายไว้” -0- อูยองตาเบิกกว้าง ก่อนจะมองไปที่กุญแจที่พ่วงอยู่กับโทรศัพท์ของคนร่างสูง
“ให้ตายสิ! นายต้องการอะไรกันแน่เนี่ย?” อูยองที่อารมณ์พลุ่งพล่าน แทบจะถลาเข้าไปต่อยหน้าหล่อๆนี่อยู่แล้ว ถ้าไม่ติดว่าไอ้บ้านี่มันแรงเยอะกว่า คงต้องมีเลือดออกกันบ้างแหละ
“อืม ไม่รู้สิ” นิชคุณพูดหน้าตาเฉย อูยองยิ่งแทบจะเป็นบ้า
“เราไปกันเถอะ” นิชคุณพูดพลางลุกขึ้น ก่อนจะจับที่ข้อมือร่างบาง แต่อูยองก็สะบัดมันออก
“ไปไหน?!” อูยองกึ่งตะคอกถาม
“ไปซื้อของให้แม่นายนี่ไง” นิชคุณบอกก่อนจะชี้ไปที่กระดาษในมือของอูยอง อูยองค่อยๆเปิดมันออก ใจความมีอยู่ว่า…
‘อูยอง…แม่อาจจะกลับดึกหน่อย ฝากไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาเก็ตด้วยนะ
ไปพร้อมพี่คุณก็ได้ ถ้าอยู่คนเดียวไม่ได้ก็ให้พี่คุณเค้าอยู่เป็นเพื่อนนะลูก
จาก…แม่’
อูยองพับกระดาษนั่นแล้วเก็บไว้ในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะถอนหายใจอย่างเอือมระอา สรุปคือยังไงซะก็สะบัดไอ้หมอนี่ไม่ออกจริงๆใช่มั้ย?
งั้นก็ใช้ให้เป็นประโยชน์ซะเลย
นิชคุณและอูยองมมาอยู่ที่ซุปเปอร์มาเก็ตขนาดใหญ่ พลางเลือกซื้อส่วนประกอบที่ใช้ทำอาหารเพื่อไปตุนไว้ที่บ้าน ทั้งผัก เนื้อ ปลา เครื่องปรุงเอย ที่จริงอูยองก็เคยมาเลือกซื้อกับแม่นะ แต่ยังไงก็เลือกไม่เป็นอยู่ๆดี หยิบๆไปเลยละกัน
“อ๊า อูยองอ่า นายต้องเลือกดีๆสิ” เสียงว่ากล่าวเอ่ยขึ้น เมื่ออูยองหยิบผักขึ้นมาโดยที่ไม่คิดจะพิจารณาแม้แต่น้อย นิชคุณเอาผักนั้นวางลงอย่างเดิมก่อนจะหยิบอันใหม่ขึ้นมา
“นายต้องเลือกที่มันมีสีเขียวๆ และมีรอยที่แมลงกัดกินเล็กน้อย” นิชคุณสอน พลางเลือกผักชนิดอื่น
“แล้วทำไมต้องเอาที่มีแมลงกินล่ะ?” อูยองเอียงคอถามด้วยความสงสัย นิชคุณยิ้มกับท่าทางน่ารักนั่น ก่อนจะหมั่นไส้หยิกแก้มทั้งสองข้าง อูยองปัดมือใหญ่ออกก่อนจะลูบแก้มตัวเองไปมาเพื่อปิดบังสีแดงๆที่เกิดขึ้นบนใบหน้าเพราะเขิน
“ก็ถ้ามีแมลงกิน แปลว่ามันไม่มีสารของยาฆ่าแมลงไง นายไม่รู้รึไง? กี่ขวบแล้วคร้าบบบ” นิชคุณทำเสียงล้อร่างบางอย่างสนุกสนาน อูยองได้แต่ทำหน้าบูดหน้าบึ้ง แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า…
เวลาที่ฉันอยู่กับนาย…ฉันรู้สึกมีความสุขจัง
“อย่ามาล้อฉันนะ” อูยองตีไปที่แขนใหญ่นั้นเบาๆ ก่อนทั้งคู่จะเดินเลือกของกันอย่างสนุกสนาน นิชคุณสอนให้อูยองเลือกสินค้าที่มีประสิทธิภาพ ส่วนอูยองก็รับฟังคำแนะนำนั้นอย่างดี
โอ๊ะ!
“ขอโทษครับ” อูยองกล่าวขอโทษคนที่เค้าเดินชนโดยไม่ได้ตั้งใจ
“พี่คุณ…”
“ซูจี…”
“เอ่อ…ขอโทษนะครับ รู้จักกันด้วยเหรอครับ?” อูยองเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นทั้งสองคนจ้องกันอยู่นาน
“อื้ม เธอเป็นยังไงบ้าง?” นิชคุณเอ่ยถามหญิงสาวที่ดูสวยและใสซื่อ ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ใบหน้าหวาน ผิวขาว ผมสีดำขลับ รูปร่างที่ดูดี ผู้หญิงคนนี้ดูเพอร์เฟ็คไปซะหมดเลย
“ฉันสบายดี พี่คุณล่ะคะ?” ซูจีถามบ้าง
“สบายดีเหมือนกัน เอ้อ นี่…จางอูยอง รุ่นน้องที่โรงเรียนน่ะ” นิชคุณแนะนำอูยองให้คนที่ชื่อซูจีรู้จัก อูยองก้มหัวเป็นการทักทายพร้อมกับรอยยิ้ม ซูจีเองก็ก้มหัวทักทายพร้อมรอยยิ้มเช่นกัน
“อูยอง นี่ ซูจี…แฟนเก่าน่ะ”
แฟนเก่า…งั้นเหรอ? ทำไมต้องรู้สึกทำตัวไม่ถูกด้วยนะ
มาแล้วค่า ขอโทษที่อัพช้าไปหน่อย TT พอดีเน็ตมีปัญหาค่ะ
แต่เอาเถอะยังไงก็มาแล้วเนอะ 555 ตอนนี้ดูเหมือน ด้งโฮ จะสวีท เอ้ย! ไม่ใช่และ 55
จุนโฮบาดเจ็บเพื่อนก็ต้องดูแลเพื่อนเป็นธรรมดาเนอะ
แต่อูยองอ่าาา เริ่มรู้สึกอะไรบางอย่างกับพี่คุณเค้าแล้วสิ ><
ช่วยติดตามต่อไปด้วยนะคะ
อยากได้คอมเม้นท์เพื่อเป็นกำลังใจอ่ะ
ขอได้ป้ะ??
ความคิดเห็น