คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Oh!>> Why...!
ไอ้ อ๊ก แทค ยอน ! แกอย่ามีชีวิตอยู่เลย ไอแมวหน้าเหี่ยว ชั้นจะบอกอะไรให้นะ ไอ้ที่แกบอกว่าชั้นจะเลี้ยงไก่ทอดพวกแกทั้งหลายตัวเนี่ย มันก็ยังพอรับได้นะเว้ยย แต่นี่อะไร อารายยย ทำไมมันกินเยอะกันอย่างงี้ฟะ คนหรือหมีเนี่ย กระซวกซะ ไม่หรอกพวกคุณอ่านไม่ผิด มันต้องใช้คำว่ากระซวกเลยแหละ แล้วดูมันสั่งมาเต็มโต๊ะเลย จะกินกันหมดเหรอวะ
“เห้ย! สั่งมาเยอะขนาดนี้ กินกันหมดเหรอ”
“หมดสิพี่ สั่งเผื่อสองคนนั้นด้วยไงเล่า” มักเน่ร่างยักษ์พูดไปกินไป สบายจังนะเมิงง
“อ้าว พี่คุน อูยอง มากันแล้วหรอ” หนุ่มตาตี่พูดไปขณะที่กำลังเลือกน่องไก่ใหญ่มาไว้บนจานของตัวเอง - -*
“มากิน เร็วๆเลย มันกระซวกกันจะหมดอยู่แล้วเนี่ย” หนุ่มที่มีนามว่า จุนเคพูดขึขึ้น เพราะเห็นจากการกระซวกของน้องๆแล้วกลัวว่าอีกสองคนที่มาที่หลังจะอดกินกัน
จากนั้นสองคนนั้นก็มานั่งกินไก่ด้วยกันโดยไม่พูดอะไรสักคำ มันแปลกๆนะว่ามั้ย? เอ๊ะ!อะไรคันๆนะ อ้อ ไอ้ย่นมันสกิดนี่เอง อะไรของมันฟะ ผมยังไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกไปมันก็ลุกขึ้นยืนแล้วบอกว่า...
“ทุกคนเดี๋ยวมานะ ขอไปช้อปปิ้งกับพี่เจย์ก่อน อิ่มว่ะ”
“โอเคๆ” << ทุกคนพูดพร้อมกัน (ทียังงี้รีบตอบ ดีสิ ไม่มีคนแย่งเยอะ)
ว่าแต่ว่า ตูยังไม่ได้บอกว่าจะไปเลยนะ ไอ้แมว เฮ่ยยย ดูมันลากผมดิ ช่วยผมด้วยยย ลีดจาคนนี้สู้แรงมันไม่ไหว แล้วจะลากไปไหนมิทราบ ไม่ได้ผมต้องขืนไว้ๆ
“เฮ้ย จะลากไปไหนวะ”
“ช้อปปิ้งไงพี่ นี่ไง ร้านขายของเต็มเลย”
เอาไงก้เอาวะ เย้ยย! แล้วทำไมต้องมาจับมือด้วยอ่ะ เอาออกไปเลยไอ้บ้า ผมพยายามแกะมือมันออกแต่ แหมม มือมันก็ไม่ได้เล็กๆนี่นะ -*-
“ไม่ต้องพยายามแกะหรอกน่า ไม่ออกหรอก”
“แล้วแกจะจับมือชั้นทำไม”
“ก็พี่อ่ะ ตัวเล็กอ่ะ ดูดิคนก็เยอะ เดี๋ยวจมหายไปแล้วผมจะทำยังไง”
“ชั้นไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ”
“แต่สำหรับผม มันใช่”
ว๊ากกกก ตูไม่ใช่เด้กนะเว้ย แล้วมันจะใช่สำหรับแกได้ไงเล่า แต่ผมสู้กับมันไม่ไหวจิงๆนะ ผมจำเป็นต้องปล่อยไป แต่ไปๆมาๆ ทำไมหน้าผมถึงร้อนๆแบบนี้นะ นี่มันหน้าหนาวนี่นา ทำไมมันถึงใจเต้นอีกแล้ว ผมรู้สึกแปลกๆ มันแบบว่าอบอุ่น หรือชอบ อ๊ากกก ชอบงั้นเหรอ ไม่ได้นะ เจบอม นายห้ามชอบไอ้ย่นนี่นะ มันเป็นน้องเรานะ มันเป็นเพื่อนเราด้วย ไม่ได้ๆ
“พี่เจย์ พี่เป็นอะไร หนาวเหรอ หน้าแดงเชียวนะพี่”
“ไอ้บ้า ก็หนาวน่ะสิ” <<< โกหกชัดๆ
“งั้นพี่เอาเสื้อผมไปใส่ไป”
แทคยอนพูด พร้อมกับเอาเสื้อกันหนาวมาห่มให้ผม มันช่างรู้สึกอบอุ่น มันทำให้ผมหน้าแดง และใจเต้นยิ่งกว่าเดิมด้วยซ้ำนะ ไอ้ย่นบ้าเอ๋ยยย ทำไมแกทำกับชั้นแบบนี้
“ขอบใจนะ”
“อ้า พี่ ดูนี่ดิน่ารักชะมัดเลย”
“ปัญญาอ่อน จิงๆเลย”
“น่ารัก จะตายพี่นี่เลือกของไม่เป็นเลย”
“ฮ๋วย งั้นชั้นไปซื้อน้ำก่อนนะ”
“อื้ม แล้วไปเจอกันตรงม้านั่งนั้นนะ”
เมื่อผมพยักหน้ารับรู้จุดนัดพบแล้ว ผมจึงเดินไปซื้อน้ำมาดื่ม แล้วมายังจุดนัดพบ ตรงนี้เป็นม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ แม้ผู้คนจะพลุกพล่านแต่มันก็ถือว่าเป็นที่ลับตาคนอีกที่หนึ่ง เพราะมันอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ เฮ้อ~แล้วเมื่อไรไอ้ย่นมันจะมาล่ะเนี่ย
“มาแล้วพี่ๆ”
“ทำไมช้าจังวะ”
“ก็ผมเลือกของให้พี่ อยู่นี่ไง ผมซื้อมาให้พี่ด้วยนะ”
“ชั้นไม่เอาหรอก”
“นี่ไงพี่ ผมใส่แล้วน่ารักป่ะ ^^”
แทคยอนหยิบหมวกไหมพรมสีน้ำตาล มีหูแมวประดับอยู่ด้วย มันก็ดูน่ารักดีนะ แต่เมื่อมันใส่แล้วมันไม่เข้าว่ะไอน้อง อย่าใส่เลยถอดออกเหอะ ยังๆจะแอ๊บแบ๊วต่ออีก
“อ่ะ นี่ของพี่”
“ไม่อาวววววว”
“ไม่ได้พี่ต้องใส่”
ในเมื่อผมรู้ว่ายังไงผมก็สู้มันไม่ได้ ผมเลยจำใจต้องใส่ หมวกใบนี้เป็นหมวกไหมพรมสีชมพูมีหูกระต่าย มันก็น่ารักดีนะ แต่เมื่อผมใส่แล้วมันจะเข้าหรือป่าว แล้วดูมันเลือกสีมาดิ หวานซะ
“นี่ไง เห็นมั้ย น่ารักดีออก เด็กน้อยของผม”
“เฮ้ย! ชั้นไม่ใช่เด็กน้อยนะเว้ย ไอบ้า”
“ก็พี่ใส่แล้วดูเหมือนเด็กน้อยนี่นา น่ารักจริงๆเลย”
“ชั้นจะฆ่าแกไอ้ย่น ไอ้บ้า ตายซะ”
ผมเริ่มโมโหกับการกวนประสาทของมัน ก็ผมไม่ใช่เด็กแล้วนี่นา ผมบีบคอมันแล้วเขย่าๆๆๆ!
ตายซะเถอะ แต่...ด้วยตอนนั้นหน้าของเราสองคนอยู่ใกล้กันมาก แล้วตอนผมเขย่าคอมัน ผมรู้สึกเหมือนกับว่า จุ๊บ! ริมฝีปากของผมโดนหน้าไอ้ย่นไปเต็มๆ แม้จะแค่เสี้ยววินาทีก็เถอะ ตอนนี้ทุกอย่างหยุดนิ่ง ผมช็อคมาก ผมจะทำยังไง ทำไมมันร้อนแบบนี้นะ ม่ายยยยย
“คือ...ชั้นขอโทษ”
“พี่อยากหอมแก้มผมก็บอกสิ ไม่เห็นต้องทำแบบนี้ มันเจ็บนะ”
“จะบ้าหรือไง ชั้นไม่ได้อยากจะหอมแก มันแค่บังเอิญอ่ะ”
“แค่บังเอิญเหรอ งั้นก็แล้วไป แล้วทำไมต้องหน้าแดง เขินล่ะสิ”
“ป่าวนะ ชั้นจะกลับแล่ว”
แทคจับข้อมือผมไว้ตอนที่จะเดินไป แล้วพูดว่า...
“เดี๋ยวหลง จับมือผมไว้นะ” ผมไม่ได้ตอบอะไร ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้ มันคืออะไร ผมเขิน ผมอาย ผมหนาว ผมร้อน หรือผมโกรธ แต่ที่แน่ๆ คือตอนนี้ผมรู้สึกดีจริงๆ
“อ้าว มาแล้วเหรอพี่ หมวกสวยนะเนี่ย” ไอโฮแซวตั้งแต่ผมยังมาไม่ถึงโต๊ะด้วยซ้ำ
“แหมมม จับมือกันมาเชียว ไปเดทกันมาเหรอ” ไอ้ชานปากเหรอนะ ผมรีบสะบัดมือออก
“จะบ้าหรือไง เด๋วปั๊ดกัดหูเลยนี่”ผมตอบมัน
“ไปๆ กลับบ้าน” ผมบอกไอ้หลายๆตัวที่นอนอืดอยู่
“ กี่บาทครับ .... อ่ะ นี่ครับ” ผมถามพนักงานและจ่ายเงินกับพนักงาน แล้วพวกเรา 7 คนก็เดินกลับที่พักด้วยกัน และระหว่างทางเดินกลับบ้านนั้น
“พี่ มันแพงขนาดนั้นพี่เอาตังมาจากไหนอ่ะ” ไอ้แมวถามผม
“อ้อ กระเป๋าตังแกไง ไอ้ย่น 555”
“ 0.0” ดูมันทำหน้าสิ ฮาอ่ะ 555+ ทุกคนคงยังไม่รู้ว่าผมไปเอาตังมันมาตอนไหน ก็ตอนที่มันไปเข้าห้องน้ำก่อนมากินไก่นี่ล่ะสิ ผมค้นๆจนหากระเป๋าตังมันเจอ แล้วหยิบมาสัก 10000 วอนได้มั้ง 555+ สมน้ำหน้า สรุปแล้ว ไอ่แทคยอนเป็นคนเลี้ยงครับผม เอิ๊กกกกก
“ทำไมพี่ ทำกับผมแบบนี้ล่ะครับ - -^”
“ที่แกยังทำกับชั้นแบบนั้นได้เลย ไม่ต้องมาทำหน้าอ้อนวอน ยังไงก็ไม่ได้คืนหรอก”
“โห่ พี่เจย์อ่ะ จำไว้เลย”
“ไม่อ่ะ รกสมอง” ฮี่ๆๆๆๆ
เช้าวันรุ่งขึ้น (เอ๊ก อี้ เอ๊ก เอ้ก )
ณ บ้านพัก 2PM
13:00
วันนี้พวกเรามีซ้อมกันแต่เช้า ช่วงบ่ายจนถึงดึก พวกเราจึงมีเวลาว่างตลอดเลย แต่ละคนก็ล้วนทำกิจกรรมที่แต่ละคนชื่นชอบ จุนโฮกับชานซองนั่งเล่นเกมด้วยกัน จุนซูนั่งเล่นคีย์บอร์ด นิชคุนเปิดเพลงฟัง อูยองดูทีวี แทคยอนคุยโทรศัพท์ ผมนั่งอยู่บนโซฟา ก็จะไม่เซ็งได้ไงอ่ะ พวกคุณลองมาฟังเสียงที่พวกมันทำกิจกรรมของแต่ละคนมารวมกันสิ แล้วมันหนวกหูมาก สำหรับคนที่ไม่มีอะไรทำอย่างผม มีใครเห็นหัวลีดจาคนนี้บ้างมั้ยเนี่ย ใครก้ได้ช่วยมาชวนตูไปทำอะไรหน่อยก็ดี ไม่อยากนั่งเซ็ง
“พี่เจย์” อ้า สวรรค์โปรด แทคยอนนายนี่เป็นคนดีจริงๆจะมาชวนชั้นไปเดินเล่นใช่มั้ย
“คือว่า...ตอนเย็นน่ะ ผมจะไปกินข้าวข้างนอกกับซึลองนะ”
“วะ...ว่าไงนะ” ซึลอง อีกแล้วเหรอ ทำไมต้องสนิทกันด้วยนะ ชั้นไม่ชอบเลยให้ตายสิ
“กับซึลองไงพี่”
ผมไม่ได้ตอบอะไรออกไป ผมได้แต่พยักหน้า ที่จริงผมไม่อยากให้มันไปหรอกนะ แต่ผมบังคับตัวเองไม่ได้น่ะสิ เฮ้อ ผมไม่ชอบเลยอ่ะ ต้องโทรหาควอนซะแล้ว
“โย่ววว ควอนนี่”
(ว่าไงพี่)
“คือว่า ไอ้แทคมันจะ...”
(ไปกินข้าวกับซึลองสินะ)
“แกรู้ได้ไงวะ”
(ก็มันพึ่งคุยทรศัพท์กันเมื่อกี้อ่ะ ผมอยูหอเดียวกับซึลองนะพี่)
“เออเนอะ ลืมไป ชั้นไม่อยากให้มันไปเลยว่ะ แต่พยักหน้าไปแล้วน่ะสิ”
(งั้นพี่ก็ขอมันไปด้วยสิ พี่แทคไม่ว่าไรหรอกพี่)
“จะดีเหรอวะ”
“พี่เจย์ พี่คุยกับใครน่ะ” แทคยอนตะโกนมาข้างหลัง
“ควอน แค่นี้ก่อนนะ” แล้วผมก็กดวางสายแล้วหันไปคุยกับแทคต่อ
“คุยกับควอน ทำไม”
“ควอนนี่อีกแล้วเรอะ”
“นั่นมันเรื่องของชั้น นายไม่ต้องยุ่ง”
...............................................................................................................................................
“คุยกับควอน ทำไม”
โจควอนอีกแล้ว ทำไมพี่เขาชอบคุยกับโจควอนจังเลยนะ ผมรู้สึกไม่ชอบเลยที่พี่เขาไปสนิทกับคนอื่น ผมแค่อยากเป็นคนเดียวที่พี่เขาไว้ใจ และสนิทด้วย
“ควอนนี่อีกแล้วเรอะ”
“นั่นมันเรื่องของชั้น นายไม่ต้องยุ่ง”
ไม่ต้องยุ่งงั้นเหรอ พี่เขางอนอะไรผมอีกล่ะ หรือว่าผมพูดถึงควอนไม่ได้เลยสินะ หวงกันนักใช่มั้ยล่ะ ฮึ ชิส์ หรือว่าพี่เขางอนที่ผมไม่ชวนพี่เขาไปกินข้าวด้วยกันนะ งั้นชวนพี่เจย์ไปด้วยดีกว่า
“พี่งอนผมเหรอ เรื่องที่ผมไม่ชวนพี่ไปกินข้าวด้วยใช่มั้ยล่ะ”
“ป่าว”
“งั้นไปด้วยกันนะ”
“ชั้นไม่อยากไปรบกวนพวกนายหรอก”
“ไม่ได้ พี่ต้องไป”
“ถ้าบังคับกันแบบนี้ ชั้นก็คงต้องไปใช่มั้ย”
“ใช่พี่ต้องไปกับผม” แค่นี้ก็คงหายงอนแล้วสินะ น่ารักจริงๆเลยพี่เนี่ย
18:00
พวกเรา 3 คน ก็มี ผม พี่เจย์ แล้วก็ซึลอง มากินข้าวด้วยกันข้างนอก ด้วยอาการที่ว่าผมอยากรู้ว่าพี่เจย์จะหวงผมเหมือนกับที่หวงและห่วงโจควอนหรือป่าว ผมจึงไปนั่งข้างซึลองและพยายามทำตัวให้ดูสนิทสนมกันมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่ว่าจะป้อนข้าว เล่นกัน พูดคุย แต่พี่เขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะหันมามองผมแม้แต่นิสสสสเดียวเลย พี่เขาคงไม่หวงผมจริงๆใช่มั้ย
“งั้นเดี๋ยวชั้นไปเข้าห้องน้ำ” ซึลองพูด
ในตอนนี้ก็เหลือเพียงผมกับพี่เจย์ 2 คนเท่านั้น ผมควรที่จะถามตรงๆไปเลยใช่หรือป่าว
“พี่เจย์ พี่เคยหวงหรือห่วงผมบ้างหรือป่าว”
“ไม่ ทำไมชั้นต้องหวงหรือห่วงแกด้วย แกโตแล้วนะแทค” ทำไม แค่คำว่า ไ ม่ คำนี้มันทำให้ผมรู้สึกผิดหวังและเสียใจ
“ใช่สินะ ผมไม่ใช่ควอนนี่”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับควอนล่ะ”
“ก็พี่เป็นห่วงกันมากไม่ใช่หรอไง อยู่ห่างกันไม่ได้เลยนี่นา”
“ชั้นก็เป็นห่วงทุกคนนั้นแหละ”
“แต่ก็ ยกเว้นผมไง พี่ไม่เคยห่วงผมเลย เพราะพี่ห่วงแต่คนอื่นพี่ไม่คิดถึงผมบ้าง”
“แล้วนายเคยห่วงชั้นบ้างมั้ยล่ะ นายคิดว่าชั้นชอบนักหรอที่เห็นนายสนิทกับคนอื่นน่ะ หรือแม้แต่ซึลอง ชั้นก็ไม่ชอบเหมือนกันนั่นแหละ”
“แต่พี่กับควอนมันคงเกินกว่าคำว่าเพื่อนแล้วสินะ”
“นายไม่รู้อะไรอย่ามาพูดมั่วๆนะเว้ยแทค”
“มันคงเป็นเรื่องจิงสินะ มิน่าหวงกันจิงๆ”
พลั่ก (เสียงผลักๆ)
“ชั้นบอกว่า ฮึก ไม่ใช่ ฮึก ไงเล่า”
พะ...พี่เจย์ร้องไห้งั้นเหรอ แล้ววิ่งหนีไปแบบนั้นจะไปไหนน่ะ แต่ผมก็ไม่ได้ตามไปผมรู้สึกผิดขึ้นมาทันทีที่เห็นน้ำตาของคนคนนี้ ปาร์คเจบอม ผมทำให้พี่เขาร้องไห้งั้นเหรอ ผมบอกกับตัวเองไว้แล้วเชียวว่าจะปกป้องและไม่ทำให้พี่เจย์ร้องไห้ ทำไมผมถึงเป็นคนแบบนี้นะ
“แทค แรงไปป่าววะ” ซึลองมาบอกผมเพราะเขาแอบดูเหตุการณ์อยู่
...................................................................................................................................................
ตอนนี้ผมรู้สึกเจ็บมาก ผมไม่รู้ว่าทำไมน้ำตาถึงไหล ทำไมแทคยอนต้องตะคอกผม ต้องโกรธผม และต้องเข้าใจผมผิดด้วย ผมไม่อยากให้เขาเข้าใจผิด และเขาคงไม่เคยจะนึกถึงจิตใจผมเลยสินะ ผมวิ่งมาเรื่อยๆจนถึงบ้านพัก ผมรีบเข้าไปในห้อง ผมร้องไห้กับตัวเองอยู่นาน ผมเสียใจมากแค่นั้นเอง
ก๊อกๆๆๆ
“พี่เจย์ คือว่าผม....”
“นายไม่ต้องพูดหรอกแทค ฮืออ”
“แต่....”
“ชั้นไม่อยากฟัง ออกไปซะ!”
ปัง
ในหัวผมหวังว่าถ้าผมลืมตจาขึ้นมาจะเห็นเขาอยู่ในห้องนี้ แต่เมื่อผมลืมตาขึ้นผมกลับเจอกับความว่างเปล่า นี่เขาไม่คิดจะง้อผมต่อเลยเรอะ ผมบอกให้ออกไปเขาก็ออกไปสินะ เขาคงไม่ห่วงผมจริงๆหรอก ใช่มั้ย? ฮือออออออ ผมหยุดร้องไห้ไม่ได้เลย
.....................................................................................................................................................
วันนี้ในบ้านช่างวุ่นวายนัก เสียงดังลั่นกันเชียวผมซึ่งดูทีวีอยู่บวกกับเสียงของคนอื่นๆ มันทำให้ผมรำคาญมาก เฮ้อ ไปอาบน้ำดีกว่า
อ้า สดชื่นจริงๆ เดี๋ยวนี้ผมไม่ค่อยได้หัดเต้นซานติเลยว่ามั้ย? อิอิ ตั้งแต่ที่ผมร้องไห้เมื่อวานนี้พี่คุนก็ไม่ค่อยสบตาผม ชวนผมเล่นเหมือนแต่ก่อนเลย ผมอยากเล่นกับพี่เขาจะแย่ แต่ทำไมพี่เขาไม่ชวนผมเหมือนแต่ก่อนนะ หรือผมจะต้องเป็นฝ่ายไปชวน ลองดูก็ไม่เสียหายเนอะ
อ้าว นั่นไง นั่งอยู่บนโซฟา นี่เอง
“พี่คุนครับ....อ้าว”
ทำไมพี่เขาต้องหนีผมด้วยล่ะ ผมทำอะไรผิดใครก็ได้ช่วยบอกผมที ผมทำอะไรให้พี่เขาไม่พอใจนะ ไม่เป็นไร งั้นเราเข้าไปชวนในห้องละกัน
ก๊อกๆๆๆ
“เอิ่ม พี่คุนครับคือว่าเราไปเดินเล่นกันมั้ยครับ”
“ไม่”
ทำไมพี่เขาถึงต้องเย็นชาแบบนั้นนะ เหมือนไม่ใช่พี่เขาเลย”
“ออกไปได้แล้ว พี่ไม่อยากเห็นหน้านาย”
“อะ...อะไรนะ”
“พี่ไม่อยากเห็นหน้านาย ชัดมั้ย”
“ครับ”
ทำไมผมรู้สึกจุกที่อกนะ ขอบตาร้อนผ่าว และรู้สึกเหมือนน้ำตาจะไหลยังไงก้ไม่รู้ ทำไมพี่คุนถึงเย็นชากับผมแบบนั้นนะ ทำไมพี่เขาไม่แคร์ผมเหมือนเดิม แล้วแบบนี้ใครจะอยู่เคียงข้างผมล่ะ แงๆๆๆ ผมจะร้องไห้แย้ววนะ
“ฮือๆๆๆ พี่แทคคร้าบบ”
“อ้าว อูยองเป็นอะไรไป ไม่ต้องร้องนะ”
“คือว่า พี่คุน...”
“ห๊ะ ไอคุนแกล้งนายหรอ”
“ป่าว ครับ ฮือๆ ทำไมพี่เขาถึงต้องทำเย็นชากับผมด้วย พี่เขาไม่แคร์ผมแล้ว”
“ไม่ใช่หรอกอูยอง ไอ้คุนมันก็แค่อยากตัดใจน่ะ มันคงคิดว่านายไม่ต้องการมัน”
“ตัดใจ ไม่ต้องการงั้นเหรอ แต่ผมต้องการพี่เขานะ”
“งั้นเอาอย่างนี้นะ พรุ่งนี้พวกเราจะปฎิบัติการง้อกัน”
“พวกเรางั้นเหรอ?”
“ก็นายง้อไอ้คุน ส่วนชั้นจะง้อพี่เจย์”
“แล้วพี่ทะเลาะกับพี่เจย์งั้นเหรอ”
“เอ่อ มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่น่ะ ด้ง”
“คร้าบบบ สู้ๆๆ”
“ไฟติ้งท์” อ้า รู้สึกดีขึ้นเยอะ พรุ่งนี้ผมจะง้อพี่คุนและบอกความรู้สึกของผมทุกๆอย่างเลย หวังว่าพี่แทคกับพี่เจย์ก็คงจะดีกันด้วยนะ อิอิ
ไรเตอร์มาต่อแล้นนนนนน
ไรเตอร์คิดถึงรีดเดอร์มากๆเลยน้าาาา เลยรีบมาต่อไง
วันนี้ไรเตอร์ไปสอบมา เฮ้อ~-ข้อสอบก้ไม่รุจะยากไปไหน
ไรเตอร์อยากจะกลายเป็นแมลงวัน(เกี่ยว?) อิอิ
แล้วก็รุผลสอบคราวก่อนด้วยแหละ แง้ๆ อันดับไรเตอร์ตกอ่ะ
คราวนี้ไรเตอร์เอาคู่แทคเจย์มาลงแล้นน เพิ่งคิดออกอ่ะ
ที่ผ่านมาจิ้นไม่ค่อยออก เฮ้อ อย่าพูดถึงเรื่องนั้นเลย(<<แกพุดอยู่คนเดียวนะ)
สุดท้ายก่อนลาจาก ไรเตอร์ขอบคุนรีดเดอร์ทุกคนมากๆเลยน้า
ขอบคุนคอมเม้นท์ ขอบคุนกำลังใจ ไรเตอร์จะสู้ให้ถึงที่สุดเล้ยยย
ไรเตอร์ไปดู Sbody 2PM มาอ่ะ ไรเตอร์ถึงกับเลือดพุ่ง
ดูหุ่นแต่ละคนสิ ถ้าลีดจาอยู่ก็คงจะดีเนาะ
ไรเอตร์ขอลาก่อน อันยองๆๆ
I'M WAITING FOR...EVER
ความคิดเห็น