คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3
Chapter 3
“กูกลับก่อนนะ”
“เฮ้ย! รีบไปไหนของมึงวะ? ไอ้คุณ!” จุนซูตะโกนถามเพื่อนสุดหล่อของตัวเอง แต่ก็ไม่ได้เสียงตอบรับกลับมา เพราะเจ้าตัววิ่งออกไปข้างนอกห้องซะแล้ว จุนซูจึงหันมาเก็บของเข้ากระเป๋าและตั้งใจจะชวนเพื่อนอีกคนไปหาอะไรดื่มกันสักหน่อย
“เอ้อ แทควันนี้ไป…”
“กูไม่ว่าง ไปล่ะ”
“อ้าว! ไอ้แทค” จุนซูยังพูดไม่ทันจบประโยคก็โดนปฏิเสธซะแล้ว
แล้วกูจะกลับบ้านกับใครวะเนี่ย? พวกเพื่อนเลว
______________________________
ขาเล็กก้าวเดินออกจากประตูโรงเรียนอย่างไม่รีบนัก ในมือก็ถือแฟ้มกับหนังสืออีกสองสามเล่ม พลางตอบรับคำทักทายจากนักเรียนที่กำลังกลับบ้าน จริงๆแล้วปาร์คเจบอมคนนี้ก็ไม่ได้เป็นครูที่โหด(?)อะไรนักหรอก ออกจะใจดีด้วยซ้ำ แต่เพราะส่วนใหญ่เจอแต่เด็กที่ชอบแซวเค้าบ้างล่ะ มาจีบเค้าบ้างล่ะ เลยต้องทำตัวให้เด็กมันกลัวซะนิดนึง แต่สำหรับแทคยอนแล้ว เจบอมก็ยังดูน่ารักที่สุดสำหรับเค้าอยู่ดี
“ครูครับ ผมช่วยถือมั้ยครับ?” ร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองหน้าคนที่มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง หนำซ้ำยังเอาของถือเค้าถือไปถือไว้ซะเอง
“ไม่เป็นไร ฉันถือเองได้” เจบอมพยายามจะแย่งของคืนมาแต่ก็สู้แรงของไอ้เด็กยักษ์นี่ไม่ได้ จึงต้องปล่อยไปเลยตามเลยไป
“ผมขอถามอะไรครูหน่อยได้มั้ยครับ?” แทคยอนเอ่ยถามเสียงสดใส
“อะไร?” ใบหน้าหวานไม่ได้หันไปมองคนร่างสูง เพียงแต่มองไปข้างหน้าเท่านั้น
“ครูอายุเท่าไรแล้วเหรอครับ?” เจบอมเริ่มไม่พอใจเล็กน้อย กล้าดียังไงมาถามอายุกัน ไอ้เด็กนี่เริ่มลามปามซะแล้ว = =
“ปีนี้จะ 25 แล้ว” แต่ก็ยังคงตอบไป
“พอๆกันเลยเนอะ” เสียงทุ้มพูดพลางทำท่าดีใจ ใบหน้าหวานมีสีหน้างงเล็กน้อย
“พอๆกันบ้านป้านายดิ ห่างกันตั้ง 7 ปี” เจบอมพูดเสียงแข็ง
“แต่หน้าครูก็ยังเด็กนี่นา” แทคยอนยังคงพูดต่อ เจบอมเริ่มจะเอือมระอากับเด็กคนนี้
“ครูครับ ผมเรียกครูว่าพี่ได้มั้ย?” มือใหญ่แตะไปที่ไหล่เล็ก ทันทีที่ร่างเล็กรับรู้ถึงการสัมผัส จึงจับข้อมือใหญ่นั่นแล้วบิดกลับ ทำให้ร่างสูงต้องร้องโอดโอยออกมา
“โอ๊ยยยๆ ผมเจ็บนะ” แทคยอนร้องท้วงออกมา
“ทีหลังก็อย่ามาแตะต้องตัวฉันสิ! ฉันน่ะเรียนรู้ศิลปะป้องกันตัวมาเยอะนะ” เจบอมๆค่อยๆปล่อยข้อมือนั่นออก ก่อนจะหยิบของๆเค้าที่หล่นจากมือแทคยอนเมื่อครู่มาถือไว้อีกครั้ง
“ผมก็แค่จะถามว่าขอเรียกพี่ได้มั้ย?เองนี่นา” แทคยอนทำหน้าตาแบ๊วๆ แต่เจบอมคิดว่ามันไม่ได้ดูน่ารักสักนิด แถมยังดูประหลาดอีกด้วย = =
“จะเรียกว่าอะไรก็เรื่องของนายเหอะ แต่ถ้าอยู่ในโรงเรียนต้องเรียกฉันว่าครูเท่านั้น” เจบอมหันมาชี้หน้าก่อนจะหันกลับไปเดินต่อ แทคยอนที่ได้ยินคำตอบก็ยิ้มออกมาก
“งั้นผมเรียกว่าที่รักละกัน” ร่างสูงทำเป็นพูดลอยๆ แต่เจบอมที่ได้ยินจึงรีบหันมาโวยวายอย่างเอาเรื่อง
“เฮอะ! นี่ อย่ามาลามปามนะไอ้เด็กนี่! ให้เรียกพี่ก็บุญโขแล้วนะ แล้วก็เลิกตามฉันได้แล้วนะ กลับบ้านของนายไปซะ! อ๊คแทคยอน!” เจบอมที่เหลืออด จึงด่าอย่างไม่ยั้ง พลางเอาหนังสือไล่ตีคนตัวใหญ่ให้กลับบ้านของตัวเองไปซะ ต่อสู้(?)กันอยู่ไม่นานแทคยอนจึงยอมกลับไป
_____________________________
ในที่สุดเจบอมก็กลับมาถึงบ้านจนได้ บ้านที่ว่าก็คือคอนโดนั่นแหละ เค้ามาซื้อไว้ตอนที่รู้ว่าจะมาเป็นครูฝึกสอน เพราะระยะทางระหว่างคอนโดกับโรงเรียนก็ไม่ได้ไกลกันนัก ร่างเล็กหยิบกุญแจห้อง 207 มาไข แต่ก็ได้ยินเสียงเปิดประตูจากห้องตรงข้าม ห้อง 202 นั่นเอง ตั้งใจจะหันไปทักทายและฝากเนื้อฝากตัวซักหน่อย
“สวัส…” ยังไม่ทันที่เจบอมจะเอ่ยปากทักทายจบ เสียงทุ้มที่เพิ่งได้ยินเมื่อไม่นานก็เอ่ยขึ้นมา
“อ้าว พี่เจบอม คนที่เพิ่งซื้อห้องนี่คือพี่เหรอเนี่ย?” แทคยอนทำท่าดีใจ พร้อมกับดวงตาที่เปล่งประกาย ซึ่งตรงข้ามกับเจบอมที่เบื่อไอ้หน้าย่นนี่เต็มทน สรุปคือต้องทนเจอมันไปอีกนานเลยใช่ป้ะ?
ปาร์คเจบอม จะบ้าตาย!!!
“ผมกำลังจะออกไปกินข้าวพอดีเลย ไปด้วยกันมั้ย?” แทคยอนที่ชวนร่างเล็กไปกินข้าวด้วยการพูดการจาที่ดูสนิทสนมขึ้น
“ไม่ไปเว้ย!!” เจบอมพูดเสียงดัง ก่อนจะปิดประตูดังปัง! แล้วก็ได้ยินเสียงห้องตรงข้ามปิดประตูเช่นกัน
จากนั้นเจบอมก็จัดการอาบน้ำแต่งตัว และออกมาทำอาหารในครัว เจบอมที่ต้องอยู่ตัวคนเดียวมาตั้งแต่อายุ 16 เพราะครอบครัวของเค้าอยู่ที่อเมริกา จึงไม่แปลกอะไรที่จะต้องทำอาหารกินเอง เมื่อทำเสร็จก็เอาอาหารมาวางที่โต๊ะก่อนจะนั่งลงเตรียมจะทาน แต่กลับนึกถึงใครอีกคน….
เค้าจะกินข้าวหรือยังนะ? แล้วทำไมต้องไปห่วงมันด้วยฟะ!!
ตอนนี้ขาเรียวเล็กมายืนอยู่หน้าห้อง 202 ซะแล้ว ยกมือขวาขึ้น ก่อนจะเคาะประตูเบาๆ แต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับ จึงใช้เท้าเตะประตูแทน
ปัง! ปัง! ปัง!
และแล้วประตูก็ถูกเปิดออกมา แทคยอนที่มีสีหน้าเรียบเฉยมองหน้าเจบอมประมาณว่า มีอะไร? เจบอมจึงชี้ไปที่ห้องตัวเอง ก่อนจะหันหน้าหนีร่างสูงที่จ้องเค้าอยู่
“ปะ…ไปกินข้าวที่ห้อง…ฉันสิ” เสียงเล็กเอ่ยออกมาอย่างตะกุกตะกัก ก่อนที่จะเดินไปเปิดประตูให้ ทำให้ร่างสูงกลับมาอารมณ์ดี๊ด๊าอีกครั้งก่อนจะเดินเข้าห้องคนตัวเล็กไปอย่างรวดเร็ว
“อื้มมมม ออ่อยอัง(อร่อยจัง)” แทคยอนที่ข้าวเต็มปากพูดออกมา เจบอมที่เห็นจึงได้แต่เบ้หน้าแล้วดีดไปที่หน้าผากของแทคยอนอย่างแรงทีหนึ่ง แทคยอนแทบจะพ่นข้าวใส่หน้าเจบอมทันที = =
“กินให้หมดปากก่อนแล้วค่อยพูดก็ได้ จะรีบไปไหน?!” เจบอมตักเตือนก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม แต่ก็ต้องพ่นออกมาเพราะไอ้ย่นมันพูดอะไรแปลกๆ
“ผมจีบพี่ได้ป้ะ??”
พรวด!!!
“อี๋ สกปรกอ่ะพี่เจย์” แทคยอนรีบหยิบทิชชู่ขึ้นมาเช็ดหน้าตัวเอง เพราะกังวลว่าเดี๋ยวสิวจะมาขึ้นบนใบหน้าหล่อๆของเค้า
“นะ…นายว่าอะไรนะ?” เจบอมถามย้ำอีกครั้งเผื่อว่าที่ได้ยินเมื่อกี๊มันจะผิด
“ผมบอกว่า ผมจะจีบพี่ได้มั้ย?” แทคยอนพูดพลางเช็ดเสื้อผ้าของตัวเองที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำที่ออกมาจากปากของเจบอม = =
“ไอ้เด็กบ้า! แล้วที่แกทำมาทั้งหมดในวันนี้ยังไม่เรียกว่าจีบอีกเหรอวะ!!” เจบอมว่า ก่อนจะฉีกกระดาษทิชชู่แล้วปาใส่รางสูงที่ยืนเช็ดหน้าอยู่ [มันคงจะเจ็บหรอกนะเจย์ << ไรเตอร์]
_______________________
ร่างบางที่นั่งเขี่ยโทรศัพท์ตัวเองเล่นอยู่ในห้องเรียน เพื่อรอใครบางคนที่นัดกันไว้ แต่นี่ก็นานแล้วทำไมชานซองยังไม่มาอีก แต่จุนโฮก็ยังคงนั่งรอ พลางเปิดโทรศัพท์ดูรูปของตัวเองที่ถ่ายคู่กับแฟน แล้วก็อมยิ้มออกมา
“จุนโฮ” ร่างบางรีบหันไปตามเสียงเรียก เพราะคิดว่าจะเป็นชานซอง แต่กลับไม่ใช่
“พี่จุนซู” จุนโฮเอ่ยชื่อพี่ชายแท้ๆของตน จุนซูกับจุนโฮเป็นพี่น้องกัน เพียงแต่จุนซูใช้นามสกุลพ่อ ส่วนจุนโฮใช้นามสกุลแม่
“กลับบ้านพร้อมพี่มั้ย?” จุนซูเอ่ยถามคนเป็นน้อง แต่ก็รู้ดีว่าคำตอบที่ได้รับจะเป็นยังไง จุนโฮส่ายหน้าเป็นคำตอบเล็กน้อย จุนซูจึงยิ้มออกมา
“รอชานซองสิท่า อย่ากลับบ้านดึกล่ะ” จุนซูบอกคนเป็นน้องก่อนจะโบกมือลาและเดินจากไป
“จุนโฮ รอฉันนานมั้ย? พอดีไปคุยกับ ผ.อ. มาน่ะ โทษทีนะ” ชานซองบอกเหตุผลที่มาช้า จุนโฮจึงบอกว่าไม่เป็นไร ก่อนทั้งคู่จะพากันเดินออกไปจากโรงเรียน
ทั้งสองจูงมือกันออกมาเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้ๆกับโรงเรียน ตั้งกี่เดือนแล้วนะ ที่พวกเค้าทั้งสองคนไม่ได้จับมือกันแบบนี้ กี่เดือนแล้วที่ไม่ได้เจอหน้ากัน กี่เดือนแล้วที่ไม่ได้พูดคุยกัน กี่เดือนแล้วพี่พวกเค้าไม่ได้อยู่ด้วยกัน และสุดท้ายการรอคอยก็จบลง ทั้งสองคนได้มีเวลาอยู่ด้วยกันแล้วในตอนนี้
“ชานซอง นายไม่คิดจะใส่หมวกใส่แว่นหน่อยรึไง?” จุนโฮเอ่ยถาม เพราะกลัวว่าถ้ามีคนมาเห็นเค้ากับชานซองอยู่ด้วยกันแบบนี้มันคงจะไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่ๆเลย
“ตอนแรกก็คิดจะใส่นะ แต่ฉันกลัวจะมองหน้านายไม่ชัดนี่นา” ชานซองพูดพลางให้จุนโฮนั่งลงที่ม้านั่ง ก่อนที่ตัวเองจะนั่งตามลงไป
“ทำยังกะไม่เคยเห็นหน้ากันอย่างนั้นแหละ” จุนโฮพูดพลางทำแก้มป่อง ช่างน่ารักอะไรแบบนี้ ชานซองคิด ชานซองจับศีรษะเล็กของจุนโฮให้ซบลงที่ไหล่ของเค้า ก่อนจะกุมมือนิ่มนั้นไว้ที่ตัก
“ก็ฉันคิดถึงนายนี่นา” ร่างบางที่ตอนนี้หน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ ยิ่งทำให้ดูหน้ารักขึ้นไปอีก
“ฉันก็คิดถึงนาย ชานซอง” จุนโฮบอก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามอง ใบหน้าที่หล่อเหลาที่กำลังเลื่อนเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ และไม่ช้าใบหน้าของทั้งสองคนก็อยู่ห่างกันไม่กี่เซ็น ลมหายใจที่รดใบหน้าของอีกคน ทำให้ความรู้สึกต้องการริมฝีปากแดงระเรื่อของอีกฝ่ายเพิ่มยิ่งขึ้น
แชะ! แชะ! แชะ!
ชานซองและจุนโฮรีบผละอออกจากกันทันที ชานซองมองหากล้องที่แอบถ่ายพวกเขาทันทีก่อนจะจับมือของร่างบางแล้ววิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว แต่ก็ยังมีเสียงของชัตเตอร์ดังขึ้นอยู่เรื่อยๆ
แชะ!
ชานซองและจุนโฮวิ่งเข้ามาหลบอยู่ในร้านเบเกอรี่แห่งหนึ่ง เมื่อหันไปมองรอบๆก็พอกับเด็กสาววัยนักเรียนอยู่เต็มร้าน ทั้งร้านหันมามองที่ชานซองและจุนโฮเป็นตาเดียว
“เอ๊ะ! นั่นมันฮวังชานซองนี่นา”
“แล้วนั่นใครกัน?”
“ทำไมต้องจับมือกันด้วย!!”
“ชานซองโอปป้า!!”
ชานซองและจุนโฮต้องออกตัววิ่งอีกครั้งเมื่อเหล่าแฟนคลับสาวๆของชานซองกำลังจะวิ่งมารุมพวกเขา ชานซองยังคงจับมือจุนโฮให้วิ่งตามมา ถึงแม้จะดูเหมือนลากซะมากกว่า = =
“โอ๊ยย!!”
“จุนโฮ! เป็นอะไรมั้ย?” ชานซองรีบก้มลงไปดูร่างบางที่ล้มลงกับพื้น พลางมองแฟนคลับที่วิ่งเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
“ข้อเท้าฉัน” จุนโฮพูดเสียงเบา พลางบีบข้อเท้าตัวเองแน่น และมีสีหน้าที่เจ็บปวดจนชานซองดูออก
“ขี่หลังฉัน เร็ว!” ร่างสูงย่อตัวลงเพื่อให้จุนโฮขี่หลังเค้าได้ถนัดขึ้น
“แต่…นายทิ้งฉันก็ได้ นายหนีไปเถอะ” จุนโฮพูด
“ฉันไม่ทิ้งนายหรอก!! ขึ้นมาสิ” ชานซองดึงจุนโฮให้ลุกขึ้นก่อนจะหันหลังและย่อตัวให้ร่างบาง จุนโฮกอดคอชานซองไว้แน่น ชานซองเองก็วิ่งสุดกำลังเพื่อหนีเหล่าแฟนคลับ
และในที่สุดก็มาถึงบ้านของชานซองจนได้ ชานซองพยุงจุนโฮให้ขึ้นไปบนห้องของตัวเองก่อนจะจับข้อเท้าเล็กนั้นขึ้นมาดู แต่จุนโฮกลับขัดขืนและบอกว่าไม่เป็นไร แต่ชานซองไม่ยอมแพ้ ค่อยๆถอดถุงเท้าของร่างบางออก ก็พบกับรอยฟกช้ำตรงข้อเท้า ชานซองก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิด
“ฉันขอโทษ” ชานซองก้มหน้าพูดด้วยความเสียใจ
“ไม่เป็นไร ไม่ใช่เพราะนายซะหน่อย” จุนโฮว่าพลางจับไปที่ไหล่หนานั่น ชานซองเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้คนรัก
“เดี๋ยวนายไปอาบน้ำนะ เดี๋ยวฉันจะทำแผลให้ เดินไปเองได้ใช่มั้ย? ฉันอาบให้เอามั้ย?” ชานซองพูดพลางทำสีหน้าหื่น -.,-
“ทะลึ่ง!” จุนโฮรีบเดินกระเผลกๆเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว ระหว่างที่จุนโฮอาบน้ำชานซองก็ลงไปเตรียมยา พร้อมกับโทรไปบอกที่บ้านจุนโฮว่าจุนโฮจะนอนบ้านเค้า
“เจ็บมากมั้ย?” ชานซองเอ่ยถามคนรัก ขณะที่กำลังทายาที่ข้อเท้าของจุนโฮเบาๆ
“ไม่ล่ะ” จุนโฮตอบยิ้มๆ เค้ารู้ดีว่าชานซองเป็นห่วงเค้า ถึงแม้จะต้องเจ็บตัว แต่ถ้าจะได้อยู่กับชานซองแบบนี้เค้าก็ยอม ชานซองพันผ้าก๊อตที่ข้อเท้าของจุนโฮ ก่อนจะบอกให้ร่างบางนอนหลับได้แล้ว
“นอนได้แล้วนะครับ” ชานซองล้มตัวลงข้างๆร่างบาง ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิกจมูกคนรักเบาๆ ทำให้ใบหน้าขาวขึ้นสีแดงถึงแม้จะอยู่ในความมืดก็ตาม
“ราตรีสวัสดิ์ ชานซอง” จุนโฮพูดก่อนจะค่อยๆหลับตาลง
“ราตรีสวัสดิ์ จุนโฮ” ชานซองเอ่ยขึ้นเบาๆก่อนจะวาดวงแขนไปกอดคนข้างๆ กลิ่นหอมๆของแชมพูที่จุนโฮใช้ กลิ่นหอมของสบู่ที่ติดตัวจุนโฮ คิดถึงจัง ><
ชานซองรู้ว่าวันพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น ข่าวของเค้ากับจุนโฮจะต้องดังไปทั่วแน่นอน รูปที่ปาปารัสซี่และแฟนคลับถ่ายจะถูกโพสไปซะทุกเว็บ และมันคงจะไม่เป็นผลดีต่อจุนโฮแน่นอน แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เค้าก็จะไม่ทิ้ง ลีจุนโฮ เด็ดขาด!
จุนโฮ…ฉันรักนายเหลือเกิน
ง่ะ...คุณด้งออกไปแล้วเมื่อตอนที่แล้ว ตอนนี่้จึงมีแค่ แทคเจย์กะชานโฮ ><
ไรเตอร์บอกตรงๆเลยนะ ดูเหมือนคู่แทคกะเจย์นี่จะเป็นสงครามย่อยๆเลยล่ะ
ส่วนชานซองกะจุนโฮก็หวานนนนน แต่แอบดราม่า TT
ยังไงด็ช่วยเป็นกำลังใจให้หนุ่มด้วยนะคะ ^^
แต่ถ้าอยากเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ละก็
คอมเม้นท์ + โหวต
ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ
ความคิดเห็น