คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2
Chapter 2
“อืมมม กินอะไรดีว๊า~~” ร่างบางยกมือเกาหัวตัวเอง เพราะไม่รู้ว่าจะรับประทานอะไรเป็นอาหารกลางวันดี อูยองเดินวนไปวนมาอยู่หน้าร้านอาหาร ก่อนจะปิ๊งไอเดียขึ้นมา
กินก๋วยเตี๋ยวดีกว่า…ว่าแต่ร้านมันอยู่ไหนนะ?
ร่างบางเดินวนไปวนมาจนเจอร้านขายก๋วยเตี๋ยวจนได้ อูยองต่อแถวซื้ออาหารอย่างเป็นระเบียบ และไม่นานชามก๋วยเตี๋ยวแสนหอมก็มาอยู่ในมือของจางอูยอง ร่างบางเดินไปหยิบช้อนกับตะเกียบและกำลังจะเดินไปหาจุนโฮและชานซองที่โต๊ะ
“โอ๊ะ!”
“โอ๊ย! ร้อนๆ”
“อ๊า ขอโทษๆฉันไม่ได้ตั้งใจ” อูยองรีบวางชามก๋วยเตี๋ยวลงพื้นก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ามาเช็ดให้คนที่ตัวเองเดินชนไปเมื่อสักครู่
“เฮอะ! ให้ตายสิ ตกลงตาของนายบอดรึไงกัน!” เมื่อร่างบางได้ยินเสียงทุ้มที่คุ้นหู และการพูดที่ดูก้าวร้าวแบบนี้จะเป็นใครไปไม่ได้…
นิชคุณ!
“แล้วนายไม่เห็นรึไงว่าฉันก็กำลังเดินมาเหมือนกัน?” อูยองเงยหน้ามองคนตัวสูงอย่างเอาเรื่อง นี่ถ้านิชคุณไม่เปิดปากพูดออกมาเค้าคงจะใจดีพาไปห้องพยาบาลอยู่แล้วเชียว
“นายไม่คิดจะรับผิดชอบหน่อยรึไง จางอูยอง” นิชคุณพูดพร้อมกับยกแขนข้างซ้ายที่โดนลวกโดยน้ำก๋วยเตี๋ยวของร่างบางที่ยืนจ้องหน้าเค้าอยู่ อูยองหันหลังไปมองจุนโฮกับชานซองที่โต๊ะก่อน
“ชิ ขาก็ไม่ได้หักเดินไปเองไม่ได้หรือไง แค่ห้องพยาบาลเอง” อูยองไม่ท้อในการเถียง ถ้าพูดดีกว่านี้อีกนิดเค้าจะพาไปละกัน แต่นี่อะไร พูดดีๆไม่เป็นรึไงกัน!
“จะไม่ไปดีๆใช่มั้ย?!”
“เฮ้ย! ทำอะไรของนาย ปล่อยนะเว้ย!” มือหนาของนิชคุณจับที่ข้อมือของอูยองอย่างแรง ก่อนจะลากร่างบางที่ดื้อนักดื้อหนาไปยังห้องพยาบาล กะจะไม่ใช่กำลังแล้วนะ แต่ไอ้เด็กนี่มันดื้อเหลือเกิน!!
ห้องพยาบาล…
“ปล่อยได้แล้ว!!” อูยองตะโกนเสียงลั่นห้องพยาบาล นิชคุณจึงบอกให้เสียงเบาลงหน่อยมีนักเรียนที่กำลังนอนอยู่ อูยองจึงพยักหน้าเข้าใจ ก่อนที่มือหนาของนิชคุณจะปล่อยข้อมือของอูยองออก
“เอ้า มาทำแผลให้ฉันสิ แผลนี่ฝีมือนายไม่ใช่หรือไงกัน” นิชคุณพูดเสียงเรียบ อูยองมองไปที่แขนซ้ายของนิชคุณ เพราะรอยแดงจากการโดนน้ำร้อนลวกดูเพิ่มขึ้นจากที่เค้าเห็นตอนแรก อูยองจึงเดินไปหาครูก่อนจะขอน้ำแข็งและยาสีฟันมาทำแผลให้ร่างสูงที่นั่งอยู่บนเตียง
“เอาแขนมาสิ” อูยองเดินไปนั่งข้างซ้ายของนิชคุณ ก่อนจะจับแขนนิชคุณเบาๆ ค่อยๆเอาน้ำแข็งประคบเพื่อให้ความร้อนระเหยออกไป หลังจากที่ใช้น้ำแข็งประคบอยู่นานสองนาน ร่างบางก็หยิบยาสีฟันขึ้นมาบีบใส่แขนของนิชคุณ
“ทำอะไรของนาย!” นิชคุณทำท่าจะชักแขนกลับ แต่อูยองก็ดึงไว้
“นี่ ยาสีฟัน มันช่วยให้นายหายแสบได้นะ” อูยองอธิบายหน้าเครียดพร้อมกับค่อยๆเอามือเกลี่ยยาสีฟันบนแขนของร่างสูง
นิชคุณลอบมองร่างบางที่กำลังปฐมพยาบาลให้เค้า อูยองที่ทำสีหน้าจริงจังแบบนี้ อูยองที่ดูอ่อนโยน อูยองที่ดูจริงใจ อูยองที่ดูเหมือนเด็กน้อย อูยองที่ดูน่ารัก อูยองที่ดูเหมือนเป็นห่วงเค้า…อูยองที่ดูเป็นเด็กดี
ตอนนายอยู่เงียบๆเนี่ย ก็ดูน่ารักดีเนอะ
“อ่ะ เสร็จแล้ว อีกสักพักก็ล้างออกนะ” เสียงเล็กของร่างบางเอ่ยออกมา ทำให้นิชคุณหลุดออกจากภวังค์
“งั้นฉันไปก่อนนะ” อูยองพูดก่อนจะทำท่าเดินออกไป แต่นิชคุณก็รั้งเค้าไว้
“นายจะไปไหน?” ร่างสูงเอ่ยถามออกไป ทำให้ร่างบางทำสีหน้างงเล็กน้อย
“ก็กลับห้องน่ะสิ ข้าวกลางวันก็ไม่ได้กิน เพราะนายนั่นแหละ แล้วจะเรียกร้องเอาอะไรอีกห๊ะ??!!” ร่างบางพูดเสียงแข็ง ทำให้นิชคุณงงเป็นไก่ตาแตก
เอ้า! กูทำไรผิดวะ!?
นิชคุณนั่งรออยู่บนเตียงเพื่อรอเวลาที่จะล้างยาสีฟันบนแขนตัวเองออก ร่างสูงมองไปรอบเตียงก็เห็นสิ่งของบางอย่างวางไว้อยู่ นิชคุณหยิบมันขึ้นมาดู
โทรศัพท์? ของอูยอง?
นิชคุณถือวิสาสะกดปลดล็อคหน้าจอ ก็เห็นคนแก้มป่องที่ถ่ายรูปคู่กับหญิงวัยกลางคน คงจะเป็นแม่สินะ ร่างสูงยิ้มออกมาก่อนจะกดล็อคหน้าจอและหันมาสนใจสิ่งที่ห้อยอยู่กับโทรศัพท์แทน เป็นพวงกุญแจรูปลูกเจี๊ยบตัวเล็กและกุญแจอีกหนึ่งดอก นิชคุณเดาว่าคงจะเป็นกุญแจ แล้วก็ยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์
จางอูยอง นายจะเข้าบ้านยังไงกันนะ
________________________
“อูยอง นายไปไหนมา?” จุนโฮถามอูยองด้วยเสียงที่แผ่วเบาเพราะกลัวว่าครูที่สอนจะได้ยินพวกเค้าคุยกัน และเขวี้ยงปากมาใส่หัวพวกเค้า
“เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยนะ” อูยองกระซิบตอบ พลางยิ้มเป็นนัยๆว่าตนเองไม่เป็นอะไรหรอก
เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ จุนโฮและอูยองที่นั่งเรียนด้วยอาการจะหลับก็ไม่หลับจะเรียนก็ไม่เรียน แต่ทำไงได้ ชีวิตในโรงเรียนก็เป็นแบบนี้แหละ น่าเบื่อไปวันๆ ในที่สุดชั่วโมงสุดท้ายก็มาถึง และไม่นานวันแรกของการเรียนในโรงเรียนใหม่ของอูยองก็หมดลง
“อ้า เมื่อยชะมัด” จุนโฮพูด ก่อนจะบิดขี้เกียจไปมา
“จุนโฮ นายจะกลับบ้านพร้อมฉันมั้ย?” อูยองพูดขณะเก็บของเข้ากระเป๋าเป้สีเหลืองใบโปรด
“นายกลับก่อนเถอะ” จุนโฮว่า
“รอชานซองล่ะสิเนี่ย” อูยองพูดแกมแซวๆพลางเอานิ้วจิ้มแก้มจุนโฮที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ
“งั้นฉันกลับก่อนนะ” อูยองว่าก่อนจะโบกมือลาเพื่อนใหม่ที่สนิทกันอย่างรวดเร็ว
ขาเรียวก้าวเดินไปอย่างสบายๆโดยที่ไม่ได้รู้เลยว่ามีใครอีกคนเดินตามมา วันนี้อูยองเลือกที่จะเดินกลับบ้านเพื่อที่จะจำสถานที่ต่างๆที่อยู่ใกล้ๆบ้านหลังใหม่ของเค้า และเพียงไม่นานก็มาถึงบ้านของร่างบาง บ้านทาวน์เฮ้าส์สองชั้น ที่ราคาไม่ได้แพงมากแต่ก็ไม่ได้ถูกมากเหมือนกัน เมื่อร่างบางมาถึงหน้าประตูก็ควานหาโทรศัพท์ที่พ่วงกุญแจบ้านไว้ด้วย
“อยู่ไหนนะ?” อูยองขมวดคิ้วเข้าหากัน ก่อนจะค้นในกระเป๋าเป้ แต่ก็ไม่เจอ ในกระเป๋ากางเกงก็ไม่มี อูยองจึงมองไปตามพื้นเพื่อหาโทรศัพท์ของเค้า แต่ก็เหลือบไปเห็นเท้าของใครสักคน
“หาไอ้นี่อยู่เหรอ?” ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงยียวน ก่อนจะยิ้มหน้าทะเล้นส่งมาให้ แต่อูยองกลับไม่สบอารมณ์นัก
ทำไมฉันต้องเจอไอ้บ้านี่อยู่เรื่อย!
“นิชคุณ!”
“ตกใจเหรอ?” นิชคุณเดินเข้ามาใกล้อูยองเรื่อยๆ
“นี่! ปากไม่ดี ตาบอด แล้วยังจะขโมยของคนอื่นอีกเหรอ?” อูยองพูดก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์ของเค้า แต่ก็ต้องหน้าทิ่มเพราะนิชคุณชูมือให้สูงขึ้นทำให้อูยองเอื้อมไม่ถึง
“ฉันอุตส่าห์เก็บมาให้ ยังมาหาว่าเป็นขโมยอีก นายนี่มันมองโลกในแง่ร้ายเกินไปแล้ว” นิชคุณว่าก่อนจะชูมือให้สูงขึ้นอีก อูยองที่เอื้อมมือหวังจะคว้าโทรศัพท์ของตน ก็ต้องตกใจเมื่อนิชคุณดึงเอวเค้าไปกอด -0-
“เฮ้ย! ทำอะไรของนาย ปล่อยฉันน่ะ!!!” อูยองดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอด ร่างสูงยื่นหน้าลงมาใกล้เรื่อยๆ จนอูยองต้องหดคอหนีทันที
“พูดดีๆสิ ถ้านายพูดดีๆกับฉัน ฉันถึงจะปล่อย” ร่างสูงพูดเสียงเบาพลางยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะรัดเอวของร่างบางให้แน่นขึ้นเมื่อเห็นว่าอูยองไม่ยอมพูดซะที
“โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ”
“ก็พูดดีๆสิครับ” ร่างสูงพูดพลางยักคิ้ว
ตึก ตึก ตึก อะไรกัน? ความรู้สึกแบบนี้มัน…อะไรกันนะ จางอูยอง
อูยองที่หน้าเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อ และเสียงหัวใจที่เต้นดังโครมคราม ร่างบางเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไร แต่ก็ไม่ได้อยากอยู่ในอ้อมกอดหมอนี่นานๆหรอกนะ เอาวะ! เสียศักศรีดิ์นิดหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอกน่า
“เอ่อ…ขอกุญแจบ้านคืนด้วย…ครับ” อูยองพูดพลางหันหน้าไปทางอื่น เพราะไม่กล้าสบตาร่างสูง
“เรียกฉันว่า พี่ ด้วยสิ” เสียงทุ้มเอ่ย ทำให้อูยองไม่ค่อยพอใจนักแต่ก็ต้องยอมทำตาม เพราะหัวใจเค้าแทบจะกระเด็นออกมาตรงหน้าอยู่แล้ว
“พี่นิชคุณ…ผมขอกุญแจบ้านคืนด้วยครับ” อูยองพูดเสียงเบา แต่นั่นก็พอใจสำหรับนิชคุณแล้ว ร่างสูงจึงค่อยๆคลายอ้อมกอดนั้นออก ก่อนจะยื่นโทรศัพท์ไปตรงหน้าของร่างบาง อูยองรีบคว้ามันมาอย่างรวดเร็ว และรีบหันไปไขกุญแจบ้าน
“ไม่คิดจะชวนแขกเข้าบ้านเหรอ?” เสียงทุ้มเอ่ยถามร่างบางที่ไขประตูบ้านอยู่
“บ้านฉันไม่ต้อนรับนายหรอก กลับบ้านไปซะ!” อูยองหันหน้ามาบอก นิชคุณยิ้มพลางส่ายหน้าเล็กๆ และเมื่อประตูเปิดออก ร่างสูงก็รีบแทรกตัวเข้าไปในบ้านของอูยองทันที
“นี่ นายไม่รู้จักคำว่ามารยาทหรือไง?!” อูยองถามเสียงดัง เพราะไม่ค่อยพอใจที่ร่างสูงเข้าบ้านเค้ามาอย่างถือวิสาสะ นิชคุณที่ตอนนี้นั่งอยู่บนโซฟาพลางกดโทรทัศน์เปลี่ยนช่องไปเรื่อยเงยหน้าขึ้นมามองอูยอง…
“แล้วนายล่ะ? ไม่รู้จักคำว่ามารยาทเหรอไง ถึงไม่เอาน้ำมาเสิร์ฟแขกเนี่ย” ร่างบางถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนจะเดินไปในครัวและรินน้ำใส่แก้วให้คนที่นั่งดูโทรทัศน์อย่างสบายใจ
“อ่ะนี่ ดื่มเสร็จแล้วก็กลับบ้านนายไปได้แล้วนะ” ร่างบางเอาน้ำมาวางไว้บนโต๊ะกาแฟหน้าโซฟา และเอ่ยปากไล่ร่างสูง นิชคุณหยิบน้ำขึ้นมาดื่มและทำท่าไม่สนใจอูยองที่ทำท่ากระฟัดกระเฟียดอยู่
“อูยองอ่า แม่กลับมาแล้วลูก” อูยองที่ได้ยินเสียงคนเป็นแม่ก็หันไปมองตามเสียงก่อนจะเห็นผู้เป็นแม่ถือของพะรุงพะรังเต็มไปหมด ก็ตั้งใจจะเข้าไปช่วยแต่…
“มาครับ คุณแม่ด้วยผมช่วยถือครับ” นิชคุณรีบเข้าไปช่วยแม่ของอูยองถือของ แม่ของอูยองยิ้มให้นิชคุณก่อนจะพยักหน้าเบาๆ
“อูยองเพื่อนใหม่ลูกเหรอ? เป็นคนดีจังเลยนะ” แม่ของอูยองพูด แต่อูยองอยากจะบอกแม่เหลือเกินว่า มันเฟคอ่ะแม่!!
“ผมชื่อ นิชคุณครับ เป็นรุ่นพี่โรงเรียนน่ะครับ เราสนิทกันมาก” ร่างสูงพูดพร้อมกับยิ้มละลายใจที่ส่งไปให้คนเป็นแม่ของอูยอง ก่อนจะหันไปยักคิ้วให้อูยองที่ยืนหน้ามุ่ยอยู่
สนิทเหรอ? อย่ามาเสแสร้ง ไอ้บ้า!
“อ้าว เป็นรุ่นพี่หรอกเหรอ?” แม่ของอูยองหันมาถามลูกสุดที่รักของตัวเอง
“เอ่อ…ครับแม่ แม่นั่งพักก่อนเถอะครับ” อูยองบอกแม่พร้อมกับประคองให้ผู้เป็นแม่ไปนั่งบนโซฟา ก่อนจะทำปากขมุบขมิบบอกกับร่างสูงที่ยืนยิ้มอยู่ว่า…
‘กลับบ้านของนายไปซะ’
“คุณแม่ครับ อูยองเค้าเป็นเด็กดื้อมากเลยล่ะครับ” -0- อูยองทำสีหน้าตกใจ นี่ไอ้หน้าหล่อนี่ต้องการอะไรจากสังคมเนี่ย แม่ที่หันมามองทางอูยอง ทำเอาอูยองโบกไม้โบกมือ ประมานว่าผมไม่ได้ทำอะไร ผมออกจะเป็นเด็กดี
“อูยองเค้าไม่ยอมเรียกผมว่าพี่น่ะครับ” นิชคุณพูดพลางนั่งบนโซฟาข้างแม่ของร่างบางโดยมีร่างบางที่นั่งอยู่อีกข้างของแม่ตนเอง อูยองส่งสายตาอาฆาตให้รุ่นพี่บ้านี่
“อูยองทำไมไม่เรียกพี่เค้าว่าพี่ล่ะลูก” ผู้เป็นแม่หันมาตีที่เข่าอูยองเบาๆ ร่างบางทำแก้มป่องก่อนจะเข้าสู้โหมดอังอัง
“ก็เค้าไม่ทำตัวให้น่าเคารพนี่ครับ” อูยองว่าพลางทำหน้าเบ้
“อะไรกัน เป็นเด็กไม่ดีเลยนะลูก ที่หลังลูกต้องเรียกเค้าว่าพี่นะลูก” อูยองเบ้หน้าเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าเบา และไม่ลืมที่จะส่งสายตาเคียดแค้นไปให้ร่างสูงที่นั่งยิ้มแฉ่งอยู่
จากนั้นนิชคุณก็นั่งพูดคุยกับผู้เป็นแม่ของอูยองอย่างสนุกสนาน โดยมีอูยองนั่งดูสถานการณ์อยู่อย่างหมั่นไส้เต็มทน ไอ้หน้าหล่อนี่มาทำเป็นตีสนิทกับแม่ของเค้า แถมยังไม่กลับบ้านกลับช่อง ปากก็เสีย นิสัยก็ไม่ดี…
ทำไมในโซลถึงมีคนอย่างนายได้นะ??...นายต้องการอะไรจากฉัน ไอ้คุณนิชคุณ~~~
__________________________________________________________________
ตอนนี้ คุณด้ง ครองไปเต็มๆเลย อิอิ
เดี๋ยวตอนหน้า แทคเจย์ ชานโฮ และซู ก็มาแล้วนะรอนิดนึง 555
รู้สึกคุณด้งจะปากร้ายพอกัน 555
ยังไงก็ฝากติดตามต่อด้วยนะคะ การเดินทางแห่งความรักของด้ง
มันยังไม่ได้เริ่ม แต่มันก็กำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว ฮุฮุ ; )
ช่วยคอมเม้นท์ให้กำลังใจนิดนึงก็ดีนะคะ
ไรเตอร์จะได้มีกำลังใจ
ความคิดเห็น