คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2
ตอนที่ 2
“ก็แก…จูบฉันอ่ะ!!!”
ไอ้บ้าเอ๊ย!! จูบแรกของช้านนน~ ฮือออ ไอ้หล่อ ไอ้ฉวยโอกาส ฉันเสียจูบแรกให้แกแล้ว อ๊ากกก ไม่อยากจะคิด ฮึ่ย! ต่อไปนี้ฉันจะไม่คล้อยตามแกอีกแล้ว จะไม่ยอม ฉันจะต่อต้านแก ฉันจะรวมกลุ่มคนที่ต่อต้านแก(จะมีมั้ยนั่น?) แกต้องออกไป นิชคุณ อออกไป! ไอ้หล่อ ออกไป!
หลังจากที่สาปแช่งไอ้หล่อเสร็จ ผมก็เดินมานั่งสงบสติอารมณ์อยู่คนเดียวที่สระน้ำหลังโรงเรียน วันนี้แปลกโรงเรียนไม่เปิดน้ำพุ อุตส่าห์จะมานั่งดูน้ำพุให้สบายใจขึ้น นั่งตากลมก็ได้แว๊!!! ไม่ง้อหรอก ไม่มีอะไรเป็นใจซะอย่าง ชิส์
“ขอเชิญ จางอูยอง มาที่ห้องปกครองด่วน!! จางอูยองมาพบครูคิมที่ห้องปกครองด่วน”
อะไรกันอีก!!! ห้องปกครองไปทำม๊าย?? งานเข้าอีกแล้วเหอะ อูยอง TT ตอนนี้อยากจะปีนกำแพงแล้วหนีไปยุโรปให้รู้แล้วรู้รอด แต่ติดตรงไม่มตังค์เนี่ยสิ เฮ้ย! ใช่เวลามาคิดมั้ยเนี่ย? ผมลุกขึ้นขยี้ผมตัวเองด้วยความไม่พอใจก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องปกครอง เมื่อมาถึงผมจัดระเบียบชุดนักเรียนให้เรียบร้อย ก่อนจะชะโงกหน้าเข้าไปช้าๆ
วิ้งค์
โอ๊ะ! สายตาครูคิมหน้ากลัวชะมัด เมื่อผมเผลอสบตาครูคิมจึงรีบก้มหน้าลงและเดินเข้าไปนั่งข้างๆคนที่มานั่งก่อนแล้ว ไอ้หล่อ! ทำไมไอ้หล่อมาอยู่ในนี้ อย่าบอกนะว่า…
“อูยองนายต่อยหน้านิชคุณทำไม?”ครูคิมถาม ด้วยสายตาที่โมโหกว่าคนโดนซะอีก ผมก็ได้แต่ก้มหน้าลงพลางเหล่ไอ้หน้าหล่อที่ทำเฉไฉไปทางอื่น ไอ้ขี้ฟ้อง!!
“ว่าไง? ต่อยนิชคุณทำไม?!”ครูคิมเริ่มเสียงดังขึ้นจนผมสะดุ้ง แล้วใครจะกล้าบอกวะ ว่าโดนมันจูบอ่ะ ใครจะไปเชื่อเนี่ย?! แล้วจะบอกว่าไรดี? อ๊ากกก ด้งเครียด!!
“ผมผิดเองแหละครับ ผมไปจูบอูยอง เค้าเลยต่อยผมกลับครับ”โอ๊ะ! ผมรีบหันไปหานิชคุณทันที ไอ้บ้า! พูดแบบนั้นได้ยังไง คนอื่นจะมองฉันยังไง ห๊ะ! แล้วใครจะเชื่อแกหัดคิดซะบ้างสิ ใครเชื่อก็โง่แล้ว
“งั้นเหรอ? แต่ถึงยังไงอูยอง นายก็ไม่ควรไปต่อยเค้านะ”เอ๋? ครูคิมเชื่อ ผมไม่ได้ตั้งใจจะว่าครูโง่นะ ครูเชื่อเองอ่า ว่าแต่ผมเสียหายนะ ยังจะมาว่าอีก เอาเข้าไปสรรเสริญกันเข้าไป หึ
“คร้าบ”ผมตอบแบบปลงๆ
“โอเค ฉันจะไม่ทำโทษพวกนายทั้งสองคน อูยองพานิชคุณไปทำแผลที่ห้องพยาบาลก่อน หลังจากนั้นพวกนายก็ไปช่วยงานที่ห้องคณะกรรมการนักเรียนละกัน”
“ครูครับ แต่เราต้องเรียนนะครับ” นิชคุณท้วงขึ้น
“วันนี้พวกปีสองมีเรียนแค่คาบเช้าน่ะ ฉันเลยให้พวกนายไปช่วยงานไง”ครูคิมอธิบายให้นิชคุณเข้าใจ ไอ้หล่อก็ได้แต่พยักหน้ารับรู้ ส่วนตัวผมเองก็นึกบางอย่างออก
“แต่ครูครับ ผมต้องไปดูแลชมรมผมเหมือนกันนะครับ”ผมยกมือพร้อมกับบอกครูคิม ที่รีบหันมาส่งสายตาพิฆาตใส่อย่างรวดเร็ว ก็ผมเป็นหัวหน้าชมรมนี่หว่า ถ้าไปช้าเดี๋ยวจะไม่มีใครเคารพ
“นี่ จะขัดคำสั่งครูเหรอ? ครูบอกให้ทำก็ทำสิ หรือจะให้ครูเขียนในประวัติว่ามีเหตุทะเลาะวิวาทแล้วโทรหาผู้ปกครองด้วย”ผมรีบส่ายหัวทันที แค่นี้ทำไมต้องขู่ด้วยเนี่ย ทำก็ทำเซ่~
“งั้นก็ทำตามที่ครูบอกได้แล้ว”
“คร้าบ~”ผมกับนิชคุณตอบรับคำสั่ง ก่อนจะก้มหัวลาแล้วเดินออกมาจากห้องปกครอง ก่อนจะมองค้อนไอ้หล่อขี้ฟอง ผมหันหลังกำลังจะเดินไปทางอื่น แต่ก็โดนมือใหญ่ของไอ้หล่อจับข้อมือไว้ อย่ามาแตะตัวฉัน!!
“จะไปไหน?”แล้วทำไม ผมไม่สะบัดมือวะ? เมื่อคิดได้ดังนั้น ผมจึงสะบัดมือนิชคุณออก
“เรื่องของฉัน!”
“แต่ครูคิมบอกให้นายพาฉันไปห้องพยาบาลนะ”เอ้อ ลืมเลย เฮ้ย! แล้วเรื่องอะไรต้องพามันไปเล่า เชอะ!
“มีขาก็เดินไปเองสิ”ผมบอกปัดๆ พลางยืนกอดอกเก๊กหน้าขรึม ไอ้หล่อ ยิ้มมุมปากนิด ยิ้มทำไม?
“งั้นไปถามครูคิมละกันว่าห้องพยาบาลอยู่ตรงไหน”นิชคุณพูดก่อนจะหันหลังเดินเข้าไปในห้องปกครองอีกครั้ง ผมรีบดึงแขนเค้าไว้ทันที ไม่อยากเข้าไปในนั้นอีกแล้ว
“ตามมาละกัน” ผมบอก ก่อนจะเดินนำไอ้หล่อนี่ ไปทำแผลที่ห้องพยาบาล เมื่อมาถึงผมก็เอาน้ำแข็งส่งให้นิชคุณเพื่อใช้ประคบลงที่ดวงตา เพื่ออาจจะช่วยให้บรรเทาความเจ็บปวดลงบ้าง ดีนะที่แค่ช้ำนิดหน่อย
“นี่ แค่โดนต่อยทำไมต้องไปฟ้องครูคิมด้วย ห๊ะ!”ผมที่นั่งชิลๆ อยู่ข้างๆเตียงถามขึ้นด้วยความข้องใจ หมั่นไส้จริงๆเลย
“ฉันไม่ได้ฟ้องนะ พอดีครูคิมเดินผ่านมา เค้าเลยถามว่าตาไปโดนอะไรมา แค่นั้นเอง” เฮอะ! แล้วโกหกบ้างก็ได้มั้ง แบบว่าชนเสา หกล้ม อะไรก็ว่าไปดิ ที่ไม่เกี่ยวกับฉันอ่ะ ชิส์ ผมกอดอกพลางทำสีหน้าไม่พอใจ
“ว่าแต่ ทำไมนายไม่ใช้คำสุภาพแล้วล่ะ?”ที่ผมถามเนี่ย เพราะไม่มีเรื่องคุยหรอกนะ อยู่เงียบๆแล้วจะอึดอัดได้ ที่จริงก็ไม่ได้อยากอยู่กันสองต่อสองหรอกนะ(ร้อนตัว รึป่าว?)
“ฉันโดนนายต่อยแล้วก็ถือว่าเราสนิทกันแล้วแหละ และอีกอย่าง…เราสองคนจูบกันแล้วด้วยนะ”
“นี่! อยากโดนอีกหมัดรึไง?”ผมพูด พลางง้างมือกำหมัดเตรียมจะชก แต่ไอ้หล่อนี่ดันขำซะงั้น มันน่าขำตรงไหนมิทราบ? ผมมองท่าทางของตัวเองพลางหาส่วนที่หน้าขำ ไม่เห็นจะมี!! ผมจึงเอามือลงช้าๆ
“อยากโดนครูคิมดุอีกหรือไง?”ก็มันเป็นเพราะใครเล่า?
“เพราะนายนั่นแหละ เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง จูบแรกของฉัน~”ผมพูดพร้อมกับก้มหน้าลง ก็มันเศร้า ฮึกฮือ จูบแรกของฉัน เสียให้ไอ้หล่อจากเมืองไทย แง๊ๆ และเป็นผู้ชายด้วย
“ไม่ต้องห่วง ฉันจะรับผิดชอบนายเอง”นิชคุณบอกพลางลูบหลังผม เฮ้ย! ผมรีบเงยหน้าขึ้นทันที พูดอะไรของแกเนี่ย? รับผิดชงรับผิดชอบอะไร๊!!
“จะบ้าเรอะ?! ฉันไม่ได้ท้องนะเว้ย?!”ผมตอกกลับเสียงแข็ง พลางปัดมือที่จับไหล่ผมอยู่ออกจากบ่า
“ก็เห็นว่าเป็นจูบแรกนี่นา ก็แค่อยากจะรับผิดชอบ”ไอ้หล่อว่ายิ้มๆ กรุ้มกริ่มเชียว แกคิดอะไรกับช้านนน~
“ไม่ต้องเลย หายเจ็บหรือยัง? จะได้ไปช่วยงานที่ห้องคณะกรรมการนักเรียน เดี๋ยวฉันต้องไปที่ชมรมอีกนะ” ผมลุกขึ้นเอามือท้าวสะเอว ก่อนจะเก็บเก้าอี้ให้เรียบร้อย
“ก็ไปสิ”นิชคุณพูด ก่อนจะเอาน้ำแข็งที่ใช้ประคบไปเก็บที่ ก่อนจะเดินตามผมออกมาจากห้องพยาบาลเพื่อจะมุ่งหน้าไปสู่ห้องคณะกรรมการนักเรียนที่อยู่ถัดออกไปอีกตึกหนึ่ง
“สวัสดีครับ พี่เจย์ พี่แทค”ผมทักทายรุ่นพี่ที่ห้องคณะกรรมการนักเรียนอย่างคุ้นเคย ที่คุ้นเคยก็เพราะผมมาห้องนี้บ่อย ต้องมาส่งงานชมรมที่ห้องนี้ ต้องเบิกเงินเพื่อไปใช้ในชมรมก้ห้องนี้ และชอบโดนครูคิมทำโทษโดยให้มาทำงานในห้องนี้ จนผมจะกลายเป็นกรรมการนักเรียนอีกคนนึงแล้วเนี่ย
“อ้าว หวัดดีจ้า อูยอง วันนี้คิดถึงพี่เหรอจ๊ะ? มาหาถึงที่เชียวนะ”เพียงแค่ก้าวเดินเข้ามาในห้องเพียงก้าวเดียว พี่แทคก็เอ่ยปากแซวขึ้นซะแล้ว
โป๊ก!!
“อูยอง ไม่ได้คิดถึงแกหรอก เค้ามาช่วยงานเว้ย! เหล่อยู่นั่นแหละ ฮึ่ย!”พี่เจย์เอาแฟ้มตราช้าง เขกหัวพี่แทคก่อนจะบอกจุดประสงค์ที่ผมมาที่นี่
“โอ๋~ถึงจะเหล่คนอื่น แต่เค้าก็รักตัวเองคนเดียวนะ เจย์จ๋า~”พี่แทคทำเสียงออดอ้อนก่อนจะเดินเข้าไปโอบคอพี่เจย์จากด้านหลัง แต่พี่เจย์ก็แกะออกอย่างไม่ใยดี
“เอ่อ…คือ ผมก็ไม่ได้อยากขัดจังหวะพวกพี่หรอกนะครับ แต่ผมต้องรีบทำงานน่ะครับ”ผมบอกพี่ทั้งสองคนก่อนที่ผมจะต้องอยู่ดูคนทั้งคู่งอนง้อกันอีกนาน
“อ่ะ นี่ เดี๋ยวพวกนายสองคนก็แยกเอกสารพวกนี้นะ เรียงตามลำดับที่เขียนไว้ด้านบนแล้วเอาไปวางไว้บนโต๊ะนั้น พวกฉันต้องไปประชุมและ ฝากด้วยนะ”พี่เจย์บอกงานที่ต้องทำซะยืดยาว จนผมต้องถอนหายใจออกมา
“อูยอง นายควงผู้ชายคนอื่นมาเหยียดหยามพี่ได้ไงเนี่ย?”พี่แทคยังคงแซวไม่เลิก แต่ก็โดนพี่เจย์ดึงหูและลากออกไปจนได้ ส่วนไอ้หล่อก็ได้แต่ยืนยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่นั่นแหละ ผมจึงเดินไปนั่งที่โต๊ะก่อนจะเริ่มแยกเอกสารตามคำสั่งพี่เจย์ โดยมีนิชคุณเดินตามมาติดๆ และก็ช่วยกันแยกเอกสาร
“นี่ อูยอง พี่สองคนนั้นเค้าเป็นแฟนกันเหรอ?”จู่ ไอ้หล่อก็ถามขึ้น ทำเอาผมตกใจแทบแย่ จะถามอะไรก็ช่วยให้ซุ่ม ให้เสียง หน่อยไม่ได้หรือไงเนี่ย? คนยิ่งหัวใจไม่แข็งแรง สงสัยต้องกินผักผลไม้สีแดงซะแล้ว ฮ่าๆๆๆ
“ก็เออสิ แค่นี้ดูไม่ออกรึไง?”ผมตอบก่อนจะถามแบบประชดๆ และก็ไม่ได้หวังที่จะได้คำตอบกลับมาด้วย แต่ไอ้หล่อนี่ดัน…
“ดูไม่ออกหรอก ก็เห็นคนนึงแซวนายเล่นอยู่นี่ รู้มั้ย?ว่าฉันน่ะหึงแทบแย่แน่ะ”ไอ้หล่อพูดหน้าตาเฉยราวกับว่าที่พูดมามันเป็นเรื่องธรรมดาซะอย่างนั้นอ่ะ ไอ้นี่วอนซะแล้ว
“อย่ามาล้อเล่นได้มั้ย? เสร็จแล้วยกไปวางบนโต๊ะนู้นไป”ผมถีบเก้าอี้มันออกไป พลางลุกขึ้นเดินไปที่อื่นในห้องนั้น
กริ๊งงง~กริ๊งงง
“ฮัลโหล ว่าไง ไอ้ตี๋”ผมกรอกเสียงไปทางปลายสาย ได้ยินเสียงมันจิ๊ปากเล็กน้อย สงสัยไม่ชอบให้เรียกชื่อนี้แหละมั้ง แต่ฉันจะเรียกแกทำอะไรไม่ได้หรอก ไอ้โฮเอ๊ย!! ฮ่าๆๆ สะใจ
(ชิ ไอ้แก้มบวมเมื่อไรจะมาที่ชมรมวะ งานเพียบเลยเหอะ มาช่วยกันเลย!) ไอ้โฮตะโกนเสียงดัง มาตามสายโทรศัพท์จนผมต้องเอาโทรศัพท์ออกจากหูแทบไม่ทัน
“จะแหกปากทำไมเนี่ย ห๊ะ!”ผมเลยตะโกนกลับไปบ้าง เป็นไงเป็นกันไม่ยอมหรอกโว้ยย
“มาที่ชมรมเดี๋ยวนี้เลย! ประธานภาษาไรวะ อู้งานว่ะ!”ไอ้โฮยังตะโกนไม่เลิก ไอ้นี่มันเสียงสิบแปดหลอดจริง มันไม่เจ็บคอบ้างรึไงวะ?
“ติดธุระนิดหน่อย แกเป็นรองประธานก็ทำไปก่อนเด่! แค่นี้นะเว้ย! ไอ้ตี๋”
(หนอย! ไอ้แก้ม…)
ตู้ดๆ
ผมรีบกดตัดสายทิ้งทันทีก่อนที่ไอ้โฮจะเรียกผมว่าไอ้แก้มบวมอีกครั้ง ผมถอนหายใจก่อนจะหันหลังกลับไป แต่ก็หันไปเจอไอ้หน้าหล่อที่ถือปึกกระดาษอยู่ ผมมองหน้ามันอย่างงง เอ้า! มีไรก็พูดดิ มายืนจ้องหน้าทำไมวะ? มันยกแขนทั้งสองข้างที่ถือปึกกระดาษอยู่ขึ้น ก่อนที่จะกลายเป็นว่าตอนนี้ผมอยู่ในอ้อมกอดมันซะแล้ว ไอ้นี่ มันฉวยโอกาสอีกแล้ว
“ปล่อยนะเว้ย!” ผมบอกมัน แต่ผมไม่ดิ้นนะ มันรู้สึกว่าอยากอยู่แบบนี้มากกว่าแหละ มันรู้สึกชอบ รู้สึกอบอุ่น เฮ้ย! อูยองแกอย่าเคลิ้มตมมันนะเว้ย! ผมยกมือขึ้นจับแก้มตัวเอง เพราะตอนนี้ หน้าผมเริ่มร้อน ผ่าวๆ ซะแล้ว
“หน้าแดงเชียว น่ารักจริงเลย”นิชคุณยิ้มอย่างอบอุ่น ห้ามเคลิ้มๆ รอยยิ้มแบนี้ใครก็ยิ้มได้วะ! ด้งตั้งสติสิ ไอ้หล่อมันแค่ฉวยโอกาสเฉยๆ
มาแล้ว ไอ้หล่อมันเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ผมอีกแล้ว ด้งผลักมันสิ ผลักมัน อ๊ากก! ร่างกายไม่ไปตามที่สมองคิดเลยอ่ะ ทำไมหัวใจเต้นรุนแรงแบบนี้เล่า เงียบๆสิ แบบนี้เดี๋ยวไอ้หล่อนี่จะได้ใจนะ ด้งแกต้องขัดขืนสิ ผลักมัน! มือผมได้แต่เกร็ง และจับขอบโต๊ะข้างหลังไว้แล้วค่อยๆหลับตาลง
แอ๊ดดด
“อูยอง”
“พี่จุนซู” เฮ้อ~ พี่จุนซูช่วยชีวิต
…………………………………………………….
เฟี้ยว~มาแล้วๆ ตอนที่ 2 มาอัพช้าไปหน่อย ขอโทษนะคะ^^หวังว่าคงให้อภัยกันได้เนอะ
ถึงตอนนี้ก็ได้ออกกันครบทุกคนแล้วสินะ เอิ๊กๆ ก็ถ้าใครมีอะไรก็เม้นท์ได้นะคะ ไรเตอร์อ่านทุกคอมเม้นท์เลยค่ะ
เพราะมันคือกำลังใจจากรีดเดอร์^^
ช่วงนี้ไรเตอร์ต้องเตรียมตัวสอบเข้า ม.4 อ่ะค่ะ ถ้ามีอะไรล่าช้าก็ขอโทษไว้ล่วงหน้านะคะ เพราะต้องอ่านหนังสือด้วย
แต่ถ้าเกิดขี้เกียจอ่านขึ้นมาจะมาอัพฟิคอย่างรวดเร็ว 555
และอีกเรื่องช่วงนี้เกิดภัยธรรมชาติต่างๆมากมาย น่ากลัวเนอะ TT แล้วสภาพอากาศก็ไม่ค่อยปกติด้วย
ระวังเรื่องสุขภาพกันด้วยนะคะ ฝนตกอย่าตากฝนนะ เดี๋ยวจะเปียก ไม่ใช่ๆ เห็นเค้าบอกว่าสารกัมมันตะรังสี
ที่มันระเบิดที่ญี่ปุ่นอ่ะ จะกระจัดกระจายไปทั่วเอเชียเลย พอฝนตกมันก็พาสารกัมมันตะรังสีลงมาด้วย มันไม่ดี
ต่อสุขภาพร่างกายนะคะ^^ ด้วยความห่วงใยจากไรเตอร์คนนึง
บ๊ายบาย
nu eng
ความคิดเห็น