คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1
ตอนที่ 1
ห้อง 2-B
ตึก
ตึก
ตึก
โครม!!
“เฮ้ย!!อูยอง รู้รึยังวะ ว่าจะมีนักเรียนแลกเปลี่ยนเข้ามาเรียนห้องเราอ่ะ” ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมามองหน้าไอ้เจ้าเพื่อนสนิทตัวดีที่โวยวายแต่เช้า คนจะหลับจะนอนเสียงดังทำไมฟะ!?
“ไม่รู้หรอก ฉันจะนอนต่อแล้ว จะไปไหนก็ไปไป๊!”ผมไม่สนใจไอ้เพื่อนตาตี่นี่หรอก คนยิ่งไม่ได้นอนอยู่เมื่อคืนดูบอลดึกไปหน่อย เลยต้องมานอนต่อในห้องเนี่ย กวนอยู่ได้ เห็นใจเพื่อนบ้างสิวะ!
“เฮ้ย! เดี๋ยวนี้ไล่เพื่อนเลยเหรอวะ? ฉันจุนโฮเพื่อนสนิทแกเลยนะเว้ยไอ้ด้ง!” เอ๊ะ!! ไอ้นี่มันจะวุ่นวายไปไหนวะ ก็รู้แล้วโว้ยย ว่าเพื่อนสนิทอ่ะ แต่เข้าใจมั้ยว่ากูจะนอน!!!! ผมฟุบหน้าลงกับโต๊ะดังเดิม เตรียมพร้อมที่จะเข้าสู่ห้วงภวังค์อีกครั้ง แต่...
ป้าบบบ!
“ไอ้ลีจุนโฮ!!! อยากตายหรือไงวะ!!”ผมลุกขึ้นจะชี้หน้าด่าไอ้ตัวดีที่ตบหัวผมดังป้าบ แต่ไม่ทันแล้วมันวิ่งหางจุกตูดออกไปนอกห้องซะแล้ว หึ กลับมานะพ่อจะจับเอายางลบยัดปากซะเลย! เจ็บชิบเป๋งอ่ะ มือหรือส้นทีนวะ!
ผมเตรียมตัวฟุบลงกับโต๊ะเพื่อจะหลับตานอนอีกสักพัก พลางขยับท่าทีให้เข้าทางก่อนที่จะเริ่มเข้าสู้วังวนแห่งความฝันอีกสักทีนึง แต่ไม่รู้ทำไมเมื่อผมจะนอนทีไรต้องมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมไม่ได้นอนอีกแล้ว
ติ้งติ่ง ติ้งติ่ง ติ้งติงติ้งติง~
ออดดัง ป๊าดติโธ่! สรุปแล้วตั้งแต่เช้าได้นอนแค่กี่นาทีเองเนี่ย 1 นาที 47 วินาทีได้(จะมีวินาทีทำไมแว๊!!) ผมต้องตื่นขึ้นมายังหงุดหงิดเมื่อได้ยินเสียงไม้เรียวของครูคิมกระทบกับโต๊ะอย่างแรง ผมหันไปมองข้างๆที่มีจุนโฮนั่งอยู่อย่างตาขวางมันเพียงยิ้มให้ผม เออ~ยิ้มแบบนี้ก็ใจอ่อนสิวะ ให้อภัยก็ได้ ผมยิ้มกลับไปให้มัน แต่แล้วไอ้เพื่อนทรยศนี่ก็แลบลิ้นปริ้นตา อ้าว! ไอ้นี่ = = สรุปแล้วผมหลงกลมันใช่มั้ย??!!
ผมหันกลับไปมองหน้าห้องอีกครั้งนึง เพราะครูคิมเริ่มส่งสายตาอาฆาตมาที่พวกเราสองคนซะแล้ว ผมไม่อยากจะซวยไปมากกว่านี้แล้ว เลยได้แต่นั่งเฉย ได้แค่แค้นไอ้โฮมันในใจ รอพักกลางวันก่อนเถ๊อะ แกตายแน่!!
“นี่! ทุกคน วันนี้จะมีนักเรียนแลกเปลี่ยนมาเรียนที่ห้องของเรานะ”ครูคิมป่าวประกาศให้ทุกคนได้รู้กันทั่วห้อง แต่ดูแล้วไม่เห็นจะมีใครตื่นเต้นซักคน - - เหตุผลน่ะเหรอครับ ก็โรงเรียนผมเป็นชายล้วนนี่ครับ ใครจะไปสนใจผู้ชายด้วยกันเล่า จะมีก็แต่ไอ้บ้าจุนโฮนี่แหละ ที่ตื่นเต้นกับทุกเรื่อง แค่นักเรียนแลกเปลี่ยนทำยังกับกกน.มันหายไปยังงั้นแหละ
“อ่ะ นิชคุณเข้ามาได้เลย”ครูคิมบอกใครบางคนที่ยืนอยู่หน้าประตูห้อง และไม่นานขายาวๆก็ก้าวมายืนอยู่ข้างๆครูคิม
เห้ย! คนหรือเทพบุตรวะ! หล่อสาด ผมได้แต่มองใบหน้าอันหล่อเหลานั้นอย่างหลงในมนต์สะกดไรสักอย่าง แต่!อย่าเพิ่งคิดว่าผมชอบผู้ชายนะครับ ไม่ใช่ผมคนเดียวซักหน่อย คนอื่นๆในห้องก็คงจะคิดอย่างผมเมื่อดูจากสายตาแล้วอ่ะนะ สายตาของนักเรียนแลกเปลี่ยนนั่น เอ๊ะ!มันยาวอ่ะ ขอเรียกสั้นๆนะ สายตาไอ้หล่อนั่น สบตามาที่ผมแว่บนึง ทำให้ผมต้องรีบหลบตา ว่าแต่ทำไมต้องหลบแว๊!!
“สวัสดีครับ ผมชื่อนิชคุณเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนมาจากประเทศไทยครับ ฝากตัวด้วยนะครับ” ทำไมคนไทยพูดเกาหลีได้ชัดจังฟะ ผมยังพูดไม่ชัดเท่านั้นเลยเหอะ เหอๆๆ
“ตกใจล่ะสิ ที่นิชคุณพูดเกาหลีได้ นิชคุณเค้าพูดได้สี่ภาษาแน่ะ แถมยังเรียนดีที่นึงอีกด้วยนะ พวกเธออ่ะดูเค้าเป็นตัวอย่างบ้างล่ะ” ครูคิมเหมือนอ่านความคิดผมออก แต่ว่าครูเค้าจะสรรเสริญไอ้หล่อนี่ถึงไหน แหม พูดได้สี่ภาษา เฮอะ น่าหมั่นไส้ เรียนดีที่นึง ใครจะสนเล่า แน่จริงมาแข่งเปียโนกับผมมั้ยล่ะ?! เห็นแบบนี่ผมเป็นหัวหน้าชมรมดนตรีเชียวนะ
ครูคิมให้ไอ้หล่อเดินมานั่งที่โต๊ะว่างข้างหลังผม ผมหันไปมองแป๊บนึงก่อนจะหันมาฟุบตัวลงนอน(ไอ้นี่ นอนตลอด)ต่างกับจุนโฮที่ดี๊ด๊าทำความรู้จักกับไอ้หล่อนั่น มันจะร่าเริงไปทำไมเนี่ย?!
ผมหลับตื่นๆอยู่ประมาน 3 ชั่วโมงได้ หลับบ้าง ตื่นขึ้นมาเรียนบ้าง ป่าวหรอกไม่ได้เรียน ตื่นขึ้นมาทำเป็นเรียนบ้าง หลอกตาบรรดาครูๆไปอย่างงั้นแหละ รอดบ้างไม่รอดบ้างตามประสาไป แต่ส่วนมากจะไม่ค่อยรอดหรอกนะ โดนปากกาปาหัวไปตั้งสามแท่งแล้วเนี่ย
ติ้งติ่ง ติ้งติ่ง ติ้งติงติ้งติ่ง~
โอ้ยยย~ออดสวรรค์(เมื่อเช้ายังไม่อยากให้ออดอยู่เลยไม่ใช่เหรอ?) ผมรีบเก็บหนังสือลงใต้โต๊ะ พักกลางวันแล้วกินข้าวเสร็จจะไปตามหาที่สงบๆนอนต่อสักหน่อย ผมมองไปที่จุนโฮและก็คิดบางอย่างออก
ป้าบบบ!!
“โอ๊ยยย ตบหัวทำไมว้า? เจ็บนะเห้ย!”ไอ้โฮมันหันมาทำหน้าอาฆาต แหมทำเป็นจำไม่ได้ จำไม่ได้
“เมื่อเช้า...เจ็บเหมือนกันเหอะ! หายกันแล้ว ไปกินข้าวเร็ว”ผมว่าพลางฉุดแขนมันให้ยืนขึ้นเร็วก็ผมนั่งอยู่ด้านในนี่ครับ ฝั่งนึงก็หน้าต่าง อีกฝั่งก็ไอ้โฮ ถ้ามันไม่ลุกผมก็ออกไม่ได้ เร็วๆดิวะ!
“เอ่อ...ผมขอไปทานข้าวด้วยได้มั้ยครับ?”ผมกับจุนโฮหันไปมองตามเสียงนุ่มๆนั้น ก็ไปป๊ะกับหน้าหล่อที่กำลังยิ้มหวานอยู่ ถ้าผมเป็นผู้หญิงคงละลายตายไปแล้ว แต่ผมเป็นผู้ชาย จริงๆนะ
“ก็ไปสิ”ผมตอบห้วนพลางดันไอ้โฮให้มันออกจากโต๊ะเร็วๆ
เราสามคนเดินไปที่โรงอาหารอย่างไม่เร่งรีบ พลางถามเรื่องของนิชคุณนี่บ้าง ก็ได้รู้มาบ้างเล็กน้อยว่า ที่หมอนี่พูดได้สี่ภาษาก็เพราะว่าเกิดที่ไทย เรียนที่อเมริกา มีเชื้อสายจีน ส่วนภาษาเกาหลีเรียนรู้เอาเอง เก่งใช่ย่อย แต่ก็สู้ผมไม่ได้ 555 ส่วนพวกผมก็เล่าให้นิชคุณฟังเกี่ยวกับโรงเรียนเล็กหน่อย เล่าเรื่องชมรมบ้าง โม้บ้างนิดหน่อยตามประสาผม แต่ก็มีจุนโฮคอยขัดตลอด ถ้าไม่ติดว่าเพื่อนกันแต่เด็กนี่เตะไปแล้วนะครับเนี่ย
“เอ่อ ว่าแต่คุณสองคนชื่ออะไรเหรอครับ?”เสียงไอ้หล่อดังขึ้น ทำให้ผมคิดออกว่าเรายังไม่ได้แนะนำตัวอย่างเป็นทางการเลยนี่นา หลงคุยมาตั้งนาน ฮ่าๆๆ ผมเกาหัวเบาๆก่อนจะตอบออกไป แต่…
“อ๋อ ฉั…..”
“ฉัน ลีจุนโฮ ส่วน ไอ้แก้มป่องนี่ ชื่อ จางอูยอง” อ้าวเฮ้ย! ว่าใครแก้มป่องแว๊!!??
“แหม หล่อตายแหละไอ้ตี๋!”ผมย้อนมันบ้าง เป็นไงล่ะ เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับท่านจาง เหอะ ฝันไปเถอะ ลีจุนโฮ
“แกก็ตี๋เหมือนกันแหละ ไอ้ด้ง แบร่ :P”เอ๊ะ! ไอ้นี่วอนซะแล้ว
“เฮ้ย!พูดงี้ เอาป่าววะ?!!” มีเรื่องแน่ไอ้ตาตี่เอ๊ย!
“เอาดิ” จุนโฮตอบผมด้วยน้ำเสียงเข้มแข็ง แหมะ อวดดีนะ หึหึ
“เอาเส้นเล็กแห้งไม่ใส่ผัก” ผมกับจุนโฮพูดพร้อมกันก่อนจะมองตากันและหัวเราะออกมา ฮ่าๆๆๆ ก็มุขนี้ผมกับจุนโฮเล่นกันบ่อยอ่ะนะ ใครไม่เป็นพวกเราไม่รู้หรอกครับ ฮ่าๆๆ ฮาชะมัด (<<แป้กจะตายเหอะ ด้ง) แต่ดูท่าไอ้หล่อนี่มันจะไม่ค่อยเก็ทมุขเท่าไร แต่ช่างมันขี้เกียจอธิบายแล้ว
เราสามคนเดินมานั่งที่โต๊ะว่างกลางโรงอาหาร ย้ำ! ว่ากลางโรงอาหาร ถ้าถามว่าทำไม ก็เพราะโต๊ะอื่นมันเต็มหมดแล้วไงครับ ไม่น่าถามเลย พวกคนอ่านนี่ก็ ฮ่าๆๆ เฮ้ย! ทำไมวันนี้อารมณ์ดีแบบนี้ หรือเพราะตบหัวไอ้โฮมันเนี่ย? อารมณ์ดีเพราะมีความสุข ฮ่าๆๆ
“เฮ้ย! ซวยแล้ว ไปก่อนนะ กินไป ไปและ”
“เห้ยๆ! เดี๋ยวเด่ๆ” ผมพยายามจะดึงมันไว้ก่อนแต่มันดันวิ่งหนีไปแล้ว หนีอะไรของมันวะ ผมพลางเกาหัวงุนงงกับท่าทางแปลกๆของจุนโฮ ก่อนจะเริ่มเข้าใจว่าทำไมมันต้องหนีอ่ะนะ
“พี่ด้ง! รุ่นพี่จุนโฮไปไหนแล้วครับ?”อ้าว ไอ้เด็กนี่ เรียกคนอื่นรุ่นพี่ แล้วมาเรียกฉันว่า พี่ด้ง!! จะบอกให้ชื่อนี้อ่ะ คนในเท่านั้นที่รู้นะเว้ย มันรู้กันได้ไงฟะ!?
“ใครให้แกเรียกฉัน ว่า ด้ง!! ห๊ะ!! ฮวังชานซอง”ผมลุกขึ้นยืนข่มรุ่นน้องที่ชื่อชานซอง แต่ขนาดยืนแล้วหัวยังได้แค่คางมันเอง แบบนี้จะข่มได้ไง ผมเลยขึ้นไปยืนบนเก้าอี้ ทีนี้แหละแกต้องเงยหน้าคุยกับฉันแล้ว
“เอ่อ รุ่นพี่จุนโฮบอกมาครับ”เอ๊า!! ไอ้เพื่อนทรยศ ไอ้เพื่อนเลว ไอ้ๆๆตาตี่ ไอ้โฮแกเอาชื่อวงในไปบอกคนอื่นไดไงวะ ผมหันหน้าพึมพำกับตัวเองก่อนจะนั่งลงอีกครั้ง
“จุนโฮ หนีไปแล้ว”ผมพูดโดยพยายามข่มอารมณ์เดือดเอาไว้ในใจ พลางชี้นิ้วบอกตำแหน่งที่ไอ้เพื่อนบ้ามันเพิ่งวิ่งหนีไปเมื่อกี้ เย็นไว้ อูยอง ยุบหนอ พองหนอ ไอ้โฮหนอ ไอ้เพื่อนเวรรรร!!!!
“แบบนี้อีกแล้ว ขอบคุณครับ ไปนะครับ” เออ ไปเหอะ อารมณ์ไม่ดี ทำอารมณ์แปรปรวนแบบนี้ เพราะแก ลีจุนโฮ!!
“ที่นี่น่าสนุกดีนะครับ”สนุกตรงไหนของไอ้หล่อมันวะ? ที่นี่ออกจะวุ่นวายแบบนี้ สนุกตรงหนายย!!
“หิวข้าวแล้ว ไปซื้อก่อนนะ”นั่งมาตั้งนาน ลืมคิดไปว่าต้องกินข้าว อารมณ์อาจจะดีขึ้นก็ได้ อย่างนี้ต้องกินเยอะๆ กินประชดไอ้โฮ แล้วเอาไปบอกมันมันจะได้โอดครวญว่าหิวจัง ฮ่าๆๆๆ เพราะมันมัวแต่หนีชานซองนั่นแหละ ไม่รู้จะหนีทำไม ไอ้เด็กนั่นก็นะตามตื้ออยู่ได้ อีกอย่างเด็กปีหนึ่งตัวใหญ่อย่างกะหมียักษ์ เชอะ ไอ้โฮฉันจะฆ่าแก๊!!(ด้ง แกแปรปรวนว่ะ)
“อ๊ะ ผมไม่รู้ว่าต้องไปทางไหนน่ะครับ”นิชคุณจับแขนผมไว้ ผมมองอย่างครุ่นคิด
“ก็ตามมาเซ่!” ผมสะบัดมือออก พลางดึงคอเสื้อมันให้ลุกขึ้นมา แต่มันดันกอดเอวผมไว้ ไอ้นี่!! ลามปามแล้ว ไอ้หล่อ!
“ไปซื้อให้หน่อยได้มั้ยครับ?”หมอนั่นกระซิบข้างหูผม ตะ แต่ ทำไมผมไม่ดิ้นวะ! อ๊ากกกก มันกอดเราอยู่นะอูยอง มันโอบเอวเราอยู่
พรั่ก
“จะ…จะเอาอะไรล่ะ เดี๋ยวซื้อมาให้” ผมผลักมันออกก่อนจะก้มหน้ารอฟังคำตอบจากคนที่กำลังยืนยิ้มอยู่
“เอาเหมือนอูยองแหละครับ” เฮ้ย!! แล้วทำไมต้องซื้อให้มันเนี่ย??!! เอาเถอะ ทำไมหน้าร้อนๆ ผมเอามือทาบที่แก้มตัวเองก่อนจะเดินไปซื้อราเมนมาสองชาม อยากจะบอกว่า มันร้อน!!!!
“อ๊ากกก ร้อน!!!”
“แล้วทำไมไม่บอก จะได้ช่วยถือไงครับ” ผมมองค้อนก่อนจะตะโกนด่ามันที่ยืนทำหน้าหล่ออยู่ได้
“ก็นายเป็นคนบอกให้ฉันไปซื้อเองนี่!!!”ยังจะมาทำบ่น เดี๋ยวปั๊ด!!
“ก็ไม่นึกว่าจะซื้อราเมนมานี่ครับ”มันพูดพลางนั่งลงแล้วกินหน้าตาเฉย ชิส์ เมื่อกี้ยังดูเป็นคนดีอยู่ตอนนี้เริ่มกวนเบื้องล่างและนะ ไอ้หล่อนี่!! ดูภายนอกนึกว่าคนดี เชอะ!
“ก็นายบอกกินแบบฉันอ่ะ จะกินราเมนแล้วมันผิดตรงไหนกัน ห๊ะ!!!”
“ไม่ผิดหรอกครับ กินซะนะจะได้โตไวๆ”ไอ้หล่อมันพูดพลางดึงให้ผมนั่งลงพลางลูบหัวผมเบาๆ อบอุ่น~ เฮ้ย! บังอาจแตะต้องหัวอันมีค่าของท่านจางเรอะ ให้ตายดิ!! ผมได้แต่ส่งสายตาอาฆาต (ไม่กล้าทำไรเค้าอ่ะดิ อูยอง)
“นี่ อูยองครับ”
“อะไร!!!”ผมตะคอกมันกลับไป แหม มาทำเป็รพูดเพราะ ทุกอย่างแฝงอันตรายทั้งนั้นแหละ
“พูดดีๆสิครับ ไม่น่ารักเลย”นิชคุณบอก พลางหยิกจมูกผมเบาๆ โฮะ! มันมาวันแรก ได้แตะเนื้อต้องตัวผมมากกว่าจุนโฮที่เป็นเพื่อนผมมาสี่ปีอีกนะเนี่ย เนียนนะแกอ่ะ!!
“แล้วเรียกทำไม”ผมเบาเสียงลง พร้อมกับดูดเส้นราเมนในชามต่อ
“กินเสร็จแล้วพาผมไปทัวร์รอบโรงเรียนหน่อยได้มั้ยครับ?” อื้ม จะขอก็ขอดีๆทำไมต้องจับมงจับมือ ห๊ะ! ผมสะบัดมือออกเบาๆ ก่อนจะซดน้ำในชาม แล้วหันไปบอกไอ้หล่อว่า…
“ก็แล้วแต่ดิ” ยอมมันอีกแล๊ววว ป๊าดติโธ่!! อูยอง วันนี้ทำไมแกยอมคนง่ายจังหว้า แต่ก่อนใครมาโดนตัวเนี่ย สวนกลับไปด้วยหมัดแล้ว ยกเว้นจุนโฮอ่ะนะ แล้วทำไมกับหมอนี่ถึงได้ยอมทุกอย่างเลยแว๊?!!
“ขอบคุณครับ”
“อะ…อะไร?”ผมหันไปมองนิชคุณที่ยื่นหน้ามาใกล้ๆ อย่างงุนงง
“กินเลอะเทอะหมดเลยนะครับ ^^”
“………-/////-……..”พูดแล้วจะยังมายิ้ม หน้าผมร้อนอีกแล้ว หน้าแดงรึป่าวเนี่ย แบบนี้ก็อายดิ เกิดไรขึ้น??
“เดี๋ยวผมเช็ดให้นะครับ”
นิชคุณบอก ก่อนจะหยิบกระดาษทิชชู่ออกมาจากกระเป๋า ก่อนจะเลื่อนตัวมาใกล้ๆผม เอ่อ…ใกล้ไปมั้ยครับ? ใกล้จนหายใจรดหน้ากันแล้ว ถ้าไม่มีจมูกก็คงปากโดนกันไปแล้วนะเนี่ย หมอนั่นเอียงหนาเล็กน้อย และมันก็มีความรู้สึกบางอย่างที่ต้องทำให้ผมหลับตาลง ก่อนจะรู้สึกอุ่นๆบริเวณริมฝีปาก ทันใดนั้น ผมลืมตาขึ้นมา!! O-O
“จูบ!!!”
ผลั่ก
“โอ๊ยยย!!!”
“ต่อยผมทำไมครับ?”
“ก็แก…จูบฉันอ่ะ!!!”
……………………………………………..
;] เป็นยังไงกันบ้าง เรื่องใหม่ของไรเตอร์ ใช้ได้มั้ย?? ลุ้นๆ 555
รู้สึกตอนแรกจะออกกันแค่ 4 คนเอง 55 แต่รู้สึกว่า ด้งกะโฮ จะเยอะ 555
พี่คุณนี่ดูเหมือนจะเรียบร้อย แต่เรียบร้อยแบบ...อ่ะนะ ^^ เขินแทนด้งเหอะ จิ๊กๆ(อะไรของแก??)
ก็ช่วยกันอ่านช่วยกันเม้นท์ให้กำลังใจไรเตอร์หน่อยนะคะ ^^
รักนะ จ๊วบๆ
เม้นท์กันด้วยนะ ^^ วิ้งค์
nu eng
ความคิดเห็น