ร้ายก็รัก

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ : ไอ้หมาบ้า "เต้" [[และเพลงประกอบนิยาย]]

...แล้ววันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมต้องตื่นแต่เช้าไปโรงเรียน คนเบียดกันแน่นเหมือนปลากระป๋องอยู่บนรถเมล วันนี้เป็นวันที่แปลก...แปลกนิดๆนะ มีสาวน้อยข้างหน้าผมส่งยิ้มให้พร้อมกับสายตาเอียงอาย เสียดายจริงๆ ถึงป้ายที่ผมต้องลงซะแล้วสิ ผมลงจากรถและเดินเข้าทางประตูใหญ่พลางหันซ้ายหันขวา ซ้าย..ไม่มี...ขวา..ไม่อยู่ วันนี้ท่าทางจะเป็นวันดีแฮะ ผมพยายามที่จะก้าวยาวๆผ่านกลุ่มเด็กนักเรียนกลุ่มใหญ่ที่เดินทอดน่องคุยกันอย่างสบายอารมณ์ เด็กนักเรียนเดินขวางทางเยอะจริงๆ พับผ่าสิ
"รุ่นพี่เต้ สวัสดีค่ะ" สาวน้อยคอซองกลุ่มหนึ่งทักผมด้วยหน้าแดงก่ำและรอยยิ้ม ผมยิ้มตอบไปพลางพยายามทำหน้าที่คิดว่าตัวเองดูดีที่สุด สาวน้อยกลุ่มนั้นร้องวี๊ดว๊ายและวิ่งจากไปแบบอายๆ กลุ่มนักเรียนข้างหน้าผมเมื่อได้ยินน้องกลุ่มนั้นทัก ก็หันมาพลางยิ้มให้อย่างเป็นมิตร และหลีกทางให้ผมเดินไปได้อย่างสบายๆ วันนี้เป็นวันดีจริงๆ....
"นั่นไงพี่เต้อ่ะ เท่สุดๆเลยเนอะ"

"เรียนก็เก่ง หน้าตาก็หล่อ อยากได้เป็นแฟนจัง"

"เท่จังเลย กรี๊ดดด" และอื่นๆอีกมากมายที่แว่วเข้าหูผม

"ไอ้เต้ จะตื่นหรือไม่ตื่น ไอ้น้องเวร ตื่นเดี๋ยวนี้นะ ย๊ากกก" เสียงแปลกๆนี้ดังขึ้นพร้อมกับความจุกและเจ็บบริเวณหน้าอก ผมลืมตาขึ้นมามองคนที่ทำให้ตื่นจากฝันดีอย่างแค้นๆ

"แกมองไร หาเรื่องเรอะ เดี๋ยวปั๊ด" 

"อ๊ากกกกก ผีเสื้อสมุทรรรรรร"  ผมแหกปากอย่างตกใจเพราะคนที่อยู่ตรงหน้าผมมีมาสก์สีเขียวแปะอยู่ และเหมือนขี้ตาและคราบน้ำลายยังติดอยู่ด้วย

"แกว่าใคร ห๊า พี่สาวแสนสวยของแกเสด็จมาปลุกยังมีหน้ามาว่าแบบนี้อีก" บทลงโทษที่พูดความจริง คือการโดนศอกกระทุ้งเต็มๆเข้าที่ท้องอีกหนึ่งดอก จะเถียงมันก็ไม่กล้า พี่สาวของผมมันนางยักษ์ชัดๆ กับน้องกับนุ่งก็ไม่เว้น

"แล้วแกจะมองหน้าคนสวยอย่างฉันอีกนานมะ ไสหัวไปอาบน้ำ หรือแกจะนอนเดี้ยงที่เตียงนี่" ผมกระเด้งตัวลุกขึ้นวิ่งเข้าห้องน้ำทันที วันนั้นผมแค่ตื่นสายนิดหน่อย มันล่อหัวผมซะปูด ตาเขียวช้ำ ยัยผีเสื้อสมุทรเอ๊ย ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวและวิ่งไปขึ้นรถเมลทันที ตื่นสายแล้วเนี่ย หนวดเหนิดก็ไม่ได้โกน ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน ในรถเมล ถึงแม้คนจะเยอะมากแค่ไหน แต่บริเวณรอบๆผมก็จะว่างอยู่เสมอ เฮ้อ เช้านี้ก็เหมือนกัน เพราะไม่ได้โกนหนวดล่ะมั้ง ทำให้หนักกว่าเดิม ผมลงจากรถเมลเดินเข้าประตูใหญ่ หันซ้ายหันขวา ซ้าย..ไม่มี ขวา..ไม่อยู่ เฮ้ย หรือว่ามันจะเป็นวันดีเหมือนในฝันจริงๆ ผมพยายามที่จะก้าวยาวๆผ่านกลุ่มเด็กนักเรียนกลุ่มใหญ่ที่เดินทอดน่องคุยกันอย่างสบายอารมณ์ เด็กนักเรียนเดินขวางทางเยอะจริงๆ พับผ่าสิ

"รุ่นพี่เต้ สวัสดีคร๊าบบ" เสียงไอ้เด็กผมทองหัวตั้งเหมือนโดนผีหลอกท่าทางจิ๊กโก๋เดินเข้ามาทักผม โฮ.. ความฝันผมพังทลายแล้ว อุตสาห์คิดว่าหลบมันมาได้ ปกติไอ้บ้านี่จะมาดักรอผมหน้าโรงเรียน และเดินเข้าไปในโรงเรียนกับมัน มันบ้า มันยกให้ผมเป็นลูกพี่มัน ซึ่งผมไม่ต้องการเลยซักนิด
เมื่อเด็กนักเรียนข้างหน้าผมได้ยินที่ได้หัวทองทักผม ก็รีบเปิดทางให้...ด้วยความกลัว

"โหย ดูดิพี่ เขากลัวในบารมีพี่กันใหญ่เลย" บารมีป๊ะแกสิไอ้เด็กเวง เขากลัวฉันจะไปฆ่าเขาต่างหาก

"นั่นไงๆ ไอ้หมาบ้าเต้อ่ะ หน้าโหดชิบป๋ง"

"เขาว่ากันว่าเคยฆ่าคนมาแล้วนะ"

"มีคนบอกว่าวันนั้นเห็นมันขายยาด้วย" และอีก ฯลฯ ที่ล้วนเป็นข่าวลือที่มันเข้าหูผม และผมก็ต้องเก็บอารมณ์ไว้อย่างนั้น ขี้เกียจไปแก้ ถ้าไปแก้กับใคร ก็จะโดนหาว่าไปข่มขู่คนนั้น เซ็ง ...แล้วเสียงซุบซิบนินทาผมก็เงียบไปแทนที่ด้วยเสียงแสบแก้วหูของเหล่าสาวแท้และเทียม

"กรี๊ดดด พี่ติ กรี๊ดดด"  เรื่องเซ็งอีกหนึ่งอย่างในชีวิต ไอ้ติ มันเดินเข้ามาในโรงเรียนพร้อมกับเสียงกรี๊ดของสาวๆ น่าหมั่นไส้จริงๆ

"พี่ติหล่อเนอะ ยิ้มก็น่ารัก อ๊ายย เขายิ้มให้ฉันด้วยย" เสียงกรี๊ดจากเหล่าชะนีและลิงที่กแปลงกายเป็นชะนียังดังต่อไป จนผมชักรำคาญ เพราะทางเดินผมกับไอ้ติ มันทางเดียวกัน เสียงชะนีกรีดร้องโหยหวนขึ้นเรื่อยๆ เสียดแทงใจผมสุดๆ

"รำคาญเว๊ย" ผมบ่นออกมาเบาๆ แต่ลืมไปว่ามีไอ้แมลงวันหัวทองข้างๆผมด้วย

"เฮ้ย เงียบๆ พี่เต้รำคาญแล้ว" เสียงกรีดร้องเงียบลงไปครู่หนึ่ง แทนที่ด้วยเสียงซุบซิบ อ๊ากก ผมจะทำไงกับไอ้ไมโครโฟนส่วนตัวนี่ดี  ไอ้ติืมันดีตรงไหน มันแค่ตาคม จมูกโด่ง คิ้วโก่ง ปากสวย บ้านรวย เรียนเก่ง มันดีกว่าผมตรงไหน ฮือๆ.. พระเจ้าไม่ยุติธรรม ทำไมต้องให้ติเป็นเหมือนกับพระเอกที่หลุดออกมาจากนิยายด้วย

ผมเต้ หรือนายปณิธาน ผมก็แค่เด็กนักเรียนธรรมดาคนหนึ่งที่มีเชื้อสายอิตาลีนิดหน่อย ผมไม่อยากได้นักหรอก ถ้าเชื้อสายนี้ทำให้ผมเป็นคนตัวสูงใหญ่ ผมสูงเกือบร้อยเก้าสิบ หน้าแก่กว่าเด็กเอเชีย หนวดเคราขึ้นเร็วและบ่อย หนำซ้ำผมยังมีผมสีน้ำตาลอ่อน ที่ทำให้ฝ่ายปกครองเพ่งเล็ง และเด็กนักเรียนก็มองผมว่าเป็นเด็กเก นอกจากนี้ ผมยังดวงซวย เคยไปช่วยเด็กนักเรียนคนหนึ่งจากการถูกคนสิบกว่าคนรุมยำ ใช่ ผมสู้ได้ เพราะผมก็ฝึกศิลปะการต่อสู้มาไม่ใช่น้อย แต่ที่ซวยก็เพราะไอ้หัวโจกนั่น มันเฉือกเป็นหัวโจกของเด็กเลวโรงเรียนอื่นด้วย ผมล่ะจะร้องไห้ ไอ้พวกบ้านั่นก็มาหาเรื่องได้เกือบทุกวัน จะชื่อเสียงผมเสียและดังกระฉ่อนไปทั่ว ไอ้เด็กที่ผมเคยช่วยไว้ ก็คือไอ้หัวทองในปัจจุบัน ผมไม่ได้อยากเป็นอันธพาลซะหน่อย แต่ไอ้ไม้เด็กหัวทองนั่นแหละ ปากมันพาลหาเรื่องให้ผมได้ไม่หยุดไม่หย่อน แล้วเมื่อไหร่ชีวิตม. ปลายของผมจะสงบสุขกันล่ะเนี่ย

"ออด ออด"  ถึงเวลาเข้าเรียนแล้วสินะ ผมถอนหายใจอย่างเซ็งๆ โต๊ะในห้องถูกจัดไว้เหมือนกับทุกวัน ที่รอบข้าวผม เป็นอาณาบริเวณหนึ่งเมตรครึ่ง ไม่มีสิ่งมีชีวิตสิงสถิตย์อยู่ เพราะมันย้ายโต๊ะหนีไปหมดด้วยความกลัวผม ผมอยู่สายวิทย์ห้องควีน ผมเรียนไม่โง่ แต่ไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้ไปปล่อยข่าวว่าผมไปข่มขู่อาจารย์ใหญ่ให้ผมได้อยู่ห้องนี้ เอาส่วนไหนของมันคิด พอคะแนนหรือเกรดผมสูงหน่อย ก็มีคนไปพูดกันอีกแหละ ว่าผมไปข่มขู่อาจารย์ ไอ้พวกสมองหมาปัญญาบัฟเอ๊ย ผมเลยตัดปัญหาด้วยการบอกอาจารย์ที่ผมสนิทด้วยว่าไม่ต้องประกาศคะแนนหรือเกรดในชั้น อาจารย์ก็เห็นดีด้วยและบอกให้อาจารย์คนอื่นทำตาม ปัญหาผมก็เลยน้อยลงไปอีกอย่าง

"จะแจกข้อสอบย่อยคราวที่แล้วคืนให้นะ" อาจารย์พล อาจารย์เลขที่เข้าใจจิตใจมากกว่าหน้าตาโหดๆของผมเดินเข้ามาในห้องพร้อมแจกกระดาษข้อสอบย่อยที่ทำกันคราวที่แล้ว
"เยี่ยมมากเต้" จารย์กระซิบและแจกข้อสอบให้ผมพลางขยิบตาให้ ผมแกล้งทำหน้าเบ้เมื่อเห็นไอ้พวกเด็กแว่นทั้งหลายมองมาทางผมอย่างอยากรู้ปนกลัวๆ การทำแบบนั้นทำให้พวกมันหันไปยิ้มชื่นชมกับคะแนนตัวเองที่คิดว่าดีล่ะมั้ง คะแนนของผม...28/30 ที่อาจารย์วงเล็บด้วยดินสอไว้ว่า Top  

"นายสันติ เธอได้ 27 คะแนน ถือว่าสูง ไหนลองออกมาแสดงวิธีทำข้อที่เพื่อนผิดมากที่สุดหน่อยสิ" สันติ เหอะ ก็พี่ติๆีของเหล่าชะนีไงล่ะ มันอยู่ห้องเดียวกับผม ซวยซ้ำซวยซ้อน เป็นข้อเปรียบเทียบชัดๆ

--------------------------------------------------------------------------------------

ร้ายก็รัก

ทุกๆครั้งที่เปิดดูละคร มีบางตอนที่ฉันเองไม่อาจมี
ในละครมีผู้ชายดี๊ดี คงเป็นใครคนที่เธอนั้นใฝ่ฝัน

*แต่กลับมาสู้ชีวิตจริงไม่มีให้อิงอะไร
ใครๆ ก็มองเราไม่ดี

**งั้นผู้ชายดีๆ คงมีแต่ในนิยาย
งั้นผู้ชายอย่างฉันก็ต้องเจ็บใจไปทุกราย
เพราะผู้ชายดีๆ นั้นมีแค่ในนิยาย
ฉันก็แค่ผู้ร้ายถึงรักแค่ไหนคงต้องตาย
สุดท้ายเค้าได้เธอไปครอง

ใครบอกว่าชีวิตเหมือนในละคร
ชีวิต ยิ่งกว่าละครอีก ฟังกันนะ ฟังล่ะวะ

ถึงร้ายก็รักนะ เกเรยังไงก็รักนะ
หน้าตาเป็นตัวกำหนดเทวดาเขียนบทยังไงกันวะ
อยากเกิดเป็นตัวพระ แต่เค้าลิขิตให้เป็นตัวร้าย
ใครจะรู้ว่าทศกัณฑ์รักนางสีดามากกว่าเท่าไหร่
ถึงร้ายก็รักจริงไม่ใช้สลิงไม่ใช้สตั้น
เหนื่อยใจก็เล่นโผนางเอกร้องโฮสั่งงานศพครั้น
อกหักมาทีไม่มีคนดูเห็นใจ
จะเปิดศึกชิงนางก็คงต้องแพ้เรื่อยไป
จะมองทางซ้ายจะมองทางขวา ..มันก็โกงนี่หว่า
มือถือดอกไม้ไว้หนวดไว้เคราคนหาว่าโจรป่า
โรมรันพันตูความรักของ..ชักมัน
ขีดๆเขียนๆกันไป เฮ้ยเดี๋ยว..เล่นไม่ทัน
จะรีบไปไหนสงครามยังไม่จบ ..ยังต้องรบอีกครั้ง
..คิดว่า..รักเธอเท่าไหร่..มากกว่าพันครั้ง
จะยอมตายพลีกายช่วยให้ละครขายดี
เกิดชาติหน้าฉันใดขอเป็นพระเอกสักที

(ซ้ำ **)

โลกของฉันมันต่างจากละคร
มันเป็นตอนที่ฉันเองต้องผิดหวัง
ความเป็นจริงที่ต้องเจออีกครั้ง
ความลำพังที่คู่กันกับตัวร้าย

(ซ้ำ *, **)

ผู้ร้ายก็ต้องลงไปกอง

------------------------------------------------------------
อัพจบบทนำแล้ว แนะนำพระเอกของเราก่อน พระเอกเรื่องนี้ชื่อเต้  นิยายเรื่องนี้ ได้แรงบันดาลใจมาจากเพลง ร้ายก็รัก ของโจอี้บอยเลยนะเนี่ย


ฝากเรื่องเก่าด้วยน๊า

http://my.dek-d.com/mintgu/story/view.php?id=111140