นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
ผู้เข้าชมรวม
62
ผู้เข้าชมเดือนนี้
0
ผู้เข้าชมรวม
62
หมวด : รักดราม่า
อัปเดตล่าสุด : 31 มี.ค. 60 / 10:02 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
"ลับมาไ้ไหม ผมอโทษ"
วันนี้เป็นวันเิมๆเหมือนทุวัน แ่มันเป็นวันพิเศษึ้นมานิหน่อย เมื่อเย็นนี้ผมมีนัทาน้าวับแฟนสาวอผม รินับผมเราบันมาไ้ 5 ปีแล้ว แล้ว็ใ่วันนี้เป็นวันรบรอบปีที่5 อเรา ผมับเธอเราเอันสมัยอนเรียนมหาลัย นอนนี้มีานทำแล้ว รินเป็นนัแ่เพล เพลที่เธอแ่หลายเพลมีศิลปินื้อลิสิทธิ์ไปมาทีเียว ส่วนผมเป็นนับริหารไฟแร ผมไม่่อยมีเวลาไห้เธอัเท่าไหร่ ไม่ใ่เป็นเพราะไม่มีเวลาัทีเียวหรอ แ่เพราะผมเบื่อ ที่ะเอเราบันมานานแล้วนะมัน็้อมีวามรู้สึนี้บ้า และผมเอ็มีผู้หิมาิพันธ์มา รินเอ็รู้เรื่อนี้ี
" มาแล้วหรอรอนานไหม " เสียผมที่ถามรินัึ้นที่ร้านอาหารทำไห้รินที่ มอออไปนอหน้า่าร้านอาหารหรู หันมาหาผม
" ไม่นานหรอ เราไม่่อยไ้เอันเลยเนอะานยุ่หรอ " ะว่ายัไีล่ะมันไม่ใ่เรื่อานัทีเียวเธอเอ็รู้แล้วะถามผมอีทำไม
ผมไม่ไ้อบเธอไปแ่วนเธอสั่อาหารแล้วเริ่มทาน้าวัน ลอารทานอาหาระมีเสียเธอที่อยพูเรื่อราว่าๆอเธอไห้ผมฟัลอและผมเอ็อยอบรับเธอแ่นั้นเอ
ื๊ ื๊ เสียโทรศัพท์อผมัึ้ทำไห้รินหยุพูแล้วหันมามอผม
"ผมอัวไปุยโทรศัพท์่อนนะริน" ผมไม่รอไห้เธออบรับ็ลุออมา่อน เพราะผมไม่อยาไห้ปลายสายรอนาน
"ทำไมรับโทรศัพท์เน้าัล่ะะ" เสียหวานๆอปลายสายัในโทรศัพท์อผม ใ่เนับผมเราเอันที่ผับเือนที่แล้ว ผมุยแล้วถูอีเราเลยสนิทันมาั้แ่นั้น แ่เรื่อนี้รินไม่ไ้รู้หรอ เพราส่วนมาผมะมีอะไรับพวผู้หิแ่ืนเียวแล้วไห้เินพวเธอไป มีแ่เนเท่านั้นที่ผมเริ่มทำวามรู้ั เนเอ็รู้ว่าผมมีแฟนอยู่แล้วแ่เธอ็ไม่ไ้ว่าอะไรและยัุยับผม่อมาเรื่อยๆ
"ผมทาน้าวอยู่ับรินรับ"
"ทำไมไม่มาหาเนบ้าล่ะะ เนิถึุั" เสียอ้อนๆอเนัึ้นทำไห้ผม เลิ้มเลยเพลอยอบรับเธอไป
"ผม็ิถึุ ไว้เียวผมเ้าไปหานะ" หลัาลับมาาุยโทรศัพท์ผม็ลับมาทาน้าว่อับรินสัพั็อัวลับไปและบอรินว่ามีานส่วนเธอเอ็ไม่ไ้ว่าอะไรผมและไห้ผมมา สัพัเธอ็ะลับบ้านเรา
๊อๆ เสียเาะประู้ัึ้นทำไห้นในห้อรีบออมาเปิทันที
"มาแล้วหรอะ เนิถึุั"
"ผมิถึเนเหมือนัน ทำไห้ผมหายิถึหน่อยสิรับ"
"แหม่ ินล่ะ็" หลัานั้นเรา็พาันไปที่เียและใ่เรามีอะไรันมาั้แ่รั้แรที่เราพบันนวันนี้ เธอน่ารัและร้อนแรมา่าารินที่เรียบร้อยและอ่อนหวาน รินมัะอยทำับ้าวไห้ผมรอผมลับบ้านและืนนี้เธอ็รอผมเหมือนทุวัน แ่ไม่เป็นไรหรอ ผมลับบ้าน้าแ่ไหนเธอ็้อรอผมอยู่แล้ว
เ้าวันใหม่หลัาผมเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว็ลับมาบ้านทันที และเออาหารเ้าที่รินทำไว้ไห้่อนไปทำาน เธอมัะอยทำแบบนี้เสมอ
เย็นผมลับมาบ้านและเน็อามมา้วยผมเอ็ไม่ไ้ว่าอะไรเพราะรินเอว่าะลับมา็ึื่น เพราะเธอเริ่มแ่เพลใหม่
"บ้านุสวยั่ะเนอบ" หลัาเธอพูเสร็็เินมานั่ัผมและเรา็เริ่ม
นัวเนียัน
แอ เสียเปิประู้บ้านัึ้นทำไห้เราผละออาันและหันไปที่ประูทันทีที่ผมหันลับไปมอ็เอับรินที่ยืนมอพวเราอยู่ ผมรีบผลัไห้เนลุและแ่ัวไห้เรียบร้อย
"ทำไมวันนี้ลับมาเร็วั"
"วันนีุ้เลิานเร็วรินเลยรีบลับมาทำอาหารเย็นไหุ้่ะ" เธออบผมลับพร้อมับมอเนและผมสลับันไปมา้วยวาที่มีน้ำาลอนแถบะเอ่อล้น
"ทำไมุถึพาเธอมาที่นี้ะ" ผมไม่รู้ะอบยัไและเนเอ็เียบรินมอมาที่ผมอีรั้และเินผ่านผมไปึ้นห้อ ผมิว่าเธออยาสบสิอารม์อเธอผมเลยไม่ไ้ามไปเพราะเี๋ยวเธอ็หายโรธและลับมาเป็นเหมือนเิม
เ้าวัน่อมาริน็ทำอาหารเ้าพร้อมับรอทาน้าวอยู่ ผมว่าแล้วว่าเี๋ยวเธอ็ลับมาเหมือนเิมหลัาทานอาหารเาร็ผมและริน็แยย้ายไปทำาน
3 เือน่อมา
ผมและรินยัอยู่้วยันเหมือนเิมแ่เธอเริ่มะแปลไปเธอเริ่มมีอาารปวหัวบ่อยๆ ึ่ผม็บอไห้เธอไปหาหมอและรัษาแ่เธอบอไม่เป็นไร เป็นแ่อาารเรียธรรมา
ส่วนผมับเนเรา็ยัอยู่เหมือนเิมในสายาอผมเธอูสวยและสาวมาผิรับรินที่เริ่มัวีเียว และืื
ผมับเนเริ่มออาน่าๆ้วยันไปไหนันบ่อยึ้นะที่รินเอ็ะอยู่บ้านและทำอาหาร อยผมลับไปเสมอ ยิ่นานวันวามรู้สึอผมับเนมันเริ่มพันามาึ้นลายเป็นอบเธอ
นวันหนึ่มาถึวันที่รินอไห้ผมเลิับเนผม็ไม่เ้าใเหมือนันเธอเอ็รู้เรื่อนี้นานแล้ว ามาเรียร้ออะไรอนนี้
"อร้อล่ะินมีเรานเียวไม่พอหรอ ที่เราทุ่มเทไห้ทั้หมมันยัไม่พอสำหรับินอีหรอ"
"ทำไมล่ะ เธอ็รู้เรื่ออันับเนนานแล้วะมาพูอะไรอนนี้"
"ทะ ทำไมอะอใส่เรา้วยล่ะ อยาบอนะว่าินอบเนแล้ว" รินพูออมา้วยเสียสั่นๆ และวาที่พร้อมะมีน้ำไหลออมา
"ใ่" ผมอบเธอไปแผ่วเบา ใ่มันเรื่อริถึผมะอบเนแล้วยัไ รินเอ็ยัเป็นนที่ผมรัเหมือนเิมผมิอยานี้เสมอ
"หยุไ้ไหม เราอ"
"อโทษ แ่ันหยุไม่ไ้"
หลัาวันนั้นผม็ไม่เยเห็นหน้าเธออีเลยนอาเวลาทาน้าวเ้าและเย็น ผมิว่าเธออเวลาไปทำใเี๋ยว็ลับมาเป็นเหมือนเิมนวันนั้นมาถึ
"ินะ เมื่อไหร่ินะเลิับรินล่ะินเอ็อบรินไม่ใ่หรอะ" เสียอเนถามผมหลัาที่เราสิ้นสุิรรมบนเียันแล้ว และที่เราอยู่อบ้านอผมับริน
เมื่อวานรินไป่าัหวัเนเลยอผมมาบ้าน้วยึ่ผม็ไม่ไ้ห้ามเธอและำอบอเธอผม็ไม่ไ้อบเ่นเียวัน
เรามาทานอาหารเ้า้วยันและหลัานั่นเนับผม็นั่นัวเนียันอยู่ที่หน้าทีวี
แอ เสียเปิประูัึ้นทำไห้เรารีบหันไปมอผมพยายามผลัเนออแ่เธอไม่ลุและอผมแน่น
"อบไปิ่ะว่าุเลือใร" ผมไม่อบเธอและพยายามผลัเธออแ่เสียอริน็ัึ้น
"เอไพร์ัเลยนะะับวันรบรอบอเรา เป็นอวัที่ีริๆ" สิ้นำพูอเธอ็ทำไห้ผมัวาวาบและหันลับไปมอเธอทันที รินไม่้อมอผม้วยแววาที่เ็บปวพร้อมับประโยสั้นๆ ที่ทำไห้ผมเ็บปวแสนสาหัส
"เราเลิันเถอะ"
หลัาวันนั้นที่รินบอเลิผม ผม็ไม่เยไ้พบเธออีเลยและเนเอ็เริ่มแสวามเป็นเ้าอผมมาึ้น และมันทำไห้ผมอึอั และทำไห้ผมิถึริน ผมเยิว่าเี๋ยว็ลับมาเอเธอ เธอไม่ไปไหนหรอ ไม่ิว่าเธอะาไป
นวันหนึ่ผมบัเอิเอับรินโยบัเอิเธอูโทรมและผอมล ผมวนเธอมาที่ร้านอาหารและทาน้าว้วยัน
"เธอสบายีมั้ย" ผมถามเธอ้วยเสียที่ยาะเอ่ยออมา
"อืม"
"ันอโทษนะ"
"___"
"เราลับมาเป็นเหมือนเิมไ้ไหม"
"___"
"ันผิไปแล้วริๆ เธอะไห้ันทำอะไร็ไ้"
"___"
"ลับมาเถอะไ้โปร"
เธอไม่อบอะไรผมและเียบมอ้มหน้าล
"นายมันไม่รู้ัพอริๆ นายเอ็มีเนอยู่แล้วะเอาอะไรอี"
เธอหันมาะอใส่ผมและเินออไปทันที ผมเสียศูนย์ทำอะไรไม่ถู ใ่ผมผิเอแหละที่ไม่รู้ัพอ
านั้นผมลับมาบ้านและเ้าไปที่ห้อทำานอรินภายในห้อมีรูปผมับรินมามายมันเป็นแบบนี้มาลอั้แ่วันแรนวันนี้ ผมเินไปและนั้ที่เ้าอี้อเธอพร้อมับึลิ้นัออมา
เอับไอารี่เ่าๆเล่มหนึ่
"วันนี้ทาน้าวับินรบรอบ5ปีแล้วเย้"
"เสียายัวันนี้ไม่ไ้ทาน้าวเ้าับินสสัยินทำานหนั"
"วันนี้รีบลับบ้านินเลิานเร็วแ่ลับเอพวเา"
"ันไปหาหมอ หมอบอันเป็นเนื้ออ"
"ันเ็บินอบเธอ"
"วันนี้บอินว่าไป่าัหวัแ่ิๆแล้วไปปรึษาหมอเรื่อเนื้ออ"
"วันรบรอบแ่ลับเอเอไพร์ที่เ็บปว"
"ันเหนื่อยแล้ว"
"เราไป่อไ้แ่นี้"
ทุเรื่อราวอเธอยิ่ทำไห้ผมเ็บปวผมไ้แ่พูอโทษเธอเป็นล้านๆรั้ในใ ผมเ้าใแล้วผมรัเธอ ผมไม่อาหยุรัเธอไ้ที่ผ่านมามันือวามเยินผมเยิว่ายัไ็มีเธออยู่ ผมเ้าใแล้ว าวันนั้นผม็นัเนมาุยเรื่ออเราและบัน้วยี ผมพร้อมที่ะลับไปหารินแล้ว รอผม่อนนะ
แ่ผมิผิทุอย่ามันสายเินไปเธอไม่ไ้รัษา่อที่โรพยาบาลเธอเลือที่ะปล่อยไห้ีวิเธอบล และเธอ็ปล่อยผมเ่นเียวันผมาเธอไม่ไ้ในวันที่ผมพึ่รู้ัวว่าสายไป
เธอาไปพร้อมับวามรัอผม
ผมผิไปแล้ว
ผมน่าะรู้ัวไห้เร็วว่านี้
ผลงานอื่นๆ ของ weare devill ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ weare devill
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น