คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : (SF) ภาษาซี HUNHAN [ l ] 100%
(SF) ภาษาซี HUNHAN
“ครูลู่ครับ ทำไมภาษาซียากกว่าภาษาพูดหรอครับ?”
“ก็มันคือภาษาที่คอมพิวเตอร์จะสามารถเข้าใจได้ไงหละ”
“แล้วผมต้องใช้ภาษาอะไรหรอครับ หัวใจครูถึงจะเข้าใจผม”
“ผมหาค่าเฉลี่ยได้ แต่ผมหาผลลัพธ์ก็ไม่เข้าใจซะที ครูลู่ช่วยผมด้วย”
“เซฮุนลองพิมพ์ใหม่ดูมั้ย?”
“ยังไงก็ค่าเท่าเดิมแหละครับ”
“ทำไมไม่ลองดูซักหน่อยหละ?”
“ก็ผมทำแล้วได้ผลลัพธ์เป็น ฮุนฮาน ตลอดเลยฮะ”
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ถ้าหัวใจผมกับครูยังไม่ตรงกัน
ผมก็คงจะตกคอมพิวเตอร์ซะแล้วหละครับ J
-FIN-
@ Yangsan University
“เซฮุนไปไหนแล้วอะ????”
แบคพิมพ์ไลน์ส่งไปถามไอ้เงิงคริสสึผู้รอบรู้เรื่องชาวบ้านใน LINE ที่มันตั้งชื่อสุดติส นามว่า ‘Galaxyสไตล์’ พร้อมสเตตัส ‘ใครอยากพบจองตั๋วได้หลังแมคโดเนิลปิด’ แถมด้วยทามไลน์กากๆสุดจะบรรยายถึงความหลงตัวเอง
....แต่ก็เพื่อนกูอะ (= =;;;;)
ถ้าจะเลิกเป็นเพื่อนกับมันตอนนี้จะเลทไปมะ? .....รู้ตัวดีว่าไม่มีความหมาย
“don’t know” ข้อความเด้งขึ้นมาที่หน้าจอหลังจากที่ร่างบางส่งข้อความไปได้แค่เสี้ยววินาที พร้อม สติกเกอร์อวกาศ(?) ที่เป็นภาษาอะไรก็ไม่รู้ ซึ่งไม่น่าจะใช่ภาษาคนถูกส่งมากำกับ
ไอว้อท??? สติกเกอร์จากกาแลคซี่ไหนอีกหละนั้น แม่งงงงงงงงงงง โตไปนี่ไม่เข้านาร์ซ่าเลยหละเพื่อนฉัน
“ไม่ต้องอินเตอร์เนชนอลขนาดนั้นก็ได้มั้ง วันนี้ไม่ใช่วันอินเตอร์เดย์” ผมตอบกลับไปพร้อม สติกเกอร์หมีทำหน้าเหี้ยมๆ
“4i3j% fepl[lgrerp00 j9ej943&%$F#0e----kfr9$# <VM>b”
“..........” รับประทานจุดแพร๊บ
“ofr0 M*&^GR$HHjfp3$”
“ภาษาhereไรของแกร้ สราดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” อยากเพิ่ม ‘ด’ ต่ออีกซักร้อยตัว แต่ขี้เกียจตัวเป็นขนอะนะ
“ภาษาสเปโตนิรัช นอสตราโรมีน คาโรซาโฮรามันติสาวดิตารัถทวินซีริส มองกูราบีรัมมาเด้ากระจุย ผ่ากระเด็นหร*มหาย”
“빡유”
“มันชื่อภาษานี้จริงๆ” แต่แม่งมีเอากันกระจุยจนคหายเลยนะเหวย
“เออๆ ช่างแม่งเหอะ คาบต่อไปเรียนไรวะ?” หน้าผมตอนนี้คงเอื่อมมากเต็มทนกับการตอบกลับมาของผู้มีเงิงเป็นอาวุธประจำกาย
“คอม”
“เคๆ รอแป้บเก็บของก่อน” หลังจากพิมพ์เสร็จเลยก้มหยิบของจากกระเป๋ากับใต้โต๊ะเรียน อย่างเนื่อยๆ ส่วนไอ้เงิงคงจะกำลังท่องโลก IG ต่ออย่างเพลิดเพลิน กดไลค์สาวๆตามเคย
“ถามจริงนี่ลืมเอาปากมาจากบ้านไง?” คริสพิมพ์ถามมาขณะที่ยังหยิบของอยู่ ผมเลยเหลือบไปอ่านแล้ววางทุกอย่างก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไป
การเล่นโซเชี่ยวคือ THE BEST OF MY LIFE.
“เอามา” ตอบสั้นๆ ก่อนจะหยิบกล่องดินสอมาวางเตรียมไปเรียนคอมต่อ แต่เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นอีกรอบเลยต้องหันไปสนใจ
“แล้วจะพิมพ์หาพระแสงไรวะ” + สติกเกอร์คิมทันโกรธ
คิดว่าหนังหน้ามึงสู้คิมทันได้งั้นเรอะ ฝันไปเถอะ!!!
“ก็คนมันใช้โปรโมชั่นเล่นเน็ตฟรีตลอดปี นานถึง 15 เดือน ต่อได้อีก 1 ปี พร้อมโบนัสอีก 6 เดือน กับอีก 30 วัน”
“พร่องงงงงงง กวนตีนนะแระ”
“ฉันไม่คิดจะยุ่งกับของต่ำๆหรอก” แรงงงงง
“อิแบค!!!!!!!!!”
“เออ กูจำชื่อตัวเองได้ พ่อแม่เรียกมาตั้งแต่เกิด เยอะพอแล้ว ไม่ต้อมาย้ำ เรียกแล้วหวยมันจะลอยขึ้นมาไง้”
“เลิกพิมพ์เหอะ กูเมื่อย.....” อันนี้พูดจริงนะ เมื่อยแขนแล้ว
“เรื่องของมึง ก็เราไม่เมื่อย” ยิงสติกเกอรัวๆอย่างสะใจในผลงานที่ทำให้อีกคนหัวเสียได้ มีสิทธิ์ว่าตอนนี้อีกคนจะกำลังควันออกหูอยู่ 55555
“สลัด”
“แล้วจะมึงทำหอยหลอดไรวะ ไหนว่าเมื่อยแงะ”
เป็นอันสิ้นสุดการส่ง เพราะคริสได้เก็บโทรศัพท์ลงไปในกระเป๋ากางเกงเป็นที่เรียยร้อยแล้ว ก่อนจะหันไปโบกหัวคนกวนตีนที่นั่งอยู่ข้างกัน แต่เหมือนว่าแฟนคลับแม่งจะเยอะพอๆกับซาแซง พอตบไปที ได้คืนกลับมา 5 ที (ไม่มีมือแบครวมอยู่ในนั้น)
“ไอ้hereeeeeeeeeeeeeee” คริสสบถอย่างทนไม่ได้ หันรอบด้านครบ 360 องศา แต่ก็วี่แววของผู้ก่อการร้ายทั้งหมด 5 มือ จนได้แต่หัวเสียอยู่อย่างงั้นโดยที่ทำอะไรไม่ได้เลย
“สมน้ำหน้า แบร่!!!!”
“ไอhereแบค” คริสชี้หน้าผมอย่างเคี้ยดแค้นจากชาติปางก่อน ชาติที่แล้วผมคงเคยไปฆ่าพ่อมัน ไม่ใช่แระ... เอาเป็นว่ากะแค่ชี้นี่มันจะทำอะไรผมได้หรือไงเล่า
“มึงไม่ต้องมาย้ำชื่อกูทั้งในไลน์แล้วก็นอกไลน์ได้ปร๊ะ กูจำชื่อตัวเองได้ แต่บังเอิญกูเป็นคนไม่ใช่ตัวhere ไม่ต้องให้มันมาผสมพันธุ์กับกูก็ได้ มันคนละสปีชี่ย์กันใครๆก็รู้”
“.......” เงิบ 0.0
“แต่ถึงกูจะเคยเกิดเป็นhere แต่กูก็รู้ตัวดีว่ากูคงเป็นhereที่หล่อที่สุดแล้ว” ผมยิ้มอย่างภูมิใจในความคิดของตัวเองมากกกกก
“ปัจจุบันมึงอยู่บนอยู่ล่างวะ?”
“บนดิวะ อยู่ล่างแม่งเสียชื่อพี่แบคคนแมนชิบหาย”
ติ๊ง!
“on top ให้กูอย่างเด็ด เมียกูทั้งคน” จาก real_CYzzzz คนที่คุณก็รู้ว่าใคร ในที่นี้ซึ้งไม่ใช่ ลอร์ด วอเดอมอร์
“ผัวอุตส่ามายืนยันแระว่าอยู่บน อืมๆ”
“ไอชานยอลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล”
ก็.... จบลงด้วยประการฉะนี้(ในโมเม้นต์นี้) ก่อนจะเดินไปเรียนคอมที่อีกห้องนึง โดยที่แบคฮยอนก็.. หน้าแดงระเรื่อเซ็กซี่ น่ากด แต่เสียอย่างเดียวคือหน้าอยากจะกินคนนั้นคืออัลไล แบบ แฟ่บเลยอะ บ่องตง ถถถถถถ ลูกพ่อ แต่ก็ชินแล้วหละ เดี๋ยวก็หายโกรธ เมียทั้งคน ยอลรู้ดีกว่าใคร รู้ไปจนถึงขนาดไส้ติ่งอะคิดดู ㅎㅎㅎㅎ – ชานยอล real_CYzzzz
@ห้องคอม
ภายในห้องขนาดใหญ่ที่บรรจุนักเรียนไว้มากมาย (แบบ 20 คนกว่า) ไร้ซึ่งเสียงพูดคุยมีแต่เสียงนิ้วเรียวที่สัมผัสกับคีย์บอร์ดเพื่อพิมพ์โค้ดกันอย่างขยันขันแข็ง โดยมีกำลังใจเป็นใบหน้ายิ้มแย้มของคุณครูสุดสวยนาม เสี่ยว ลู่หาน ที่นั่งตรวจงานนักเรียนอยู่ด้านหน้าห้อง
ผลัก!
“ขอโทดที่มาช้าครับ” เสียงผลักบานประตูเข้ามาพร้อมกับเสียงของนักเรียนทั้งสองคนที่ไปเถลไถลอยู่ที่ห้องเรียนจนลืมเวลา
“ทำไมมาช้ากันจัง แบคฮยอน? คริส?” คุณครูหน้าสวยถามด้วยรอยยิ้มเหมือนทุกๆครั้ง แต่ใครจะไปรู้ว่ามีคนแอบไม่ชอบใจกับรอยยิ้มของครูที่นั่งอยู่หน้าห้อง
อย่าเช่นโอ เซฮุนคนนี้ไง.... ทำไมนะหรอ?
“ก็แค่อยากให้รอยยิ้มนั้นเป็นของคนที่ชื่อ โอ เซฮุน คนเดียว เหตุผลแค่นี้ ฟินแค่ไหน ไปเข้าสูตรอโวกาโดกันเองเถอะ” (เกี่ยว?)
“คือผมลืมดูนาฬิกาครับ เลยเก็บของช้า” แบคฮยอนตอบกลับไป
“แล้วคริสหละ?”
“ผมรอแบคฮยอนครับ”
“อย่าให้มีอีกเป็นครั้งที่สองนะ เชิญไปนั่ง” ถึงน้ำเสียงจะดูห้วนๆ แต่มันก็ไม่ทำให้ดูน่าหวาดกลัวเลยซักนิดเดียว
“ขอบคุณครับ” ทั้งสองพูดพร้อมกันก่อนจะไปนั่งประจำที่ของตัวเอง โดยที่ลู่หานก็พูดงานของวันนี้อีกครั้ง แล้วทั้งสองตัวที่มาสายเลยต้องรีบปั่นจนคีย์บอร์ดแทบกระเด็นออกมาจากแผง
..........................
...............
......
“ครูลู่ครับ”
“หืม.. ว่าไงหรอเซฮุน” คุณครูหน้าสวยหันไปมองคนเรียก ก่อนจะลุกขึ้นจากที่นั่งประจำตำแหน่งเดินมาหาเซฮุนที่โต๊ะ
“ไม่เข้าใจตรงไหนหรอ?” ลู่หานถามนักเรียนเจ้าคำถาม หลังจากที่มายืนซ้อนหลังเก้าอี้เพื่อที่จะเห็นหน้าจอคอมพิวเตอร์ได้อย่างชัดเจน
“คือผมพิมพ์โค้ดสีแล้วมันไม่ยอมให้คอมพลายด์ผ่านหนะครับ” เซฮุนบอกปัญหาอย่างข้องใจ มองใบหน้าครูที่ขมวดคิ้วไล่สายตามองไปตามแต่ละบรรทัดของโค้ดบนหน้าจออย่างเพลิดเพลิน ก่อนจะได้สติหลังจากที่อีกคนขยับหน้าเข้ามาใกล้ขึ้น
“เซฮุนลืมพิมพ์แฮชแท็กกับโคลอนด์นี่นา” คุณครูสุดสวยค้อมหลังลงมาพิมแก้ไขงานให้เล็กน้อยก่อนจะกดคอมพลายด์
ติ๊ด!
“นี่ไงผ่านแล้ว เล่นเกมส์ได้ คราวหน้าอย่าให้พลาดนะ วันสอบไม่มีคอมพลายด์ว่าถูกหรือผิด มีแต่เขียนศูนย์หรือหนึ่งคะแนน ครูก็หวังว่าเธอจะได้หนึ่งนะ” ลู่หานยิ้มให้หนึ่งทีก่อนจะเดินไปนั่งที่เดิม ปล่อยให้เซฮุนนั่งค้าง
มันค้างตั้งแต่ครูลู่หานโน้มตัวมาใกล้จนแทบจะเรียกว่า ไร้ช่องว่าง แอบกลัวเหมือนกันว่าครูเขาจะได้ยินเสียงหัวใจของผมที่เต้นแรงขนาดนี้
หนึ่งคะแนนหรอ... ไม่คณามือผมหรอก เมื่อกี้จงใจ อยากได้โมเม้นต์แบบนี้ทุกคาบแค่นั้นเอง แอร๊ยยยย ฮุนฟิน .///.
เล่นเกมส์ 18+ ดีกว่า ดับอารมณ์อยากก่อน ก็ไม่รู้ว่าเล่นแล้วมันจะลดหรือมันจะเพิ่มก็ไม่รู้ ให้ตายสิ
..................................
.............
...
“เลิกเรียนได้ อย่าลืมเซฟไว้ที่ไดฟ์ดีด้วยนะ” ลู่หานย้ำอีกครั้งก่อนจะแยกย้ายกันไปเรียนคาบต่อไป แต่ลู่หานไม่มีสอนคาบถัดไปพอดี
ขอไปทำคะแนนซักหน่อยละกัน ไหนๆคาบต่อไปก็แค่ดูวิดีโอ ไม่เข้าครูเขาก็ไม่ว่าซะด้วย ลาภปาก....
“คุณครูลู่หานครับ” เซฮุนเอ่ยเรียกก่อนที่อีกคนจะได้เข้าห้องพักครูที่ติดกับห้องคอมพิวเตอร์ที่ใช้ในการสอน
“มีอะไรหรอ???” ลู่หานเอียงคอมองนักเรียนขี้สงสัยอย่าสงสัย
“ครูลู่ครับ ทำไมภาษาซีมันถึงยากกว่าภาษาพูดหรอครับ?” เซฮุนเอ่ยถามด้วยสายตาใสซื่อ(?)
“ก็มันคือภาษาที่คอมพิวเตอร์จะสามารถเข้าใจได้ไงหละ” ลู่หานตอบพร้อมยิ้มน้อยๆอย่างน่ารัก
“แล้วผมต้องใช้ภาษาอะไรหรอครับ หัวใจครูถึงจะเข้าใจผม”
ในที่สุดก็ได้เวลาอันสมควรในการได้รับการปลดแบน555
♡에어콘 141122
ความคิดเห็น