ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [Minho x Nich Khun] THIS IS ME ::23:: ดูแล
THIS IS ME :: 23
ูแล
<ฮยอน>
ผมออมาาบ้านั้แ่เ้า เพราะวันนี้ผมั้ใะพาแทมินไปยัสถานที่แห่หนึ่
“นายหายีแล้วใ่มะ” ผมถาม
“อืม..็ีึ้นแล้วละ แ่พี่นัผมออมาทำไมแ่เ้าละ ผมยั่วอยู่เลย” แทมินพูพลาหาวปาว้า
“วันนี้เรา้อเินทาไล ั้นไม่อยาให้มันเสียเวลาไปเปล่าๆ” ผมบอแทมิน
“เินทาไล....พี่ะพาผมไปไหนหนะ บอมา่อน ไม่ั้นผมไม่ไปนะ” แทมินยืนออ
“แ่นาย้อไป ไม่ว่ายัไนาย็้อไปับั้น” ผมบัับแทมิน
“ไม่ไป ถ้าพี่ไม่บอผม ผม็ะไม่ไปไหนทั้นั้น พี่ไม่มีสิทธิมาบัับผม อย่าลืมว่าเราไม่ไ้เป็นอะไรัน”
“ลีแทมิน...นาย....็ไ้ ั้นะบอนาย็ไ้ ั้นะพานายไปหาพ่ออั้น บอแ่นี้นายะไปับั้นไ้รึยั” ผมยื่น้อเสนอ
“แล้วพี่ะพาผมไปพบพ่ออพี่ทำไม” แทมินยัถาม
“ะทำไม็ไม่สำัทั้นั้น ั้นบอนายแล้วว่าาพานายไปไหน ันั้นนาย็้อไปับั้น อย่าเรื่อมาหน่อยเลย ั้นไม่พานายไปทำอะไรหรอหน่า หรือว่านาย้อารแบบนั้น” ผมยียวน
“พี่ฮยอน..... โอเๆ ไป็ไป ถ้าผมเอพ่ออพี่เมื่อไร ผมะฟ้อว่าพี่ใร้ายับผมนาไหน อยู” แทมินู่
“นั่นมัน็เรื่ออนาย ะไปไ้รึยั ี้นมาสิ”
อนนี้ผมำลัับรถมอเอร์ไ์ออนอเมือไปยัสถานที่ที่พ่ออผมำลัรอเราทั้2นอยู่
“พี่ฮยอน ทำไมมันไลัเลย ยัไม่ถึอีหรอ ผมเมื่อยะแย่อยู่แล้ว” แทมินะโนบอ แ่ับเสียอรถที่ำลัวิ่
“ถ้านายเมื่อย ็พิั้นสิ” ผมบอแทมิน
แ่แทมิน็ทำเป็นไม่สนใในำพูอผม
“พี่.. ทำอะไรหนะ” แทมินใเมื่อผมึแนอแทมินมาโอบรอบเอวอผมเอาไว้
“พิั้นสิ ะไ้หายเมื่อย” ผมึแนแทมินไว้ไม่ยอมปล่อย
“ไม่เป็นไร ผมหายเมื่อยแล้ว ปล่อยผมเถอะ” แทมินพู
“ทำไม นายรัเียั้นหรอแทมิน บอั้นสิ แทมิน บอั้น” ผมถามย้ำ
“ไม่ใ่อย่านั้นหรอรับ” แทมินปิเสธ
ในที่สุแทมิน็ยอมพิัวลมา พร้อมับเอาใบหน้ามาบที่แผ่นหลัอผม
ผมอรถล้าทา แล้วเินลไปยัร้านายอไม้
“พี่ะเอาอุหลาบสีาวไปทำไม” แทมินถามพลาหันมอ่ออุหลาบ
“พ่ออั้นอบอุหลาบสีาว” ผมอบแทมิน
“อะไรัน...ทำไม้อเอาอุหลาบไปให้พ่ออัวเอ้วยละ ทำไมพี่ไม่ื้ออฝาที่มันีว่านี้ละ”
“เี๋ยวนาย็รู้เอ...ไปัน่อเถอะ”
หลัาที่ผมับรถ่อมาเป็นเวลานาน ารเินทาอเรา2น็ถึุหมายสัที
“พี่ฮยอน พี่พาผมมาที่นี่ทำไม พี่ำลัเล่นลอะไรันแน่” แทมินถามผมะที่เรา2นำลัเินเ้าไปในสุสาน
“เี๋ยวนาย็ะรู้เอ ามั้นมา็พอ” ผมเินนำแทมินเ้าไป้าในสุสาน
“พี่ไม่เห็นเยเล่าเลยว่าพ่ออพี่ทำานอยู่ในสุสานนี้ พี่ฮยอน ผมมีอะไระบอพี่นะ...” แทมินพูโยไม่ไ้มอ ทำให้เินนเ้าับผม
“พี่ะหยุเิน ทำไมไม่บอละ” แทมินโวยวาย
“ถึแล้ว” ผมอบ
“ถึอะไรละ เ็บนะ เอ๊ะ!! นี่มัน ิม..า..ู นี่หลุ่มศพอใรหนะ” แทมินทำสีหน้าุน
“พ่ออั้นไ ที่ั้นอยาะพานายมาพบ” ผมบอแทมิน้วยเสียอ่อนโยน
“พี่ฮยอน.....ือผม อโทษ ผมไม่...” แทมินสลลทันที
“่าเถอะ เพราะั้น็ไม่เยบอนายเรื่อนี้ พ่ออั้นเสียีวิเพราะอุบัิเหุทารถยน์ แ่ั้นรู้ีว่ามันไม่ใ่แบบนั้น พ่ออั้นะไม่ายถ้าไม่มีนๆนั้น” ผมไม่สามารถพูอะไรไ้อีแล้วในเวลานี้
ผมปัเศบใบไม้แห้ แล้ววา่ออุหลาบสีาวที่ื้อมาลไปบนหลุมศพอพ่อ
“พี่ฮยอน.....เ้มแ็ไว้นะรับ” แทมินเอื้อมมือมาับมือที่สั่นเทาอผม
“พ่อรับ ผมอโทษ ผมอ่อนแอใ่มั้ยรับ ผมมันอ่อนแอ ผมไม่สามารถทำในสิ่ที่ผมสัาับพ่อไ้ ผมทำมันไม่ไ้ พ่อรับ ผมอโทษ ยโทษให้ผมนะรับ” ผมรู้สึว่ามีน้ำใสๆไหลออาวาทั้สอ้าอผม
“ุลุรับ ให้อภัยพี่ฮยอนนะรับ ผม็ไม่รู้หรอนะรับว่ามันเรื่ออะไร แุ่ลุ้อให้อภัยพี่ฮยอนนะรับ” แทมินพูับหลุมศพพ่ออผม
ผมยิ้มให้ับแทมิน
“เนี่ยหรอสิ่ที่นายบอว่าะฟ้อพ่ออั้น” ผมหันไปถามแทมิน
“ยิ้มสิรับ พี่ฮยอนยิ้มนะรับ ผมอยาเห็นพี่ยิ้ม” แทมินพูพลาเอื้อมมือมาเ็น้ำาให้ผม
“อบในะแทมิน ั้นอบใ” ผมุมมือแทมินไว้ แล้วยิ้มให้แทมิน
“เอ่อ...พี่ฮยอน ผม็มีที่ที่นึที่อยาะพาพี่ไปเหมือนัน ไปับผมนะ” แทมินึมือผมให้เินามไป
“นายะพาั้นไปไหนหนะ นายเยมาที่นี่หรอไ” ผมถามแทมิน้วยวามสสัย
“เยมาสิ ผมมาที่นี่บ่อยมา้วย ามมาเหอะหน่า” แทมินลาผมให้เินาม
แล้วแทมิน็หยุยืนอยู่หน้าหลุมฝัศพอใรบาน
“แม่รับ วันนี้ผมพาพี่ฮยอนมาหาแม่นะรับ แม่ำพี่ฮยอนไ้ใ่มั้ยรับ พี่ฮยอนือนที่ผมเล่าให้แม่ฟัไรับ แม่ำไ้ใ่มั้ย” แทมินพูับหลุมฝัศพอแม่
“แทมิน...” ผมหันไปมอแทมิน
“ผมบอแล้วว่าผมเยมาที่นี่ เวลาที่ผมมีเรื่ออะไร ผม็ะมาเล่าให้แม่ฟัทุเรื่อ ผมมาที่นี่บ่อยมาๆเลยละ” แทมินยิ้มให้ผม
“แล้วนายเล่าเรื่ออะไรเี่ยวับั้นให้แม่นายฟับ้าละ” ผมถามแทมิน
“มันเป็นวามลับระหว่าผมับแม่ บอไม่ไ้หรอรับ” แทมินยิ้มให้ผม
“ั้นหรอ ุน้ารับ ผม็ไม่รู้เหมือนันว่าแทมินเยเล่าอะไรใหุ้น้าฟับ้า แ่ผมมีเรื่อะบอุน้านะรับ เรื่อสำัมา้วย” ผมพูับหลุ่มฝัศพแม่อแทมิน
“พี่ฮยอน พี่ะบออะไรหนะ” แทมินมีสีหน้าสสัย
ผมุมมืออแทมินเอาไว้แน่น แล้วหันไปพูับหลุมฝัศพแม่อแทมิน่อ
“ุน้ารับ ผมออนุานะรับ ผมอเป็นนูแลแทมินไ้มั้ยรับ”
“พี่ฮยอน....”
“ผมสัานะรับ ผมสัาว่าะูแลลูายอุน้า ุน้าไม่้อเป็นห่วนะรับ ผมสัา”
“พี่ฮยอน พี่พูอะไรหนะ ผม...”
“นายไม่้อพูอะไรทั้นั้น ั้นั้ใเอาไว้แล้ว ั้น็ะทำมัน และั้น็เื่อว่าั้นะทำมันไ้” ผมบอับแทมิน
ผมพูออไปทั้ที่ัวอผมเอ็รู้ว่าอีไม่นานผม็ะไม่ไ้อยู่ที่นี่ แ่ผมะทำมันให้ไ้ ผมะูแลแทมิน...
หลัาารมาเยี่ยมพ่ออผมและแม่อแทมินเสร็สิ้นล เรา2น็ัสินใว่าะทำอะไรบาอย่า
“พี่ฮยอน ผมยัไม่พร้อม” แทมินพู
“แ่ั้นว่ามันถึเวลาแล้วนะ”
“พี่รับ แ่ผมลัว ผมลัวริๆนะรับ พี่ฮยอน..” แทมินพยายามปิเสธ
“ไม่้อลัวนะ เ้าไป้าในันเถอะ” ผมูมือแทมินเ้าไป้าในนั้น
ผมเปิประูเ้าไป้าในนั้น ส่วนแทมินเิมามผมเ้ามาอย่าล้าๆลัวๆ
“ฮยอน....มาอยู่ที่นี่ไ้ยัไเนี่ย” เสียอพี่ัึ้น
“พี่รับ ผมพาใรบานมาหาพี่หนะรับ” ผมบอพี่ที่ำลันั่อยู่้าๆมินโฮ
“อะไรอแวะ ฮยอน.. แพาใรมา เ็ใหม่อแหรอ” มินโฮถามึ้น้วยวามุน
“นายะหลบอยู่้าหลัั้นอีนานมั้ย ออมาสิ” ผมึแนแทมินออมาแล้วผลัไป้าหน้า
“แทมิน.....” พี่แสอาารื่นระหนเมื่อเห็นแทมิน
“พี่าย...ผมอโทษ ผมอโทษที่อยหลบหน้าพี่ ผมไม่ล้าสู้หน้าพี่ ผมอโทษ” แทมิน้มหน้าอโทษ
พี่ลุึ้นแล้วเินเ้ามาหยุอยู่รหน้าแทมิน
“แล้วนายทำแบบนั้นทำไม นายหลบหน้าพี่ทำไม” พี่ทำเสียเย็นาับแทมินพลาบีบแนแทมินเอาไว้
“พี่รับ ีผมสิรับ ผมทำผิ พี่ีผมสิรับ” แทมิน้มหน้าล ไม่ล้าสู้หน้าับพี่
แ่แล้วพี่็ึแนอแทมินเ้ามาใล้ัวแล้วอแทมินเอาไว้
“พี่ะีนายไ้ยัไ ในเมื่อนาย็เป็นน้อายอพี่นนึ หรือว่านายลืมไปแล้วว่านายมีพี่ายนนี้ อย่าหลบหน้าพี่อีนะแทมิน อย่าหายไปอีนะ”
“พี่าย......” แทมินออบพี่เอาไว้
ผมรู้สึีใัเลยที่พี่ยัรู้สึ่อแทมินไม่เปลี่ยนแปลไป
“นี่...แล้ว นาย2น เอ่อ... นาย2น มาอยู่้วยันไ้ยัไ” พี่หันมาถามผม
“เรื่อมันยาวหนะ เอาเป็นว่าอนนี้เราำลับันอยู่็พอ” ผมอบพี่
“พี่ฮยอน....พี่พูอะไรหนะ” แทมินหันมา้อหน้าผมเหมือนำลัะินเลือผม
“ทำไมละ ็มันริหนิ เฮ้!!! หรือนายะปิเสธละ” ผมถามแทมิน
“นาย2นยัเหมือนเิมเลยริๆ แบบนี้ั้น็โล่อแล้วละ เนอะมินโฮ” ผมหันไปถามวามเห็นอมินโฮ
“อืม... ั้น็นึว่านายำลัเหาะอี ที่แท้นาย็ลับไปบับหนุ่มน้อยนนี้นี่เอ” มินโฮยิ้มให้ผม
“ั้นไม่ยอมแพ้นายหรอมินโฮ นายยัมีพี่เลย ั้น็้อมีใรบ้าสิ ฮ่าๆๆๆ” ผมยอย้อนมินโฮ
อนนี้มีรอยยิ้มเิึ้นบนใบหน้าอเราทั้4น
แ่รอยยิ้มนี้ะอยู่ับพวเราทั้4นไปอีนานแ่ไหน ผมเอ็ไม่สามารถบอไ้เลย.....
--------------------------------------------------------
เสร็แล้ว สำหรับอนนี้
วันนี้ไปูหนัเรื่อแ๋วเะีนระเบิมา
ถ้าไม่ิอะไรมา็โอเ ำนปวท้อ
แล้วthe star วันนี้็สนุมา อบ
ะมาอัพให้อีนะ
รอันหน่อย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น