ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [Minho x Nich Khun] THIS IS ME ::22:: เพื่อนบ้านคนใหม่
THIS IS ME :: 22
เพื่อนบ้านนใหม่
<ฮยอน>
่วนี้มินโฮะมาอ่านหนัสือที่บ้านอผมเป็นประำะแล้ว ถ้าไม่ิที่มีผมอยู่บ้านละ็ ป่านนี้ไอ้มินโฮมันอนอน้าับพี่แน่ๆ ัวิันะนานั้น
วามริแล้วผม็ไม่ไ้ิะีันมินโฮับพี่หรอนะ เพราะมินโฮมัน็เป็นเพื่อนสนิทอผม และที่สำัมินโฮเป็นนี และผมเื่อว่ามันสามารถูแลพี่ายอผมไ้
“ฮยอน แไม่ออไปเที่ยวหรอ วันนี้อาาศีนะ ูเสะ” มินโฮี้ไปนอหน้า่า
“ไม่ไป ั้นะอยู่ัอแแบบนี้ แะทำไม” ผมยียวน
“อย่าให้ถึาั้นบ้า็แล้วัน ถ้าแมีแฟนเมื่อไร ั้นะไปแย่แฟนแมาเป็นอั้น” มินโฮส่สายาอาามาที่ผม
“นายว่าไนะ มินโฮ เมื่อี้นายบอว่าะหาแฟนใหม่หรอ” พี่้อหน้ามินโฮ
“ป่าวสัหน่อย ั้น็แ่ล้อเล่น ทำไมนาย้อริั้วยละ หึหรอไ” มินโฮเถีย
“ถ้านายหาแฟนใหม่ ั้น็ะหาแฟนใหม่บ้า” พี่ยั้อมินโฮ
“ั้นรู้ว่านายาั้นไม่ไ้หรอ ทำเป็นพูไปเถอะ สัวันนายะมาอ้อนวอนอาั้นแน่ๆ” มินโฮไม่ยอมแพ้
“มินโฮ....นาย....็อยูแล้วัน ว่าใระเป็นนทำอย่านั้นันแน่”
อนนี้เิสรามเย็นระหว่าน2น ทำให้บรรยาาศในห้อรับแร้อนระอุ
นนึนั่อ่านหนัสือหน้าเรีย อีนหันมอออไปนอหน้า่า
แ่ทั้2น็ยัับมือันใ้โ๊ะอ่านหนัสือ เอ่อ!!! มั่นใว่านี่ือสราม
วันนี้็เป็นอีวันที่ผม้ออยู่บ้านเยๆ เพราะแทมินยัไม่หายเ็บ อะไรันเนี่ยมอเอร์ไ์แ่นี้เอ ทำอย่าับโนเรื่อบินน
โอ๊ย!!!! ผมเบื่อริๆนะ
“ฮยอน ั้นเห็นแทำหน้าแบบนี้นานแล้วละ แท้อเสียรึป่าว” พี่ถามผม
“ป่าว ไม่มีอะไรหรอ” ผมอบ
“แบบนี้ เ้าเรียว่าำลัเหา่าหาละ แล้วทำไมแไม่หาแฟนะบ้าละ ะไ้หายเหา แ่ั้นอแนะนำนะ ถ้านายะหาแฟน็้อเลือหน่อย ูั้นสิ เลืออะไรมา็ไม่รู้” มินโฮพู
“มินโฮ อยาายหรอไ” พี่หันมอมินโฮาวา
“ว่าแ่ แเหาหรอฮยอน อะไรัน ั้นับมินโฮ็อยู่รนี้ แะเหาทำไม” พี่ถามผม
“นี่!!! ฮยอน ั้นะแนะนำสาวสวยให้แเอามั้ยละ” มินโฮพู
“หยุทั้2นนั่นแหละ ั้นไม่ไ้เหาสัหน่อย” ผมอบพลาอันไปทาอื่น
อะไรันเนี่ย!!! สภาพอผมมันฟ้อนานั้นเลยหรอ
เพราะนายนั่นแหละแทมิน ทำไมไม่หายเ็บสัที เวลาอั้นที่นี่เหลือไม่ถึเือนแล้วนะ
<นิุ>
ฮยอนมันเป็นอะไรอมันนะ หรือว่าหมอนี่ะเหาริๆ
แล้วพี่ายอย่าผมะทำอะไรไ้ละ ผมะ่วยน้อายัวเอไ้ยัไ
เย็นวันนี้ผมเลย้อปรึษามินโฮเรื่อฮยอน ผมสสารน้อัเลย
“มินโฮ นายว่าฮยอนแปลๆไปใ่มั้ย ูไม่มีวามสุเลย” ผมถามมินโฮ
“อืม...ั้นบอแล้วว่าน้อายอนายมันเหา มัน้อารนมาอยู่เีย้า เื่อั้นสิ ลูผู้าย้วยัน ั้นูออ” มินโฮบอ
“แล้วทำไมั้นูไม่เห็นออเลยว่าฮยอนเหา ั้นนึว่าปวท้อะอี” ผมบอมินโฮ
“็นายไม่ใ่.... เอ่อ...็นายมันโ่ไ” มินโฮพูะุะั
“แล้วั้น้อทำยัไ ั้นอยา่วยฮยอน ั้นอยาให้ฮยอนมีวามสุ อีไม่นานฮยอน็ะลับอเมริาแล้ว ั้นอยาให้น้อมีวามสุที่นี่ ่วยั้นิหน่อยสิมินโฮ ั้น้อทำยัไ” ผมร่ำรว
“แล้วนนั้นละ เ็นนั้น นายยัิ่อับเ้ารึป่าว” มินโฮถาม
“นายหมายถึแทมินหนะหรอ ั้น็ไม่ไ้เอแทมินอีเลยหลัาที่ฮยอนไปอเมริา ั้นรู้สึว่าแทมินพยายามหลบหน้าั้น สสัยแทมินรู้สึผิ่อฮยอน”
“ั้นนาย็หาสาวๆมาให้ฮยอนสิ เผื่อมันะีึ้นมั่” มินโฮบอผม
“แล้วั้นะไปหาาไหนละ อีอย่า นายิหรอว่าแผนนี้ะทำให้ฮยอนหายเหาไ้” ผมถามมินโฮ
“ไม่รู้สิ ั้นิไ้แ่นี้” มินโฮอบ
“เฮ้!!! มินโฮ ...แ่นี้่อนนะ ฮยอนเ้ามาแล้ว ไวุ้ยันนะ” ผมบอลา
“เี๋ยวสิ....อย่าเพิ่วาสายนะ ุยเป็นเพื่อนั้น่อน” มินโฮพู
“พรุ่นี้เรา็เอันอี ไวุ้ยพรุ่นี้ละันแ่นี้นะ” ผมบอลาอีที
“ไม่...นายห้ามวานะ ั้นบอว่าอย่าวา ไ้ยินมั้ย” เสียาปลายสายัเ้ามา่อนที่ผมะวาโทรศัพท์
“ุยับใรหนะพี่ หนุ่มนใหม่หรอ” ฮยอนแว
“นใหม่อะไรเล่า มินโฮเพื่อนอแนั่นแหละ” ผมบอฮยอน
“พี่บ้ารึป่าวเนี่ย เอันทุวันยัไม่พออีหรอไ ทำไมพี่ไม่แ่านเ้าบ้านไอ้มินโฮไปเลยละ” ฮยอนประประัน
“เฮ้!! วามิแ็เ้าท่านะฮยอน แ่ว่าั้นยัเรียนไม่บเลย มันะีหรอ” เินัเลย ผมิอะไรเนี่ย
“นี่พี่เอาริหรอ ะอยาะบ้า...” ฮยอนเอามือุมมับ
“ทำไมละ แอิฮาั้นละสิ ั้นมีู่แล้ว ส่วนแยัอยู่ัวนเียว ฮ่า!!!” ผมพูอะไรออไปเนี่ย
“ไม่เห็นะน่าอิารไหนเลย” ฮยอนพูบ็ล้มลนอนบนเียแล้วหันหนาไปทาอื่น
โอ๊ย!!! ปาหนอปา พูอะไรออไปเนี่ย ็รู้ทั้รู้ว่าฮยอนำลัเหา
ทำไมเรามันโ่แบบนี้เนี่ย เห้อ!!!.....หน้าาไม่สัมพันธ์ับสมอเอาะเลย
วันนี้ฮยอนออาบ้านแ่เ้า ไม่รู้เหมือนันว่าไปไหน
แ่ผมว่ามัน็ีแล้ว เผื่อมันะทำให้ฮยอนหายเหาไ้บ้า ผมวรเลิัวลเรื่ออฮยอนไ้แล้วใ่มั้ย
วันนี้ผมเลยั้ใะไปอยู่ที่บ้านอมินโฮ มินโฮะไ้ไม่้อนหนัสือมาอ่านที่บ้านอผม
“ั้นนึว่าฮยอนะามมา้วยะอี” มินโฮถามเมื่อเห็นผมเินมานเียว
“ฮยอนไม่อยู่หรอ ไม่รู้ว่าไปไหนแ่เ้า” ผมบอมินโฮ
“หรือว่าน้อายอนายะไปหาสาวๆ ว้าว!!! น่าอิาั” มินโฮทำท่าเพ้อฝัน
“อิาอะไร นายอิาฮยอนทำไม วันนี้ั้นมาหายนายที่บ้านแล้วไ แล้วนาย้อารอะไรอี” ผมุนเล็น้อย
“นายถามว่าั้น้อารอะไรใ่มั้ย ั้นะบอให้เอามั้ยละ....” มินโฮยับเินเ้ามาใล้ผม
“ไอ้โริ สมออนายมันิแ่เรื่อพวนี้ใ่มั้ย” ผมผลัหน้าอมินโฮออไป แ่มินโฮลับยิ่เินใล้เ้ามา
“ทำไมละ ็นี่ือสิ่ที่ั้น้อารไ นายอยารู้ไม่ใ่หรอ” มินโฮพยายาม้มหน้าลมานลมหายใอเ้ารลที่มูอผม
“ออไปนะ มินโฮ ั้นบอให้ออไป” ผมพยายามผลัใบหน้าอมินโฮออ
“อย่าิ้นสิ เี๋ยวนาย็ะมีวามสุแล้วนะ” มินโฮึมือ2้าอผมออ
“ุ๊บ!!!!! พลุ๊บ!!!!” เสียอหนัๆหล่นล้าบ้านอมินโฮ
ารระทำเมื่อรู่ถูหยุล้วยเสียนั้น เราทั้2นหันไปทา้นเสีย
“มินโฮ เิอะไรึ้นหนะ” ผมหันไปถามมินโฮ
“ไม่รู้สิ ออไปูันเถอะ” มินโฮูมืออผมออไปนอบ้าน
บริเวสนามห้า้าบ้านอมินโฮมีอหนัสืออให่หล่นอยู่ระัระาย
“นี่มันอๆใรเนี่ย หนัสืออะไร เฮ้!!!! ใรเอามาทิ้รนี้หนะ” มินโฮโวยวาย
“อโทษนะรับ นั่นมันอผมเอ...” ายหนุ่มร่าสูให่ำลัะโนออมาาระเบียั้น2อบ้านหลั้าๆ
“แล้วนายเอามาทิ้รนี้ทำไม” มินโฮถาม
“ผมไม่ไ้ทิ้นะ มันลไป เี๋ยวผมะเ้าไปเ็บเี๋ยวนี้แหละ แป๊บนึนะ” หนุ่มนนั้นวิ่หายเ้าไปในบ้าน แล้วไม่นาน็วิ่เ้ามาทาหน้าบ้านอมินโฮ
“เฮ้!!! เี๋ยว่อนนะ นายอยู่บ้านหลันั้นหรอ ทำไมั้นไม่เยเห็นหน้านายละ” มินโฮถามหนุ่มร่าให่นนั้นะที่เาำลั้มลเบหนัสือ
“อ่อ...พอีว่าผมเพิ่ย้ายเ้ามาอยู่ใหม่ ยินีที่ไ้รู้ันะรับ ผมื่อแทยอน อแทยอน” ายหนุ่มยื่นมือมาทามินโฮ
“เ็บออนายให้เรียบร้อย แล้วออไปาบ้านอั้นะ” มินโฮเินลับเ้าบ้านโยไม่สนใแทยอนเลย
“เอ่อ!! ั้นื่อนิุนะ ยินีที่ไ้รู้ั” ผมรีบยื่นมือไปับมืออแทยอนแทนมินโฮ
“เอ่อ....รับ” แทยอนเล็น้อย
“นาย อย่าไปถือสาหมอนั่นเลยนะ เ้า็เป็นแบบนี้ละ อบทำัวเย็นา อ่อ ลืมบอไป หมอนั่นื่อมินโฮ” ผมพยายามแ้ัวให้มินโฮ
“ท่าทาเ้าะไม่อบี้หน้าผมะ้วยสิ” แทยอนพู
“เฮ้!!! ไม่หรอ มินโฮไม่ใ่นนิสัยแบบนั้นหรอ อย่าิมาเลย มาๆ ั้น่วยเ็บนะ” ผม่วย้มลเ็บหนัสือให้แทยอน
“ูท่านายะสนิทสนมับมินโฮมาเลย ใ่มั้ย” แทยอนถามะ้มลเ็บหนัสือ
“็...นิหน่อยนะ เรารู้ัันมา2-3ปีแล้วหละ” ผมยิ้ม
“เฮ้!!! ั้นเ้าใแล้ว นาย2น.....ใ่มั้ย” แทยอนหันมาแวผม
“เอ่อ....ไม่ๆ ไม่ใ่อย่านั้น ือเราเป็นเพื่อนสนิทันหนะ” ผมอบะุะั
“แหม ไม่เห็นะ้ออายเลย นายหน้าแแล้วรู้มั้ยละ ฮ่าๆๆๆๆ” แทยอนมอหน้าผม
“นิุ เมื่อไรนายะเ้ามาหนะ ั้นรอนานแล้วนะ เฮ้!!! นายยัไม่ลับไปอีหรอ” มินโฮเินออมาามผม้านอ
“แทยอน ั้นั้นไป่อนนะ ยินีที่ไ้รู้ัอีรั้นะ” ผมบอลาแล้วเินเ้าไปในบ้านพร้อมมินโฮ
“มินโฮ วันนี้นายเป็นอะไรอนาย ทำไมทำัวไม่น่ารัเลยละ” ผมถามมินโฮ
“ั้น็เป็นอั้นแบบนี้ ทำไม” มินโฮอบ
“อะไรอนาย ทำไมนาย้อทำท่าที่รัเียแทยอน้วยละ” ผมถามอีรั้
“แทยอนหรอ.... นายไปสนิทันั้แ่เมื่อไร” มินโฮหันมา้อผม
“แทยอนเ้า็น่ารัีออ ั้นว่านายน่าะสนิทับเ้าเอาไว้ อย่าน้อยเ้า็เป็นเพื่อนบ้านนใหม่อนายนะ” ผมแนะนำมินโฮ
“อะไรนะ น่ารัหรอ นายอบหมอนั่นแล้วหรอไ ใ่ายริๆ” มินโฮว่าผม
“นายพูอะไรหนะ นายไม่มีเหุผลลเยนะมินโฮ นอย่านายทำไมไม่หัมอโลในแ่ีะบ้า” ผมัะทนไม่ไหวแล้ว
“ั้นอสั่นายเลยนะ ห้ามไปยุ่ับหมอนั่นอี ั้นไม่อบ ั้นเห็นสายาอหมอนั่นเวลามอนาย...” มินโฮพู
“ฮ่าๆๆๆๆ ที่แท้นาย็หึั้นเอหรอ นายนี่มันบ้าริๆ” ผมเอามือีไหล่มินโฮ เินั
“ใรบอว่าั้นหึนาย ั้นรู้ว่ายัไนาย็้อเลือั้น นายาั้นไม่ไ้หรอ” มินโฮถือไพ่เหนือว่า
“อะไร...นายพูอะไรอนาย แทยอนเ้าหล่อว่า เท่ว่า บาทีั้นอาะหันไปอบเ้า็ไ้” ผมยียวน
“นิุ....ถอนำพูเี๋ยวนี้ เมื่อี้นายพูอะไร ถอนำพูะ” มินโฮส่สายาอาามาที่ผม
“ไม่!!! ั้นไม่ถอนำพู” ผมทำท่าไม่สนใในำพูอมินโฮ
“ะทำหรือไม่ทำ ถ้านายไม่ถอนำพูเอละ็ ั้นะถอนำพูอนาย้วยปาอั้นเอ” มินโฮยับเ้ามาใล้ผม
“ออไปนะ ่วย้วย!!! ใร็ไ้่วยผมที หมอนี่ำลัะทำร้ายผม” ผมวิ่หนีมินโฮ
“อย่าหนีนะ มาให้ั้นูบะีๆ นิุ ั้นบอว่าอย่าหนี” มินโฮวิ่ไล่ผม
อนนี้ระ่ายน้อยอย่าผมำลัวิ่หนีหมาป่าที่ำลับ้าลั่
ระ่ายน้อยะถูหมาป่าเมือบเป็นอาหารหรือไม่ ่วยเป็นำลัใให้ผม้วยนะ
ะนี้ภาพอายหนุ่ม2นที่วิ่ไล่ันอยู่ในบ้าน ำลัถูลอบมอ้วยสายาู่หนึ่.....
----------------------------------------------------------
มาอัพให้แล้ว
หยุเล่นเมแล้วมาแ่ให้
ใมาๆ 555+
เนอะ
ปล. ัวละรใหม่ออมาแล้ว1น
ำลัิว่าอยาไ้ผู้หิอีนนึ
แ่ไม่รู้ว่าเอาใรี
แนะนำหน่อย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น