MY PETER PAN รักนี้มีบททดสอบ [END] || EXO SNSD

ลำดับตอนที่ #2 : Intro

Intro My Peter Pan

“ พ่อคะ หนูไม่อยากไปมหาลัยนั่นเลย ให้หนูเข้ามหาลัยธรรมดา ๆ ไม่ได้หรอคะ? ทำไมต้องส่งไปมหลัยประจำนั่นด้วย ”

“ ไม่ได้ พ่อยอมหนูมาแล้วปีนึงปีนี้พ่อจะไม่ยอมหนูอีกเด็ดขาด นี่เป็นคำสั่งของพ่อนะคิม แทยอน ”

ผู้เป็นพ่อพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกล้าวทำให้คนเป็นลูกที่กำลังจะอ้าปากจะเถียงถึงกับหุบลงทันที ใบหน้าที่แสดงออกให้เห็นชัดเจนถึงความจริงจังของคิม ยองมินประธารค่ายเพลงใหญ่ในเกาหลีที่มองมายังลูกสาวทำให้แทยอนไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง ๆ เลยด้วยซ้ำ

“ บริษัทของเราต้องการผู้บริหารที่เก่งและมีความสามารถ ลูกคือความหวังของพ่อนะ... แล้วที่นั่น มันไม่ใช่มหาลัยธรรมดา ๆ ที่นั่นมีทายาทนักธุรกิจมากมายที่มาเรียน บางทีลูกอาจจะทำความรู้จักกันไว้และได้พึ่งพาอาศัยกันในตอนที่เรียนจบแล้วนะลูก...พ่อคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้วที่ลูกคู่ควรได้รับ ”

คิม ยองมินใช้มือทั้งสองข้างยกขื้นจับบ่าของลูกสาวเอาไว้พรางบีบเบา ๆ ให้ลูกสาวรู้ถึงซึ้งความต้องการของท่าน...ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาไม่เคยร้องขออะไรกับลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนคนนี้เลยเพราะฉะนั้นนี่ถือเป็นครั้งแรกที่เขาเอ่ยปากขอและคำตอบที่เขาได้ต้องไม่ใช่ในเชิงปฏิเสธ

“ แต่หนูไม่ชอบที่นั่นนิคะ  หนูไม่อยากไป ไม่อยากอยู่ไกลบ้าน พ่อก็รู้ไม่ใช่หรอคะว่าใครเป็นเจ้าของโรงเรียนนั้น ทำไมยังจะส่งหนูไปอีก พ่ออยากเห็นหนูเป็นเหมือนเดิมหรอคะ? ”

หญิงสาวพูดเสียงอ่อยบ่งบอกถึงความกลัวและความลังเลที่มีอยู่ในจิตใจ ในหัวของแทยอนตอนนี้มีเพียงภาพของโรงเรียนที่พ่อของเธอจะส่งไปในวันพรุ่งนี้มันเป็นภาพที่สวยงามและหรูหราแต่เธอกลับคิดว่านั่นมันไม่ใช่ที่สำหรับเธอเลย

ที่ที่มีเขา...ที่ที่เขาอาศัยอยู่มันไม่ใช่ที่ที่เธอควรจะไป

“ มันไม่มีอะไรเลวร้ายนักหรอกหน่า....พ่อไม่เชื่อหรอกนะว่าคนที่เคยรักกันจนจะเป็นจะตายจะเกลียดกันได้ลงคอเพราะเรื่องเข้าใจผิดแค่นี้ แต่ถ้าไปที่นั่นแล้วเจ้านั่นยังตามรังแกลูกไม่เลิกก็ให้รีบบอกพ่อ พ่อจะจัดการให้ทันที ”  ยองมินพูดด้วยรอยยิ้มสุขุม น้ำเสียงอ่อนโยนดูอบอุ่นต่างจากตอนแรกเอามาก ๆ ซึ่งแทยอนรู้ดีว่ามันคือไม้ตายที่พ่อของเธอใช้กับเธอบ่อย ๆ ตั้งแต่เด็กจนโตเลยก็ว่าได้

แทยอนไม่เคยปฏิเสธใครได้เลย นั่นคือข้อเสียที่เธอเกลียดมากที่สุดและในเมื่อพ่อของเธอพูดขนาดนี้แล้วก็คงไม่ต้องเดาให้ยากว่าจะไปหรือไม่ไป

“ ก็ได้ค่ะ หนูไปเรียนก็ได้ ”

ครั้งแรกที่ได้ยินว่าต้องไปอยู่มหาลัยประจำสุดหรูในวันพรุ่งนี้นั้นแทยอนเหมือนโดนขวานผ่าเข้ากลางหัวจัง ๆ หูอื้อตาลาย ระบบประสาทประมวรผลอะไรไม่ได้ราวกับว่าทุกส่วนในร่างกายมันชำรุดไปหมดเพราะเธอกลัวว่าถ้าไปโรงเรียนนั้นอาจจะเจอเรื่องที่รุนแรงต่อจิตใจของเธอก็เป็นได้.....ในเมื่อเรื่องที่ค้างคาใจในวันนั้นก็ยังคงค้างคาใจจนถึงทุกวันนี้แล้วแบบนี้เธอจะใช่ชีวิตให้มีความสุขยังไงละ
             

“ งั้นก็ไปเตรียมตัวได้แล้ว จัดกระเป๋าให้เรียบร้อยนะ พรุ่งนี้ต้องไปแต่เช้า ”

“ ค่ะ... พ่อคะงั้นหนูไม่กินข้าวเย็นนะคะ จะรีบเข้านอน ”

การที่ย้ายไปเรียนที่นั่นมันต้องเกิดเรื่องซวย ๆ กับเธอแน่ ๆ เพราะความรู้สึกมันบอก... และมันยังบอกอีกว่าไม่ใช่แค่ครั้งเดียวแต่จะเป็นหลาย ๆ ครั้งและแต่ละครั้งมันก็จะยาวนานด้วย

*

“ ฟานี่แกต้องช่วยฉันนะ!! ฉันไม่อยากเรียนที่นั่น ฉันไม่อยากเจอเขา...ฉันยังไม่พร้อม ” ร่างเล็กชักดิ้นชักงออยู่บนเตียงนุ่มสีม่วงอ่อนอย่างขัดใจกับสิ่งที่ตัวเองทำไปเมื่อครู่ แต่หากเป็นเช่นนั้นแล้วสิ่งที่ดีที่สุดในตอนนี้คือโทร.ไประบายกับเพื่อนสาวที่อยู่ไกลคนละซีกโลก....ชึ่งเธอคนนั้นก็คือ ทิฟฟานี่ ฮวัง หรืออีกชื่อที่น้อยคนนักที่จะรู้คือฮวัง มิยอง

[ แล้วแกตอบตกลงพ่อแกเพื่อ?]

“ ไม่รู้อ่ะ ก็ตอนนั้นฉันคิดอะไรไม่ออกหนิ แกก็รู้จักพ่อฉันดีไม่ใช่หรือไง ถ้าฉันปฏิเสธเขาไปเขาก็หว่านล้อมจนได้นั่นแหละ ”

[ แล้วแกจะกลัวอะไรนักหนากะอีแค่ไปเรียนมหาลัยประจำเนี่ย ทำเหมือนเด็ก ๆ ไปได้...โตแล้วนะคิม แทยอน]

“ ฉันไม่ได้กลัวที่จะไปที่หนั่นสักหน่อย แกก็รู้นิว่าฉันกลัวอะไร...ฉันยังจำสายตาที่รุ่นพี่มองฉันวันนั้นได้เลย แล้วแกจะให้ฉันไปเจอเขาได้ยังไง ”

[ อืม...แล้วไง? แค่เจอหน้าไม่ถึงกับตายหรอก เขาจะทำอะไรแกได้ห้ะ เรื่องแกกับเขาจบไปตั้งนานแล้วไม่ใช่หรอ เลิกคิดถึงเลิกใส่ใจได้แล้ว ]

“ แต่ฉันจะตาย...แกจะให้ฉันทำหน้ายังไงเวลาเจอเขา ยิ้มทักทายหรือเงียบใส่ แล้วถ้าเขาทำเหมือนไม่เคยรู้จักฉันเลยล่ะ ฉันจะทำยังไง ”

[ แกก็ไม่ต้องทำอะไรสิ ถ้าเขายิ้มแกก็ยิ้ม ถ้าเขาเงียบแกก็เงียบ วิน ๆ ทั้งคู่]

“ แต่ฉันจะเจ็บ...ไม่รู้แหละแกต้องช่วยฉัน ช่วยอะไรก็ได้ จะด่าจะว่าหรือวางแผนให้ฉันหนีไปเลยก็ได้ ” ปลายสายถอนหายใจยาวอย่างหงุดหงิดในความดื้อรั้นของเพื่อน ในเมื่อแทยอนยังคิดถึงแฟนเก่าของเธออยู่ทุกลมหายใจเข้าออกแล้วเธอจะช่วยอะไรได้ล่ะ

[ ฉันช่วยอะไรแกได้ พอฉันบอกว่าจะย้ายกลับเกาหลีด้วยแกก็ห้าม พอบอกให้ลืมแกก็ทำไม่ได้ แกมันอ่อนเองแทยอน]

“ หยุดคิดเรื่องจะกลับเกาหลีเลยนะ ฉันรู้ว่าการที่แกได้เรียนที่นู่นมันคือความฝันของแก แล้วแกจะให้ฉันดับฝันของเพื่อนได้ลงคอหรอ ไม่มีทาง!! ”

[ งั้นมันก็มีแค่วิธีเดียว แต่มันก็ขึ้นอยู่กับแกแล้วและว่าจะทำได้รึเปล่า? แต่ให้ฉันเดานะแกทำไม่ได้ชัวร์ ]

“ อย่าพึ่งมาตัดสินฉันสิ พูดมาเร็ว ๆ รอฟังอยู่ ”

ร่างเล็กหยุดนิ่งตั้งใจฟังสิ่งที่จะออกมาจากปากเพื่อนอย่างใจจดใจจ่อ เพราะทิฟฟานี่เป็นคนที่เข้าใจเธอและหวังดีกับเธอที่สุด เธอจึงเลือกที่จะไว้ใจและให้ทิฟฟานี่เป็นทุกสิ่ทุกอย่างในชีวิต  ทิฟฟานี่เป็นมากกว่าเพื่อนทิฟฟานี่คือพี่น้องและคือคนที่เข้าใจแทยอนมากกว่าตัวแทยอนเองเสียอีก

[ แทยอนสองปีแล้วนะที่แกเลิกกับเขา สองปีแล้วที่แกไม่ได้เจอหน้าไม่ได้พูดคุยกับเขา...มันผ่านมาสองปีแล้วมันไม่ใช่เวลาน้อย ๆ เลย เวลาเปลื่ยนไปใจคนก็เปลื่ยนตามป่านนี้เขาก็คงลืมแกแล้วไปมีใครหลายต่อหลายคนแล้ว]

ปลายสายเว้นระยะไว้เรียบเรียงคำพูดที่กลั่นออกมาจากใจ สิ่งที่เธอพูดนั่นอาจจะทำให้เพื่อนตัวเล็กเสียใจแต่ถ้าหากไม่พูดมันออกไปก็กลัวจะอกแตกตายซะก่อน

[ แต่แกยังจมปลักอยู่กับวันเวลาเก่าๆที่ผ่านมาเนี่นนานแล้ว...แทยอนแกคงรู้ตัวเองใช่มั้ยว่าควรทำยังไง... แกควรปลดปล่อยตัวเองจากกำแพงที่แกสร้างมันขึ้นมาเองสักที...ลืมเขาไปซะฉันไม่อยากเห็นแกต้องเจ็บปวดแบบนี้อีก ]

“ แล้วถ้ารุ่นพี่เขายังเหมือนเดิมล่ะ ถ้าเขายังรักฉัน ยังดีกับฉัน ยังเป็นเหมือนเมื่อก่อน... ”

ร่างเล็กพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา นัยน์ตาสั่นระริกเหมือนกลัวคำตอบของคำถามที่ถามออกไป ถ้าเขายังเหมือนเดิมก็ถือว่าเป็นสิ่งที่วิเศษที่สุดในชีวิตรักของแทยอน แต่ถ้าไม่ ทุก ๆ อย่างก็คงจะพังทลายลงและแตกระเอียดเหมือนกับหินแกร่งที่โดนบดจนกลายเป็นผุยผง

[ เขาทำกับแกขนาดนั้นเขาคงยังรักแกเหมือนเดิมหรอกนะ...แกตั้งใจฟังฉันดีๆน เอาแทยอนที่แสนอ่อนแอคนนี้ไปฆ่าทิ้งที่ไหนก็ไปแล้วเอาคิม แทยอนผู้มีจิตใจเข้มแข็งและไม่จมปลักกับอดีต...เอามันออกมา]

“ ... ”

น้ำเสียงที่แสนจะหนักแน่นเต็มไปด้วยความหวังดีของเพื่อนสาวทำให้ร่างเล็กใจกระตุกวูบ ใบหน้าสั่นไหวเล็กน้อย ลมหายใจที่ผ่อนเข้าออกเหมือนจะติด ๆ ขัด ๆ เพียงเพราะเรื่องที่ทิฟฟานี่พูดมาทั้งหมดคือเรื่องจริง เรื่องจริงที่ใจเธอเองนั้นรู้ดีมาโดยตลอดตั้งแต่วันที่ทั้งคู่เอ่ยคำลากัน

[ แกไม่ต้องเชื่อฉันในตอนนี้ก็ได้...แต่ขอให้แกเอากลับไปคิดทบทวนให้ดี ๆ ชีวิตแกเป็นของแก...แทยอนไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเพื่อนคนนี้จะอยู่ข้าง ๆ แกเสมอนะ]

ปลายสายพยายามพูดให้เพื่อนรักเข้าใจ เพราะเห็นอีกฝ่ายเงียบไป หากปล่อยให้เพื่อนรักเพียงคนเดียวที่เธอมีอยู่ต้องเผชิญปัญหาที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเช่นนี้เห็นทีเธอคนจะเรียนต่อที่ฝรั่งเศสไม่เป็นสุขแน่ ระหว่างความใฝ่ฝันกับเพื่อนแน่นอนว่ามันเป็นตัวเลือกที่อึดอัดใจอยู่พอสมควร แต่เพราะมิตรภาพท่มีให้กันนั้นมันมากมายนั้นทิฟฟานี่ก็ย่อมเลือกเพื่อนให้มาก่อนเสมอ

“ อืม...ขอบคุณนะ ”

เสียงที่ออกมาจากแทยอนช่างแผ่วเบายิ่งนักแต่ก็ใช่ว่าทิฟฟานี่จะไม่ได้ยิน เพราะเป็นเพื่อนกันมานานถึงได้รู้ว่าตอนนี้แทยอนคงจะทุกข์ใจมากน่าดู ถ้าหากตอนนี้เธออยู่ใกล้กับแทยอนเธอก็คงจะดึงเพื่อนตัวเล็กมากอดค้างเอาไว้แบบนั้นสักสองสามชั่วโมงจนกว่าแทยอนจะพอใจ.....คนที่เก็บกักทุกอย่างเอาไว้ในหัวใจโดยที่ไม่ยอมพูดออกไปนั้นก็ไม่ต่างอะไรกับลูกโป่งที่ถูกอัดลมเข้าไปเรื่อย ๆ นั่นแหล่ะ ไม่วันใดก็วันนึงลูกโป่งนั่นก็คงจะแตกเพราะถูกอัดลมเข้าจนเต็มจนไม่สามารถรับอะไรได้อีก

แทยอนกดวางสายพรางวางมือถือไว้ข้างตัวแล้วพลิกตัวนอนหงายมองดูเพดานสีขาวไร้รอยเปื้อนของห้อง....คนตัวเล็กปิดเปลือกตาลงช้า ๆ ปล่อยให้ความมืดเข้าครอบงำ...วันนี้เธอเหนื่อยใจมามากแล้วหากได้พักผ่อนสักหน่อยก็คงจะดีขึ้นบ้างไม่มากก็น้อย ยังไง ๆ เธอก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้อีกแล้วสิ่งเดียวที่ทำได้คือก้มหน้ายอมรับโชคชะตาเท่านั้นแหละ

ถึงแม้ว่าเธอจะตอบรับทิฟฟานี่ออกไปอย่างนั้น แต่ตอนนี้ในใจของเธอกลับมีความรู้สึกที่หลากหลายถาโถมเข้ามาไม่หยุดความรู้สึกของเธอตอนนี้แม้แต่ตัวของแทยอนเองก็ยังอธิบายไม่ได้ พยายามบอกตัวเองว่าตอนนี้เธอคือคิม แทยอนผู้ไม่มีหัวใจและไม่เคยรักใครมาก่อนผู้ชายคนนั้นเป็นเพียงสายลมที่พัดผ่านมาแล้วก็ผ่านไป...แต่ก็ไม่สำเร็จเพราะเสียงของหัวใจมักจะโต้แย้งกับจิตใต้สำนึกของเธอทุกที

หากความรู้สึกและหัวใจมันห้ามกันได้ก็คงจะดีไม่น้อย การที่จะเปลี่ยนตัวเองและลืมทุกอย่างภายในระยะเวลาชั่วข้ามคืนมันไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ เลย การหลอกตัวเองก็เช่นกัน เพราะเธอกำลังปกปิดความจริงที่ใจอยากลืม เพราะความจริงที่แสนเจ็บปวดนั่น เพราะเขาคนนั้นคนที่ทำให้เธอต้องตัดสินใจหนีไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ...คนที่ทำให้เจ็บปวดทุกครั้งที่นึกถึง...คนที่ไล่เธอออกไปจากชีวิต คนที่ตอนนี้กำลังอยู่ในโรงเรียนแห่งนั้น

เนเวอร์แลนด์ 

ทั้งที่ใจกำลังจะลืมทุกอย่างได้ แต่กลับจะต้องไปเจอมันใหม่ที่นั่น

เป็นไงมั่ง สนุกมั้ยชอบไม่ชอบยังไงบอกด้วยนะคะ นี่เป็นเรื่องแรกที่แต่ง แถมยังเป็นคู่ที่เรารักด้วย

ฝากติดตามด้วยนะคะ