ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : หนี
"ยูจินกับแม่ เป็นของขวัญที่มีค่าที่สุดในชีวิตพ่อ"
"พ่อยังคิดถึงแม่เค้าอยู่ทุกวัน"
"พ่อ... คิดว่าจะแต่งงาน"
ทันทีที่รถจอดยูจินก็ถลาลงจากรถโดยไม่รอให้คนขับรถมาเปิดประตูอย่างทุกครั้ง เธอวิ่งสุดชีวิตไปยังห้องนอนส่วนตัว สาวน้อยทรุดตัวนั่งอยู่ข้างประตูอย่างหมดแรง น้ำตายังไหลอย่างไม่ขาดสาย เธอควรจะทำยังไงดี ทำยังไงดี เธอรู้สึกสับสน เจ็บที่หัวใจ ทุกอย่างชัดเจณขึ้น พ่อหมดรักแม่แล้วจริงๆ พ่อรักผู้หญิงคนนั้นถึงกับลงมือทำร้ายเธอ พ่อที่ไม่เคยขัดใจเธอเลย ถ้าเค้าคิดจะแต่งงานกันจริง แล้วตัวเธอจะรับได้ยังไง เธอไม่อยากเจอไม่อยากเจอพ่อ ไม่อยากเจอใครทั้งนั้น อีกไม่นาน ข่าวการแต่งงานคงออกมา เธอจะตอบทุกคนยังไง จะมองหน้าทุกคนยังไง อยากจะหนี หนีไปให้ไกล ไปที่ไหนก็ได้ ยูจินร้องไห้สะอึกสะอื่นอยู่พักใหญ่ "จริงสิ หนีหรอ"เธอรำพึงเบาๆกับตัวเอง เธอนึกขึ้นได้ อีก 1 เดือนยังไงซะเธอต้องไปเก็บตัวที่ฮ่องกง 1 สัปดาห์ก่อนแข่งเปียโน ไปตั้งแต่ตอนนี้คงไม่เป็นไร
"ซางฮุก...เธอช่วยชั้นหน่อยนะ ช่วยหาตั๋วเครื่องบินไปฮ่องกงให้หน่อย ภายวันนี้นะ"
"ยัยบ้า ตอนนี้เนี่ยนะ นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วฮะ"
"ฮึก...........ช่วยชั้นหน่อยเถอะนะ ขอร้อง ฉันรู้ว่ามีแต่นายเท่านั้นที่จะช่วยชั้นได้ ทำไมตระกูลซองจะหาตั๋วเครื่องบินแค่ใบเดียวไม่ได้ แล้วก็ส่งคนมารับฉันภายในครึ่งชั่วโมงด้วย จอดรถรอที่กำแพงทิศตะวันตกนะ"
".........เข้าใจแล้ว เดี๋ยวจัดการให้ อย่าผลีผลามหล่ะ ฉันจะไปรับเธอเอง" สิ้นเสียงซางฮุก โทรศัพท์ก็ตัดไป ยูจินรีบลำเลียงเสื้อผ้า 3-4 ชุด และของใช้ต่างใส่กระเป๋าเดินทางใบเล็ก พร้อมบัตรเครดิต สมุดเงินฝากทั้งหมดที่เธอมี แล้วจึงเปลี่ยนเป็นชุดที่ทมัดแทมงขึ้น นี่เป็นครั้งแรกที่เธอทำแบบนี้ ..หนีออกจากบ้าน.. หลังจากทิ้งจดหมายสั้นๆไว้บนโต๊ะเขียนหนังสือแล้ว ยูจินก็เริ่มแผนของเธอ เริ่มจากเปิดหน้าต่างห้องน้ำทำให้สัญญาณกันโขมยดังเพื่อให้บอดี้การ์ด ที่เฝ้าเวรอยู่แบ่งกำลังมารวมกันที่ห้องเธอ แล้วรีบออกไปทางระเบียง เธอปีนเลาะจากห้องลงไปชั้นล่างสำเร็จ แล้วจึงเลาะหลังเรือนนรับใช้ลงไป ตามความคาดหมายทางตะวันตกที่เป็นเรือนคนรับใช้เป็นจุดที่มีการคุ้มกันน้อยที่สุดในเวลาแบบนี้ 'ถ้าคุณหนูตระกูลชองไม่รู้ระบบรักษาความปลอดภัยในบ้าน แล้วใครจะรู้' เธอเลาะไปจนถึงกำแพงทิศตะวันตกแล้วจึงออกจากบ้านไปทางประตูเล็กที่ (ทุกคนเข้าใจว่า)ถูกปิดตายเนื่องจากเป็นประตูที่ไม่มีการใช้งานซ้ำกุญแจยังหายไป แท้จริงแล้วยูจินเป็นคนแอบเอากุญแจมาซ่อนไว้ตั้งแต่เด็กด้วยความซุกซน เพราะอยากทำให้คุณแม่บ้านวุ่นวายหากุญแจ แต่ผิดคาดที่ไม่มีใครสนใจหากุญแจนั้น โชคยังดีที่เธอยังเก็บไว้ ตอนนี้ก็ได้ใช้ประโยชน์แล้ว อีกไม่ไกลก็จะถึงประตูนั้นแล้ว
" เฮ้ยพวกแกลองไปหาทางนั้นดู เผื่อมันยังซ่อนตัวอยู่" เสียงหัวหน้าบอดี้การ์ดลอยตามลมมาแต่ไกล ทำให้ยูจินถึงกับชงัก แล้วเธอก็ตัดสินใจทำสิ่งที่โง่ที่สุด วิ่ง!!!!!!~
" เฮ้ยย ทางนั้น!!!"
ยูจินถลาไปทางประตูด้วยกำลังทั้งหมดที่มี เธอคำนวนพลาดเธอลืมนึกถึงเวลาที่ต้องใช้ไขกุญแจ ประตูอยู่ตรงหน้าแท้ๆ เอ๊ะ ตรงประตู มีคน! ซางฮุก!! ยูจินโยนกุญแจนำหน้าไปก่อน โชคดีที่เพื่อนรักรับได้ทันพอดี เมื่อไปถึงประตูก็ถูกเปิดออกแล้ว ทั้งสองกระโดดขึ้นรถด้วยเวลาเพียงเสี้ยวนาที แล้วรถferrari รุ่น Mondial T Cabriolet ก็วิ่งฉิวออกไปก่อนที่บอดี้การ์ดจะตามมาทันเพียงเสี้ยววินาที
"เฮ้อ!!~...... ทันจนได้ ขอบคุณนะซางฮุก ไม่น่าเชื่อเลยว่าไอแก่เนี่ย จะวิ่งได้เร็วขนาดนี้"
"เฮ้ยยยยย เฮ้ย! พูดดีๆครับคุณ ถึงจะเก่าแต่ก็เป็นเฟอร์รารี่นะ อีกอย่างนึง ต้องรถเก่านี่แหละ classic คันนี้ปี 1989 และนะเกิดก่อนชั้นซะอีก"
"จ้ะ ไม่เข้าใจเล้ยยย ทำไมถึงชอบเล่นรถเก่านักนะ อย่างนายน่าจะสั่งรถที่ยังไม่วางตลาดได้ด้วยซ้ำ"
"เอาเถอะ ว่าแต่เรื่องของเธอน่ะ มีเรื่องอะไรกันแน่ ถึงได้คิดหนีออกจากบ้านแบบนี้"
"............" ความตื่นเต้นจากการหลบหนีทำให้เธอเผลอลืมความเศร้าไปได้ชั่วขณะ "คือ..."
"เออ ไว้ถึงคอนโด เธอค่อยๆเล่าก็ได้ ยังไงซะก็ต้องพรุ่งนี้ถึงจะบินได้ ฉันจองได้ไฟท์ 8 โมงเช้า หรือถ้าเธอรบมากจะให้เอาเครื่องส่วนตัวออกมั้ย"
".........ไม่เป็นไร ฉันคง ไม่อยากรบกวนนายมากกว่านี้แล้ว อย่างน้อยตอนนี้ฉันก็หนีออกมาได้แล้ว" ใช่แล้วถ้ามาอยู่กับซางฮวกแม้แต่คนของพ่อ ก็คงไม่กล้าตามมา
.....................................
"ปัง!!!" เสียงทุบโต๊ะดังลั่น จากโทสะของประธานชอง
"ยูจินหายไปงั้นหรอ พวกแกทำงานกันยังไง เด็กผู้หญิงคนเดียวปล่อยให้หนีไปได้ แบบนี้อีกหน่อยโจรมันคงเข้าออกบ้านเป็นเดินเล่นเลยสิ"
"คุณหนูทิ้งจดหายไว้ครับ"
'ตอนนี้หนูปลอดภัยดี กรุณาอย่าตามตัวหนูเลย เพราะถ้าคุณพ่อตามมา หนูก็จะยิ่งหนี หนีไปเรื่อยๆ ปล่อยหนูอยู่คนเดียวซักพักเถอะค่ะ แล้วจะกลับไปเอง
ขอโทษนะคะ
ยูจิน'
"ขอโทษครับท่าน ตอนนี้ทราบรุ่นรถสีดำที่คุณหนูนั่งออกไปแล้ว เป็นรถ ferrari รุ่น Mondial T Carbriolet ครับ แต่ทะเบียนเราจดไว้ได้ไม่ทัน" บอดี้การ์ดที่พึ่งเข้ามารายงาน
"ไม่ต้องสืบแล้ว รถรุ่นเก่าขนาดนี้ แต่วิ่งได้ดีขนาดนั้นแถมยังสีดำ ไม่ต้องสงสัยแล้วว่าเป็นของใคร ในเกาหลี มีแค่คันเดียว ซอง ซางฮุก" ประธานชองเอ่ยแล้วนิ่งไป แบบนี้ การตามตัวยูจินคงยาก รู้ได้อย่างเดียวยูจินปลอดภัยแน่นอน คงเป็นความผิดของเค้าเองที่เลี้ยงยูจินมาแบบไม่มีใครขัดใจ ตอนนี้ก็คงต้องดูอยู่ห่างๆแล้ว
...................................................
ณ อพาร์ทเม้นหรูในบูซานสองหนุ่มสาวนั่งนิ่งอยู่พักใหญ่แล้ว หลังจากยูจินทยอยเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้เพื่อนรักฟัง ยูจินบีบถ้วยโกโก้แน่น โกโก้ที่เคยร้อนส่งกลิ่นหอมกรุ่น ตอนนี้เย็นชืดแล้ว แต่ก็ยังพร่องไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
"ฉัน..... ไม่รู้ว่าจะปลอบเธอยังไง ฉันโตมาก็ไม่เคยเจอหน้าแม่ แต่ก็รู้ว่าพ่อรักฉันมาก เพราะฉันเป็นลูกชายคนเดียวของเค้า อยากให้ฉันเรียกเฮียวบินมามั้ย"
"ไม่เป็นไรหรอก เธออย่าพึ่งบอกเรื่องนี้กับเฮียวบินนะ ฉันยังไม่อยากคุยกับใครเลยตอนนี้"
"ยัยนั้นเอาชั้นตายแน่ เฮียวบินห่วงเธอมาก เธอก็รู้"
"อืม... คราวนี้คงต้องยอมให้เฮียวบินโกรธแล้วหล่ะ ฝากบอกเฮียวบินด้วย ฉันขอโทษ แล้วกลับมาจะไปหาเฮียวบินคนแรกเลย"
"ไปนอนเถอะยัยโง่ ไม่มีใครเค้าโทษเธอหรอก เดี๋ยวฉันนอนตรงโซฟาเอง"
คืนนั้น เฮียวบินร้องไห้จนหลับไปด้วยความเพลีย เธอยังคงละเมอ และเพ้อเป็นระยะตลอดคืน ถึงคนที่เธอหนี คนที่เธอโกรธที่สุด แต่ก็รักที่สุดเช่นกัน
ณ สนามบินบูซาน ซางฮุกกำลังบอกลายูจินอย่างเป็นห่วง เด็กผู้หญิงเดินทางคนเดียวแบบนี้ แถมสภาพจิตใจก็แย่ด้วย ใครก็อดเป็นห่วงไม่ได้ แต่คนอย่างยูจิน เขารู้ดีถ้าคิดจะทำใครก็ห้ามไม่ได้ และจากเหตุผลหลายๆอย่าง เขาก็เข้าใจ ว่าทำไมเธอถึงอยากหนีนัก
"ดูแลตัวเองดีๆ ติดต่อมาทุกวันเข้าใจไหม มีอะไรต้องรีบบอกฉันทันที"
"ค่ะ คุณผู้ปกครอง 555 ไปละนะ ^ ^"
"เดี๋ยว เอานี่ บัตรเครดิตของฉันไม่จำกัดวงเงิน ไว้กลับมาค่อนคืน ถ้าเธอใช้บัตรเครดิตตัวเองพ่อเธอก็รู้แน่ว่าเธออยู่ฮ่องกง ทีนี้คนที่จะตายก็คือฉัน เพราะสืบไม่นานพ่อเธอก็ต้องรู้แน่ว่าเธออยู่กับใคร ถ้ารู้ว่าฉันส่งเธอไปฮ่องกงคนเดียว เรื่องถึงพ่อฉันแน่เข้าใจนะ"
"ขอบคุณนายมากนะ" ยูจินรับบัตรเครดิตทั้งสองใบไป แล้วกระโดดกอดเพื่อนรัก "บาย"
แล้วสาวน้อยก็ผละไปขึ้นเครื่องบินเที่ยวแรกของวันที่จะเดินทางไปฮ่องกงทันที
'ลาก่อน เกาหลี ขอลาซักพักนะ..'
"พ่อยังคิดถึงแม่เค้าอยู่ทุกวัน"
"พ่อ... คิดว่าจะแต่งงาน"
ทันทีที่รถจอดยูจินก็ถลาลงจากรถโดยไม่รอให้คนขับรถมาเปิดประตูอย่างทุกครั้ง เธอวิ่งสุดชีวิตไปยังห้องนอนส่วนตัว สาวน้อยทรุดตัวนั่งอยู่ข้างประตูอย่างหมดแรง น้ำตายังไหลอย่างไม่ขาดสาย เธอควรจะทำยังไงดี ทำยังไงดี เธอรู้สึกสับสน เจ็บที่หัวใจ ทุกอย่างชัดเจณขึ้น พ่อหมดรักแม่แล้วจริงๆ พ่อรักผู้หญิงคนนั้นถึงกับลงมือทำร้ายเธอ พ่อที่ไม่เคยขัดใจเธอเลย ถ้าเค้าคิดจะแต่งงานกันจริง แล้วตัวเธอจะรับได้ยังไง เธอไม่อยากเจอไม่อยากเจอพ่อ ไม่อยากเจอใครทั้งนั้น อีกไม่นาน ข่าวการแต่งงานคงออกมา เธอจะตอบทุกคนยังไง จะมองหน้าทุกคนยังไง อยากจะหนี หนีไปให้ไกล ไปที่ไหนก็ได้ ยูจินร้องไห้สะอึกสะอื่นอยู่พักใหญ่ "จริงสิ หนีหรอ"เธอรำพึงเบาๆกับตัวเอง เธอนึกขึ้นได้ อีก 1 เดือนยังไงซะเธอต้องไปเก็บตัวที่ฮ่องกง 1 สัปดาห์ก่อนแข่งเปียโน ไปตั้งแต่ตอนนี้คงไม่เป็นไร
"ซางฮุก...เธอช่วยชั้นหน่อยนะ ช่วยหาตั๋วเครื่องบินไปฮ่องกงให้หน่อย ภายวันนี้นะ"
"ยัยบ้า ตอนนี้เนี่ยนะ นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วฮะ"
"ฮึก...........ช่วยชั้นหน่อยเถอะนะ ขอร้อง ฉันรู้ว่ามีแต่นายเท่านั้นที่จะช่วยชั้นได้ ทำไมตระกูลซองจะหาตั๋วเครื่องบินแค่ใบเดียวไม่ได้ แล้วก็ส่งคนมารับฉันภายในครึ่งชั่วโมงด้วย จอดรถรอที่กำแพงทิศตะวันตกนะ"
".........เข้าใจแล้ว เดี๋ยวจัดการให้ อย่าผลีผลามหล่ะ ฉันจะไปรับเธอเอง" สิ้นเสียงซางฮุก โทรศัพท์ก็ตัดไป ยูจินรีบลำเลียงเสื้อผ้า 3-4 ชุด และของใช้ต่างใส่กระเป๋าเดินทางใบเล็ก พร้อมบัตรเครดิต สมุดเงินฝากทั้งหมดที่เธอมี แล้วจึงเปลี่ยนเป็นชุดที่ทมัดแทมงขึ้น นี่เป็นครั้งแรกที่เธอทำแบบนี้ ..หนีออกจากบ้าน.. หลังจากทิ้งจดหมายสั้นๆไว้บนโต๊ะเขียนหนังสือแล้ว ยูจินก็เริ่มแผนของเธอ เริ่มจากเปิดหน้าต่างห้องน้ำทำให้สัญญาณกันโขมยดังเพื่อให้บอดี้การ์ด ที่เฝ้าเวรอยู่แบ่งกำลังมารวมกันที่ห้องเธอ แล้วรีบออกไปทางระเบียง เธอปีนเลาะจากห้องลงไปชั้นล่างสำเร็จ แล้วจึงเลาะหลังเรือนนรับใช้ลงไป ตามความคาดหมายทางตะวันตกที่เป็นเรือนคนรับใช้เป็นจุดที่มีการคุ้มกันน้อยที่สุดในเวลาแบบนี้ 'ถ้าคุณหนูตระกูลชองไม่รู้ระบบรักษาความปลอดภัยในบ้าน แล้วใครจะรู้' เธอเลาะไปจนถึงกำแพงทิศตะวันตกแล้วจึงออกจากบ้านไปทางประตูเล็กที่ (ทุกคนเข้าใจว่า)ถูกปิดตายเนื่องจากเป็นประตูที่ไม่มีการใช้งานซ้ำกุญแจยังหายไป แท้จริงแล้วยูจินเป็นคนแอบเอากุญแจมาซ่อนไว้ตั้งแต่เด็กด้วยความซุกซน เพราะอยากทำให้คุณแม่บ้านวุ่นวายหากุญแจ แต่ผิดคาดที่ไม่มีใครสนใจหากุญแจนั้น โชคยังดีที่เธอยังเก็บไว้ ตอนนี้ก็ได้ใช้ประโยชน์แล้ว อีกไม่ไกลก็จะถึงประตูนั้นแล้ว
" เฮ้ยพวกแกลองไปหาทางนั้นดู เผื่อมันยังซ่อนตัวอยู่" เสียงหัวหน้าบอดี้การ์ดลอยตามลมมาแต่ไกล ทำให้ยูจินถึงกับชงัก แล้วเธอก็ตัดสินใจทำสิ่งที่โง่ที่สุด วิ่ง!!!!!!~
" เฮ้ยย ทางนั้น!!!"
ยูจินถลาไปทางประตูด้วยกำลังทั้งหมดที่มี เธอคำนวนพลาดเธอลืมนึกถึงเวลาที่ต้องใช้ไขกุญแจ ประตูอยู่ตรงหน้าแท้ๆ เอ๊ะ ตรงประตู มีคน! ซางฮุก!! ยูจินโยนกุญแจนำหน้าไปก่อน โชคดีที่เพื่อนรักรับได้ทันพอดี เมื่อไปถึงประตูก็ถูกเปิดออกแล้ว ทั้งสองกระโดดขึ้นรถด้วยเวลาเพียงเสี้ยวนาที แล้วรถferrari รุ่น Mondial T Cabriolet ก็วิ่งฉิวออกไปก่อนที่บอดี้การ์ดจะตามมาทันเพียงเสี้ยววินาที
"เฮ้อ!!~...... ทันจนได้ ขอบคุณนะซางฮุก ไม่น่าเชื่อเลยว่าไอแก่เนี่ย จะวิ่งได้เร็วขนาดนี้"
"เฮ้ยยยยย เฮ้ย! พูดดีๆครับคุณ ถึงจะเก่าแต่ก็เป็นเฟอร์รารี่นะ อีกอย่างนึง ต้องรถเก่านี่แหละ classic คันนี้ปี 1989 และนะเกิดก่อนชั้นซะอีก"
"จ้ะ ไม่เข้าใจเล้ยยย ทำไมถึงชอบเล่นรถเก่านักนะ อย่างนายน่าจะสั่งรถที่ยังไม่วางตลาดได้ด้วยซ้ำ"
"เอาเถอะ ว่าแต่เรื่องของเธอน่ะ มีเรื่องอะไรกันแน่ ถึงได้คิดหนีออกจากบ้านแบบนี้"
"............" ความตื่นเต้นจากการหลบหนีทำให้เธอเผลอลืมความเศร้าไปได้ชั่วขณะ "คือ..."
"เออ ไว้ถึงคอนโด เธอค่อยๆเล่าก็ได้ ยังไงซะก็ต้องพรุ่งนี้ถึงจะบินได้ ฉันจองได้ไฟท์ 8 โมงเช้า หรือถ้าเธอรบมากจะให้เอาเครื่องส่วนตัวออกมั้ย"
".........ไม่เป็นไร ฉันคง ไม่อยากรบกวนนายมากกว่านี้แล้ว อย่างน้อยตอนนี้ฉันก็หนีออกมาได้แล้ว" ใช่แล้วถ้ามาอยู่กับซางฮวกแม้แต่คนของพ่อ ก็คงไม่กล้าตามมา
.....................................
"ปัง!!!" เสียงทุบโต๊ะดังลั่น จากโทสะของประธานชอง
"ยูจินหายไปงั้นหรอ พวกแกทำงานกันยังไง เด็กผู้หญิงคนเดียวปล่อยให้หนีไปได้ แบบนี้อีกหน่อยโจรมันคงเข้าออกบ้านเป็นเดินเล่นเลยสิ"
"คุณหนูทิ้งจดหายไว้ครับ"
'ตอนนี้หนูปลอดภัยดี กรุณาอย่าตามตัวหนูเลย เพราะถ้าคุณพ่อตามมา หนูก็จะยิ่งหนี หนีไปเรื่อยๆ ปล่อยหนูอยู่คนเดียวซักพักเถอะค่ะ แล้วจะกลับไปเอง
ขอโทษนะคะ
ยูจิน'
"ขอโทษครับท่าน ตอนนี้ทราบรุ่นรถสีดำที่คุณหนูนั่งออกไปแล้ว เป็นรถ ferrari รุ่น Mondial T Carbriolet ครับ แต่ทะเบียนเราจดไว้ได้ไม่ทัน" บอดี้การ์ดที่พึ่งเข้ามารายงาน
"ไม่ต้องสืบแล้ว รถรุ่นเก่าขนาดนี้ แต่วิ่งได้ดีขนาดนั้นแถมยังสีดำ ไม่ต้องสงสัยแล้วว่าเป็นของใคร ในเกาหลี มีแค่คันเดียว ซอง ซางฮุก" ประธานชองเอ่ยแล้วนิ่งไป แบบนี้ การตามตัวยูจินคงยาก รู้ได้อย่างเดียวยูจินปลอดภัยแน่นอน คงเป็นความผิดของเค้าเองที่เลี้ยงยูจินมาแบบไม่มีใครขัดใจ ตอนนี้ก็คงต้องดูอยู่ห่างๆแล้ว
...................................................
ณ อพาร์ทเม้นหรูในบูซานสองหนุ่มสาวนั่งนิ่งอยู่พักใหญ่แล้ว หลังจากยูจินทยอยเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้เพื่อนรักฟัง ยูจินบีบถ้วยโกโก้แน่น โกโก้ที่เคยร้อนส่งกลิ่นหอมกรุ่น ตอนนี้เย็นชืดแล้ว แต่ก็ยังพร่องไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
"ฉัน..... ไม่รู้ว่าจะปลอบเธอยังไง ฉันโตมาก็ไม่เคยเจอหน้าแม่ แต่ก็รู้ว่าพ่อรักฉันมาก เพราะฉันเป็นลูกชายคนเดียวของเค้า อยากให้ฉันเรียกเฮียวบินมามั้ย"
"ไม่เป็นไรหรอก เธออย่าพึ่งบอกเรื่องนี้กับเฮียวบินนะ ฉันยังไม่อยากคุยกับใครเลยตอนนี้"
"ยัยนั้นเอาชั้นตายแน่ เฮียวบินห่วงเธอมาก เธอก็รู้"
"อืม... คราวนี้คงต้องยอมให้เฮียวบินโกรธแล้วหล่ะ ฝากบอกเฮียวบินด้วย ฉันขอโทษ แล้วกลับมาจะไปหาเฮียวบินคนแรกเลย"
"ไปนอนเถอะยัยโง่ ไม่มีใครเค้าโทษเธอหรอก เดี๋ยวฉันนอนตรงโซฟาเอง"
คืนนั้น เฮียวบินร้องไห้จนหลับไปด้วยความเพลีย เธอยังคงละเมอ และเพ้อเป็นระยะตลอดคืน ถึงคนที่เธอหนี คนที่เธอโกรธที่สุด แต่ก็รักที่สุดเช่นกัน
ณ สนามบินบูซาน ซางฮุกกำลังบอกลายูจินอย่างเป็นห่วง เด็กผู้หญิงเดินทางคนเดียวแบบนี้ แถมสภาพจิตใจก็แย่ด้วย ใครก็อดเป็นห่วงไม่ได้ แต่คนอย่างยูจิน เขารู้ดีถ้าคิดจะทำใครก็ห้ามไม่ได้ และจากเหตุผลหลายๆอย่าง เขาก็เข้าใจ ว่าทำไมเธอถึงอยากหนีนัก
"ดูแลตัวเองดีๆ ติดต่อมาทุกวันเข้าใจไหม มีอะไรต้องรีบบอกฉันทันที"
"ค่ะ คุณผู้ปกครอง 555 ไปละนะ ^ ^"
"เดี๋ยว เอานี่ บัตรเครดิตของฉันไม่จำกัดวงเงิน ไว้กลับมาค่อนคืน ถ้าเธอใช้บัตรเครดิตตัวเองพ่อเธอก็รู้แน่ว่าเธออยู่ฮ่องกง ทีนี้คนที่จะตายก็คือฉัน เพราะสืบไม่นานพ่อเธอก็ต้องรู้แน่ว่าเธออยู่กับใคร ถ้ารู้ว่าฉันส่งเธอไปฮ่องกงคนเดียว เรื่องถึงพ่อฉันแน่เข้าใจนะ"
"ขอบคุณนายมากนะ" ยูจินรับบัตรเครดิตทั้งสองใบไป แล้วกระโดดกอดเพื่อนรัก "บาย"
แล้วสาวน้อยก็ผละไปขึ้นเครื่องบินเที่ยวแรกของวันที่จะเดินทางไปฮ่องกงทันที
'ลาก่อน เกาหลี ขอลาซักพักนะ..'
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น