เจ้าหญิง เจ้าชาย ดวงดาว

ลำดับตอนที่ #4 : พ่อ

"แม่คะ พรุ่งนี้ พ่อรับปากจะอยู่กับหนูทั้งวันเลยล่ะ
  แปลกจังเลยนะคะ ที่พ่อมีเวลา
  หนูดีใจมากๆเลยหล่ะค่ะ หนูเตรียมของตั้งแต่บ่าย
  เอ ไม่รู้ลืมอะไรรึเปล่า
  เดี๋ยวหนูเช็คของอีกรอบดีกว่า
  แล้วพรุ่งนี้หนูจะกลับมาเล่านะคะว่า เราไปไหนกันบ้าง"

             สาวน้อยไล่สายตาไปยังชุดที่แขวนเตรียมไว้ เสื้อคอเต่าแขนกุดสีเหลือง กระโปรงแค่เข่าสีน้ำตาล เสื้อถักสีขาว  ผ้าพันคอสีชมพู บนโต๊ะเครื่องแป้งมีสร้อยข้อมือที่คุณพ่อให้เป็นของขวัญวันคริสต์มาสปีที่แล้ว กระเป๋าที่เตรียมไว้ ยูจินเทออกมาเช็คอีกรอบ กระเป๋าสตางค์ ผ้าเช็ดหน้า ลิปกรอส แป้งฝุ่น ฯลฯ 
             'เรียบร้อยแล้ว ได้เวลานอนซะที'
             แล้วร่างบางๆก็ล้มตัวลงบนเตียงอย่างมีความสุข นานแค่ไหนแล้วที่เธอไม่ได้ไปเที่ยวกับพ่อ นานแค่ไหนน้า ที่เธอไม่มีความสุขมากขนาดนี้
                                   ......................................................................
              ในยามสายที่แสงแดดยังไม่ส่องลงมาเท่าไรนักเนื่องจากเป็นช่วงต้นฤดูหนาว เด็กสาวยืนส่องกระจกด้วยท่าทางและรอยยิ้มที่สดใส หลังจากหมุนตัวส่องกระจกจนพอใจแล้ว ก็วิ่งลงไปยังห้องอาหารอย่างรวดเร็ว  
              "อ้าวยูจิน รีบมาทานข้าวสิลูก จะได้ไปเที่ยวกัน"
              "ค่ะ พ่อ วันนี้เราจะไปที่ไหนกันดีคะ ไปชอปปิ้งที่เมียงดงกันมั้ยคะ หรือว่าไป...พิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำที่เราไปกันบ่อยๆ" รอยยิ้มเริ่มเลือนไปจากใบหน้าของเธอ
              "ไปสิ พ่อรู้ยูจินอยากไปพิพิธภัณฑ์ เสร็จแล้วเราไปหาคุณแม่กันด้วย ดีมั้ย"
              "ค่ะ" 
                   --------------------------------------------------------------
             รอยยิ้มที่สดใสที่ไม่ได้ปรากฎขึ้นมานานของประธานชอง รอยยิ้มที่ไม่ค่อยจะมีใครได้เห็นนัก แต่ใครจะรู้ ยามอยู่กับลูกสาวคนสำคัญคนเดียวคนนี้ รอยยิ้มนี้ไม่เคยเลือนไปเลย พิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำนี้เคยเป็นสถานที่ประจำสำหรับพักผ่อนในวันหยุดของครอบครัว เขายังจำได้ดีว่ายูจินน้อยวัยไม่ถึง 2 ขวบของเขา ตื่นเต้นและมีความสุขกับปลาหลากสีที่ว่ายไปมาและนกแพนกวินเต้นระบำขนาดไหน แต่นับจากที่ภรรยาเสียไป นับจากที่เขาเสียใจจนเอาแต่โหมงานหนัก เขาพายูจินมาที่นี่นับครั้งได้ นับจากตอนนั้นที่นี่ก็เปลี่ยนไปมากทีเดียว

                                              


                                               
              
             
              หลังจากเดินเล่นในสถานที่แห่งความทรงจำ ที่เขา ภรรยา และลูกสาวเคยมาประจำก่อนที่ภรรยาของเขาจะจากไปอย่างไม่มีวันกลับแล้ว เขาได้พาลูกสาวไปเยี่ยมหลุมศพของภรรยา ที่รัก ที่ๆภรรยาของเขาหลับอย่างสงบ
              'จุงอา ถ้าเป็นเธอคงเข้าใจฉันใช่มั้ย จุงอาวันนี้ฉันมีเรื่องสำคัญต้องบอกกับเธอ และยูจิน เรื่องนี้เธอคงเข้าใจฉัน แต่ยูจิน ยูจินจะคิดยังไงกัน สำหรับยูจินแล้วคงไม่มีใครมาแทนที่เธอได้ สำหรับฉันก็เหมือนกัน เพียงแต่ด้วยเหตุผลหลายอย่าง และยูจินก็คงต้องการคนมาดูแลแทนฉันที่ไม่มีเวลาให้เลย และที่สำคัญผู้หญิงคนนี้ ทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นใจ'
               สายลมเย็นๆทีปะทะเข้ามาทำให้ใบหน้าที่กำลังกังวลใจรู้สึกผ่อนคลายขึ้น เขาไม่เคยลืมภรรยาที่เสียไปแล้วเลยสักแม้อึดใจเดียว เธอเคยอยู่ใกล้และให้กำลังใจเขาเสมอ ไม่ว่าในยามที่สุขหรือทุก มือที่อ่อนโยนของเธอที่ปลอบประโลมเขายามท้อแท้ รอยยิ้มสดใสที่แม้ในตอนนี้ก็เป็นแรงผลักดันให้เขาเดินต่อไป เขายังย้อนคิดไปถึง วันแรกที่เขาและเธอได้พบกัน ยังจดจำทุกสิ่งทุกอย่างได้ดี แม้จะเป็นการพบกันในงานดูตัวที่ผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายจัดขึ้น แต่เขาก็สะดุดใจกับใบหน้าขาวๆ ที่ขาวจนพูดได้ว่าหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้านั้น คงจะมีสุขภาพที่ไม่ดีนัก แต่ดวงตากลมโตที่สดใสและอ่อนโยนนั้น ก็ทำให้เขาตอบรับและแต่งงานกับเธอ แม่เวลาของเธอจะสั้นนัก หลังจากแต่งงานได้ปีกว่า เธอก็ได้ให้ของขวัญล้ำค่าแก่เขา ลูกสาวที่น่ารัก แต่อีกเพียงไม่ถึง 4 ปี เธอก็กลับทิ้งเขากับลูกไป แต่เขารู้สึกตลอดมา เธอยังคอยดูแลเขาและลูกดุจดวงดาวที่สองแสงอยู่ไกลๆ
                "พ่อคะ พ่อคุยกับแม่นานจังเลย"
                "เสร็จแล้วหละลูก พอมีเรื่องต้องคุยกับแม่ของหนูมากมาย ตานที่คุณแม่อยู่เราไม่เคยห่างกันเลย แต่ตอนนี้เราแทบไม่พบกันเลย พ่อมีเรื่องจะบอกแม่หนูตั้งมากมาย"
                "ค่ะพ่อ" ยูจินยิ้ม
                'ที่แท้ตลอดเวลา พ่อก็ยังรักแม่เสมอ ขอโทษนะคะที่หนูเข้าใจพ่อผิดมาตลอด'
                "ฟ้าเริ่มมืดแล้วละค่ะ ลมก็แรงมากเลย เรากลับกันนะคะ แล้วค่อยมาพบคุณแม่ด้วยกันอีก"
                "นั่นสินะ อากาศเริ่มหนาวมากแล้ว"เขาพูดแล้วก็ถอดผ้าพันคอของตนไปคล้องที่ปป้ายหลุมศพภรรยา
                "แม่ของลูกน่ะ ขี้หนาวมาเลยรู้มั้ย ถ้าปล่อยให้หนาวก็จะเป็นปอดบวม" คำพูดนี้ทำให้ยูจินยิ้มกว้างกว่าเดิม เธอดินเข้าไปกอดพ่อแน่น แล้วทั้ง 2 ก็เดินจากไปด้วยรอยยิ้ม
 
                        ..............................................................

                  

                                                                                                          


                                   

                
                  รถเมอซิเดสเบนซ์ s 500 long wheelbase สีดำ วิ่งเข้าไปจอดอย่างสง่างามในโรงแรมหรู the shiilla ท่านประธานชองและลูกสาวเดินอย่างสง่างามเข้าไปยังด้านใน เพื่อขึ้นลิฟท์ไปยังภัตาคารอาหารญี่ปุ่นต้นตำรับariake ในห้องของภัตาคารที่จองไว้ด้วยชื่อ ชอง ยูจิน ซึ่งเป็นห้องพิเศษของทางร้านที่สามารถมองเห็นวิวกลางคืนอันสวยงามขอบโซลได้อย่างชัดเจนเป็นมุมกว้าง สุภาพสตรีท่านหนึ่งนั่งอยู่ได้พักหนึ่งแล้ว แม้ว่าวัยจะเลย 40 ไปพอสมควรแล้วแต่ความงดงามนั้นก็มิได้พร่องไปตามวัย ริ้วรอยกลับเป็นรอยแห่งเสน่ห์ของวัย ว่าหญิงที่สง่างามคนนี้ผ่านร้อนหนาวมามากเพียงใด ดวงตาสีดำสนิดยังงดงามเป็นประกายรับใบหน้าขาว และผมสีน้ำตาลเข้มก็ถูกจัดทรงโดยช่างฝีมือดีให้เข้ากับสูทเข้ารูปสีครีมอ่อนหวานสมกับภาพลักษณ์เจ้าของร้านผ้าและชุดแต่งกายประจำชาติแบบดั้งเดิมที่มีชื่อเสียงมานาน 

                     


                                 


                   


                   สักครู่ประตูก็ถูกเปิดออกโดยพนักงานต้อนรับ เผยให้เห็นประธานชองและยูจินซุ่งมีสีหน้าตกใจเล็กน้อย เมื่อเข้านั่งที่กันเรียบร้อยยูจินก็โค้งทำความเค้ารพสุภาพสตรีตรหน้าอีกครั้ง 'ถ้าดูไม่ผิดเธอคือคนที่เป็นข่าวกับคุณพ่ออยู่ แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นคุณพ่อไม่น่าเชิญเธอมา ในวันสำคัญและเป็นส่วนตัวขนาดนี้'ยูจินคิด
                   "ยูจิน นี่คุนซอ นาบี เจ้าของห้องผ้ากงจู ลูกคงรู้จักดีแล้วนะ" ประธานชอบเอ่ยอย่างอารมณ์ดี
                    ยูจินถึงกับนิ่งไป 'ผู้หญิงคนใหม่ของพ่อจริงๆ' แม้ว่าเธอตั้งใจไม่แสดงสีหน้ามากนัก แต่สีหน้าที่แสดงออกมาก็ทำให้ทั้งประธานชองและคุณซออึดอัดใจตามกันไป ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบจนกระทั่งอาหารทะยอยเข้ามาเสิร์ฟ ซูชิเซทพิเศษถูกเรียงคู่กับซุปมิโซ และเครื่องเคียงหลางอย่าง พร้อมทั้งน้ำชาหอมอ่อนๆเพื่อนเสริมให้รสชาติอ่อนๆที่พิถีพิถันละเอียดละออเด่นชัดขึ้น แต่นั่นก็มิได้ทำให้ผู้คนบนโต๊ะเจริญอาหารมากขึ้น เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ บรรยากาศในห้องยังคงไม่ดีขึ้น นานๆถึงจะมีบทสนทนาสั้นๆดังถึงเรื่องอาหาร และเรืองทั่วๆไปบ้าง จนเมื่ออาหารถูกยกออกและของหวานถูกเรียงรายเข้ามา สิ่งที่ยูจินไม่คาดคิดมาก่อนก็เกิดขึ้น ด้วยคำพูดประโยคสั้นๆจากผู้เป็นพ่อ
                    "พ่อกับคุณซอ เราคิดว่าจะแต่งงานกัน"   .....ยูจินเงยหน้าขึ้นมามองพ่ออย่างไม่คาดฝัน ดวงตาเริ่มแดงก่ำ เธอพูดอะไรไม่ออกชั่วขณะ ราวกับมีใครเอาอะไรมาจุกไว้ที่คอ
                    "พ่อจะ..จะ แต่งงง งาน ใหม่ หรอคะ  ....... "เธอพูดออกมามาอย่างเลื่อนลอยแล้วจึงเริ่มปล่อยอารมณ์เกรี้ยวกราดออกมา นี่ใช่ไหมที่ทำให้พ่อมีเวลาให้หนูทั้งวัน พ่อแค่อยากจะให้หนูอารมณ์ดีก่อนจะพูดงั้นหรอ พ่อต้องการอะไร ต้องการให้หนูบอกว่า ค่ะ แสดงความยินดีด้วยนะคะ อย่างนั้นหรอคะ ไม่มีทาง หนูไม่ยอม ไม่ยอมรับผู้หญิงหน้าไหนมาแทนแม่ทั้งนั้น พ่อทำอย่างนี้กับแม่ได้ยังไง ทำได้ยังไง ทำได้ยังไง ทำได้ยังไง!!!!!" 
                     "ยูจิน ชองยูจิน ฟังพ่อสิ ส่วนหนึ่งพ่อทำเพื่อนลูกนะ"
                     "ทำเพื่อนหนูหรอ ทำเพื่อนหนูหรอ หนูบอกหรอว่าอยากได้แม่น่ะ ผู้หญิงคนนี้บอกว่าอยากเปนแม่หนูงั้นหรอ คุณไม่มีทางเป็นคุณแม่ได้หรอก ไม่มีวัน แค่ครึ่งนึงของท่านคุณก็ไม่มีทางเป็นได้ ไม่มีทางเข้าใจไหม"
                     "ยูจิน หยุดทำตัวเป็นเด็กๆซะที พ่อไม่เคยสอนให้หนูลามปามผู้ใหญ่ขนาดนี้นะ" ประธานชองเริ่มโมโห ลูกสาวคนดีของเขาไม่เคยเถียงและทำตัวก้าวร้าวขนาดนี้มาก่อน
                     "คุณชองคะใจเย็นๆดีกว่านะคะ"  ซอ นาบีพยายามจะไกล่เกลี่ย
                     "คุณกรุณาเงียบไปเถอค่ะ นี่เป็นเรื่องในคอบครัว คนนอกอย่างคุณไม่เกี่ยว"
                     "ยูจินจ๊ะ น้าเข้าใจหนูนะ ใจเย็นๆก่อนค่อยๆคุยกัน น้าไม่ได้อยากจะแทนที่คุณจุงอาแม่ของหนูเลย"
                     "ดีแล้วค่ะ ถ้าเข้าใจแบบนั้นก็ดีเลิกยุ่งกับพวกเราซะ นอกจากว่าคุณคงอยากลงมาจากคานทองจะแย่" "เพี๊ยะ!!!"......
                     "ยูจิน พ่อ..." ก่อนที่จะพูดจบยูจินก็ไม่อยู่ในห้องเสียแล้ว เด็กสาวเตลิดออกจากห้องนั้นไปแล้ว ผู้เป็นพ่อถึงกับทรุดตัวลงนั่งอย่างตกใจ ตั้งแต่เกิดมาเขาเลี้ยงลูกสาวมาแบบริ้นไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม แต่วันนี้เขากลับตีเจ้าหญิงตัวน้อยของเขาด้วยมือตัวเอง

                        ..............................................................
                     
                      เอี๊ยดดดด!!......รถเบนซ์สีดำเข้ามาจอดทันตรงหน้าสาวน้อยที่วิ่งเตลิดออกมาข้างนอกโรงแรมพอดี
                     "คุณหนู เชิญขึ้นรถเถอะครับ เดี๋ยวรถอีกคันจะมารับท่านประธานอีกที"
                     "ไม่ต้อง ฉันยังไม่กลับบ้านตอนนี้ หลบไป" ยูจินเอ่ยเสียงเข้ม
                     "ถ้าคุณหนูไม่ขึ้นมา ผมคงต้องใช้กำลัง เพราะท่านประธานสั่งว่า ยังไงก็ให้พากลับบ้านให้ได้"
                     "อย่ามาขู่ฉันนะ อะไรกัน มันจะมากไปแล้ว"
                     "ขอโทษนะครับคุณหนู" แค่ชั่วขณะเดียว บอดี้การ์ดที่ทำหน้าทีขับรถ ก็พาคุณหนูตัวแสบมาอยู่บนรถสำเร็จ และออกรถตรงสู่คฤหาสตระกูลชอง




.........................

อยู่ๆก็อยากเขียนเรื่องที่แต่งค้างไว้ แม้จะยังไม่มีคนมอ่านเหมือนเดิน เฮ้อออ!!!
คราวนี้จะเอาให้จบให้ได้เลย