เจ้าหญิง เจ้าชาย ดวงดาว

ลำดับตอนที่ #1 : ชอง ยูจิน

                                                               "แม่ค่ะ เจ้าหญิงกับเจ้าชาย มีจริงรึเปล่าคะ"

"มีจริงสิจ๊ะลูก ก็ตรงนี้ยังมีเจ้าหญิงตัวน้อยๆของแม่นั่งอยู่เลย"

                                                                                    "ยูจินไม่ใช่เจ้าหญิงซักหน่อย"


"การที่เราเป็นที่รักที่สุดของใครซักคน ก็คือเราเป็นเจ้าหญิงของคนๆนั้น
             ยูจินเป็นที่รักของแม่นะรู้มั้ย
              ส่วนเจ้าชายของยูจินซักวันต้องได้พบแน่ๆจ่ะ
             เจ้าชายที่ลูกของแม่เลือก
                          เจ้าชายที่จะดูแลยูจินของแม่ให้มีความสุขตลอดไป"

       ลมหนาวที่เย็นเฉียบกระทบร่างบาง ที่ยืนหลับตาพริ้ม ราวกับว่าลมหนาวนี้ คืออ้อมกอดอันอบอุ่นที่ปลอบโปลมจิตใจที่อ่อนล้าของเธอ ใบหน้าที่ขาวซีดเนื่องจากลมที่แรงนั้น เริ่มสั่นน้อยๆ เธอลืมตาขึ้นช้าๆ เผยให้เห็นดวงตาสีน้ำตาลคู่สวย ที่มีน้ำใสๆเอ่อจนเกือบจะล้นออกมา
        "แม่" เสียงเบาๆลอดออกมาจากริมฝีปากที่แห้งผากของเธอ
        "แม่อยู่ตรงนี้ใช่มั้ยคะ แม่อยู่ข้างหน้าหนูตรงนี้ใช่มั้ยคะ แม่คะยูจินของแม่อ่อนแอ ยูจินของแม่ร้องไห้อีกแล้ว แย่จังเลยค่ะแม่"
        ยังไม่ทันจะพูดจบร่างบางๆนั้นก็ทรุดตัวนั่งลง เธอร้องไห้อยู่นานพักใหญ่ พรุ่งนี้จะเป็นวันเกิดของเธอ วันเกิดครั้งแรกตั้งแต่เกิดมา 16 ปีที่เธอจะไม่มีพ่ออยู่ด้วย
 ' พ่อติดงานยูจินเข้าใจพ่อนะ'
เสียงที่ได้ยินจากโทรศัพท์เมื่อตอนบ่ายนี้ยังก้องอยู่ในหู ทั้งๆที่เป็นวันเกิดของเธอ ทั้งๆที่เธอกับพ่อไม่เจอกันมานานถึงเดือนกว่าแล้ว ทั้งๆที่อยู่บ้านเดียวกันแท้ๆ พ่อออกไปทำงานเช้ามาก เช้าที่ยูจินยังไม่ตื่น และกลับมาเมื่อเธอนอนไปแล้ว  พ่อเป็นประธานบริษัทจิลเวลรี่ที่มีชื่อเสียงเป็นที่รู้จักในโซล แม้จะไม่ได้ใหญ่โตที่สุด แต่ก็ทำให้เธอได้ชื่อว่าอยู่ในวงการของคนที่มีฐานะ เธอมีบ้านหลังใหญ่ สระว่ายน้ำ สวน มีห้องนอนส่วนตัวที่กว้างขวาง ออกแบบโดยอินทีเรียชื่อดังของโซล ในสไตล์โมเดิลวินเทจที่เธอชอบ มีรถคันละเกือบสิบล้าน มีคนรับใช้เต็มบ้าน มีคนขับรถส่วนตัว เรียนในโรงเรียนนานชาติชื่อดัง แต่ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอมี มันแลกกับเวลาทั้งหมดของพ่อ โดยที่เธอไม่มีสิทธิเลือกเลยด้วยซ้ำ
         น้ำตาแห้งไปแล้ว ยูจินค่อยๆชันตัวลุกขึ้น เธอคงนั่งอยู่ตรงระเบียงนี้นานเกินไปแล้ว เธอเดินกลับเข้าไปในห้องนอน แล้วค่อยๆทิ้งตัวลงนอนอย่างอ่อนล้า

                          ---------------------------------------------------------------

           อันยองอาเซโย  อันยอง..ปิ๊บ
           มือขาวๆเอื้อมมาปิดเสียงปลุกจากมือถือ เจ้าของมือนั้นท่าทางไม่อยากลุกเอาเสียเลย แต่เมื่อนึกถึงการซ้อมดนตรีตอนเช้าที่นัดกับเพื่อนๆไว้จึงค่อยๆบิดขี้เกียจแล้วลุกขึ้น ซุกเท้าของเธอเข้าไปในรองเท้าสำหรับเดินในบ้าน 'หนาวแบบนี้พื้นเย็นจะตาย' เธอเข้าไปจัดการธุระส่วนตัวในห้องน้ำ แต่ว่าแอบไม่อาบน้ำโดยให้เหตุผลกับตัวเอง 'เข้าฤดูใบไม้ร่วงแล้ว อากาศมันหนาว ^ ^)'แหะๆ' เดินมาถึงห้องแต่งตัว ที่เต็มไปด้วยตู้ไม้สีขาว มีกระจกบานใหญ่ และโต๊ะเครื่องแป้งแบบฝรั่งเศสตั้งอยู่ด้านหนึ่ง ชุดนักเรียนของฤดูหนาวถูกจัดเตรียมไว้แล้ว เป็นเสื้อคอเต่าแขนยาวสีขาวออกครีม กับวันพีชสีเขียวเข้มยาวแค่เข่าที่มีตราโรงเรียนสีทองกลัดอยู่ เธอรีบจักการรวบผมไว้ 2 ข้างหลวมๆ แล้ววิ่งลงไปที่โต๊ะอาหาร
              อาหารเช้าแบบอเมริกันเรียงรายอยู่บนโต๊ะ ไม่ว่าจะเป็นขนมปังอบใหม่ๆที่ยังร้อน ซุปหัวหอมฝรั่งเศส ไข่ดาว ออมเลต เบคอน แฮม นมน้ำผึ้งร้อน น้ำส้ม หรือแม้แต่แยมที่มีทั้งขวดที่ทำเอง และแยมนอกเกรดพิเศษ ไม่มีใครคิดว่าเธอจะทานเยอะขนาดนั้น แต่ด้วยคำสั่งจากเจ้าของบ้าน
"ทำเยอะๆ หลายๆอย่างยูจินจะได้เลือกอย่างที่ชอบที่สุด พักนี้ก็ผอมจะแย่อยู่แล้ว"
              "ขออนุญาติค่ะคุณยูจิน"
              "อ้อคุณฮานนั่นเอง เชิญค่ะ รับกาแฟซักแก้วนะคะ" ยูจินจำได้ทันที เลขาคนใหม่ของคุณพ่อ 
              "ขอบคุณค่ะคุณยูจิน แต่ดิฉันเพียงนำของขวัญจากท่านประธานมาให้ แล้วต้องรีบไป"
              "ของจากคุณพ่อ" เสียงของเธอเริ่มสั่น 'ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร'
              "ค..คือ คุณท่านยุ่งมากจริงๆ เอ่อ..."
            "หนูทราบค่ะ ฝากขอบคุณคุณพ่อด้วยนะคะ"
            "งั้นดิฉันขอตัวนะคะ" เธอพูดแล้วหันหลังจะเดินออก
            "อ้อคุณฮานคะ ขอบคุณคุณฮานด้วยนะคะ"ยูจินพยายามยิ้มอย่างร่าเริงที่สุด
            "ไม่เป็นไรค่ะ เอ้อสุขสันต์วันเกิดนะคะ"
             นึกว่าจะร้องไห้ซะแล้ว อายุแค่นี้ช่างเป็นคุณหนูที่เข้มแข็งจริง เห็นที่เธอต้องลองมองคุณหนูคนนี้ใหม่ซะแล้ว