คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [SF] officially missing you
ฝนตกในหน้าร้อน ....
เอาอีกแล้ว ....
ภายในร้านคาเฟ่สไตล์อเมริกัน กาแฟถูกสั่งมารอบที่สอง เก้าอี้ว่างด้านหน้ายังคงว่างเปล่ามาหลายชั่วโมง หนังสือเล่มโปรดที่หยิบติดมือมาด้วย จนตอนนี้อ่านจวนเจียนจะบทสรุป ..แต่คนพิเศษของวันนี้ก็ยังไม่มา!
คอยดูนะ ..ถ้ามาจะงอนให้เข็ด!
นั่นไง .. ตายอยากจริงๆ บ่นถึงไม่ทันขาดคำก็โทรมาแล้ว
RRRR…
“ซีวอนอยู่ไหน? มานัดคนอื่นแล้วก็ปล่อยให้รอหลายชั่วโมงนะ ...อะไรนะ! อยู่โรงพยาบาล!!!!!”
ร่างบางรีบพาตัวเองออกจากคาเฟ่เล็กๆ พลางโบกหาแท็กซี่ท่ามกลางเม็ดฝนที่กระทบลงบนใบหน้านวล
ไม่เป็นไร ..ถ้าคยูอยอนจะเปียกก็ไม่เป็นไร ขอแค่คนพิเศษของหัวใจยังปลอดภัยก็พอแล้ว ท้องไส้ปั่นป่วนเป็นห่วงคนที่โทรมาเมื่อครู่ใจจะขาด ทำได้เพียงเร่งให้ไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียวไวๆเพื่อจะได้หลุดจากการจราจรตรงนี้เสียที
เม็ดฝนที่ไหลผ่านขอบกระจกรถก่อนจะรวมตัวกันเป็นกลุ่มและหายไปตามแรงลม ...
อากาศแปรปรวนขนาดนี้ไม่น่าละถึงเกิดอุบัติเหตุ เพราะเค้าเองแน่ๆที่เร่งคนตัวโตให้มาทันนัดไวๆ คิดแล้วก็รู้สึกผิดจนดวงตาใสหม่นหมอง กล่องสี่เหลี่ยมที่นอนอยู่ก้นกระเป๋าไม่สำคัญเท่าชีวิตของคนนั้นจริงๆนะ
อีกแปปเดียวนะซีวอน ... แยกข้างหน้านี้เอง ...ฉันจะไปนั่งกุมมือนายแน่นๆเอง
จ่ายเงินอย่างรีบร้อนไม่รอแม้แต่เงินทอน ร่างบางวิ่งฝ่าสายฝนเพื่อวิ่งไปยังตึกคนไข้ ยิ่งเข้าใกล้ใจยิ่งสั่น กลัวว่าคนที่เป็นห่วงหนักหนาจะเป็นอะไรหนัก
ขายาวผ่อนความเร็วก่อนสาวเท้าไปยังเคาท์เตอร์เพื่อสอบถามถึงซีวอน
“ไม่ทราบ คนไข้ชื่อชเวซีวอนพักอยู่ห้องไหนครับ”
“สักครู่นะค่ะ เอ..ไม่มีคนไข้ชื่อนี้แอดมิดเข้ามานะคะคุณ”
“แต่เค้าบอกผมเมื่อกี้ว่าอยู่ที่นี่นะฮ่ะ อ่าๆงั้นคนไข้ที่แอดมิดล่าสุดละครับ”
“อ๋อ เป็นเด็กหญิงอายุสามขวบค่ะ อ๋อ..คุณเจ้าของไข้ชื่อชเวซีวอน อยู่ห้อง 1013 ขึ้นลิฟท์ทางด้านขวาเลยค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
เดินออกจากเคาท์เตอร์ด้วยอารามงงนิดๆ ซีวอนไม่ได้ประสบอุบัติเหตุ? แต่เป็นเจ้าของไข้ของเด็กน้อยได้ยังไงกัน?
หรือว่าจะเป็นเด็กคนนั้น??
ก๊อก..ก็อก
เคาะประตูห้องสองสามทีก่อนเปิดประตูเข้าไปในห้อง คนพิเศษของหัวใจนั่งหลับข้างเตียงสีขาวพร้อมกุมมือเด็กน้อยที่ยังคงหลับสนิทโดยมีเครื่องช่วยหายใจครอบอยู่
คยูฮยอนค่อยๆหยิบผ้าห่มมาคลุมให้คนตัวโตก่อนจะเขยิบไปนั่งบนโซฟานุ่มพร้อมรอยยิ้มที่กลั้นไม่อยู่
ก็เป็นแบบนี้เสียทุกที น้องคนนี้คงต้องเป็นเด็กที่ซีวอนอุปการะอยู่แน่ๆ ..คงจะป่วยหนักขึ้นมาถึงกระหืดหระหอบมาโรงพยาบาลไม่บอกใครแบบนี้
ไม่โกรธหรอกนะ ... เพราะคนๆนี้เป็นแบบนี้ไงละถึงรักจนสุดหัวใจ ..อ่อนโยน ..อบอุ่นจนเผลอยกหัวใจให้
จนถึงนาทีนี้คนที่นอนหลับก็ยังคงไม่เคยทำให้เสียใจเลยสักครั้ง
เสียงฝนกระทบหน้าต่างกล่อมให้หลับใหลพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้าหวาน...
เปลือกตาขยับเพราะรู้สึกถึงแรงกดเบาๆบนหน้าผาก เมื่อลืมตาพบว่าดวงตาของเราห่างกันไม่เท่าไหร่ รอยยิ้มอบอุ่นทำให้คลายหนาว มือบางเอื้อมกอดคนตัวโตก่อนกดจูบบนริมฝีปากได้รูปอย่างรักใคร่ เสียงหัวเราะเบาๆจากคนตัวสูงก่อนจะอุ้มคยูฮยอนขึ้นมานั่งตักและหันหน้าใกล้เสียจนหน้าผากชนกัน
“ขอโทษนะที่ไม่ได้ตามนัด”
“อื้อ ..ไม่เป็นไรหรอก ฮเยมีป่วยนี่นา ฉันเข้าใจ”
“แต่นายรอตั้งหลายชั่วโมง ขอโทษนะที่ไม่ได้โทรไปบอก”
“อืม...จูบฉันสิ หายโกรธแน่ ฮ่าฮ่า”
“รับทราบ”
นัยน์ตาที่สื่อถึงกันก่อนดวงตากลมโตจะค่อยปิดลงช้าๆเพื่อรอรับจูบนุ่มหวานจากคนตรงหน้า ยามที่ริมฝีปากอุ่นทาบทับทำให้หัวใจสั่นระรัว จูบอ่อนหวานทว่าหนักหน่วงทำให้เลือดสูบฉีดบนแก้มนุ่ม ..
“พอใจยังครับคนดี”
“อะ..อื้อ”
เป็นฝ่ายร้องขอแต่กลับเขินเสียเอง ตรงข้ามกับคนตรงหน้าที่หัวเราะร่วนอารมณ์ดีและกดจูบลงบนสันจมูกอย่างหมั่นเขี้ยว
“นะ..น้ำ”
ซีวอนผละออกจากคยูฮยอนก่อนจะเขยิบเข้าใกล้เด็กหญิงตัวน้อย มือหนาที่ค่อยๆดึงเครื่องช่วยหายใจที่ครอบบนใบหน้าเล็กออก แก้วน้ำพร้อมหลอดถูกยื่นส่งเข้าปากให้คนป่วย คยูฮยอนเห็นสภาพของฮเยมีแล้วใจหาย
เด็กน้อยที่เปรียบดั่งน้องฟ้า ผมหยักศกสีน้ำตาลอ่อนดูไร้สีสัน ริมฝีปากบางที่เจื้อยแจ้วแห้งผาก มือเล็กๆที่ชอบอ้อนบัดนี้ไม่มีแรงแม้แต่ขยับใดๆ
คยูฮยอนเขยิบเข้าใกล้ทั้งคู่ก่อนจะโอบคนตัวโตจากด้านหลังเพราะรู้ว่าซีวอนเองคงสะเทือนใจไม่น้อยที่ลูกบุญธรรมมาป่วยหนักแบบนี้ คนตัวโตค่อยๆหันกลับมากอดเค้าเต็มตัว
คยูฮยอนรู้สึกถึงหยดน้ำอุ่นที่ซึมผ่านเนื้อผ้า ...
ผู้ชายคนนี้ทั้งอ่อนโยนและอ่อนไหวกับเรื่องเล็กๆเสมอ ...
“ไม่เป็นไรหรอกซีวอน ฮเยมีเข็มแข็งจะตายเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็วิ่งเข้าอ้อน ป๊าค่ะ ป๊าขาแล้ว”
มือบางลูบหลังคนตัวโตเบาๆก่อนหอมแก้มสากไปหนึ่งที ถึงจะตัวโต นิสัยดี แต่นิสัยขี้แงยังไงก็แก้ไม่ขาดจริงๆ ขยับนิ้วเช็ดน้ตาก่อนจะซบลงบนอกกว้างอย่างรักใคร่
“นายตัวโกว่าฉันแต่ขี้แงจังนะ ดูสิ เดี๋ยวฉันร้องตามหรอก”
“สงสารฮเยมีน่ะ”
“เดี๋ยวฮเยมีก็หาย อย่าคิดมาสิ วันนี้กลับบ้านกันก่อนนะ หมดเวลาเยี่ยมแล้ว”
“แต่ฉันอยากเฝ้าฮเยมี”
“ซีวอน ..ถ้าพรุ่งนี้ฮเยมีตื่นมาแล้วเห็นป๊ะป๊าหน้าตาไม่สดใสเพราะตัวเอง เดี๋ยวน้องจะยิ่งป่วยนะ”
“...ไม่ใช่น้อง”
“อ้าว...?”
“ลูกของเราตั้งหากคนดี”
“โอ้ยย พอๆเขิน กลับบ้านๆๆ”
ก่อนกลับเดินเข้าไปหอมแก้มเด็กน้อยแรงๆและอธิษฐานให้หายป่วย ซีวอนยังคงสวดมนต์กับไบเบิ้ลเล่มประจำ เค้ารอได้แน่นอน จะสิบนาที สิบชั่วโมงหรือสิบวัน ..ขอแค่ซีวอนยังเป็นซีวอนแบบนี้ก็พอ
“ไปเถอะคยูฮยอน”
“อื้อ กลับบ้านของเรากันนะ”
ระหว่างทางฝนยังคงโปรยปราย ซีวอนนั่งประจำที่คนขับและคยูฮยอนนั่งข้างๆ มือหนาที่สอดประสานกับมือบางทำให้อุ่นใจว่าอย่างน้อยหนทางข้างหน้าคนตัวบางจะอยู่ข้างกันเสมอ
รถออดี้สีขาวเลี้ยวเข้าโรงจอดรถ คยูฮยอนหลับไปแล้วและซีวอนคงต้องเป็นฝ่ายอุ้มขึ้นห้องเพราะเจ้าตัวดีปลุกแล้วไม่ตื่นง่ายๆหรอก กดจูบบนสันจมูกอย่างที่ชอบทำและเอ่ยกระซิบข้างหูว่าจะอุ้ม คยูฮยอนเพียงหยักหน้าก่อนจะยกแขนขึ้นกอดคอคนตัวโต
...เป็นอย่างงี้ทุกที หลับแล้วอ้อนจนน่าหมั่นเขี้ยว
“คุณป้าครับ เดี๋ยวช่วยหานมอุ่นๆให้คยูฮยอนด้วยนะ ผมพาขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”
“ค่ะคุณผู้ชาย”
ขั้นบันไดที่เลื้อยวนจนถึงชั้นบนสุด ผ้าม่านสีเขียวที่คนในอ้อมกอดชอบหนักหนากำลังปลิวไสวเพราะแรงลมพัด มือหนาวางคนตัวบางบนเตียงนุ่มช้าๆก่อนลงมือถอดรองเท้าทีละข้าง ปลดกระดุมเสื้อทีละเม็ด ผิวขาวนวลสะท้อนแสงไฟยิ่งชวนให้คนตรงหน้าน่าหลงใหล ซีวอนกดจูบลงบนท้องนุ่มเบาๆก่อนคยูฮยอนจะร้องอือและพลิกตัวหนี
หัวเราะเบาๆและเช็ดเนื้อเช็ดตัวคยูฮยอนให้เรียบร้อย เพื่อปลุกขึ้นมาก่อนนอนต่ออีกครั้ง มันเป็นกฎของสองคนร่วมกันว่าต้องดื่มนมอุ่นๆเพื่อให้หลับสบาย...
“คยูอาๆ”
“หื้อ?”
“ลุกขึ้นมาดื่มนมก่อนนะ”
“ไม่เอาง่วงงงงง”
“กฎของเรานะคยูฮยอน”
“ซีวอนป้อน”
ยิ้มขำๆก่อนจะดื่มเข้าไปหนึงอึกและยกขึ้นขี้เซาขึ้นมาและประกบริมฝีปากเพื่อส่งถ่ายนมอุ่นให้คนขี้เซา ริมฝีปากบางที่มีนมสีขาวไหลย้อนตามคางชวนให้หลงไหล คยูฮยอนขยับตัวอย่างขัดใจก่อนจะรุกลิ้นไล่ทั่วปากเพื่อหานมอุ่นเพิ่ม...
“ซีวอน...นมล่ะ”
“ตื่นขึ้นมาดื่มสิ จูบป้อนทีละอึกคืนนี้ไม่ต้องนอนกันพอดี”
“จิ๊” ทพเสียงจิ๊จ๊ะขัดใจก่อนยอมลุกขึ้นมาดื่มนมแต่โดยดี เมื่อดื่มหมดแก้วก็ลากคนตัวโตให้ลงมานอนด้วยกัน คยูฮยอนขยับตัวซุกลงอกกว้างก่อนหลับไปเพราะไออุ่นจากคนตรงหน้า
ซีวอนอมยิ้มกับความขี้อ้อนของคนตรงหน้าก่อนสูดกลิ่นหอมที่กลุ่มผมนุ่มและหลับฝันดี..
“ฝันดีนะที่รักของผม”
หยาดน้ำค้างกลิ้งตัวลงจากใบไม้สีเขียวสด แสงแดดที่สาดแสงผ่านหน้าต่างบานเล็กกระทบตาก่อนแพขนตาหนาจะกระพริบปรือและลืมตาเต็มตื่น ..พลิกไปมองด้านข้างคนตัวโตยังคงอยู่ในนิทรา คยูฮยอนพิจารณาทุกส่วนบนใบหน้า คิ้วหนา ดวงตาสวย จมูกโด่งรับใบหน้าคม ริมฝีปากนุ่มที่หวานปานน้ำผึ้งเมื่อมอบจูบหวาน ...
ทั้งหมด ... ซีวอนทั้งหมด ..ชวนให้หลงใหลจริงๆ
“ซีวอนๆ”
“หื้อ?ตื่นแล้วเหรอคนดีของผม”
“อื้อก่อนนายแปปนึง ไปอาบน้ำกินข้าวเถอะ จะได้ไปเยี่ยมฮเยมีกัน”
ยิ้มให้คนตัวเล็กที่รู้ใจก่อนจะกดจูบลงบนสันจมูกอย่างหมั่นเขี้ยว ซีวอนลุกขึ้นจากเตียงก่อนฮันเพลงเข้าห้องน้ำทำเอาคนที่กลิ้งเล่นอยู่หลุดขำเล็กๆ
หลังจากจัดการธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อยก็พากันลงไปทานข้าวเช้าที่ป้าแม่บ้านเตรียมไว้ให้ หนังสืออเมริกันถูกคลี่ขึ้นอ่าน สายตากวาดไล่ดูหุ้นและข่าวเศรษฐกิจเพื่อเตรียมตัวเข้าประชุมใหญ่ในอีกสองอาทิตย์
“คยู ..เปิดเทอมครั้งหน้าเมื่อไหร่นะ?”
ใบหน้าหวานหงิกงอยามพูดถึงเปิดเทอม เพราะมันหมายถึงเค้าต้องบินกลับไปนิวยอร์กเพื่อเรียนต่อให้จบ ไม่อยากห่างจากซีวอนแต่ไม่อยากทำให้ตัวเองเสียการเรียนคยูจึงเลือกบินไปบินมาแบบนี้
“อีกสองเดือน ....อยากให้ผมกลับไวๆเหรอ?”
“อย่างอนสิ ฉันหมายความว่าฉันจะบินไปนิวยอร์กกับนายตั้งหาก ดูเหมือนสาขาที่นั่นจะมีปัญหานิดหน่อย”
“จริงเหรอ จริงนะ ไม่โกหก!”
“คร้าบบบบบ”
เหมือนจะกลับมาอารมณ์ดีอีกครั้ง จริงๆแล้วคนตัวเล็กนี่อายุน้อยกว่าเค้าหลายปีทีเดียวแต่ไม่ว่าทำยังไงก็ไม่ยอมเรียกฮยองสักทีจนต้องปล่อยเลยตามเลย
“อิ่มแล้วครับ ซีวอนไปหาฮเยมีกันเถอะ”
“ไปสิ”
ระหว่างทางไปโรงพยาบาลทั้งคยูฮยอนและซีวอนลุ้นให้ฮเยมีฟื้นตัวจากพิษไข้สักที เมื่อไปถึงเด็กน้อยยังคงหลับบนเตียงหากสีหน้าสดใสขึ้นมาเล็กน้อย ริมฝีปากเล็กดูมีสีสันอีกครั้ง
วันนี้คงอยู่เฝ้าไข้ทั้งวัน คยูฮยอนจึงเปิดแลปทอปเพื่อทำทีสิสให้เสร็จทันส่งโปรเฟซเซอร์ก่อนเปิดเทอม ซีวอนเองก็นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ข้างๆ
ถึงไม่มีบทสนทนาใดๆ เราก็สามารถสื่อถึงกัน ไม่จำเป็นต้องพูดคุย ไม่ใช่อึดอัดเพียงแค่เว้นที่ว่างให้กันและกันต่างหาก
“ป๊าค่ะ”
เสียงเรียกเบาหวิวทำให้ทั้งสองรีบไปยืนข้างเด็กน้อย สีหน้าที่ดูอิ่มขึ้นจากเมื่อวาน อาการไข้ก็ไม่มีท่าทีว่าจะกลับ และเครื่องช่วยได้ถูกถอดไปแล้ว ....
“ตื่นแล้วเหรอครับนางฟ้าตัวน้อย”
“ค่ะป๊า เฮมีเหนื่อยด้วย แต่ไม่มาก”
“สวัสดีคยูฮยอนหน่อยสิ คนนั้นเป็นห่วงฮเยมีเหมือนกันนะ”
“เฮมีรู้ เมื่อวานคูยอนสวดมนต์ให้น้องด้วย พระผู้เป็นเจ้าทรงเมตตาน้อง”
“ช่างพูดช่างจาจริงนะ”
เด็กน้อยยิ้มกว้างก่อนจะลุกขึ้นบนเตียงกระโดดไปมาจนซีวอนต้องจับลงมานอนเหมือนเดิม เด็กสาวส่งสายตาอ้อนไปยังคยูฮยอนจนเจ้าตัวยอมแพ้และกระโดดขึ้นไปเตียงไปนอนกับฮเยมี
“ฮเยมีขี้โกงนี่ครับ คยูฮยอนของป๊านะ”
“ไม่ใช่ คูยอมของเฮมี” ว่าแล้วก็โชว์หอมแก้มหอดใหญ่จนคนถูกหอมหัวเราะเอิ๊กอ๊ากและลงไปนอนกับเด็กน้อย เพียงครู่ฮเยมีก็ผลอยหลับไปเพราะพิษไข้ยังไม่หมดดี คยูฮยอนค่อยๆขยับลงจาเตียงและเดินไปหาซีวอนที่นั่งหลับบนโซฟา
พินิจเพียงเสี้ยววินาทีก่อนปีนขึ้นไปบนตักคนตัวโตและนอนซบอย่างเหนื่อยอ่อน
“ซีวอนขอนอนหน่อยนะ”
“อื้อ”
“เมื่อวาน ..ฉันเตรียมของขวัญมาให้นายด้วยนะ ..วันครบรอบปีที่ห้าของพวกเราน่ะ”
“...........ขอโทษนะคยูฮยอน”
“ขอโทษทำไม ฉันเองถ้ารู้ว่าอฌยมีป่วยก็คงจะรีบมาเฝ้าเหมือนกันและ”
“แต่ครบรอบห้าปีของพวกเรา”
“ไม่เป็นไร เก็บไปฉลองปีที่หก เจ็ด แปดพร้อมกันไง” ว่าพลางทำหน้าทะเล้น ก่อนจะโดนคีบจมูกแล้วส่ายไปมาอย่างหมั่นเขี้ยว
“ซื้ออะไรมาให้ฉันล่ะ?” คยูเขยิบตัวออกห่างก่อนจะล้วงมือเข้าไปหยิบกล่องสี่เหลี่ยมใต้กระเป๋าและยื่นส่งให้คนตรงหน้า ซีวอนรับมือก่อนจะเปิดดู
ด้านในเป็นแหวนสีเงินเรียบๆที่สลักเพียงคำว่า LOVE ...สี่ตัวอักษรที่สื่อสารแทนทุกถ้อยคำบนโลก มือหนาถอดสร้อยคอออกก่อนจะร้อยแหวนวงนี้เข้าไป ..คนตัวบางงงเล็กๆ ก่อนจะเบิกตาด้วยความตกใจ
แหวนเกลี้ยงสีทองปรากฏบนฝ่ามือหนาก่อนคนตัวโตจะคุกเข่าลงและบรรจงสวมแหวนให้ช้าๆ...
“มัดจำไปก่อนนะ เรียนจบแล้วค่อยว่ากัน”
“โอเค .....”
“ทำไมพูดน้อยจังละ”
“ดีใจ ..ดีใจที่ซีวอนรัก”
“บนโลกนี้ฉันรักแค่นายนั่นและโจคยูฮยอน อ่อ..รักฮเยมีด้วย”
ท่ามกลางบรรยากาศสีชมพูหวานแวว เด็กน้อยหัวเราะคิกคักมองที่รักทั้งสองบอกถ้อยคำรักหวานโดยไม่คิดขัดขวาง แบบนี้ฮเยมีต้องให้คูยอนอยู่กับน้องทุกวันซะแล้ว
ก็ ... ถ้าป๊ารักกับคูยอนมากๆ เดี๋ยวคูยอนช้ำหมด♥♥
ความคิดเห็น