คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [SF] Iyaya
“ร้องไห้ทำไมชีวอน พวกนั้นแกล้งก็แกล้งกลับสิ!”
“ฮือออออออออ พวกนั้นขู่จะแกล้งเจ้าเหมียวนะคูยอน”
“งั้นรออยู่นี่นะ เดี๋ยวคูยอนจะไปจัดการแก็งค์อุลตร้าแมนให้ชีวอนเอง”
มิ้ง...มิ้ง...มิ้ง
จิ้งหรีดหลายตัวส่งเสียงร้องระงมในช่วงกลางฤดูร้อนของญี่ปุ่น ลมทะเลร้อนๆพัดผ่านหน้าต่างบานเล็กที่เปิดค้างไว้จนรู้สึก เหนอะหนะไปหมด พัดลมเครื่องเล็กส่ายไปมายังช่วยบรรเทาความร้อนลงสักนิด
เด็กหนุ่มร้อนจนทนแทบไม่ไหวก่อนลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ทอดมองไปยังทะเลสีครามใสที่ทอดตัวอยู่เบื้องหน้าผ่านระเบียงบ้าน กลิ่นไอทะเลที่ลอยปะทะโสตประสาทยิ่งทำให้รู้สึกหงุดหงิด!
..ก็นะ ..ฮอกไกโดมันบ้านเกิด เห็นทะเลแล้วมันไม่รู้สึกสุนทรีย์สักนิด!! ร้อนจนจะละลายอยู่แล้ว!!!!
“คยูฮยอนลูก ซีวอนมารับแล้วนะ”
“ครับแม่~”
ตะโกนกลับลงไปก่อนจะชะเง้อลงไปมองหน้าประตู คนตัวสูงยังคงยืนนิ่งไม่รู้สึกรู้สากับอากาศร้อนต่างกับเค้าที่ร้อนจนรู้สึกหงุดหงิดและพร้อมระเบิดอารมณ์ได้ทุกเวลา
“ไปนะครับแม่กลับค่ำหน่อยนะครับ”
“แม่ฝากคูยอนด้วยนะซีวอน คูยอนของแม่ยังนิสัยเด็กๆ เที่ยวกันดีๆละ”
“แม่!!!!”
ฮึดฮัดขัดใจที่แม่พูดเหมือนเค้ายังเป็นเด็กน้อยตลอดเวลา มือบางคว้าข้อมือคนสุภาพที่มัวแต่ยืนโค้งลาคุณป้าแถวนั้นเพราะเดี๋ยวจะสายไปมากกว่านี้
“แล้วชางมินละ ไหนบอกจะมารับฉันที่บ้านพร้อมกัน”
“”อ่อ ..ชางมินกับมินโฮไม่ไปแล้ว เหลือฉันกับนาย”
“เหรอ...”
บรรยากาศอึดอัดขึ้นมาเล็กๆ เพราะคนตัวโตเอาแต่เงียบตลอดทาง ไอร้อนสะท้อนจากผิวถนนทำให้หายใจแทบไม่ออก ได้แต่เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นเพื่อถึงจุดหมายสักที
“คยูฮยอน”
“ว่า?”
“นายยังคิดมากเรื่องนั้นอยู่ใช่ไหม?”
“ระ..เรื่องไหน ฉันจำไม่เห็นได้เลย”
สะบัดมือที่จับกันอยู่ออกและเดินนำลิ่วๆ ใครว่าจำไม่ได้ละ จำได้ดีจนเก็บไปฝันหลายคืน เสียงทุ่มที่เอ่ยคำรักหวานจนเขิน ไปหมด จูบแรกที่เบานุ่มเหมือนน้ำแข็งใสละลายในปาก ...
...จำไม่ได้ก็แปลกแล้วซีวอนเอ้ย!...
วันนั้นหลังเลิกเรียนเรากลับบ้านด้วยกันปกติ ซีวอนเดินไปส่งที่บ้าน....เหมือนปกติเช่นกัน ที่ต่างจากปกติคือวันนั้นเราทะลกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องเหมือนเคย
ทะเลาะเรื่อเดิมๆคือซีวอนสนใจคนอื่นมากกว่าเค้าเอง ..เรื่องนี้ยังพอว่า ..แต่สนใจจนลืมว่าวันนี้มีนัดไปร้องคาราโอเกะมันน่าน้อยใจนัก!
เถียงกันที่โรงเรียนและลงหมัดไปสองสามทีส่งผลให้ตอนเย็นเงียบสนิท อุตส่าห์คิดว่าจะหนีกลับก่อนแต่คนตัวโตรู้ดีเหลือเกินมาดักรอหน้าห้องตั้งแต่ยังไม่เลิก ไม่อยากจะงอนเหมือนผู้หญิงแบบนี้หรอกนะ แต่..ซีวอนเองไม่ใช่เหรอที่ตามใจเค้าจนเสียนิสัยเหมือนที่เพื่อนหลายๆคนเคยค่อนขอด
“ขอโทษที่ลืมนัด วันนั้นฉันไปช่วยคุณป้าย้ายของน่ะ”
“รู้แล้ว นายขอโทษฉันเป็นสิบรอบแล้ว”
รู้และว่าซีวอนไม่เบี้ยวนัดง่ายๆหรอก แต่มันก็ยังอดน้อยใจไม่ได้จริงๆ อย่างน้อยบอกกันสักคำก็ยังดี ไม่เห็นเหมือนก่อนสักนิด ตอนที่ย้ายมาใหม่ติดเค้าแจ ตามเรียกคูยอนๆแ ถมยังขี้แยแล้วก็โดนแกล้งบ่อยจนเค้าต้องปกป้อง แต่พอโตขึ้นอะไรเหมือนกลับตาลปัตร หมอนั่นสูงนำลิ่วๆและเริ่มมีเพื่อนฝูงเยอะขึ้น สาวๆมาตามติดแจอีกตั้งหาก
...มีแค่เลิกเรียนจริงๆที่ซีวอนจะกลับมาเป็นชีวอนของเค้า
“ไปทะเลกันไหมคยูฮยอน”
“ตอนนี้อ่ะนะ?”
“อื้อ”
ซีวอนจับมือเค้าเหมือนปกติ ทางเดินลัดเลาะริมเขาก่อนจะไปโผล่ออกริมทะเลที่ตอนเด็กๆมาเล่นประจำ เสียงคลื่นสาดกระทบหาด เกลียวคลื่นที่ม้วนตัวสวยเข้าฝั่งก่อนถอยกลับลงทะเลกว้างอีกครั้ง ..
มองเพลินๆช่วยให้หายเครียดแถมอารมณ์ดีขึ้นเยอะ วันนี้คยูฮยอนปั้นหน้าบึ้งทั้งวันจนเมื่อหน้า พอมาอยู่ท่ามกลางกลิ่นไอทะเลและเสียงคลื่นทำให้ยิ้มออกมาจนได้
“อารมณ์ดีแล้วใช่ไหม”
“อื้อ”
คนตัวโตสาวเท้าใกล้ก่อนจะกดจูบลงขมับปกติ คยูฮยอนเอียงหน้าเล็กน้อยตามแรงกดก่อนจะผละตัวออกจากอ้อมกอดแต่ครั้งนี้ซีวอนไม่ปล่อยให้หนีเหมือนทุกครั้ง แขนแกร่งโอบคยูฮยอนเข้าจนแนบชิดใกล้จนสัมผัสลมหายใจคนตรงหน้า
สบตากันเพียงชั่วครู่แต่รู้สึกเนิ่นนานเพราะคุ้นเคยกับแววตาใสที่สั่นระริก จมูกสัดคมโด่งที่หลายคนอิจฉามาคลอเคลียแถมแก้มนิ่ม ริมฝีปากหยักสวยได้รูปกำลังเอ่ยพึมพำสามคำสั้นๆ.....
คยูฮยอนเขินจนทำตัวไม่ถูก นัยน์ตาคมใสเบือนสบอีกครั้งก่อนที่ตัวเค้าเองจะหลับตาลงราวกับรอคอยบางอย่าง...
สัมผัสนุ่มบนริมฝีปากที่เรียกให้เลือดสูบฉีดเลี้ยงแก้มใส ใจเต้นตึกตักจนแทบระเบิกออกมา ทั้งๆที่เป็นแบบนั้นในอกกลับยินดีอย่างรู้สึกประหลาด ....
พลั่ก!
เมื่อรู้สึกตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่ คยูฮยอนผลักซีวอนเต็มแรงจนคนตัวโตล้มจ้ำเบ้าลงบนพื้นทราย มือบางยกขึ้นถูกริมฝีปากแรงๆก่อนหยาดน้ำตาจะคลอจนคนนั่งบนพื้นตกใจ แต่ไม่ทันได้ถามไถ่สาเหตุเจ้าตัวก็วิ่งปรู๊ดกลับบ้านไปเสียแล้ว ...
คิดถึงวันนั้นแล้วแก้มก็แดงขึ้นมาเสียดื้อๆ คยูฮยอนสะบัดหัวไล่ความคิดเบาๆ จากวันนั้นก็ครบอาทิตย์พอดี ซีวอนทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยังคงเข้ามาคุยเล่นและมารับกลับบ้านตอนเย็นปกติ ที่ต่างออกไปคงมีแต่ตัวเค้าเองที่รู้สึกว่าเข้าหน้าไม่ติด จนบางครั้งหลบไม่ยอมกลับบ้านด้วยกัน
วันนี้ใครจะรู้ว่าเพื่อนสนิทสองตัวดันทะลึ่งป่วยพร้อมกัน ปล่อยให้เค้ามาปีนเขาเก็บเบอร์รี่ป่ากับซีวอนสองคนแบบนี้นะ!
“เอ่อ ..ถ้าวันนั้นฉันทำนายลำบากใจฉันก็ขอโทษนะ”
“ห่ะ?”
“วันนี้กลับบ้านกันเถอะ นายคงไม่อยากอยู่กับฉันเท่าไหร่”
น้ำเสียงเศร้าสร้อยจนต้องหันกลับไปทันที ซีวอนไม่ยอมสบตาเหมือนเคย ความหงุดหงิดที่สะสมไว้ตลอดวันแทบจะระเบิดอยู่มะร่อมมะรอ
“ขอโทษนะคยูฮยอน”
ผึง— เสียงเส้นอารมณ์ขาดผึง ความหงุดหงิดที่สะสมมาหลายวัน ณ ตอนนี้กำลังระเบิดออกเหมือนเข็มจิ้มลูกโป่งแตก
“เออ! อยากกลับๆไปเลย แล้วไม่ต้องมาเจอฉันอีก งี่เง่า!”
“คยูฮยอน ...”
“ไม่ต้องมาเรียก ทำอะไรตามใจมาตั้งนานแล้วนี่ นึกจะกอดก็กอด นึกจะจูบก็จูบ คิดว่าฉันชอบรึไงห้ะ!”
อยากจะตบปากตัวเอง ...ซีวอนหงอยลงอีกแล้ว จริงๆไม่ได้ตั้งใจพูดแบบนั้น มันพลั้งปากไปเองจริงๆ พอเห็นท่าทางแบบนี้แล้วมันโกรธไม่ลง เหมือนหมาที่หางลู่หูตกเวลาโดนเจ้าของดุจริงซีวอนเอ้ย...
“งั้นฉันกลับละ เจอกันที่โรงเรียนนะคยูฮยอน”
“แต่วันนี้ฉันจะเก็บเบอร์รี่ไปทำน้ำแข็งไสนะ ถ้านายกลับแล้วฉันจะเก็บคนเดียวยังไง”
“.......ก็ได้”
สุดท้ายก็ต้องจำยอมมาทั้งๆแบบนั้น ตอนนี้คยูฮยอนอารมณ์เย็นลงนิดหน่อยลงจากได้ระเบิด เสียงผิวปากทำให้คนเดินตามเองเริ่มหงุดหงิดเหมือนกัน
พอสารภาพรักก็ทำเหมือนไม่มีใจ พอจะตัดใจก็รั้งไว้
คยูฮยอนไม่ว่าจะเมื่อไหร่ก็ถนัดปั่นหัวคนอื่น ..จริงๆ
“เร็วๆสิซีวอน”
“รู้แล้ว”
ตั้งแต่เด็กที่ซีวอนมองคยูฮยอนเหมือนฮีโร่คนนึง พอเริ่มโตขึ้นคยูฮยอนเลือกเรียนมอปลายคนละที่กับเค้าเพราะบอกว่าสาวโรงเรียนนั้นสวยกว่า เค้าเองไม่อยากขัดใจแต่ก็เลือกไปรับกลับบ้านทุกเย็น รู้จักเพื่อนคยูฮยอนทุกคน คุ้นเคยกับทางเดินในตึกเรียนคยูฮยอนเพราะเจ้าตัวชอบเรียกให้เอาของไปให้เพราะลืมอยู่บ่อยๆ
จับมือกัน หอมแก้มกันเป็นปกติ คยูเองไม่มีท่าทางรังเกียจ ...
ตอนนั้นที่เค้ามีแฟนจำได้คยูงอนไม่พูดด้วยหลายวัน ทะเลาะกันทุกครั้งจะมีหัวข้อเรื่องนี้เข้ามาเกี่ยว จนบางครั้งรู้สึกเหมือนคยูฮยอนกำลังหึง ..เพราะแบบนั้นเลยแน่ใจว่าคยูก็มีใจให้เหมือนกัน
แต่ทั้งๆแบบนั้นพอสารภาพรักก็หนีกันไปดื้อๆ
แบบนี้ซีวอนควรจะทำยังไงดี?
“เร็วๆสิซีวอน”
คยูเก็บเบอร์รี่พลางฮัมเพลงโปรดพลาง ยิ่งทำให้เค้าไม่เข้าใจโครงสร้างความคิดของคนๆนี้สักเท่าไหร่ เดี๋ยวงอน เดี๋ยวโกรธ เดี๋ยวอารมณ์ดี ช่วยไม่ได้ .. ก็ชอบไปแล้ว ....
“ถ้านายคิดมากเรื่องที่ฉันบอกว่าชอบก็..”
“หยุด!” ยังไม่ทันได้จบประโยคนี้คยูก็พูดแทรกขึ้นมาเสียเฉยๆ เจ้าตัวขยับออกจากพุ่มเบอร์รี่ก่อนจะสาวเท้าเข้าใกล้จนประชิด
“ฉันไม่ได้คิดมากเข้าใจ๋”
“แต่นายก็ไม่ได้ร็สึกเหมือนที่ฉันรู้สึกกับนายนี่”
เงียบ ... มีเพียงความเงียบ คยูฮยอนก้าวเท้าออกห่างก่อนจะสูดลมหายใจลึก และ....
“ย๊ากก!”
กระโดดเข้าชาร์ตซีวอนจนล้มลงไปทั้งคู่ ซีวอนยังคงมึนเล็กๆแต่จู่ๆคนกระโดดทับคว้าคอเสื้อกระชากขึ้นมาและกดจูบลงไปอย่าหงุดหงิด
“อย่าพูดว่าฉันไม่ชอบนายอีก เพราะมันไม่ใช่”
“คยูฮยอน ....”
พูดจบก็ลุกขึ้นจากตัวเค้าก่อนจะกลับไปเก็บเบอร์รี่ต่อ ซีวอนอมยิ้มเล็กๆเพราะใบหน้าแดงเทือกจนถึงหูขับให้คนตรงหน้าน่ารักขึ้นหลายเท่า
ซีวอนขยับตัวเข้าใกล้ก่อนกระซิบสามคำสั้น ..เหมือนวันนั้น
“”ฉันชอบนาย”
“เออ! ฉันก็ชอบนายพอใจยัง??”
น้ำแข็งไสรสหวานสีแดง ... เสียงจิ้งหรีดร้องระงม ... เสียงเกลียวคลื่น ... หน้าร้อนที่ร้อนระอุ ....
ทุกอย่างดูเหมือนไกลออกไป ก่อนจะสัมผัสรสจูบนุ่มอีกครั้ง .....
ความคิดเห็น