คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [SF] Black wings
'“คยูฮยอนจ้ะ .. ไปนอนได้แล้ว .. ไปแปรงฟันก่อนด้วย”
“แต่ .. คุณแม่ฮ่ะ .. ผมยังอยากดูกันดั้มต่อนี่นา”
“ถ้าคยูฮยอนดื้อ คุณเทวดาปีกดำจะมาเข้าฝันนะ เดี๋ยวจะหาว่าแม่ไม่เตือน”
“คุณเทวดาปีกสีดำ?”
“ปิดทีวีแล้วไปแปรงฟังก่อนนะคนเก่ง เดี๋ยวแม่เล่าให้ฟัง”
เด็กน้อยวัยห้าขวบเดินต้วมเตี้ยมไปปิดโทรทัศน์และรีบวิ่งดุ๊กดิ๊กจนขาแทบพันกัน ผู้เป็นแม่หลุดหัวเราะเมื่อลูกชายเดินสะดุดธรณีประตู ..แต่ยังลุกขึ้นมาวิ่งไปบีบยาสีฟันสีฟ้าสดใสและแปรงฟันอย่างร้อนรน
“แม่ฮ่ะ ..คยูฮยอนแปรงฟันเสร็จแล้ว~”
“ดีมากจ๊ะ คนเก่งของแม่”
“ที่นี่แม่จะเล่าเรื่องคุณเทวดาปีกสีดำให้คยูฮยอนฟังได้รึยังฮะ นะฮ่ะ~”
ดวงตากลมโตสะท้อนแสงวิบวับก่อนหัวทุยเข้ารูปสวยจะถูไถที่แขนเป็นการอ้อนเต็มรูปแบบที่หญิงสาวใจอ่อนเรื่อย
คยูฮยอนน้อยปีนขึ้นเตียงทุลักทุเล สองมือจับ “โอรีโอ้” ไว้แน่นและลากตุ๊กตาตัวเก่าขึ้นมากอดและห่มผ้านอนรอคุณแม่ตาแป๋ว หญิงสาวหนีบจมูกคนน่ารักอย่างหมั่นเขี้ยวก่อนจะเริ่มเล่านิทานปรัมปราที่มีตั้งแต่อดีตกาล...
“เทวดาปีกขาว .. ใครๆมักจะชื่นชมปีกสีขาวแสนสง่าที่แผ่ขยายอยู่ด้านหลังเสมอ จนกระทั่งวันหนึ่ง .. เทวดาน้อยที่กำเนิดจากนางฟ้าที่แสนงดงามกลับมีปีกสีดำ .. ดำเหมือนปีกอีกาเลยล่ะ .. เด็กน้อยต่างเป็นที่รังเกียจของเพื่อนฝูง ถูกเทวดาปีกขาวองค์อื่นๆดูแคลนราวกับปีกสีดำเป็นของต้องห้าม แต่มีเทวดาน้อยองค์หนึ่งที่มักจะคอยเล่นกับเทวดาปีกดำเสมอ ทั้งคู่ชอบไปเก็บผลไม้ด้วยกันเสมอ .. และแล้ว .. วันนั้นก็มาถึง....”
“วันอะไรฮ่ะแม่”
“เทวดาน้อยปีกดำถูกผู้ใหญ่ใจร้ายบังคับให้ดื่มน้ำวิเศษไป ..”
“น้ำอะไรฮ่ะแม่ ..!”
“น้ำที่ทำให้เทวดาองค์นั้นไร้หัวใจตลอดกาลไงลูก ไร้รัก ไร้ความรู้สึก ไม่เจ็บปวด ไม่อาทรแก่สิ่งใด และมีชีวิตอยู่โดยการกัดกินหัวใจของผู้อื่นไปเรื่อย...เทวดาองค์น้อยถูกเนรเทศไปอยู่อย่างโดดเดี่ยวนานนับพันปีหมื่นปี ......... อ้าวหลับไปซะแล้วเด็กน้อย ..”
หญิงสาวระบายยิ้มอ่อนๆเมื่อลูกชายหัวแก้วหัวแหวนหลับสนิท หน้าต่างบานเล็กถูกเปิดเพียงครึ่งเพื่อไม่ให้เด็กน้อยหนาวเกินไป ผ้าห่มหนาถูกคลุมให้เจ้าตัวเล็กก่อนจะจูบหน้าผากมนเผื่อส่งให้หลับฝันดี ..
หญิงสาวกดปิดสวิสซ์ไฟก่อนจะเดินออกจากห้องอย่างเงียบเชียบ ทิ้งให้เด็กน้อยเข้าสู่ห้วงนิทราที่แสนสบาย...
แสงจันทร์อ่อนๆส่องกระทบกระจก เด็กน้อยยิ้มในความฝัน .. อยากรู้นึกเด็กน้อยฝันถึงอะไรกัน?
ก่อนแสงจากดวงจันทร์จะมืดมิดมองไม่เห็นสิ่งใด คยูฮยอนขยับเปลือกตาขึ้นเชื่องช้าเพราะความรู้สึกง่วงยังถ่วงหนักที่ดวงตา เด็กน้อยหรี่ตามองไปทางหน้าต่างก่อนจะเบิกตากว้าง ..
ปีกสีดำช่างคำขลับราวปีกอีกา ชุดคลุมสีดำตัดกับใบหน้าขาวมนราวรูปปั้นที่พระเจ้าบรรจงสรรค์สร้าง ปีกสีดำขยับก่อนที่ขนนกสีดำบางเบาจะปลิวหลุด เด็กน้อยมองตามปีกที่ลอยวนอยู่ในห้อง ...
เทวดาปีกสีดำขยับยิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนที่โลกทั้งใบจะดับวูบไป......
ตื้ด .. ตื้ด .. ตื้ด ..ตื้ด .. ตื้ด
มือบางไล่สะเปะสะปะตามหัวเตียงก่อนจะกดหยุดเสียงนาฬิกาปลุก คยูฮยอนในวัย 25 นอนอืดขี้เกียจอยู่บนเตียงเนื่องจากเมาค้างจากเมื่อวานที่ไปดื่มฉลองกับเพื่อนที่บริษัท
เปลือกตาหนักอึ้งจนแทบขยับไม่ไหว คยูฮยอนค่อยๆลากสังขารลงจากตียงก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อหาเครื่องดื่มแก้แฮงค์ขึ้นมาซดอั๊กๆ สะบัดหัวสองสามทีเพื่อไล่อาการแฮงค์ก่อนจะคว้าผ้าขนหนูสีฟ้าและเดินเข้าห้องน้ำไป
คยูฮยอนฝันเห็นตัวเองตอนเด็กๆบ่อยเหลือเกิน ยิ่งช่วงนี้ยิ่งถี่บ่อยเป็นพิเศษ ปีกสีดำที่ตัดกับแสงนวลของดวงจันทร์คยูฮยอนยังคงจำได้ติดตา .. หัวเราะหึๆก่อนจะบ้วนฟองที่ฟ่อดในปากทิ้ง
มันก็แต่ความฝันของเด็กที่ไม่ประสากับโลกเท่านั้นและว้า~
“จริงเหรอ?”
“ก็จริงน่ะสิ”
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เสียงใคร? โจคยูฮยอนจำได้ว่าเขาอาศัยที่คอนโดห้องนี้คนเดียว เสียงใครที่ไหนมันจะมาตอบเขาละ?
“ฉันไง”
“เฮ้ยย!!!”
เงยหน้าขึ้นมาจากอ่างล้างหน้าก็ตกใจจนแทบผงะ เงาสะท้อนในกระจกชายหนุ่มหน้าตาดีจัดกำลังนั่งขัดสมาธิกลางอากาศและทำหน้าตากวนเบื้องล่างอย่างที่สุดกำลังแสยะยิ้ม ...ที่สำคัญ
ปีสีดำนั้นมันอาร๊ายยยยยย!!!!
“เฮ้ยๆ! ไม่ต้องช็อคค้างขนาดนั้น ฉันไม่ใช่ผี... แต่ .. จริงๆฉันก็ไม่ต่างจากผีเท่าไรหรอก ฮ่ะฮ่ะ~”
มือเรียวยกขึ้นตบแก้มคนสติหลุดเบาๆก่อนจะขยับหน้าเคลื่อนเข้าใกล้ ..
“ฉันคือเทวดาปีกสีดำ .. และข่าวดีคยูฮยอน หัวใจของนายต้องเป็นของฉัน”
โอเค .. ตอนนี้คยูฮยอนอาจกำลังฝันไป
มันไม่ใช่เรื่องจริงสักหน่อย ผีสางเทวดาทีจริงที่ไหน ทุกอย่างก็แค่เรื่องเล่า
เอ้าคยูฮยอนลืม .. ตา!!
แต่ .. ความจริงก็คือความจริงวันยังค่ำ เทวดาปีกสีดำยังนั่งแคะขี้เล็บและผิวปากกลางอากาศด้วยท่าทีกวนเบื้องล่างสุดขีด เมื่อเห็นคยูฮยอนยังค้างอยู่จะหันมาหยักคิ้วแผล่บก่อนจะลงมายืนที่พื้น..
“นายคือคนที่จะทำให้ฉันมีชีวิตต่อไปอีก 100 ปี ฉะนั้น.. ระหว่างนี้ฉันจะค่อยๆกัดกินหัวใจนายไปเรื่อยๆ เตรียมตัวให้ดีละ”
“...!!”
“อา .. หัวใจเด็กหนุ่มมันต่างสาววัยกำดัดเสียจริง เฮ้ออออ~”
“ใครจะยกหัวใจให้ง่ายๆกัน! เกิดมาฉันก็หัวใจดวงเดียวเนี่ยแหละ! เรื่องอะไรต้องยกให้นาย!!!!”
“เอ๋?~ งั้นเรื่องที่อยู่ในใจนายมันต้องสำคัญมากสินะ .. ขอดูหน่อยนะ~~”
มือหนาเลื่อนเข้ามาใกล้ตรงหน้าอก ก่อนความอุ่นวาบจะแผ่ทั้งร่างกาย รู้สึก..เหมือนกันมือนั่นทะลุเข้าไปในร่างกายและกำลังจับหัวใจเค้าอยู่ ..เพราะรู้สึกถึงการเต้นของหัวใจที่สั่นระรัวมากขึ้นทุกทีๆ
“โอ้วว นายแอบชอบเพื่อนสนิทอยู่เหรอเนี่ย? คังอิน? ไม่เลวๆเป็นคนดีใช้ได้ เสียดายบื้อไปหน่อย ..เห?? นายกำลังจะได้เลื่อนขั้นไปประจำที่สาขาต่างประเทศนี่”
“........”
“อ้าว ? นายคังอินดันแอบชอบคนอื่นซะงั้น ..แล้วฉันอยากจะบอกว่า .. คู่คังอินน่ะไม่ใช่นายหรอกนะตัดใจเถอะ”
“..พอรึยัง?”
“พอ?”
“สู่รู้เรื่องชาวบ้านพอรึยัง!!!”
คำว่าคังอินแอบชอบคนอื่นอยู่กระแทกเข้ากลางใจอย่างจัง เพราะรู้ตัวว่าไม่มีสิทธิ์คิดไกลกว่าเพื่อน แต่คยูฮยอนห้ามความรู้สึกไม่ไหวหรอก ... คนอ่อนโยนแบบคังอินใครๆก็รัก
ไม่ผิด .. ไม่ผิดสักนิดหากคังอินจะรักคนอื่นที่ไม่ใช่คยูฮยอน
เพราะคยูฮยอนคือเพื่อนสนิทที่ไม่มีวันหักหลังคังอินอยู่แล้ว ... คยูฮยอนเพื่อนคนพิเศษของคังอิน
“เฮ้ยย!! นายจะเศร้าทำไมว่ะ”
“นายไม่เข้าใจหรอก แล้วก็ไปสักที”
“เสียใจ จนกว่าฉันจะกัดกินหัวใจนายจนหมดอย่าหวังฉันจะหนีไปไหนง่ายๆ”
“ตามใจ .. แต่นายไม่มีวันได้หัวใจฉันหรอก”
“คอยดูละกัน โจคยูฮยอน”
คยูฮยอนอุ่นอาหารเมื่อวานก่อนจะเดินถือมานั่งทานที่โซฟากกลางห้องรับแขก มือบางเลือกซี่รี่ส์เรื่องโปรดก่อนจะนั่งทานอาหารเงียบๆ..
“นาย .. นายน่ะ”
“ว่าไง~?”
“นายไม่หิวเหรอ? มาแบ่งข้าวฉันไปทานไหม?”
“.............นายบ้ารึเปล่า เทวดาที่ไหนจะกินข้าวกัน”
“ก็เห็นทำหน้าเหมือนหิว”
ความรู้สึกอุ่นวาบแผ่ไปทั่วอก เสียงหัวใจที่เต้นเพียงจังหวะเดิมมาเนิ่นนานกำลังเปลี่ยน
..... แต่ ..
เทวดาปีกสีดำไร้หัวใจ ...
“นายน่ะ .. ชื่ออะไรเหรอ?”
“อืม .. ชื่องั้นเหรอ ฉันมันเปลี่ยนไปเรื่อยๆด้วยสิ ... งั้นเอาชื่อจากครั้งก่อนใช้ไปก่อนแล้วกัน ฉันชื่อ ชเวซีวอน”
“เฮ้ๆ นั้นชื่อทายาทเจ้าของห้างดังเชียวนะ”
“จริงเหรอ ฮ่าฮ่าฮ่า~”
คยูฮยอนกดหยุดซี่รี่ส์ก่อนจะเดินไปเก็บจานข้าว พลันความคิดบางอย่างแล่นเข้ามาในหัว..
สาม ... สี่!
คยูอยอนรีบวิ่งไปยังซีวอนที่นั่งเท้าคางหาวหวอดๆ หลับตาปี๋ก่อนจะ...
พลั่ก!!!
คยูฮยอนชนเข้ากับซีวอนอย่างจังจนล้มที่พื้นทั้งคู่ ก่อนที่คนที่เดินชนจะหัวเราะกลิ้งกับพื้น
“..ฉัน .. ฮ่ะฮ่ะ ชนนายล้ม .. ก๊ากกกก หน้านายตอนล้มอย่างเหวออ่ะ ก๊ากกกกกกกกก”
ความคิดที่ว่าคือ .. อยากจะลองวิ่งผ่านผี(?)ดูสักครั้ง และไม่ผิดหวังคยูฮยอนเดินชน(?)ผีอย่างจังจนล้มไปกองที่พื้นทั้งคู่ เทวดาปีดำนั่งทำหน้าหงุดหงิดก่อนจะเขยิบใกล้คยูฮยอนด้วยหน้าตาเครียดขึง
“นาย ... นายกล้าชนเทวดาปีกดำงั้นเหรอ”
“เอ่อ ... อ่า ... ฉัน .. ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
ถ้าบรรยายเป็นแบบการ์ตูนญี่ปุ่น สภาพของคยูฮยอนตอนนี้คงเหงื่อแตกซิกและกำลังทำอะไรไม่ถูก เพราะคุณเทวดาขยับยิ้มกดลึกก่อนจะเขยิบใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ..
ลมหายใจคยูอยอนสะดุดนิดหน่อย เมื่อใบหน้าราวกับเดวิดเขยื้อนใกล้ทุกขณะ เปลือกตาบางขยับปิดลงเชื่องช้าเพื่อรอรับบางสิ่งที่กำลังเข้าใกล้ ..
“อ้ากกกกกกก!!”
เสียงร้องโหยหวนจนห้องข้างๆยังสะดุ้ง เพราะพ่อคุณเทวดาเล่นดึงแก้มทั้งสองข้างเหมือนดึงหมากฝรั่ง แถมยังปล่อยแรงๆจนแก้มแทบจะย้วยลงไปกองที่พื้น
“เฮ้ยยย!! แก้มฉันน่ะเว้ย ดึงขนาดนี้เอาคีมมีหนีบเลยดีกว่าไหม!! เจ็บชะมัด!”
คนพูดลูบแก้มตัวเองเพราะคาดว่ามันคงต้องแดงแน่ๆ คิดแล้วก็อารมณ์เสียดื้อๆ พาลไม่มองหน้าซีวอนซะงั้น ส่วนคนถูกเมินกำลังงงเพราะไม่เข้าใจว่าตัวเองทำอะไรผิด
โดนแกล้งก่อน พอแกล้งกลับงอนซะงั้น ..เออหนอ มนุษย์เอ้ย..
ติ๊งต่อง~
คยูฮยอนมุ่นหัวคิ้วก่อนจะเดินไปหน้าประตูเพื่อกดอินเตอร์คอม เมื่อเห็นว่าใครมาเยี่ยมก็ระบายยิ้มออกมาเต็มสองแก้มจนคนมองอดหมั่นไส้เล็กๆไม่ได้
.. เทวดาปีกสีดำไร้ความรู้สึก
“ฮันคยอง วันนี้เป็นอะไรรึเปล่าดูเครียดๆชอบกล?”
หลังจากเชื้อเชิญแขกมานั่งที่โซฟาดูเหมือนเทวดาปีกดำจะไร้ค่าในทันที ไม่ว่าจะเรียกร้องความสนใจเท่าใด ความสนใจทั้งหมดของคยูฮยอนยังอยู่ที่คังอินตลอดเวลา..
“มีอะไรคังอิน เล่าให้ฉันฟังสิ ฉันน่ะ!! มันเพื่อน...สนิทนายนะ”
น้ำเสียงกดลึกเจ็บปวดที่ทั้งผู้พูดและผู้ฟังไม่ได้รับรู้ถึง ซีวอนมุ่นหัวคิ้วเล็กๆเมื่อคยูฮยอนทำท่าราวกับจะขาดอากาศหายใจเมื่อคังอินนั่งกุมขมับและเสียงสะอื้นเล็กๆที่ดังลอดออกมา .. คยูฮยอนกำลังทรมานแทนคังอิน
ทรมาน ... เพราะเข้าใจความรู้สึกของคนแอบรักดี
ทรมาน ... เพราะคยูฮยอนไม่สามารถปลอบใจได้นอกเหนือจากคำว่า “เพื่อน”
ทรมาน ... ...
“ฮีชอล .. คบกับฮันคยองแล้ว .. ฉันยอมแพ้ว่ะคยูฮยอน วันนี้ฉันกำลังจะไปสารภาพรัก แต่แม่ง .. เจ็บจริงๆ ขอนอนพักหน่อยนะ”
ว่าแล้วคังอินวางศีรษะบนตักคยูฮยอนก่อนจะหลับไป น้ำตายังคงหยดไหลจากปลายหางตาและหยดลงบนกางเกงคยูฮยอน ..
... คนที่ทรมานจากรักไม่สมหวังหลับไปแล้ว เหลือเพียงเสียงสะอื้นที่กลั้นไว้สุดตัวจากเพื่อนสนิทคนพิเศษ มือท้งสองข้างถูกยกขึ้นมาปิดปากไว้แน่นเพื่อปิดกลั้นเสียง ...
เป็นฉันไม่ได้เหรอคังอิน? ฉันรักนายมากกว่าฮีชอลร้อยเท่า พันเท่า..
เป็นฉันไม่ได้เหรอ? .....
“คยูฮยอน ... นาย .. บ้าจริง” ซีวอนสบถกับตัวเองก่อนจะเคลื่อยตัวเข้าใกล้และกอดคยูฮยอนจากด้านหลังเบาๆ
“ฉันรู้ว่านายไม่ชอบให้ใครเห็นน้ำตา ..แต่การที่ได้อยู่ในอ้อมกอดใครเวลาร้องไห้มันจะรู้สึกดีขึ้นนะ”
ความรู้สึกอุ่นวาบเข้าปกคลุมในหัวใจ .. นัยน์ตาคมทอดมองคยูฮยอนอย่างอ่อนโยน ..
น่าเสียดายที่เจ้าตัวไม่รับรู้สักนิด .. มีเพียงแผ่นหลังที่สั่นไหวและเย็นชา ....
เทวดาปีสีดำไม่อาทรแก่สิ่งใด
ซีวอนไม่เข้าใจ .. ตัวเองกำลังทำอะไร
หัวใจที่ควรไร้ความรู้สึกตอนนี้กลับเด่นชัดจนสัมผัสการเต้นที่ค่อยๆเปลี่ยนจังหวะไป ..
จวบจนคังอินกลับไป คยูฮยอนกลับมานั่งแปะบนโซฟาด้วยนัยน์ตาเลื่อนลอย .. ตาโตสีดำบวมช้ำ
ซีวอนหงุดหงิดกับสภาพที่คยูฮยอนเป็นมากก ยอมรับว่ารู้สึกหงุดหงิดที่เห็นคยูฮยอนทำตัวอ่อนแอ่เช่นนี้
เพราะ ... ยามที่หัวใจอ่อนแอ่จะถูกกัดกินโดยเทวดาปีกสีดำ
“ซีวอน ..”
“อะไร!”
เมื่อคยูฮยอนไม่ขยับเขยื้อน ซีวอนเองก็ขี้เกียจจะเข้าไปหาเรื่อง ต่างฝ่ายต่างจมดิ่งในความคิด
“จูบฉันหน่อยสิ”
“เฮ้ย! ขอบ้าอะไรเนี่ย”
“เถอะน่า”
“ไม่เว้ย!!”
“เร็วเข้าสิ .... อืม ...”
ริมฝีปากบางถูกเคลื่อนทับบางเบา ..สัมผัสอุ่นนุ่มที่ริมฝีปากก่อนจะผละออก คยูฮยอนสบตากับซีวอนก่อนจะยกมือทั้งสองข้างจับใบหน้าคมไว้ ก่อนจะปรับมุมให้กดจูบได้ลึกขึ้น ..
ริมฝีปากอิ่มแตะแผ่วเบาอีกครั้ง .. สัมผัสนุ่มยุ่นเบาลอยจนเหมือนฝัน
เพราะมันช่างอบอุ่น ... อบอุ่นเสียจริง ..
นิ้วเรียวเกลี่ยน้ำตาให้แผ่วเบา ก่อนจะเป็นฝ่ายบดจูบให้ลึกขึ้น ลิ้นร้อนแตะเพียงนิดริมฝีปากอิ่มเผยอรับจูบร้อน ไล้เกี่ยวกระหวัดช่วงชิงความหอมหวานจากปลายลิ้นต่อยอดสู่หัวใจที่กำลังเจ็บจนชา
ความหวานแผ่ซ่านไปทั้งอก .. อบอุ่นจนแทบไม่อยากเชื่อ
.. “ถ้าเป็นนาย .. ถ้าฉันรักนายแทนคังอิน ก็คงดี..”
.
.
.
.
.
“งั้นก็รักฉันสิ”
จากวันผ่านไปเป็นเดือน คังอินไม่ได้ติดต่อมาอีกและคยูฮยอนกำลังเตรียมตัวเพื่อจะไปประจำที่สาขาที่ต่างประเทศ
ความเจ็บปวดต่างๆถูกทำให้ลืมเลือนโดยเทวดาปีกสีดำ
คยูฮยอนมีความสุขดี .. แม้ไม่มีคังอิน
.......
“ซีวอน เห็นกล่องเล็กๆสีดำรึเปล่า”
“กล่องนี้น่ะเหรอ?”
“นั้นและ ส่งมานี้เดี๋ยวเก็บไปไม่หมดละแย่เลย”
“.... ฉันรักนายนะ คยูฮยอน”
“ฉัน ..... ก็รักนาย”
ซีวอนยิ้มก่อนจะเดินหันหลังออก ทำไมซีวอนจะไม่รู้ว่าคยูฮยอนไม่ได้แบบนั้นจริงๆ
ทำไมจะไม่รู้ว่าใครที่อยู่ในหัวใจคยูฮยอนตลอดเวลา ...
เทวดาปีกสีดำไม่เจ็บปวด
ติ๊งต่อง~
คยูฮยอนเดินไปที่อินเตอร์คอมเพื่อกดรับแขกที่มาเยี่ยม ..เหมือนเพิ่งรู้ตัว...
ว่าแท้จริงแล้ว ... ใครอยู่ในหัวใจตลอดเวลา
คยูฮยอนระบายยิ้มจนเต็มแก้มก่อนจะเปิดประตูรับคังอินเข้ามาในห้อง และลืม ...
ลืมเสียสนิทถึงใครอีกคนที่มองอยู่ตลอดเวลา ... เพราะคยูฮยอนสนใจแต่คังอินตลอดเวลา
“คยูอยอนฉันมีเรื่องจะบอกนาย”
“ว่ามาสิ .. ทำเป็นเหนียมไปได้ ฉันมันเพื่อนคนพิเศษของนายนะเว้ย”
“... ตลอดเวลาฉันคิดว่าฉันรักพี่ฮีชอล .. แต่จริงๆแล้ว .. ฉันมีคนอื่นที่ฉันรักอยู่ก่อนหน้านานแล้ว”
“ใครเหรอคังอิน”
“นายไง .........................................”
ความเงียบแผ่กระจายทั่วทั้งห้อง คังอินยิ้มเบาๆก่อนจะหยักคิ้วเป็นเชิงถามกลับแก่คยูฮยอน
“นายล่ะคยูฮยอน คิดยังไงกับฉัน”
“ไอ้บื้อ .. บื้อ บื้อ เพิ่งจะรู้ตัวหรือไง .. ฉันก็รักนาย!”
“ฮ่ะฮ่า~”
เสียงหัวเราะแห่งความสุขดังออกมาจากทั้งสองคนเรื่อยๆ สายตาอ่อนหวานที่สบและมองทอดให้แก่กันแสนอ่อนโยน จนลืม ... ลืมถึงอีกคนที่มองอยู่ห่างๆ ....
เจ็บจนแทบลืมหายใจ ภายในใจเต้นคลุ้มคลั่งอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน...
นั้นเกิดขึ้นเพราะเทวดาปีกสีดำรัก .. รักคยูฮยอน
ร่างกายกำลังสลายไปช้าๆ ..มือหนาเอื้อมหวังจะสัมผัสคนที่ตนรักเป็นครั้งสุดท้าย
หากร่างกายทุกส่วนกำลังจะกลายเป็นฝุ่นผง ... นิ้วเรียวที่ค่อยๆสลายไป ... ประหนึ่งเทวดาปีกสีดำไม่มีวันได้สัมผัสรักที่แท้จริง ... ไม่มีกลายเป็นส่วนหนึ่งของความรัก
พยายามเอื้อมมือเพื่อสัมผัสหากในสายตาของคยูฮยอนมีเพียงคังอินตลอดเวลา ... เหมือนทุกครั้ง
ก่อนจะสลายไปตลอดกาล .. นัยน์ตาคมเบือนสบกับนัยน์ตาดำขลับ ...
ที่ไม่ได้สะท้อนตนเองอยู่ภายใน .......
.....ตำนานอีกบทหนึ่งที่ถูกลืมยามขับขาน ... หากเทวดาปีกสีดำได้รัก .. ได้มีความรู้สึกใดๆ ...
ร่างกายจะแตกสลายเป็นฝุ่นผงและหายไปตลอดกาล .......
“คยูฮยอน ... ลาก่อน ..”
สุดท้าย .. เทวดาปีกสีดำต้องจากไปอย่างเดียวดายเฉกเช่นกับตอนกำเนิดมา .....
ความคิดเห็น