ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : CHAPTER : 12
“คยูฮยอน...” แสงแดดลอดจากผ้าม่านสีครีมหม่นกระทบเปลือกตา ที่นอนด้านข้างเย็นเฉียบจนใจหาย ผมลุกขึ้นนั่งก่อนสะบัดศีรษะไล่อาการมึนงง เมื่อคืนผมเพราะความเอาแต่ใจงี่เง่าของผม น้องเลยยอมมานอนข้างๆกัน
ให้ผมได้กอด ให้ผมได้ไล้จูบตามกลุ่มผมนุ่มสีน้ำตาลอ่อน หรือกระทั่งพวงแก้มนิ่มชื้นคราบน้ำตา
วันนี้ มีถ่ายละครตอนบ่ายโมงจนถึงเช้าของวันรุ่งขึ้น ขณะที่คยูฮยอนทีอัดรายการแต่เช้า ไม่มีโอกาสได้พูดคุย ไม่มีโอกาสได้เห็นหน้า แค่คิดก็รู้สึกปวดหน่วงจนแทบทนไม่ไหว หากผมสัญญากับน้องไว้แล้ว สองเดือนที่ผมจะหาคำตอบ
สองเดือนที่ผมจะไม่ได้อยู่ใกล้คนพิเศษสำหรับความรู้สึก...
ก๊อก ก๊อก..
“ครับ” ตอบรับอนุญาตก่อนทงเฮจะเปิดประตูเข้ามาช้าๆ ใบหน้าอิดโรยดูเหมือนไม่ได้หลับมาค่อนคืน ดวงตาบวมช้ำจากการร้องไห้หนักหน่วง ผมขยับที่นั่งข้างตัวให้คนที่ดูเหมือนจะมีปัญหาหนักอกหนักใจมากกว่าผมหลาย เท่า
“ทะเลาะกันอีกแล้วเหรอ..”
“อื้อ ฝั่งนั้นจะเลิกอย่างเดียวเลย”
“แล้วนายว่าไง”
“ก็ เหมือนเดิม ฉันอธิบายไปว่าเป็นงานของบริษัท แต่ก็ไม่ฟังเลย หงุดหงิดใส่ฉัน แล้วก็บอกว่าตัวเองก็ทำงานหนักเหมือนกันแต่ยังมีเวลาให้ฉันเลย แล้วทำไมฉันถึงหาเวลาไปเที่ยวกับเค้าไม่ได้”
“ฉันไม่รู้จะพูดยังไงดีนะทงเฮ โทรหาคิบอมไหม? ดูเค้าจะเข้าใจนายสุดแล้ว”
“ไม่เอา ยิ่งโทรหายิ่งตัดใจไม่ได้ ฉันมีคนของตัวเองแล้วนะซีวอน ฉัน..ทำใจโทรหาคิบอมไม่ได้”
“อื้อ ฉันเข้าใจ”
“ว่าแต่นายเถอะ สภาพดูไม่จืด ทำไม น้องไม่ยอมให้จูบหรือไง หึหึ”
“ไม่เชิงน่ะนะ แต่น้องให้เวลาสองเดือน ให้ฉันคิดให้ดี ว่าจะไปต่อหรือหยุดแค่นี้”
“ดี แล้วล่ะ ตรงๆนะซีวอน บางครั้งฉันโคตรอยากต่อยนายเลยว่ะ คยูมันกลับมาร้องไห้คนเดียวของมันตลอด ถามว่ามีอะไรก็ไม่พูดเอาแต่ยิ้มไม่สนใจคนรอบข้าง เฮ้ออ..ทุกคนเค้าเป็นห่วงพวกนายทั้งคู่นะ”
“ขอโทษ..แล้วก็ขอบใจมาก ไปทำงานกันเถอะ!!”
ระหว่าง ทางไปยังกองถ่าย ความอ่อนล้าสะท้อนให้เห็นจนใต้ดวงตาหมองคล้ำ พี่เมคอัพอุทานเบาๆก่อนจะลงมือจัดการกับหน้าตาดูไม่จืดของพวกเราสองคนยกใหญ่
“เดี๋ยวจะย้ายกองกลับไปที่สตูดิโอนะคะ” ล่ามเดินมาบอกข้อความจากผู้กำกับก่อนพวกเราสองคนจะโค้งให้ ผมอ่านทบทวนบทของตัวเองขณะที่ทงเฮนอนหลับเป็นตายอยู่ข้างๆในรถ เผลอยกมือนวดขมับเพื่อบรรเทาอาการปวดหัวจี๊ดๆ สุดท้ายยอมแพ้และคว้าไอโฟนที่นอนนิ่งอยู่ในกระเป๋าขึ้นมาเลื่อนอ่านข้อความ
“ทำงานหนักไหมคะ สู้ๆนะ ฉันเองก็กำลังจะสอบเหมือนกัน อ่านหนังสือจนจะบ้าแล้ว”
ขณะที่กำลังลังเลถึงข้อความที่ควรตอบกลับ พลันข้อความอีกอันปรากฏบนจอ ผมเลิกคิ้วประหลาดใจก่อนจะกดอ่านข้อความที่ส่งซ้ำมาจากคนเดิมอีก
“ฉัน รักพี่นะคะ ถ้าพี่หมดรักฉัน ...ฉันเข้าใจค่ะ ระยะทางเป็นเรื่องลำบากสำหรับเราทั้งคู่ แต่..ฉันขอเห็นแก่ตัว ขอให้พี่ยังอดทนจนกว่าฉันจะเรียนจบ จนกว่าเราจะได้กลับไปอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม อย่าเลิกกับฉันเลยนะคะ”
และข้อความสุดท้ายส่งมาอีกครั้ง
“ได้โปรดอย่าให้คยูฮยอนเป็นเหตุผลที่พี่ไม่สนใจเลยนะคะ”
นาที เหมือนโลกทั้งใบหมุนช้าลง อึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก ข้อความพวกนี้ราวกับตอกย้ำให้รู้ถึงคนไกลที่ยังเฝ้ารอการกลับมาทุกวินาที แต่ในเวลาเดียวกัน ...ผมเองรู้ตัวดีว่าฮยอนคยองกำลังลดฐานะลงเหลือเพียงแค่คนที่มีความรู้สึก ผูกพัน แต่สำหรับคยูฮยอน ผมไม่สามารถหาคำอธิบายใดๆเพื่อบรรยายถึงความรู้สึกที่ผมมอบให้เค้า
“ความสัมพันธ์ไม่มีชื่อเรียก” ในอกปวดหนึบจนต้องหลับตาลงเพื่อผ่อนคลาย..
วัน ที่ผมรู้ว่าคยูฮยอนประสบอุบัติเหตุครั้งร้ายแรง หัวใจผมแทบขาดวิ่น สติไม่อยู่กับเนื้อตัว ตอนนั้นอยากจะยกเลิกงานทุกอย่างแล้วกลับไปจับมือบางนั่นแน่นๆบอกให้รู้ว่า ยังมีคนรอค
อยการลืมตาตื่นของเค้าอยู่ทุกลมหายใจ
กว่างานจะเสร็จคยูฮยอนก็เข้ารับการผ่าตัดเรียบร้อยและถูกย้ายไปอยู่ห้องพิเศษที่ยังไ
ม่ส ามารถเข้าเยี่ยมได้ ผมกอดคุณพ่อและคุณแม่ของคยูฮยอนแน่นๆ ทั้งคู่ไม่ได้กลับบ้านมาหลายวันแล้ว คุณแม่ร้องไห้จนเป็นลมและฟื้นขึ้นมาร้องไห้ต่อเพราะเป็นห่วงลูกชายคนเล็กที่ ยังไม่ได
้สติ ขณะที่คุณพ่อดวงตาแดงกล่ำและไม่ทานข้าว พี่อารายังคงอยู่บนเครื่องบิน ผมเองอดน้ำตารื้นไม่ได้เพราะความเป็นห่วงคนในห้องจับใจ
มอง ลอดกระจกบานเล็กเหนือประตู คยูฮยอนมีผ้าพันแผลทุกแห่งทั่วร่างกาย ใบหน้าขาวซีด ริมฝีปากแห้งผาก พร้อมเครื่องมือแพทย์ระโยงระยางทั่วร่างกาย
“คยู อา.. รีบๆตื่นขึ้นมาเถอะนะ ฮยองอยู่ตรงนี้ไง ตื่นขึ้นมาเถอะนะ..ได้โปรด พระผู้เป็นเจ้า ..อย่าพรากคยูไปจากผมเลย ดวงใจแสนสำคัญของใครหลายคน อย่าเพิ่งให้เค้าจากไปก่อนวัยอันควร”
ผมเฝ้าอธิษฐานอยู่ค่อนคืน ไม่หลับไม่นอน ขอเพียงพระผู้เป็นเจ้ามอบโอกาสให้คยูฮยอนได้กลับมาทำในสิ่งที่เค้ารัก ได้กลับมาร้องเพลง มาเป็นมักเน่จอมเอาแต่ใจ จะตีผม จะแกล้งผม ต่อจากนี้จะไม่ว่า จะไม่ดุแล้ว ขอเพียงน้องกลับมาแข็งแรงดั่งเดิม
“คะ..คุณ โจคะ!! คุณคยูฮยอนฟื้นแล้วค่ะ!!!!!” พยาบาลกระหืดกระหอบออกมาบอก พวกเราทั้งหมดรวมถึงพี่อีทึกและผมมองหน้ากันก่อนจะรีบเดินเข้าไปหาน้องที่ นอนยิ้มให้
อย่างอ่อนแรง
พวกผมยืนรอให้คุณพ่อและคุณแม่พูดคุยและ กอดคยูอย่างหนำใจ ผมยืนอยู่ด้านหลังได้แต่ยิ้มให้ก่อนที่พวกเราจะได้สบตากับชั่ววินาที นัยน์ตาหวานอ่อนระโหยกำลังเรียกชื่อผมอยู่ข้างใน...
“ผมว่าคุณพ่อคุณแม่กลับบ้านไปพักก่อนนะครับ เดี๋ยวผมดูแลคยูให้เอง”
“แต่แม่...”
“กลับเถอะครับแม่ ผมโอเคแล้ว ซีวอนฮยองก็อยู่...”
ทั้ง คุณพ่อและคุณแม่จำใจกลับแต่กำชับว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้จะรีบมาแต่เช้าพร้อมพี่อา รา คยูฮยอนยิ้มรับก่อนจะหันมามองพวกผมที่ยืนอยู่ข้างเตียง
“อีทึกฮยอง..ร้องไห้ทำไม”
“ฮยอง ดีใจ ..ดีใจที่นายตื่นขึ้นมา ดีใจที่กลับมาหาซุปเปอร์จูเนียร์ กลับมาหาแฟนๆ ดีใจจริงๆ...” อีทึกฮยองร้องไห้อย่างหนักจนผมเองอดน้ำตาคลอขึ้นมาไม่ได้
“แล้วซีวอนฮยองล่ะ”
“หะ..หื้ม?”
“ไม่ร้องไห้เหรอ หรือว่าไม่ดีใจที่ผมกลับมา”
“พูด อะไรแบบนั้น ฮยองน่ะ..ดีใจมากว่าใครเลยรู้ไหม” ระหว่างนั้นอีทึกขอตัวกลับเพราะมีงานต่อโดนบอกว่าจะแคนเซิ่ลตารางงานทั้งหมด ของผมให้
เอง และคืนนี้เมมเบอร์ทุกคนจะมาเยี่ยมพร้อมและยังสั่งให้ผมอยู่เฝ้าน้องอีกด้วย
“เฮ้อออออ”
“ถอนหายใจทำไมครับ?”
“ดีใจ น่ะสิ ดีใจจนพูดออกมาไม่ถูก ดีใจที่ได้เห็น...ใบหน้าทะเล้นนี่อีกครั้ง...” ไล้ตามขอบแก้มและริมฝีปากอย่างโหยหา ความรู้สึกที่ว่าหากคยูฮยอนจะเป็นอะไรไปหัวใจคงแตกสลายไม่มีชื้นดี คยูฮยอนเองคงรู้สึกเช่นเดียวกัน มือบางที่ยังคงมีผ้าพันแผลแตะมือผมกลับแผ่วเบา
ก่อนผมจะแตะจูบบนหน้าผากมนผ่านผ้าพันแผลสีขาว....
“ฮยองใจหายมากเลยรู้ไหม ขาดคยูไปแล้วฮยองจะอยู่ยังไง อย่าหนีฮยองไปไหนอีกนะ”
“ครับ..ผมไม่ไปไหนแล้ว...”
ลืม ตาตื่นก่อนจะหันไปมองด้านข้างที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นวิวทิวทัศน์ที่ไม่คุ้นเคย ผมฝันถึงเรื่องสมัยก่อน หัวใจผมยังคงเต้นแต่หากในอกปวดหนึบเพียงแค่คิดถึงความรู้สึกที่ต้องเสียคยู ฮยอนไป
ผมให้คำตอบกับตัวเองได้แล้วว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป....ในใจเต้นโครมครามถึงคำตอบที่ไ
ด้ ก่อนจะคว้าไอโฟนเพื่อพิมพ์ข้อความตอบกลับฮยอนคยอง ..
“ขอโทษนะฮยอนคยอง ...ความรู้สึกของพี่ ..ตอนนี้เหลือแค่ความเอ็นดูที่มีให้น้องสาวเท่านั้น ขอโทษนะ รอเธอกลับมาพี่จะไปขอโทษเธอด้วยตัวเองจริงๆ..”
เหลือแต่เรื่องของเราแล้วนะ ..คยูฮยอน....
ใกล้จะจบเต็มทีแล้วล่ะค่ะสำหรับมหากาพย์ดราม่าเรื่องนี้ แฮ่ะแฮ่ะ // สั้นหน่อยเน้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น