ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : CHAPTER : 11
ถ้าความรักมันง่ายขนาดนั้นละก็ ป่านนี้ทุกคนบนโลกนี้คงสมหวังในความรักกันไปหมดแล้ว...
ระหว่างเดินทางไปไต้หวันด้วยไฟลท์บ่าย ขณะที่กำลังคิดถึงเหตุการณ์มากมายที่ผ่านมา
...ผมเองทำร้ายคยูฮยอนด้วยมือตัวเองนับครั้งไม่ถ้วน
ความสัมพันธ์ของเราครึ่งๆกลางๆ ถึงจะทำอย่างไรก็ได้เพียงเท่านี้ เกินกว่าพี่น้องแต่ไม่สามารถก้าวผ่านเส้น”หน้าที่และการงาน”ไป ยังคนรักได้ ผมเห็นคยูฮยอนร้องไห้หลายต่อหลายครั้ง และร่ำไปที่หัวใจบิดเกลียวด้วยความเจ็บปวด ....ชเวซีวอนไม่อยากเป็นต้นเหตุให้คยูฮยอนร้องไห้
พระผู้เป็นเจ้า เวลาที่ลูกสับสนเช่นนี้ ได้โปรดประทานคำตอบให้แก่ลูกด้วยเถิด...
“กลับมาแล้วเหรอ” พยักหน้าตอบรับก่อนจะถอดแว่นกันแดดเก็บลงกระเป๋าเสื้อ จองฮุนฮยองเป็นคนขับรถมารับที่สนามบิน เมื่อขึ้นรถระหว่างไปคอนโดดูห่างไกลจนอึดอัด จองฮุนฮยองทำเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างหากมีเพียงเสียงถอนหายใจที่มีให้ได้ยิน ตลอดทาง
“ฮยองมีอะไรจะพูดกับผมรึเปล่าครับ?”
“ก็ไม่เชิงมี หรอกนะ...เฮ้อ....” ถอนหายใจยาวก่อนหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าคอนโดที่พวกเราพักกันอยู่ จองฮุนฮยองถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะหันมาคุยด้วยท่าทีจริงจัง
“นายทำอะไรคยูฮยอน”
“ผม?”
“ใช่นายนั่นและ กลับมาเมื่อเช้า หน้าซีดแถมร่างกายยังมีรอยฟกช้ำเป็นจุดๆ”
“.....ไม่เชิงว่าไม่ทำอะไร....หรอกครับ”
“เฮ้อออ ซีวอน ทุกคนไม่ว่าจะเมมเบอร์หรือผู้จัดการอื่นๆรู้เรื่องนี้ดี แต่เราถือเป็นเรื่องส่วนตัวหรือรสนิยมอะไรก็ช่าง เราปล่อยให้พวกนายสองคนจัดการปัญหากันเอง แต่จนแล้วจนรอดก็กลับมาในรูปแบบเดิม”
“ผมทราบครับ”
“พวกเราไม่อยากยุ่งเรื่องส่วนตัวของนายสองคนเท่าไหร่ แต่เบื้องบนไม่ชอบใจเลย”
“เบื้องบน?!”
“ใช่ ท่านไม่ชอบใจอย่างมาก คยูฮยอนสภาพจิตใจย่ำแย่ลงเรื่อยๆ แฟนๆไม่โง่นะซีวอน พวกเค้าติดตามดูพวกเราตลอด รูปของพวกนายร่อนตามอินเตอร์เนทเต็มไปหมด”
“ครับ”
“เพราะแบบนั้น เพราะความสัมพันธ์พวกนายมันเลยเถิด เบื้องบนไม่พอใจมากนะ เลยมีคำสั่งด่วน ต่อไปนี้พวกนายไม่ต้องโปรโมทร่วมกับเอสเจเอ็มแล้ว โฟกัสแค่งานถ่ายละครก็พอ”
“แต่ผมอยากอยู่กับทุกคนนี่น่า ถ้าไม่ครบแล้วเราจะมาโปรโมทกันถึงที่นี่ทำไม”
“ขอโทษที คำสั่งมาแบบนี้ ฉันเองก็ทำอะไรไม่ได้ นายยังมีเวลาอีกวันนึงนะ เคลียร์กับน้องให้รู้เรื่อง” จองฮุนก้าวลงจากรถและเดินหายไปในตัวอาคาร เหลือเพียงผมในรถที่ยังคงคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น
ในสมองหนักอึ้ง ผมสมควรจะจัดการเรื่องนี้แบบใด ...ขณะที่ไม่สามารถพูดตัดขาดคยูฮยอนได้เต็มปาก หากฮยอนคยองมาไกลเกินกว่าจะเลิกเพียงเพราะระยะทางห่างไกล
ผิดที่ตัวผมเองเอาแต่ใจและคิดว่าทำมันต่อไปเรื่อยๆคงไม่มีอะไร....
ลง จากรถก่อนจะเดินเข้าตัวอาคารเพื่อเรียกลิฟท์ขึ้นห้องพัก แฟนที่ยืนออทำให้ผมหายใจไม่สะดวก ในใจอยากจะทักทายหรือยิ้มให้ตามปกติ หากความสับสนมากมายรังแต่จะหงุดหงิดใส่
สุดท้ายประตูลิฟท์ปิดลงพร้อมกับดวงหน้าอ่อนล้าที่ยากจะพบเห็น
“คยู ฮยอน!” เมื่อเปิดประตูห้องผมตกใจจนเผลอตะโกนชื่อของคนที่นอนดูทีวีบนเตียงเสียงดัง เจ้าตัวเสียอีกที่ขมวดเป็นเชิงคำถามก่อนจะเลิกสนใจผมที่ยืนนิ่งเป็นหุ่นไป เรียบร้อย ผมไม่สามารถมองหน้าน้องตรงๆได้เลย ทั้งความรู้สึกผิดชอบชั่วดีปนกันไปหมด ยิ่งตัวแปรแบบคยูฮยอนมาอยู่ใกล้ หัวใจยิ่งสับสน
“ไปอาบน้ำเถอะฮยอง เดินทางมาเหนื่อยๆ”
“สัญญามาสิ”
“สัญญาอะไรครับ?”
“ก็สัญญาว่าพอฮยองออกมานายจะยังอยู่ที่เดิม”
“อื้อ.....”
หยิบ เสื้อผ้าเตรียมชำระล้างกายตามคยูฮยอนบอก ก็จริงที่เดินทางมาเหนื่อยเนื้อตัวเหนียวเนอะนะเพราะอากาศร้อนชื้นของที่นี่ เสียงหัวเราะเบารอดเข้ามาเป็นระยะให้อุ่นใจว่าคยูฮยอนยังคงนั่งดูซี่รี่ส์ ที่ติดมาจา
กเกาหลีด้วยอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ฮึก...”
“เอ้า ร้องไห้ทำไม”
“ก็มันซึ้งนี่หน่า พอตอนพระสนมออกมาหาลีซาน เพลงดันเปิดตรงเวลาเหลือเกิน ..ฟื้ด ...ฟื้ด”
เจ้า ตัวแก้ตัวพลางซูดน้ำมูกฟื้ดจนจมูกแดงก่ำ ขำก็ขำแต่ต้องกลั้นหัวเราะเพราะเดี๋ยวน้องจะงอนเอา ผมหยิบทิชชู่ข้างๆชัดน้ำตากับน้ำมูกที่ตอนนี้ไหลปนกันมั่วไปหมด คยูฮยอนสภาพไม่ต่างจากลูกหมาเลยให้ตายเถอะ
ขณะที่รับทิชชู่จากผมไปสั่งน้ำมูก ผมแอบเห็นคยูฮยอนแก้มขับสีเรื่อยน่ามอง แต่เจ้าตัวคงไม่รู้ตัวหรอกว่าน่ารักขนาดไหน
เรื่องราวในอดีตมักทำให้ผมยิ้มออกมาเสมอ เพราะหวงแหนและถนุถนอมเด็กคนนี้ คอยอยู่เคียงข้างเวลาล้ม หัวเราะไปด้วยกัน ทุกข์พร้อมๆกัน ทั้งหมดนั่นทำให้ผมไม่อยากปล่อยมือจากคยูฮยอน
“คยูอา...”
“ครับ” ตอบรับเสียงใสราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นยิ่งทำให้หัวใจหนักอึ้งเพราะรู้สึกผิด คยูอยอนเป็นพวกชอบเก็บความรู้สึก ไม่พูดไม่จา ไม่ค่อยมีใครเข้าใจ แต่ไม่ใช่กับผม ...แท้เพียงนิดเดียวหรือแม้แต่ชั่ววินาทีที่คยูฮยอนพยายามเก็บงำความรู้สึก แววตากลับสะท้อนออกมาแทนทุกคำพูด...
“ร่างกายเป็นยังไงบ้าง? เจ็บสะโพกไหม? ฮยองขอโทษนะ...”
“ไม่ เป็นไรครับ ผมแข็งแรงดี เนี่ยดูสิ” มองเจ้าตัวที่พยายามเบ่งกล้ามและหัวเราะ ผมเสียการควบคุมและคว้าคนที่กำลังหัวเราะขื่นมากอดเพื่อขอโทษและปลอบโยนใน สิ่งที่ผมท
ำลงไป
คยูอยอนหยุดหัวเราะและกำเสื้อผมแน่น ผมรู้สึกร้อนวาบที่หน้าอกเพราะสัมผัสเปียกที่ไหลผ่านเนื้อผ้า ผมยิ่งกระชับอ้อมกอดแน่น ความเจ็บปวดที่แล่นริ้วจนหายใจไม่ออก
คยูฮยอนแบกเรื่องพวกนี้ไว้มากขนาดไหนกัน ....พระผู้เป็นเจ้า ได้โปรดให้อภัยลูกที่เห็นแก่ตัวแม้กระทั่งเรื่องความรัก
“ฮยองจะเลิกกับฮยอนคยอง”
“เลิก?”
“เพราะฮยองทำให้คยูต้องเสียใจ ต้องร้องไห้...”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ถ้าจะเลิกกับสเตลล่าเพราะผมเป็นต้นเหตุ ผมยิ่งรู้สึกไม่ดี เรื่องเมื่อคืน.....ผมจะถือว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น..”
“อย่าพูดแบบนั้นได้ไหม เรามีอะไรกันนะคยูฮยอน ไม่ใช่แค่จูบหรือหอมแก้มอย่างแล้วๆมา”
“แล้ว ผมต้องทำยังไงละครับ? ร้องไห้ขอความเห็นใจให้ฮยองรักผมงั้นเหรอ? ผมรักฮยองนะครับ........ รักเลยรู้ว่าฮยองไม่สามารถตัดใจจากสเตลล่าได้จริงๆ”
“ถ้ารู้ถึงขนาดนั้น แล้วไม่เคยรู้เลยจริงๆน่ะเหรอว่าทำไมฮยองถึงปล่อยมือจากนายไม่ได้”
“.............เรื่องนั้นผมไม่รู้หรอก”
คยู ฮยอนไม่ยอมสบตาเอาแต่เงียบจนผมรู้สึกโมโหขึ้นมานิดหน่อย เรื่องราวคาราคาซังปมที่นับวันยิ่งขมวดแน่นจนทั้งผมและคยูฮยอนรู้สึกเจ็บจน ขยับตัวไม
่ได้
ไม่ใช่สิ..รู้ว่าเจ็บแต่แต่ยินยอมขมวดปมให้แน่นขึ้น ....
“พี่จองฮุนบอกฮยองเรื่องที่ฮยองไม่ต้องโปรโมทเอ็มรึยังครับ?”
“บอกแล้ว”
“สองเดือน”
“ห๊ะ?”
“ระยะ เวลาสองเดือน ผมอยากให้ฮยองคิดทบทวนถึงความสัมพันธ์ของพวกเรา มันควรจะไปต่อข้ามเส้นที่ว่านั่นไป หรือหยุดลงแค่นี้ .....ผมเลือกแล้ว เหลือแค่ฮยองจะเลือกตรงกับผมหรือเปล่า เท่านั้นเอง”
“คยูฮยอน....” ผมไม่สามารถอธิบายออกมาด้วยคำพูดใด น้อยครั้งที่คยูฮยอนจะพูดด้วยสีหน้าเจ็บปวดแบบนั้น ผมกอดอีกครั้งสูดกลิ่นหอมคุ้นเคยแถวเรือนผม ไล่ตามพวงแก้มนิ่ม ก่อนจะหยุดเนิ่นนานบนริมฝีปากอิ่มที่สั่นระริก....
ความรักครั้งนี้ควรจะจบลงตรงไหนดี .... คำตอบยังคงเลือนลางเหลือเกิน
TBC
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น