Windows of Heart { WonKyu}

ลำดับตอนที่ #5 : CHAPTER : 5

ฟังเพลงนะคะ :)

爱一个人,
ai yi ge ren
การรักใครสักคน,

如何斯守到老,
ru he si shou dao lao
จะทำยังไงเพื่อให้ความศรัทธาในรักคงอยู่จนแก่เฒ่า?

怎样面对一切,
zen yang mian dui yi qie
จะเผชิญหน้ากับทุกสิ่งเช่นไร,

我不知道。
wo bu zhi dao
ผมไม่รู้จริงๆ

หลังจากวางโทรศัพท์ผมยังคงไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้ เสียงของซีวอนยังคงลอยก้องในห้วงความคิด


ควรจะดีใจไหม ... ที่ซีวอนคิดถึงผมแม้กระทั่งตอนไม่ได้อยู่ด้วยกัน


ผมควรจะดีใจไหม ...ที่เขาโทรมาเล่าสารทุกข์สุกดิบรวมถึงปรึกษาเรื่องความรักกับผม


มันต้องดีใจสิ ..ก็ผมเป็นน้องชายสุดที่รักของเขานี่นา




พยายามข่มตาหลับอีกครั้ง หากไม่ได้พักผ่อนพรุ่งนี้ไปคอนเสิร์ตที่เซี่ยงไฮ้คยูฮยอนอาจจะโดนซักจากแฟนคลับที่คุ้นหน้ามากมายว่าทำไมถึงตาดำคล้ำเหมือนร้องไห้มาทั้งคืน......
สายหูฟังสีขาวที่เชื่อมกับไอโฟนสี่กำลังบรรเลงเพลงเพื่อกล่อมให้ผมหลับ เพลงที่ผมต้องใช้โซ่โล่ในคอนเสิร์ต


เพลงที่ซีวอนเป็นคนเลือกให้ ......

这一份情,
zhe yi fen qing
รักครั้งนี้,

永远难了
yong yuan nan liao
ยากที่จะตัดใจได้จริงๆ.

"คยูฮยอน วันนี้เธอตาบวมกว่าปกตินะ เล่นเกมส์ดึกอีกแล้วเหรอ" เสียงจากแฟนคลับพี่สาวคนนึงที่คอยตามให้กำลังใจผมทุกๆที่ถามขึ้นอย่างห่วงใย ผมเพียงส่ายหน้าและยิ้มให้กับเธอแทนคำตอบ ผ้าปิดปากที่ผมใช้ทุกครั้งเวลาไปสนามบินเพื่อไม่ให้ใครสังเกตถึงตาบวมช้ำไม่ว่าจะจากการร้องไห้หรือนอนไม่พอก็ตาม


ซีวอนเคยบอกให้ถอดออก พอผมลองทำตาม ซีวอนเพียงโยกศีรษะของผมไปมาสองสามทีแล้วตามด้วยขยี้หัวแรงๆอย่างเจ้าตัวชอบทำ ผมยังจำได้ดี ..ครั้งแรกที่ซีวอนทำแบบนี้ ในใจเห่อร้อนด้วยความตื้นตัน น้ำตาดูเหมือนจะไหลออกมาเสียเฉยๆและวินาทีเองที่ตระหนักได้ว่า .....ผมกำลังตกหลุมรักคนใจดีคนนี้อย่างไม่มีเงื่อนไข.....





บนเครื่องบินผมไม่มีแรงเหลือแม้กระทั่งเล่นเกมส์หรือคุยกับฮยองคนอื่นเหมือนทุกที ผมแกล้งหลับ ...ใช่แกล้งหลับนั้นและเพื่อหนีสีหน้าสงสัยของทุกๆคนรวมถึงคำถามเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของผมและซีวอน ...


"คยู... คยูเว้ย" เสียงฮีชอลฮยองที่นั่งข้างๆปลุกผมแบบไม่มีเกรงใจ(ไม่กล้าว่าหรอกครับ ฮีชอลฮยองฤทธิ์เยอะ) ผมขมวดคิ้วสงสัยที่จู่ๆฮยองปลุกผมขึ้นมา ผมมองตามผ้าเช็ดสีแดงในมือที่ฮีชอลฮยองยื่นให้ก่อนจะรู้ตัวว่าน้ำตาที่ไหลเปรอะหน้าตอนหลับตั้งแต่เมื่อไหร่ผมเองก็ไม่รู้ ...


"ขอบคุณครับฮยอง"

"อื้อ ...........นี่คยูอา ... ถ้ามันเหนื่อยนักก็เลิกเถอะ แอบรักข้างเดียวน่ะมันเจ็บนะ ฉันเข้าใจดี ..เด็กโง่เอ้ย ...นายกำลังพลาดที่ไปตกหลุมรักไอ้ซีวอนแล้วล่ะ"

"ขอบคุณ ..... ครับ"


คำพูดฮีชอลฮยองเหมือนเกลือที่ทาทับบนแผลสด ถึงจะแสบแต่ต้องทา ..ทาย้ำๆเพื่อให้แผลหายสนิท ผมเองรู้ตัวดีว่ารักครั้งนี้คงไม่สมหวังแล้วผมเองก็ไม่ใช่นางเอกในซี่รี่ส์ที่จะมาพร่ำเพ้อหรือพูดให้ใครฟัง

เหนื่อย ..เจ็บปวด แต่ไม่สามารถเลิกได้ ...... โง่จริงๆนั่นและ...








เครื่องแลนด์ดิ้งที่สนามบินแห่งชาติเซี่ยงไฮ้ และกลายเป็นนิสัยเคยตัวไปแล้วที่ผมจะมองหาใครบางคน หากสัมผัสหนักๆบนไหล่ทำให้ผมสะดุ้งและยิ้มให้กับอีทึกฮยองที่กำลังจับไหล่ผมแน่นก่อนจะผลักผมให้เดินไปด้านหน้าเบาๆ


"ซีวอนไฟลท์ลงบ่ายสามโมง นายจะมารับไหม จะได้บอกให้แทบินฮยองพามา"

"อ่า ...ไม่เอาล่ะ ผมยังไม่ได้ซ้อม เดี๋ยวมารับแฟนๆจะฮือฮาเอาเปล่าๆครับ" คิดแล้วหนักใจ ทุกเรื่องเลย ..ไม่ว่าเรื่องไหนก็ตามไม่มีใครในวงสามารถปิดให้เป็นความลับได้เพราะอีทึกฮยองกับฮีชอลฮยองจะรู้ก่อนเสมอ ...บางทีอาจจะรู้ก่อนที่ผมจะรู้ตัวก็ได้มั้ง

"งั้นเหรอ ป้ะ..งั้นคราวนี้นอนกับฮยองนะ จะได้นวดเอวให้ด้วย ปวดชะมัด ยองอุนที่นวดเก่งๆดันเข้ากรมไปซะแล้ว เฮ้อ~" บ่นยืดยาวตามสไตล์คนคิดมากแบบอีทึกฮยองทำให้ผมยิ้มขึ้นมาหน่อยๆ ผมรู้ว่าฮยองเขาคงพูดไปแบบนั้นเอง เพราะยังไงผมก็ไม่นวดให้อีทึกฮยองหรอก เอวใครเอวมันครับ ปวดก็หาคนอื่นนวดที่ไม่ใช่ผม ฮ่าๆ


ไอแพดทรีจีที่ผมมักจะหยิบขึ้นมาเล่นบ่อยเพื่อฆ่าเวลา ตอนนี้ผมกำลังเช็ค DM เมสเสจตามปกติ ผมไม่ค่อยได้เล่นทวิตเตอร์ ..แต่ซีวอนมักจะบอกให้ผมเช็คดีเอ็มเสมอๆ ทั้งที่ข้อความบอกฝันดีหรือเป็นห่วงนั้นจะเมนชั่นหาผมหรือเวลาทวีตไม่ใส่ชื่อเหมือนทุกครั้งก็ได้
ข้อความล่าสุดจากพี่ซีวอนคือกำลังขึ้นเครื่องและอีกสักพักคงจะถึงเซี่ยงไฮ้ ....และอยากให้ผมมารับที่สนามบิน เป็นข้อความเอาแต่ใจที่คนเอาแต่ใจลึกๆแบบพี่ซีวอนชอบพูดกับผมคนเดียว ผมยกยิ้มมุมปากก่อนจะพิมพ์ตอบกลับว่าคงไปไม่ได้เพราะแฟนคลับเต็มไปหมด ก่อนจะผลักไอแพดลงกระเป๋าอีกครั้ง


....... ผมไม่อยากเห็นสีหน้าที่มีความสุขของซีวอนและไม่อยากรู้ว่าเขามีความสุขเพราะใคร ........











เมื่อถึงโรงแรมประจำผมโยนทุกอย่างทิ้งบนพื้นอย่างไม่ใยดี กว่าจะฝ่าทัพนักข่าวและแฟนคลับออกมาไม่ใช่เรื่องง่ายจริงๆ เวลามาจีนทีไรผมรู้สึกเหมือนโดนสูบพลังงานจนไม่มีเหลือทุกที เหลือบสายตามองพี่ใหญ่ของวง อีทึกฮยองก็เป็นเหมือนผม นอนแผ่สามสลึงบนเตียงเพราะโดนอัดจนเป็นปลากระป๋องมาจากสนามบิน


"คอนเสิร์ตพรุ่งนี้สินะ งั้นผมขอนอนก่อนนะ"

"อื้อ พี่กะว่าจะนอนเหมือนกันล่ะ พักสักสี่ห้าชม.ก่อนค่อยไปซ้อมพร้อมกัน"

"ฝันดีครับ"

"อ่าห่ะ"

หูฟังสีขาวไอโฟนสี่เครื่องเดิม บทเพลงเดิม และความรู้สึกเดิมๆ.....

爱你怎么能了,
ai ni zen me neng liao
เป็นไปได้ไหมที่จะหยุดรักคุณ?

今夜的你应该明了,
jin ye de ni ying gai ming liao
คืนนี้, คุณน่าจะเข้าใจ...

缘难了情难了。
yuan nan liao qing nan liao.
ยากที่จะหนีจากโชคชะตา,ก็เหมือนกับยากที่จะหนีจากรักครั้งนี้

"คยูฮยอนา ..คยูอา ..." เสียงคุ้นหูปลุกให้ผมตื่น ใบหน้าของซีวอนที่ใกล้เสียจนผมตกใจและรีบถอยตัวออกห่างแทบไม่ทัน เมื่อหันมองด้านข้างพี่อีทึกหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้...


"มะ..มาแล้วเหรอครับ"

"อื้อ ทำไมไม่ไปรับล่ะคยู" ซีวอนถามล้อๆพร้อมกับยกถุงของฝากส่ายไปมาหน้าผม นี่..ซีวอนยังคิดว่าผมเป็นเด็กใช่ไหมเนี่ยถึงเอาของฝากมาล่อแบบนี้


"ผมโตแล้วนะฮยอง ใครอยากจะฝ่าฝูงนักข่าวไปรับฮยองกัน" ผมส่ายหน้าเล็กๆก่อนจะขมวดคิ้วกับกองกระเป๋าและสัมภาระของซีวอนที่มากองห้องผมทั้งหมด

"อ้าว ..ฮยองนอนกับฮีชอลฮยองไม่ใช่เหรอ ผมนอนกับอีทึกฮยองนะ"

"ฮยองขอเปลี่ยนเองและ คิดถึงน่ะ ..ไม่ได้เหรอคยู" น้ำเสียงแบบนี้ทำให้ผมใจอ่อนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผมรับของฝากจากมือซีวอนก่อนจะหยิบแก้วสตาร์บั๊กลายประจำเมืองนิวยอร์กขึ้นมาดู


"แก้วสวยดีแต่ผมอยากได้เกมส์มากกว่า"

"ไม่เอา ซื้อเกมส์มาให้ก็ต้องเห็นคนขี้เห่อเล่นจนไม่หลับไม่นอนทุกที"

"ฮ่าๆ ก็มันสนุกนี่นา เอ้อ..แล้วสเตลล่าเป็นไงบ้างครับ?"


ผมถามออกไปเอง เพราะไม่อยากให้ซีวอนเข้าใจผิดว่าผมไม่ชอบเธอ จริงๆกับสเตลล่าผมเคยเจอตอนเธอยังเป็นเด็กฝึกหัดเมื่อสี่้ปีก่อน อันที่จริง ... ซีวอนพาแนะนำต่างหาก

ใบหน้าเล็กสวยได้รูป รอยยิ้มที่บ่งบอกความมั่นใจ... นัยน์ตาสะท้อนประกายระยับยามมองซีวอนที่เป็นรักครั้งแรกของเธออย่างหลงใหล ผมไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจากยืนยิ้มและอวยพรให้ทั้งคู่.....



"สเตลล่าน่ะเหรอ ..ก็ไม่มีอะไร เหมือนเดิมนะ ผอมเหมือนเดิม ทั้งที่ฮยองบอกแล้วบอกอีกให้เพิ่มน้ำหนัก ดูเหมือนยัยนั่นจะไม่ใส่ใจเล้ย~ เอาแต่เที่ยว เอาแต่เรียน"

"เหรอ แล้วไปเที่ยวที่ไหนกันมาบ้าง?"

"ก็ไปบรู๊คลินมา จริงๆเรียกว่าเที่ยวไม่ได้หรอก เพราะไปถ่ายแบบมากกว่าน่ะ"

"เหรอครับ" ซีวอนจะรู้ตัวไหมนะระหว่างที่เขาเล่านู้นเล่านี่ให้ผมฟัง สีหน้าของเขามีความสุขแค่ไหนตอนเอ่ยชื่อ"สเตลล่า" ความสุขแบบนั้น ..ความรู้สึกแบบนั้นผมเองก็อยากได้ ... อยากได้รอยยิ้มที่ยิ้มไปทั้งใบหน้าและดวงตายามเอ่ยถึงชื่อคนที่ซีวอน... รัก ...



"ผมนอนต่อนะ เหนื่อย" เผลอเสียงแข็งออกไปโดยไม่ตั้งใจ ถึงจะไม่มองหน้าของเขาผมก้รู้ว่าซีวอนคงกำลังขมวดคิ้วสงสัยที่จู่ๆผมถึงเปลี่ยนเรื่องกะทันหัน เสียงนุ่มทุ้มที่กำลังเล่าเรื่องราวหยุดลงก่อนจะนั่งลงที่ปลายเตียง

"คยูอา.."


เสียงทอดยาวจนผมรู้สึกใจหาย แต่ก็อีกนั่นแหละ .. ตอนนี้ผมไม่สามารถมองเค้าได้ตรงๆหรอกนะ เพราะน้ำตาบ้าๆนี่มันกำลังจะไหลออกมาอีกแล้วน่ะสิ งี่เง่าจริงๆคยูฮยอนเอ้ย


"คยู อย่าเพิ่งหลับลุกขึ้นมาฟังฮยองก่อนสิ"

"อารายยยยย คนจะนอนอย่ามาขวาง"


สีหน้าจริงจังแบบที่ผมมักจะเห็นเวลาซีวอนเครียด ตอนนี้มันกำลังฉายชัดบนใบหน้าคม ผมจำใจลุกขึ้นนั่งพิงกับขอบเตียงก่อนซีวอนจะเขยิบเข้ามาใกล้


"คยูฮยอน ...ถ้าไม่ชอบที่ฮยองพูดถึงฮยอนคยองก็บอกนะ ฮยองไม่อยากให้คยูทำสีหน้าแบบนั้นเลย ฮยองรู้สึกผิด"

"สีหน้า? พูดถึงอะไรน่ะครับ? ผมก็ทำหน้าปกตินะ"

"สีหน้า ...... ที่เหมือนจะร้องไห้ตลอดเวลา ......คยูฮยอนเป็นทุกครั้งเวลาพูดถึงสเตลล่านะ ..."

"งั้นเหรอครับ คิดมากไปเองรึเปล่า? ผมเฉยๆนะ"

"คือ ...." ซีวอนเงียบลงก่อนจะสูดหายใจ แล้วทำเหมือนทุกทีคือจับหัวผมโยกไปมาและขยี้จนผมยุ่งฟูไปหมด..

"ผมยุ่งงงง โอ้ยยยย เล่นอะไรเนี่ย"



"อ่า .. นายชอบฮยองเหรอ"



ทุกอย่างเหมือนหยุดชะงัก ความเงียบเข้าปกคลุมทั้งห้องมีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศและเสียงลมหายใจของคนสอง ผมก้มหน้าจนคางติดกับคอของตัวเอง ไม่อยากจะสบตาตอนนี้เลย ..แล้วจะโกหกยังไงล่ะคยูฮยอน ...ทำยังไง



"อย่าเงียบสิ ฮยองถามนะ"

"ผะ... ผมรู้แล้วน่า"





"อื้อ ...........นี่คยูอา ... ถ้ามันเหนื่อยนักก็เลิกเถอะ แอบรักข้างเดียวน่ะมันเจ็บนะ ฉันเข้าใจดี ..เด็กโง่เอ้ย ...นายกำลังพลาดที่ไปตกหลุมรักไอ้ซีวอนแล้วล่ะ"







คำพูดของพี่ฮีชอลลอยวนไปมาในความคิดหลายครั้ง แรงกดดันที่ผมสร้างขึ้นมาเองกำลังกดดันตัวเอง อีกทั้งมืออุ่นที่ยังคงวางอยู่บนไหล่ที่เดิม..... ผมหลับตาและสูดหายใจลึกก่อนจะเผชิญหน้ากับซีวอนอีกครั้ง



"อืม... ผมชอบฮยอง.."



เราจ้องตากันสักพัก ก่อนที่มืออุ่นที่วางบนไหล่จะหลุดลงเสียเฉยๆ
จบแล้วล่ะรักของผม ... มันคงเป็นเพราะตัวผมเองที่ปิดได้ไม่ดี คงเป็นเพราะที่ตัวผมอีกนั่นและที่แสดงออกมาโจ่งแจ้งเกินไป สายตาหรือแม้กระทั่งการกระทำที่บ่งบอกว่า"ชอบ"คนตรงหน้าขนาดไหน


"แต่ฮยองไม่ต้องกลัวผมนะ ผมแค่ชอบเฉยๆ ฮยองจะไม่ยุ่งกับผมก็ได้นะ"

"ไม่หรอกคยู ..ขอบใจนะ แต่ว่า...คยูก็รู้ใช่ไหม........."

"ครับ ..ผมรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ ผมถึงบอกว่าฮยองไม่ต้องมายุ่งกับผมอีกก็ได้ อยู่ห่างๆนั้นและดีแล้ว"

"...ไม่เป็นไรหรอก ขอบใจเรานะที่มอบความรู้สึกดีๆให้พี่ นอนพักก่อนเถอะ เดี๋ยวฮยองไปอาบน้ำก่อน" มืออุ่นขยี้ผมเบาๆก่อนจะลุกขึ้นไป ทิ้งไว้เพียงรอยอุ่นและความรู้สึกที่เบาบาง



พูดไปแล้ว .. และปฏิกิริยาเหมือนที่คาดไว้
แต่ทื่ไม่คาดคิดที่คือหลงรอยความอบอุ่นและรอยยิ้มที่ให้กำลังเหมือนที่ผ่านมา.........

这一份情,
zhe yi fen qing
รักครั้งนี้,


永远难了
yong yuan nan liao
เป็นไปไม่ได้ที่จะหยุดลง


愿来生还能,
yuan lai sheng hai neng
หวังว่าชีวิตในชาติหน้า


再度拥抱。
zai du yong bao
ผมจะสามารถโอบกอดคุณได้อีกครั้ง

TO BE CONTINUE