ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER : 2
ผมพูดออกไปแล้ว ..สีหน้าท่าทางของซีวอนยังคงดูออกง่ายเสมอ
ใบหน้าหล่อเหลาราวเทวดาปั้นดูตกใจเล็กๆกับคำพูดนั้น แต่ยังคงไว้ซึ่งรอยยิ้มที่ทำให้ผมมีความหวัง ...
“อย่าล้อเล่นแบบนี้สิคยู ฮยองไม่ชอบเลยนะ”
คำว่ารักของผมกลายเป็นคำว่า”ล้อเล่น”ไปเสียแล้ว
แบบนี้และ....บ่อยครั้งที่ผมพูดถึงความสัมพันธ์ของเราซีวอนจะเป็นแบบนี้เสมอ จะไม่ตอบรับ ..และไม่ปฏิเสธ
ทำให้ผมรู้สึกเหมือนอยู่บนปลายยอดผา ..ตกลงมาเจ็บเจียนตายหากพร้อมใจจะยืนบนนั้นรอวันถูกผลักตกลงมาด้วยน้ำมือของคนที่ผมรัก
“ว้า~ มุกนี้เก่าไปแล้วจริงๆสินะ” ผมเบือนหน้าออกก่อนเงยหน้ามองสีดำสนิทของท้องฟ้ายามดึก เราเงียบกันทั้งคู่และปล่อยให้เวลาไหลผ่านไปเรื่อยๆ เพราะผมเองก็ไม่รู้จะจัดการความรู้สึกยังไงเช่นกัน ..
ไม่รู้ว่าจะทำยังไงถึงจะเลิกมองตามแผ่นหลังที่แสนกว้างใหญ่นี้ได้เสียที
“ยอโบเซโย” เสียงทุ่มต่ำเวลารับโทรศัพท์ ไม่จำเป็นต้องถาม เพราะผมเองก็รู้ดีว่าใครโทรมา แรงสะกิดเบาๆที่ไหล่เป็นเชิงบอกว่าจะไปคุยโทรศัพท์ด้านใน ผมพยักหน้าและยิ้มให้เบาๆก่อนจะดึงฝากระป๋องเบียร์แทนของเก่าที่เพิ่งหมดไป..
“โอ้ย..”
เพราะไม่ระวังมั่วแต่คิดเรื่อยไปสุดท้ายได้เลือดมาจนได้ ผมเองไม่อยากจะเข้าไปด้านในเพราะรู้ว่าซีวอนจะต้องเดินมาหาผมและวางสายที่โทรทางไกลมาถึงเกาหลี ผมปล่อยให้แผลสดค่อยๆแห้ง ..เลือดเกรอะกรังที่ปลายนิ้วไม่เจ็บเท่าไหร่
จริงๆนะ...ที่ปลายนิ้วน่ะ เจ็บไม่เท่าที่อื่นหรอก ...
ผมดื่มเบียร์อีกอึกใหญ่ๆก่อนจะปล่อยใจล่องลอยไปยังโลกที่ผมสร้างขึ้นเอง โลกที่มีแค่ผมและซีวอน ไม่มีคนอื่น ไม่มีซุปเปอร์จูเนียร์ ไม่มีสเตลล่า ไม่มีแฟนคลับ ...มีแค่เรา
“ขอโทษทีคยูฮยอนพอดีคุยเพลินไปหน่อย” ซีวอนเปิดประตูระเบียงก่อนจะนั่งลงยังที่เดิมของเจ้าตัว มือหนาควานหาเบียร์กระป๋องสุดท้ายในถุงพลาสติกก่อนจะงัดฝาดื่มอีกอึกใหญ่
“คยู!!”
“อะไรครับ?! เรียกซะตกใจ”
“นิ้วของนาย?”
“อ๋อ .. เมื่อกี้ผมเปิดเบียร์แล้วฝามันบาดอ้ะ”
“แล้วทำไมไม่ทำแผล รู้รึเปล่ามันเป็นบาดทะยักได้นะ”
“แฮ่ะแฮ่ะ”
“ยังจะมาแฮ่ะแฮ่ะอีก รีบๆตามมานี่”
ซีวอนกระชากข้อมือผมก่อนจะลากไปยังโซฟาห้องนั่งเล่นของหอพัก เจ้าตัวหัวเสียและโวยวายจนผมขำเล็กๆ เปิดหาพลาสเตอร์ปิดแผลไปทั่ว วิ่งวุ่นเข้าออกห้องคนนู้นคนนี้จนผทหลุดขำออกมาดังๆ แต่เจ้าตัวไม่วายหันมาส่งสายตาดุ
“เดี๋ยวมาไปซื้อพลาสเตอร์ที่มินิมาร์ทข้างล่าง”
“ไม่ต้องหรอกฮยอง เลือดหยุดแล้วเนี่ย”
“แล้วทำไมไม่รีบบอก ..ทำไมปล่อยให้ฮยองเป็นห่วง”
“ก็...ผมไม่อยากรบกวนตอนฮยองคุยกับสเตลล่า”
ผมเห็นนะ .. แววตาตระหนกก่อนจะเปลี่ยนกลับมาดุดันเหมือนเดิมและผลุนผลันออกจากห้องพักไปซื้อของ ผมถอนหายใจหนักๆก่อนพิงโซฟาและหลับตาลงช้าๆ
...เวลาอยู่คนเดียวมักจะคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ..ตอนนี้เองก็เช่นกัน
ซีวอนชอบให้ความหวังพอๆกับที่ผมเองก็ชอบความหวังนี้เองเช่นกัน ผมอิจฉาทุกครั้งที่สเตลล่าทวีตถึงซีวอนโดยที่ไม่จำเป็นต้องปิดบังเพราะแฟนๆเองก็รู้กันเยอะ
อับราฮัม .. ตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลที่ผมเลือกมาเองกับมือเพราะซีวอนวานให้ซื้อให้เพื่อเป็นของขวัญวันเกิดสเตลล่า
กลายเป็นของที่ทั้งคู่ไว้ใช้สื่อหากันเวลาคิดถึง ....
รูปถ่ายตอนไปวันเกิดซูยองที่ซีวอนบอกผมว่าจะไปทำธุระ ...
ทุกอย่าง .. ทำให้ผมอิจฉา แต่ผมได้เพียงเก็บไว้ในใจและปล่อยให้ตัวเองจมปลักกับรักที่ไม่มีทางสมหวัง ผมยิ้มเยาะกับความเขลากับตัวเอง ก่อนน้ำตาที่ซ่อนไว้ข้างในมันล้นออกมา ...
ผมปล่อยให้น้ำตาไหลไปเรื่อยๆ ...ไร้ซึ่งเสียงร้องไห้ ไร้ซึ่งความรู้สึก...
ควานหาไอโฟนที่นอนนิ่งอยู่บนโต๊ะ ..ก่อนจะล็อคอินเข้าทวิตเตอร์ที่ของตัวเอง .....ผมพิมพ์แล้วลบ ..พิมพ์อีกแล้วก็ลบอีก ทำแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบ จนสุดท้ายผมกดปุ่ม send ออกไปในที่สุด ..
((หนาวจัง...ขอโทษนะครับ))
เพียงไม่กี่วินาทีแฟนๆก็เมนชั่นมาบอกว่าให้ผมไปอยู่ที่อุ่น บ้างก็ให้ผมไปกอดพี่ซองมิน ตลกดีแฮ่ะ ...
ที่หนาว ..หนาวเพราะความรักครั้งนี้คงยากจะสมหวัง
ที่ขอโทษ ..เพราะไม่สามารถตัดใจจากซีวอนได้สักที
วางไอโฟนเครื่องสีขาวลงข้างๆตัวก่อนจะปิดเปลือกตาอีกครั้ง .... ผมเหนื่อย .........
“คยูฮยอน ..คยูอา~”
แรงเขย่าเบาๆที่ไหล่ทำให้ผมเผยอเปลือกตา แสงแดดยามเช้าแรงเสียจนผมหลับตาหยีก่อนจะยู้หน้าหันไปทางต้นเสียง
“อะไรฮ่ะ จองซู”
“เรียกฉัน่วาพี่สิ ..เฮ้อ~ช่างเถอะ แล้วเราละ ทำไมมานอนตรงนี้ ไม่ปวดตัวแน่เหรอ?”
“หือ?”
“แล้วนิ้วโดนอะไรบาดมานั่นน่ะ ปิดพลาสเตอร์ซะเด่นเชียว”
เมื่อคืน..จำได้ว่าซีวอนลงไปซื้อพลาสเตอร์ยา ..ผมรอจนหลับไป ...แสดงว่าซีวอนทำแผลให้ผมแล้วกลับไปก่อนงั้นเหรอ?
“แล้วซีวอนละครับ?”
“กลับไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ได้ยินว่าไปรับสเตลล่าที่สนามบิน”
“อ้าว? ก็อยู่อเมริกา? แล้วมาเกาหลี??”
“บินมาวันนี้และมั้ง เห็นว่ามาถ่ายแบบอะไรสักอย่าง”
“อ๋อ....”
หวังไว้ลึกๆว่าตัวเองจะเป็นคนสำคัญคนเดียวของซีวอน แต่มันไม่ใช่ ... ทุกๆการกระทำของซีวอนยังบอกว่ามีใจให้สเตลล่าขนาดไหน ถึงผมเองรักฮยอง ..แต่ก็ไม่กล้าพอจะพรากความรักของใคร ...
........ท้องฟ้าสดใสที่ต่างจากสีดำสนิทของเมื่อคืน อาจเป็นสัญญาณว่าผมควรเริ่มสิ่งใหม่ๆเสียที...
TBC…
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น