ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : การเผชิญหน้า [Episode2]
บทที่10 ารเผิหน้า [Episode2]
ผมระโหลบนัวอผมเถลาไปามพื้น ึ่ศีรษะอผมไปโลับหัวเีย
“โอ๊ยยยยยย!!!!!”ผมร้อออมาพลาเอามือไปับที่ศีรษะ เลือสีแ่อยๆึมออมาาบาแผล้าๆ
ผู้หินนั้น่อยเลื่อนัวมาทาผม เธอยมีึ้นนสุแน ผมเบิาว้า ผมพยายามลานหนีสุีวิ
ไม่ทันแล้ว....ใบมีนั้นพุ่มาทาผมอย่ารวเร็ว มีเพียแ่เสียรีร้อที่ัึ้นมาอย่าน่าประหลาในอนนี้
ใรบานพุ่ัวมาทาผมและบัร่าอผมเอาไว้ ผมสุท้ายที่ผมเห็น็ือใรนนั้นถูใบมีแท่อท้อ ามมา้วยเสียร้ออย่าทรมาน ่อนที่ผู้หินนั้นะหายัวไป.....อย่าไม่น่าเื่อ ผมหมสิไปในทันที
******************************************************************************
ระแสไฟฟ้าไหลผ่านไปทั่วร่าอผมในอนนี้ ผมลืมามอไปรอบๆัวอผม นี่ผมอยู่ไหนัน?แล้วใรเป็นนที่มา่วยัน หรือว่าะเป็นเรย์?
ผมลุึ้นยืนและมอไปรอบๆัว ที่ที่ผมยืนอยู่อนนี้ือโบสถ์โบราแห่หนึ่ สัลัษ์ไม้าแนั้ระห่านอยู่รหน้าผม ม้านั่ไม้สีน้ำาลั้เรียรายเป็นแถว
ในวามเียบสัอนนี้ ไม่มีสิ่ใเหลืออยู่นอาวามว่าเปล่าและวามสับสน ผมเินไปรไม้าเน และพบว่ามีผู้หินหนึ่ยืนอยู่
“หวัีรับ”ผมทัทายอย่าเป็นมิร
“…..”
“เอ่อ อโทษรับ ไม่ทราบว่าที่นี่ือที่ไหนรับ”ผมถามเธออีรั้
“…..”เธอไม่ยอมอบ สายาอเธอไม่ไ้้อมาที่ผม แ่สายาอเธอลับทอยาวออไปนอระหน้า่าที่สลัลวลายไว้อย่าวิิรระารา
“หวัีรับ ไ้ยินผมมั้ย”ผมถามไปอีรั้ แ่ราวนี้เธอ่อยๆเห็นหน้ามามอผม ทำให้ผมเห็นใบหน้าอเธอ ใบหน้าที่าวุหิมะ อวัยวะส่วน่าๆบนใบหน้าอเธอเรียัวันอย่าไ้สัส่วน ผมยาวสีำเธอยาวรหลั ุระโปรสีาวอเธอูัับวามมือโบสถ์แห่นี้ยิ่นั วาสีน้ำาลอเธอ้อมาที่ผมอยู่ไม่วาา ปาที่อวบอิ่มอเธอเผลอึ้นเล็น้อย แ่ผมฟัไม่รู้ว่าเธอพูอะไร
ู่ๆัวอผม็ร้อนึ้นอย่าไม่มีสาเหุ เหมือนมีเปลวไฟำลัแผเผาผมอยู่อย่าไอย่าั้น เปลวไฟเริ่มทวีวามร้อนระอุมาึ้นทุที ผมมอไปที่ใบหน้าอผู้หินนั้น ่อนที่าอผมะหมแรและทรุลไปับพื้น
“นี่เธอเป็นใรันแน่”ผมถามเธอ แ่เธอไม่ยอมอบ
“อ๊าาาาาาาาา!!!!!!”ผมร้อออมาอย่าทรมาน เหมือนเ็มนับพันเล่มแมลึลไปในิใอผม ผมิ้นพล่าน
ใ่ หัวอผมำลัะไหม้ ใ่แล้ว!!! ใร็ไ้่วยผมที ผมทนวามเ็บปวนี้ไม่ไหวอี่อไปแล้ว ใร็ไ้มา่าผมที ่วยให้ผมพ้นาวามทรมานนี้ ผมหลับา และปล่อยให้เปลวไฟแผเผาัวอผมไปเรื่อยๆ ทั้ๆที่ไม่มีเปลวไฟเผาอยู่ริๆ แ่วามรู้สึอผมมันบอว่า’ผมำลัะาย’
ทุรั้ที่ผมมอาอผู้หินนั้น เ็มนับหมื่นนับแสนเล่มะแททะลุร่าอผมไป (ทั้ๆที่ไม่มีอะไรเิึ้นับัวผม็าม แ่เป็นที่ิใอผมมาว่าที่รู้สึอย่านั้น) ผมิ้นพล่านไปเรื่อยๆ
เสียรีร้อที่สุแสนะทรมาน เริ่มูผสมผสานับวามเ็บปวในร่าายอผมไปในอนนี้ ให้ผมายเถอะ!!!ให้ผมายเถอะ!!!! ำออผมที่ั้อในิใอผมอย่าไม่าสาย
และในห้วเวลาที่ไรุ้สิ้นสุนั้น มีเพียแ่วามเ็บปวแสนสาหัส เสียร้ออผมในอนนี้ ผมมั่นใว่าไม่มีใรไ้ยิน ผมร้อเพื่ออวามาย ไม่มีอะไรเหลืออีแล้วแม้แ่าลเวลา ไม่มีุเริ่ม้น ไม่มีุบ ห้วเวลาแห่วามเ็บปวที่ไม่มีวันสิ้นสุ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น