Gleam Andis ดันหลุดเข้ามาในต่างโลกแล้วล่ะค่ะ

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1

     กว่าจะเรียบเรียงความคิดทุกอย่างได้ก็มีคนมาล้อมรอบตัวฉันเต็มไปหมดแล้ว
     ให้สรุปง่ายๆจากความคิดของฉัน ที่ฉันโดนรถชนไม่ใช่ความฝันแน่ๆ ความรู้สึกมันเหมือนจริงมากแม้แต่ตอนนี้จะให้นึกความรู้สึกนั้นยังจำได้อยู่เลย
     แต่การที่ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกทีก็พบว่าตัวเองมาอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้แถมยังกลายเป็นเด็กทารกอีก
     คงคิดได้อย่างเดียวคือพลอตนิยายตายแล้วมาเกิดใหม่ที่ต่างโลก
     ฉันอยากจะเอามือมานวดหัวสักรอบแต่กลับทำไม่ได้เพราะแม้แต่แรงจะยกแขนยังไม่มี ทุกอย่างมันหนักอึ้งไปหมด
     “น่ารักเชียวนะคะ” ผู้หญิงผมสีเขียวน้ำทะเลพูดขึ้นขณะจ้องมองหน้าฉัน ใบหน้าของเธอดูค่อนข้างไปทางวัยลุงๆป้าๆแต่ก็ไม่ได้แก่มาก
     “เราจะตั้งชื่อลูกว่าอะไรดีคะ” เสียงของผู้หญิงอีกคนดังขึ้น เธอมีเส้นผมสีขาวสะอาด ดวงตาสีเหลืองทอง เมื่อมองไปที่เธอดูเหมือนมีประกายแยงตาตลอดเวลา รอยยิ้มที่ส่งมาให้ดูอ่อนโยน ใบหน้าของเธอสวยงามมากที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลยก็ว่าได้
     แสบตาจัง..
     ว่าแต่เขาเรียกฉันว่าลูกสินะ? แม่ของฉันแน่ๆ
     ชักอยากจะเห็นหน้าตัวเองเลย..
     แต่ไม่สิ ฉันจะยอมรับทุกอย่างง่ายไปไหม
     “แอ้” ฉันอยากจะลองพูดอะไรขึ้นมาอีกสักครั้งแต่ก็กลับกลายเป็นเสียงเด็กทารกเช่นเดิม
     น่าหงุดหงิดจริงๆ แต่เหมือนว่าแม่ของฉันจะไม่ได้คิดเช่นนั้น
     เธอยิ้มกว้างกว่าเดิมก่อนจะอุ้มฉันขึ้นแนบอก
     “น่ารักมากเลยเยอะ” แววตาที่เธอมองมาเต็มไปด้วยความรัก ภายในใจของฉันพลันรู้สึกอบอุ่นขึ้นทันที
     ดูเป็นคนที่อบอุ่นจังเลย
     ฉันแนบหน้าลงบนแขนของแม่แต่ท่าทางนั้นกลับทำให้แม่ของฉัน
     ดูไม่มีสติยิ่งกว่าเดิม?
     “คุณคะ!!!” เธอพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นแล้วพยักเพยิดฉันไปทางผู้ชายคนหนึ่ง
ผู้ชายตรงหน้ามีดวงตาสีฟ้าคราม เส้นผมสีกรม
     อีกแล้วสินะโลกนี้
     ทุกคนหน้าตาดีเกินไปมากอย่างไม่น่าให้อภัย
     ดวงตาคม จมูกโด่ง ใบหน้าเขาออกแนวเข้มๆแต่ไม่มาก คนหล่ออีกแล้ว
     ถึงใบหน้าเขาในตอนแรกที่พบจะดูนิ่งๆเพราะกำลังคุยกับคนที่ดูเหมือนจะเป็นพ่อบ้านอยู่แต่เมื่อมองมาที่ฉัน เขาก็ยกยิ้มอ่อนโยนขึ้นก่อนที่จะยื่นมือมาลูบหัวของฉัน
     พ่อสินะ
     สัญชาตญาณบอกมาอย่างนั้น ฉันเอื้อมมือไปจับมือที่เขาลูบหัวอยู่ เขาชะงักไปแวบนึงก่อนจะลูบหัวต่อพร้อมรอยยิ้มที่กว้างกว่าเดิม
     “ดีใจจังเลยนะ” แม่พูดขึ้นก่อนจะแอบมองพ่อที่ตอนนี้ท่าทางดูมีความสุขเป็นอย่างมาก
คนอื่นรอบๆเหมือนถูกแช่แข็งไปเป็นแถบๆ
     “เอาอีกแล้วสินะ อาการเห่อลูกของนายท่าน”
     “เห็นกี่ทีก็ไม่ชินจริงๆ”
     ฉันแอบได้ยินเสียงที่คนพวกนั้นคุยกัน ดูจากท่าทางของเขาฉันก็ไม่แปลกใจว่าทำไมถึงเรียกว่าเห่อลูก
     แต่คำว่าอีกแล้วทำให้ฉันสะกิดใจ แสดงว่าเขามีลูกมาก่อนแล้วสินะ?
     เมื่อฉันลองสังเกตดูดีๆก็ได้เห็นได้อย่างชัดเจนว่าชุดของพ่อกับแม่ต่างกับของคนอื่นๆเป็นอย่างมาก
     พวกเขาใส่ชุดรูปแบบเดียวกัน ฉันจึงเดาภายในใจว่าคงเป็นคนรับใช้
     “น่ารัก..” พ่อของฉันพูดออกมาเสียงเบาแต่ไม่มีทางที่คนข้างๆจะไม่ได้ยิน
     “แหม” แม่ของฉันแกล้งแหย่พ่อไปทีนึง พ่อจึงกระแอมไอไล่ความอายออกไป
     “..ฟีเนเรียชื่อของลูก” พ่อฉันพูดขึ้นก่อนจะยกตัวฉันขึ้นของแขนของแม่ ทุกอย่างสูงขึ้นกระทันหันแต่กลับทำให้ฉันรู้สึกโล่งแถมยังมีความสุขขนาดนี้
     ความรู้สึกแปลกๆเหมือนให้ยอมร้บว่านี่เป็นบ้านหลังใหม่ของฉัน ถึงจะสับสนอยู่บ้างแต่ก็ไม่เลว
     ถึงจะตายมาก็ไม่ได้รู้สึกติดข้างอะไรอยู่ที่นู่น เพราะพ่อแม่ก็ไม่ได้มีเวลาว่างให้ฉันมากขนาดนั้นอยู่แล้ว ถึงจะแอบเสียใจอยู่หน่อยๆแต่ที่นี่ให้ความอบอุ่นกับฉันมากจนลืมความรู้สึกเหงาไปเลย
     ฉันยิ้มรับชื่อของฉันทันที พร้อมกับรอยยิ้มของทุกคนในห้อง
     เป็นโลกที่อบอุ่นมากๆ หวังว่าโลกนี้จะสนุกนะ

____________
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ ช่วงนี้เป็นช่วงสอบพอดีแต่เราก็ยังจะมาแต่งให้ได้555 จะพยายามอัพอย่างสม่ำเสมอนะคะ