ตอนที่ 3 : บทที่1 : Last night
บทที่1 last night
เมื่อเห็นใบหน้าของคนตรงหน้าเต็มตา เรื่องราวเมื่อคืนก็ไหลย้อนเข้ามา ทำให้จุนฮยองได้แต่โมโห อยู่อย่างนั้น ก็เมื่อคืนนะสิ....ทำไว้แสบมากนะฮยอนซึง
.
....
ในผับ Mystery ผับใหญ่สุดหรูใจกลางเมือง ที่ด้านบนชั้นสองในห้องวีไอพี กำลังมีชายหนุ่มที่ใครหลายๆคนด้านล่างมองขึ้นไปอย่างเชิญชวน แต่ทั้งสองก็ยังคงนั่งคุยกันอยู่อย่างไม่ได้หันไปสนใจสายตาเหล่านั้นเลยสักทีเดียว
“เออ ฉันจะไปทำงานแล้ววะ เอาอะไรอีกไหม” เสียงใหญ่ของเจ้าของผับอย่างดงอุนถามขึ้นเพราะตอนนี้เขาควรไปจัดการบัญชีได้แล้ว
ซน ดงอุน นักธุรกิจดาวรุ่งที่เป็นเจ้าของผับMystery ซึ่งถือว่าเป็นผับที่ใหญ่และโด่งดังที่สุดในโซลตอนนี้ หน้าตาหล่อเข้ม รูปร่างสูงใหญ่ทำให้ใครหลายๆคนต่างหลงเสน่ห์ ยังไม่นับรวมฐานะดีชนิดที่ใครๆต่างพากันพร้อมใจเข้าหาได้ไม่ยากทีเดียว
“ไปเถอะวะ แค่แวะมาเฉยๆ เดี๋ยวฉันไปเดินข้างล่างอีกนิดก็กลับแล้ว” เสียงเข้มที่ใหญ่ไม่ต่างกันของจุนฮยองตอบกลับไปอย่างไม่คิดมาก ก่อนจะยกแก้วเหล้าในมือขึ้นมาดื่มต่อ
“เออๆ ไปแล้ว” พูดจบร่างสูงๆของดงอุนก็ก้าวออกจากห้องไป ในขณะที่คนนั่งก็ทำแค่มองดูบรรยายกาศสนุกรอบๆอย่างผ่อนคลาย
ยง จุนฮยอง นักธุรกิจที่เป็นที่จับตามองถึงความสามารถและการก้าวมาสานต่อกิจการที่บ้านที่ใครๆต่างชื่นชมกับความสามารถเหล่านั้น หน้าตาหล่อที่ติดจะนิ่งเฉยเสียส่วนใหญ่ทำให้ดูลึกลับหน้าค้นหาจนใครหลายคนพากันหลงไปกับเสน่ห์แบบนี้ และฐานะกับอำนาจที่เรียกได้ว่ามีมากมายนั้น ไม่แปลกเลยถ้าการที่จะเห็นสาวๆหรือจนกระทั่งหนุ่มน่ารักๆบางคนมองอย่างเชิญชวนมาทางเขา แต่เหมือนกับว่าจุนฮยองจะไม่สนใจไปซะอย่างนั้น....
กึก!
สายตาคมดุที่กวาดมองไปรอบๆผับใหญ่ สะดุดเข้ากับผมสีแดงของใครคนหนึ่งเข้า รูปร่างแบบบางที่กำลังนั่งโยกตัวเบาๆไปตามเสียงเพลงทำให้จุนฮยองสนใจได้ไม่ยาก ยังไม่นับรวมไปถึงหน้าตาสวยคมที่สนใจแต่การแสดงหน้าเวทีมากกว่ามองทางเขาเหมือนที่คนอื่นล้วนทำให้เขานึกอยากเห็นดวงตาคมสวยนั่นหันมามองทางเขาแทน
...แบบนี้แหละ เขาเคยบอกหรือยังนะ ว่าถ้าจุนฮยองคนนี้สนใจใคร จะก้าวเข้าไปหาเอง เหมือนตอนนี้ ที่ร่างสูงกำลังพาตัวเองออกจากห้องวีไอพีเพื่อนเดินตามอีกคนที่เดินออกไปทางหลังร้าน...
.
....
..........
“ข้างในไม่สนุกเหรอ” เสียงของจุนฮยองที่ถามขึ้นทำให้คนที่เหมือนออกมาเดินเล่นเรื่อยเปื่อยสะดุงไปนิด ก่อนจะหันมามองอย่างระวังตัว
“เปล่า พอดีเบื่อแล้วเลยมารอเพื่อน” เสียงหวานใสที่จุนฮยองนึกชอบใจพูดขึ้นก่อนที่จะตอบกลับไป
“ให้ผมอยู่เป็นเพื่อนไหม”
“อยู่เป็นเพื่อน...”
“ก็นะ มาเที่ยวที่แบบนี้ ไปต่อกับผมไหมคนสวย”
จุนฮยองยิ้มให้กับคนหน้าสวยที่คิดตามคำของเขาอยู่ตรงหน้าก่อนที่จะเดินเข้าไปใกล้อีกคนเรื่อยๆ ใบหน้าหล่อค่อยๆก้มหลงไปหวังดมกลิ่นหอมอ่อนๆ จากลำขอขาวของคนตัวเล็กตรงหน้าใกล้ๆอย่างที่ทำประจำกับคนอื่น...
ปึก!
“โอ้ย!”
เสียงกระแทกดังขึ้น ก่อนที่เสียงร้องอย่างเจ็บปวดดังลั่น จุนฮยองก้มลงไปกุมท้องช่วงล่างของตัวเองเอาไว้เมื่อคนตัวเล็กตรงหน้ากระแทกเข่าเขาเต็มแรง แรงที่ไม่เบาหนักส่งผลให้คนตัวสูงค่อยๆทรุดลงกับพื้นอย่างจุกๆ
“ไอ้หื่นเอ้ย! อย่างนายนะ มายอมนอนใต้ร่างฉันสิ แล้วฉันจะพิจารณา เหอะ!”
ประโยคเจ็บแสบของคนหน้าหวานตรงหน้าถูกปิดท้ายด้วยเสียงหัวเราะเบาๆก่อนที่เจ้าของผมสีแดงสดจะเดินออกไปทิ้งให้จุนฮยองทั้งโกรธทั้งอายอยู่ตรงนั้น
“ฝากไว้ก่อนเถอะยัยหัวแดง.... โอย”
ด้านคนผมสีแดงที่เดินหนีออกมา ก็หงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด
...วันๆนี่จะเจอแต่ไอ้พวกหื่นกามหรือไงวะ เขาเป็นผู้ชายนะ ฮยอนซึงคนนี้ผู้ชายนะเว้ยมองดีๆสิ...
ฮยอนซึงได้แต่โวยวายอยู่ในใจก่อนที่จะรีบต่อสายหาเพื่อนตัวเองที่ตอนนี้คงยังอยู่ห้องทำงานของเจ้าของผับตามที่เจ้าตัวบอกเอาไว้
“กีกวังเหรอ ฉันกลับเลยได้ไหม จะมาหรือยังล่ะ....ฉันกลับก่อน นายก็รอแฟนนายไปส่งแล้วกัน ดงอุนอะไรนั่นนะ”
ฮยอนซึงกดตัดสายอย่างหงุดหงิด ก็เขาเพิ่งกลับมาจากอเมริกาได้แค่ไม่กี่วันเอง มีผู้ชายแบบตาหื่นกามเมื่อกี้ก่อกวนตลอด นัดที่จะไปนอนบ้านกีกวังเพราะพ่อแม่ของกีกวังถามหาก็เอาไว้ก่อนแล้วกัน ค่อยไปหาทุกคนพรุ่งนี้เช้าแทนก็ได้...
จาง ฮยอนซึง นักศึกษาปริญญาโทจบใหม่จากอเมริกาด้วยผลการเรียนคณะบริหารที่ถือว่าดีมาก เพิ่งกลับมาหลังจากที่ตามพ่อกับแม่ตัวเองที่ไปทำงานที่อเมริกา ใบหน้าสวยคมที่มากกว่าผู้หญิงบางคนทำให้ใครต่างชอบมองตาม ยิ่งผมสีแดงที่ทำให้เจ้าตัวดูโดดเด่นขึ้นมาอีกนั้น ทำให้เจ้าตัวดูมีเสน่ห์ได้ไม่ยาก ฮยอนซึงก็ยังคงมองว่ามันเท่ห์มากกว่าสวยจนไม่ชอบใจใครก็ตามที่ทำตัวแบบตาบ้าที่โดนเขาเข่าไปเมื่อกี้ใส่
แต่ฮยอนซึงคงลืมมองไปว่า หน้าสวยๆกับตัวเล็กๆบางๆแบบนั้น ทำให้ใครหลายๆคนมองว่าสวยมากกว่าหล่อตลอดมา แม้แต่พ่อกับแม่ที่เหมือนจะพูดบ่อยๆว่า รอลูกเขยแทนลูกสะใภ้ได้
.
...
..........
ก๊อก ก๊อก!
“พี่ ผมเข้าไปนะ” เสียงเคาะประตูหน้าห้องทำงานขนาดใหญ่ตามด้วยเสียงใสๆดังเรียกสติของคนสองคนที่ยืนจ้องกันอยู่ ก่อนที่ประตูบานใหญ่จะเปิดอีกรอบตามด้วยคนตัวเล็กในชุดนักศึกษาเดินเข้ามา
“อ้าว สวัสดีครับ พี่ฮยอนซึงใช่ไหมครับ ผมโยซอบนะ พอดีพ่อบอกให้ผมมาทำความรู้จักนะครับ พ่อบอกว่าพี่เพิ่งมาจากต่างประเทศเผื่อจะเหงา” น้ำเสียงร่าเริงดังขึ้นก่อนเจ้าของเสียงจะยิ้มอย่างขี้เล่นกลับไปให้คนทั้งสองคนในห้อง
ยัง โยซอบ น้องชายตัวเล็กจอมแสบของจุนฮยองที่เรียนอยู่ชั้นปีที่4ของคณะนิเทศศาสตร์ของมหาวิทยาลัยชื่อดัง หน้าตาหวานๆที่ต่างจากพี่ชายดูน่ารักจนฮยอนซึงยังเผลอยิ้มตาม แต่นิสัยเอาแต่ใจที่ใช้ความน่ารักเข้าอ้อนทุกคนก็ไม่อยากเลยที่ฮยอนซึงจะทักทายคนตัวเล็กที่อาจจะสูงกว่าเขานิดหนึ่งอย่างใจดี
“ครับ พี่ก็พอมีเพื่อนอยู่ที่นี่เดียวเอง บางทีเขาก็ต้องไปอยู่กับแฟนบ้างไม่อยากกวนเท่าไหร่ มีโยซอบก็ดีนะ” ฮยอนซึงตอบไปอย่างที่คิดจนลืมถึงคนน่าโมโหที่ยืนฟังอยู่ รอยยิ้มใจดีที่ส่งให้โยซอบทำให้จุนฮยองที่มองเผลอยิ้มตามไปอีกที
“โอเคครับ งั้นวันนี้ผมพาพี่ฮยอนซึงไปเดินเที่ยวดีกว่า พี่จุนโยไปนะ” โยซอบพูดพร้อมกับคว้าแขนเล็กๆให้เดินตามออกไปอย่างร่าเริง
“โย เดี๋ยวพี่พาไปเองดีกว่า ไม่รีบไปเรียนเหรอครับ” เสียงทุ้มต่ำหยุดคนสองคนเอาไว้ ก่อนที่มือเล็กของฮยอนซึงจะโดนคนตัวใหญ่ดึงให้ตามออกไป ทิ้งให้โยซอบยืนงงกับคนสองที่ออกไปแทน
.
....
.........
“คุณ ปล่อยเลยนะ” จุนฮยองที่ยืนรอลิฟท์อยู่รับรู้แรงกระตุกแรงๆจากคนข้างหลังทำให้รู้ว่าอีกคนคงจะพยายามแกะมือเขาอยู่แน่ๆ แต่ขอโทษนะคนสวย แรงเรามันต่างกัน หึหึ
“พูดเพราะๆก่อนสิ คุณจุนฮยองฮะ ปล่อยมือผมหน่อยสิฮะ” เสียงใหญ่ที่ดัดให้เล็กลงกับท่าทางกวนๆทำให้คนฟังได้แต่หงุดหงิดจนอยากจะต่อยแรงๆสักที แต่เพราะคิดได้ว่าคนตรงหน้าเป็นเจ้านายของเขาที่พ่อกับแม่เขาอุส่าดีใจที่เข้าบริษัทใหญ่ๆแบบนี้ได้ ยังไงเขาก็ยังไม่อยากโดนไล่ออกตั้งแต่วันแรกหรอกนะ
“ปล่อยผมเถอะน่า แล้วจะพาไปไหนเนี่ย”
“อ้าว ก็ไปเคลียร์อะไรๆที่เราค้างกันอยู่ไง ทำอะไรเอาไว้จำไม่ได้เหรอ หึหึ” จุนฮยองพูดเบาๆใกล้กับหูคนตัวเล็กตรงหน้า จนฮยอนซึงได้แต่ถอยหลังหลบเบาๆ ก่อนที่จุนฮยองจะเอามือเขี่ยผมนุ่มเบาๆอย่างนึกออก
“อืม ว่าแต่เมื่อคืนยังผมแดงอยู่เลยนะเนี่ย สีดำก็เรียบร้อยดีนะ”
“ยุ่งน่า” ฮยอนซึงปัดมือคนที่มาเล่นผมตัวเองออกไป ก่อนที่จะรีบถอยห่างออกมายืนรออยู่ด้านข้าง
“หึหึ ลิฟท์มาพอดี ไปกันได้แล้ว จะพาไปดูที่สำคัญๆ” จุนฮยองก้าวเข้าไปรออีกคนในลิฟท์นิ่งๆเหมือนก่อนหน้านี้ไม่ได้ก่อกวนอะไร
...เวลางานเขารู้น่าว่าต้องทำงาน แต่นอกเวลาโดนแน่คนสวย... ความคิดของจุนฮยอง ที่ถ้าคนกำลังก้าวเข้ามารู้เข้า คงจะได้เข่าใส่จนจุกอีกรอบแน่นอน เพราะแบบนั้นปล่อยให้ไม่รู้นะดีแล้ว แสบๆแบบนี้ เขาล่ะอยากจะลองปราบดุสักที
“หึหึ” เสียงหัวเราะเบาๆของจุนฮยองที่ดังออกมาทำให้คนที่อยู่ในลิฟท์ด้วยอย่างฮยอนซึงหันมามองอย่างระแวง ก็ลิฟท์ผู้บริหารแบบนี้ มันไม่มีคนนี่น่า
ตาสวยๆที่มองมาอย่างระวังตัวทำให้จุนฮยองรู้สึกเหมือนโดนลูกแมวตัวเล็กๆแยกเขี้ยวขู่อยู่ตรงหน้า จนได้แต่อมยิ้มออกมา ...เฮ้อ วันนี้เขายิ้มเพราะคนอื่นมากไปอีกแล้วนะ หึหึ...
100%
Talk: ลง 18/01/15
รู้ว่ามันไม่ค่อยสนุก ขอโทษน้า แต่ตั้งใจมากๆๆๆ เท่าโลกเลย อ้อนไว้ก่อนๆ คึคึ ถ้ามีคนอ่านถึงจำนวนที่ทำอะไรได้ จะมีของมาให้แบบฟิคเอสเจนะ^^ แต่ถ้าใครอยากได้ไปเล่นได้นะ^^ จิ้ม!
อยากสปอยๆๆๆๆๆ เรืองนี้ถือว่าเอ็นซีเร็วและถี่กว่าเรื่องอื่นเลยอ่ะ อายยยยย ถถถถถ
ไปแล้ว รักทุกเม้น ทุกวิว ทุกโหวต ทุกแฟนคลับ รักทุกคนเลย รักจุนซึงกันเยอะๆนะคะ^^ แอบเห็นนะเนี่ยว่าแฟนคลับบางคนตามมาจากเรื่องเก่าๆ^^
เล่นแท็ก #ฟิครักค่อยๆ ให้กำลังใจหน่อยนะ อ้อนๆๆ^^
ตอบเม้นๆ
Nick kies (@1234nick) : มาอัพต่อแล้ววววว รอนานไหมมมมมมม ขอบคุณที่ชอบนะ มาอ่านต่อเร็วๆ^^
yongzaaazy (@loveyongyong): มีปัญหาไหมน้า ลองอ่านดูเนอะๆๆ เอาคุณเลขามาให้อ่านแล้ว ขอบคุณที่ชอบนะ มาอ่านต่อเร็วๆ^^
Dark RaySears : รอนานไหม มาแล้วๆๆๆ คุฯเลขาแสบนะ ขอบคุณที่ชอบนะ มาอ่านต่อไวๆๆ
Vee: เรามาอะแล้ววววว ขอบคุณมากๆที่ชอบนะ มาอ่านต่อไวๆๆ^^
เม้นที่4 มันไม่โชว์อ่ะ ของใครแสดงตัวได้เลยนะ^^
เล่นแท็กได้ #ฟิครักค่อยๆ
ทวงฟิค พูดคุยทางนี้ๆ^^
แอดเฟบจิ้มเลย^^
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
สมน้ำหน้ายงกุน หื่นดีนัก เป็นไงละโดนเข่าไปซะเต็มรักเลย
ฮยอนซึงคนแมน ขนาดพ่อกับแม่ยังพูดเลยว่ารอลูกเขยแทนลูกสะใภ้ 55555
>< ติดตามจ้าาาาาาาา