ตอนที่ 15 : บทที่13 : รู้สึกไม่ดี
บทที่13
“ซึงครับ ผมไม่อยากไปเลย หรือคุณไปกับผมได้ไหม”
เสียงทุ้มของคนขับรถจำเป็นพูดอ้อนคนที่นั่งอยู่ข้างๆอย่างร้องขอ จุนฮยองละสายตาจากถนนใหญ่ที่รถเริ่มน้อยหันมามองคนที่นั่งฟังเพียงนิดเดียวเดียว ก่อนจะหันกลับไปมองถนนด้านหน้าเหมือนเดิม
“คุณไปประชุมแค่วันเดียวเองนะ ไปเช้ากลับมามืดๆใช่ไหม ไม่ต้องพาผมไปหรอก เดี๋ยวผมไปรอที่คอนโดเลยเอา”
ฮยอนซึงหันไปคุยกับคนขับรถที่วันนี้โวยวายเรื่องจะต้องไปประชุมที่เชจูมาทั้งวัน ใบหน้าหวานยิ้มออกมาน้อยๆอย่างชอบใจกับความเป็นห่วงแบบนั้น
“แต่วันนี้ผมเป็นห่วงคุณจริงๆนะ ซึงครับ”
“ถึงบริษัทแล้ว คุณไปได้แล้วนะ เจอกันที่คอนโดนะครับ”
ทันทีที่จุนฮยองเริ่มอ้อนอีกรอบ ฮยอนซึงก็พูดขัดทันทีที่มาถึงหน้าบริษัท คนที่เริ่มเดินไปมาในยามเช้าใกล้เวลาทำงานหันมามองรถสปอตร์คันหรูที่จอดอยู่อย่างสนใจ
ฟอด!
“เดินทางดีๆนะครับ”
ฮยอนซึงเอาใจคนขี้ห่วงด้วยกดจมูกลงไปหอมแก้มเร็วๆ ใบหน้าหวานส่งยิ้มอวยพรคนที่ต้องไปสนามบินอย่างห่วงใย
“มีอะไรโทรหาผมนะครับ”
จุนฮยองบอกอีกคนอย่างไม่หยุดห่วง ดวงตาคู่คมมองคนที่ลงจากรถจนเดินเข้าตึกไปอย่างรู้สึกไม่ดี แต่ก็ยอมขับรถไปยังสนามบินเพราะอยากรีบจัดการธุระให้เรียบร้อย
...แปลก มันแปลกมาก...
เวลาทั้งวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว คนที่นั่งจัดการเอกสารหลายแฟ้มมาทั้งวันบิดตัวเบาๆอย่างเมื่อล้า ใบหน้าหวานหันไปส่งยิ้มให้ใครหลายๆคนที่เริ่มกลับบ้านในเวลาเย็นแบบนี้
“วันนี้ไปซื้อของหน่อยดีกว่า ใครไม่รู้ทำกับข้าวซะของหมดตู้เย็นเลย”
ฮยอนซึงพูดกับรูปที่วางไว้บนโต๊ะอย่างหมั่นไส้ นิ้วเล็กจิ้มเบาๆไปตามใบหน้าหล่ออย่างนึกสนุก คนตัวเล็กรีบเก็บของหลายอย่างของตัวเองใส่กระเป๋าเป้ใบโปรดเพราะท้องฟ้าสีอ่อนบ่งบอกว่าเวลาเย็นมากแล้ว
.
...
......
...........
“มืดจนได้ รีบกลับไปเตรียมของกินไว้ดีกว่า ป่านนี้น่าจะเสร็จแล้ว”
ฮยอนซึงบ่นออกมาเมื่อท้องฟ้ากลายเป็นสีดำสนิท คนรอบตัวเริ่มน้อยลงเพราะอากาศหนาวๆแบบนี้ไม่ค่อยมีใครออกมาตอนกลางคืนมากนัก
...เพราะของมันเยอะนะสิ เขาถึงเสียเวลาไปเป็นชั่วโมงเลย...
[Rrrrr….Rrrrrr]
รอยยิ้มหวานปรากฏออกมาแทบจะทันทีที่เห็นว่าใครเป็นคนโทรเข้ามาในเวลานี้ ขาเรียวก้าวไปตามทางเดินเพื่อหารถกลับอย่างคุ้นเคย...
“ครับผม ฮยอนซึงพูดครับ” ฮยอนซึงกรอกเสียงไปตามสายอย่างอารมณ์ดีเมื่อรับสายเสร็จ
‘ตอนนี้อยู่คอนโดเรียบร้อยแล้วใช่ไหมครับ’ เสียงทุ้มของจุนฮยองพูดตอบกลับมาตามสายอย่างกังวล
“ยังเลย แต่กำลังจะกลับแล้ว ซื้อของมาเยอะแยะเลย ขึ้นเงินเดือนให้เลยนะ”
ฮยอนซึงยังพูดเล่นให้คนที่แค่ฟังเสียงก็รู้ว่าเครียดแค่ไหนสบายใจไม่หยุด
‘กลับเร็วๆนะครับ จะบอกว่าตอนนี้ผมอยู่โซลแล้วให้ไปรับที่ไหนหรือเปล่าเอ่ย’
เสียงทุ้มตอบกลับมาตามสายอย่างห่วงใย ก่อนจะถามถึงสถานที่ที่เขาจะสามารถมารับได้
“มารับก็ได้ ตอนนี้ผมอยู่ซุปเปอร์ข้างบริษัท เฮ้ย!”
ฮยอนซึงที่กำลังตอบคำถามอยู่ หันกลับไปมองคนที่ดึงโทรศัพท์มือถือออกจากมือเขาอย่างรวดเร็ว ใบหน้าหวานจ้องมองต้นเหตุของเรื่องอย่างไม่พอใจ
“โฮยะ..อุ๊บ! อื้อ อื้อ...”
เสียงหวานพูดได้แค่นั้น ก่อนที่มือใหญ่ๆของผู้ชายที่ยืนข้างโฮยอนจะปิดปากเขาลงมาอย่างรวดเร็ว แขนใหญ่อุ้มจนคนตัวเล็กลอยขึ้นมาทั้งตัว ก่อนที่จะเดินตรงไปยังรถยนต์ที่จอดอยู่
มือเล็กปล่อยถุงของที่ซื้อมาทิ้งอย่างตกใจ ขาเล็กสองข้างดิ้นเตะคนที่อุ้มอยู่อย่างไม่ยอมแพ้ แต่กลับโดนล็อกด้วยสองแขนใหญ่ๆ
.
...
“ซึง!ซึง!....โถ่เว้ย!”
จุนฮยองที่ได้ยินเสียงทั้งหมดตะโกนเรียกผ่านโทรศัพท์อย่างร้อนใจ ขายาวรีบก้าวไปทางรถสปอตร์ของตัวเองอย่างเร่งรีบ จุนฮยองกดโทรศัพท์ไปหาคนที่ต้องการอย่างหัวเสีย
“ซองแจ ส่งคนมาให้ฉัน มาหาฉันหน้าบริษัท จับสัญญาณโทรศัพท์ฮยอนซึงด้วย สิบนาทีเข้าใจไหม”
เสียงทุ้มสั่งการบอร์ดี้การ์ดประจำตัวอย่างรวดเร็ว มือใหญ่ตัดสายโทรศัพท์แทบจะทันทีที่ แววตาคมวาวโรจน์อย่างโกรธจัด ก่อนจะรีบก้าวไปทางรถยนต์ของตัวเองด้วยความเร็ว
.
...
......
รถสปอตร์สีคำคันหรูกำลังขับเคลื่อนบนถนนด้วยความเร็วที่เกินกฎหมายกำหนด เจ้าของรถจัดการขับแซงทุกคันเท่าที่เขาจะทำได้ด้วยความเร่งรีบ
ภายในเวลาไม่ถึงสิบนาทีความเร็วราวพายุก็หยุดลงตรงลานจอดรถของบริษัทใหญ่ เจ้าของรถก้าวลงมาหาลูกน้องนับสิบที่ยืนรออยู่อย่างรวดเร็ว
“ได้เรื่องยังไง” จุนฮยองถามเสียงห้วนอย่างอารมณ์เสีย ตอนนี้เขาไม่สนใจใครทั้งนั้น รู้แค่ว่าตอนนี้ห่วง
...ห่วงคนที่หายไปจับใจ...
“โทรศัพท์คุณฮยอนซึงอยู่นี่ครับ จากกล้องวงจรปิดล่าสุด รถคันนั้นไปย่านคังนัมพร้อมคุณโฮยอนและผู้ชายที่อุ้มคุณฮยอนซึงไป”
ซองแจรายงานการตรวจสอบที่ใช่เวลาภายในไม่กี่นาทีด้วยความรวดเร็ว มือใหญ่ส่งโทรศัพท์มือถือที่มันถูกโยนทิ้งไว้ให้จุนฮยองที่รับไปดู
“คิม โฮยอน ส่งคนไปตระกลูคิม และหาที่สัญญาณโทรศัพท์ของคิม โฮยอนมาให้เร็วที่สุด”
เสียงทุ้มสั่งงานดังลั่นไปทั่วทั้งลานจอดรถ ซองแจรีบก้มหัวให้เร็วๆก่อนจะเดินไปทางลูกน้องที่ทำหน้าที่ค้นหาอย่างรวดเร็ว
จุนฮยองมองโทรศัพท์ที่อยู่ในมืออย่างเป็นห่วง ดวงตาคมคอยมองไปรอบๆเพื่อคิดเบาะแสอื่นที่พอจะนึกออกอย่างเร่งรีบ
...แต่เคยมีใครบอกไหม ยิ่งรีบยิ่งช้า ยิ่งเค้นความคิด มันยิ่ง...คิดไม่ออก...
100%
Talk: ลง 9/05/15
เอามาเสิร์ฟ มิ้นหายไปหลายวันเพราะสอบจ้า เดี๋ยวจะไปฝึกงานแล้วเหนื่อยแน่เลย^^ เดี๋ยวจะวาดแฟนอาร์ตซึงในบั้มโซโล่ให้ ชอบอ่ะ^^ เอาล่ะ ไว้ตอนต่อไปเรามาลุ้นดีกว่าว่าจุนจะทำไง ตอนนี้รู้กันหมดว่ามิ้นติ่งบีทูบีด้วยทีแรกจะเอาอิลอุนเป็นการ์ด แต่อิลอุนน่ารักเกิน555 แล้วอย่าลืมโหวตซึงกันน้อ เทรนด้วย สู้!
สุดท้ายรักทุกเม้นทุกวิวทุกแฟนคลับ รักคนอ่านทุกคนเลยนะ^^
มิ้นมีเฟสแล้วอย่างลืมช่วยไลค์เป็นกำลังใจหน่อยนะ จิ้ม!
#ฟิครักค่อยๆ
ตอบเม้นๆ
Nick kies (@1234nick): มาช่วยคุณจุนหน่อยเร็วววววว โกรธใหญ่แล้วววว มาอ่านต่อเร็วๆนะคะ เราจะมาจัดการโฮยอนไปด้วยกัน *จับมือ
yongzaaazy (@loveyongyong): มิ้นขอโตดดด แง้ แต่หลังจากนี้มันจะหวาน หวาน หวาน จนน้ำตาขึ้นแน่เลย55 มาอ่านต่อเร็วๆนะ
ทาสรักน้องซึง: เรื่องนี้จะมีใครโอ๋คุณจุนบ้างไหม ซึงรวบทุกคนไปหมดเลย มาอ่านเร็วๆนะคะ
kungkung7728 (@kungkung7728): นั่นสิน้า เรามาลุ้นๆๆกันดีกว่า เรามาจัดการโฮยอนไปด้วยกันนะคะ สู้!
O W E N TM.
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
มาต่อไวไวเน้ออออน้องมิ้นเดียวแวะเข้าไปกดไลค์ในเฟสให้จ้าาาาาา
มาต่อไวไวเน้ออออน้องมิ้นเดียวแวะเข้าไปกดไลค์ในเฟสให้จ้าาาาาา