ตอนที่ 10 : บทที่8 : ขอโทษ...
บทที่8 ขอโทษ...
แสงแดดในเวลาสายของวันเสาร์ส่องผ่านผ้าม่านผืนหนาเข้ามาทำให้คนที่หลับอยู่บนเตียงหลังใหญ่หันหน้าหนีตามความเคยชิน ใบหน้าคมฝังลงไปกับหมอนใบนุ่มอย่างต้องการหนีแสงแดดที่กำลังก่อกวนเขาจนน่ารำคาญ
“อืม...”
สุดท้ายมือใหญ่ก็ปัดไปข้างๆตัวเพื่อหาคนที่เขานอนกอดอยู่เมื่อคืน แต่กลับสัมผัสได้เพียงผ้าปูที่นอน ที่ตอนนี้มันเย็นชืดจนได้แต่ขมวดคิ้วอย่างสงสัย
“ไปไหนของเขา..”
ผ้าห่มผืนหนาถูกตวัดออกจากตัวอย่างรวดเร็ว พร้อมๆกับคนตัวโตที่ตอนนี้ คว้ากางเกงข้างเตียงมาสวมลวกๆอย่างไม่สนใจมันมากนัก เพราะตอนนี้
...คนตัวเล็กที่เขากอดอยู่เมื่อคืน หายไป...
ปัง!
ประตูห้องน้ำถูกผลักออกแรงๆ แต่ก็ยังคงไร้วี่แววของใครอีกคนจนจุนฮยองได้แต่ขยี้ผมตัวเองอย่างหงุดหงิด
...หรือว่า ฮยอนซึงไม่พอใจจนหนีไป...
“แม่งเอ้ย! มึงทำเหี้ยอะไรลงไปวะเนี่ย!”
เสียงทุ้มตะโกนออกมาอย่างหงุดหงิดกลางห้องนอนสีอบอุ่นที่เขาเพิ่งจะสังเกตว่าเสื้อผ้าของใครอีกคนไม่ได้อยู่บนพื้นแบบเมื่อคืนนี้แล้ว...
เพล้ง!
เสียงของอะไรบางอย่างที่แตกอยู่ทางด้านนอกห้องนอนเรียกความสนใจจากคนที่กำลังหงุดหงิดได้เป็นอย่างดี
...แต่บ้านนี้ถ้าดูจุนอะไรนั่นไม่อยู่ อีกคนก็คงเป็น...
ความคิดที่วิ่งเข้ามาในสมอง ทำให้คนที่อยู่ในสภาพไม่ค่อยจะเรียบร้อยเท่าไหร่นักรีบเดินไปทางประตูหน้าห้องนอนอย่างรวดเร็ว
“คุณ...”
จุนฮยองเรียกเสียงดังเพราะภาพตรงหน้าคือ...ภาพของคนที่เขาตามหาอยู่...กำลังยืนตัวสั่นในขนาดที่เขามองจากชั้นบนยังเห็นได้เลยว่าสั่นมากแค่ไหน..
“ขอโทษ”
เสียงหวานพูดออกมาสั้นๆและตอนนี้คนที่ยืนอยู่ตรงบันไดชั้นล่างวิ่งไปทางหน้าบ้านในแบบที่จุนฮยองรู้ว่าเจ้าตัวคงเจ็บไม่น้อย และนั่นทำให้จุนฮยองรีบตามไปอย่างรวดเร็ว ขายาวก้าวผ่านชามข้าวต้มร้อนๆที่มันคงเป็นต้นเหตุของเสียงเมื่อกี้นี้
“คุณ! ฮยอนซึง!”
เสียงตะโกนดังๆไม่ได้ทำให้คนที่พยายามเดินหนีไปหันมาสนใจเลยแม้แต่น้อย สุดท้ายจุนฮยองก็ได้แต่รีบกลับไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยและกลับมาที่รถของตัวเองอย่างรวดเร็ว
ตาคมมองสองข้างทางที่น่าจะมีคนตัวเล็กเดินอยู่อย่างหงุดหงิดที่ไม่เจออะไร จนเขาได้แต่โทษตัวเอง
...บ้าเอ้ย ได้ยินไปแบบนั้นใครจะไม่โกรธบ้างวะนั่น...
.
....
........
.............
ฝั่งฮยอนซึงที่กำลังโดนตามหาอยู่ ได้แต่ยืนนิ่งๆในมุมที่หลบสายตาของคนที่รีบขับรถผ่านทางด้านหน้าเขาไปอย่างหมดแรง
ร่างกายรู้สึกเหนื่อยล้าจนเขาแทบจะยืนไม่ไหว แต่เพราะรู้สึกไม่สบายตัวจนต้องตื่นขึ้นมาแล้วก็อายจนไม่กล้าที่จะกลับไปนอนกับจุนฮยองต่อ พอเมื่อเช้าเลยตัดสินใจลงมาทำมื้อเช้าให้คนที่เมื่อคืน เขายอมรับเลยว่า
...ให้ไปทั้งตัวและใจแล้วด้วยซ้ำ...
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขามองว่าการได้เถียงกับคนตาดุแบบนั้นเป็นเรื่องสนุก ไม่ชอบใจที่โดนเมิน จนเมื่อคืนที่ระหว่างทางออกจากผับ ดันมีผู้หญิงหลายคนที่มาวุ่นวายกับจุนฮยอง
และก็ไม่รู้อีกเหมือนกันว่าเขาเอาความกล้าบ้าๆแบบนั้นมาจากไหน เรื่องเมื่อคืนเลยจบแบบนั้น แต่ใจก็กลัวมาตลอดว่าที่อีกคนทำไปเพราะแค่อารมณ์ชั่ววูบเท่านั้น เมื่อกี้เลยได้รู้
...รู้หมดทุกอย่างเลยล่ะ ที่ผ่านมาเขาพลาดไปเอง ที่จริงถ้าคิดอีกทีจุนฮยองก็แค่แกล้งแหย่เขามาตั้งแต่ต้นๆแล้วด้วยซ้ำ...
.
..
.....
............
...................
กิ๊งก่อง! กิ๊งก่อง!
“ครับ ใครครับ” เสียงทุ้มของดูจุนกรอกไปตามอินเตอร์โฟนหน้าประตูคอนโดตัวเองอย่างสงสัย
“ซึงเองพี่จุน” เสียงสั่นๆที่ตอบกลับมา ดวงตาคู่สวยที่บวมแดงเหมือนเพิ่งผ่านการร้องไห้มาทำให้ดูจุนรีบเปิดประตูรับคนมาใหม่อย่างรวดเร็ว
หมับ!
“เป็นอะไรมาหือ? โอ๋ ใครทำอะไรน้องพี่มาเนี่ย เครียดอะไรมาหรือเปล่า”
อ้อมกอดอุ่นๆที่คอยปกป้องมาเสมอทำให้ฮยอนซึงปล่อยให้น้ำตาที่เหลือไหลลงมาเงียบๆจนดูจุนต้องคอยปลอบอยู่อย่างนั้น
“พี่..ซึงขออยู่ด้วยหน่อย ซึงเหงา..นะ”
คำโกหกที่ฮยอนซึงคิดว่ามันงี่เง่าเอามากๆถูกใช้ออกไป แต่แทนที่ดูจุนจะคาดคั้นน้องชาย คนเป็นพี่กลับพาน้องชายตัวเล็กไปนั่งที่โซฟาตัวใหญ่อย่างห่วงใย
“เหรอ..ก็ดีนะ พี่ก็ห่วงเรา ห้องทางขวาเลยว่างอยู่ แล้วไหนเสื้อผ้าของใช้ล่ะ”
ดูจุนถามกลับไปเพราะคนที่บอกว่าจะมาอยู่ด้วยกลับไม่มีอะไรเลยนอกจากเสื้อยืดแขนยาวกับกางเกงผ้าขายาวสีเข้มที่เจ้าตัวใส่มาเท่านั้น
“เดี๋ยวซึงกลับไปเอาวันอื่น นี่เหงาเลยมาหา ซึงไปนอนก่อนได้ไหม ตอนนี้ง่วงสุดๆเลย”
น้ำเสียงสดใสกับท่าทางน่ารักๆที่มักเอามาใช้อ้อนดูจุนก็ถูกเอาออกมาใช้อีกรอบ จนคนมองทำได้แค่ตามใจ
“โอเคๆ ไปนอนก็นอน ตื่นมากินข้าวด้วยล่ะ เดี๋ยวพี่ไปซื้ออะไรมาทำให้กิน”
ฟอด!
จมูกโด่งกดลงมาบนหน้าผากมนแรงๆ ปิดท้ายด้วยรอยยิ้มอบอุ่นตามแบบฉบับของตัวเองจนฮยอนซึงได้แต่ยิ้มอย่างอบอุ่นใจกลับไป
...ผมทำพี่ผิดหวังไหมนะ...
..
.......
...........
พอเข้าห้องนอนมาได้ ความเงียบก็ทำให้คนที่คิดมากฟุ้งซ่านขึ้นมาอีกรอบ หมอนใบโตที่มีใบหน้าหวานซุกซบอยู่ ก็เปียกชื้นขึ้นมาเรื่อยๆ
...ทำไมความเงียบ มันร้ายกาจขนาดนี้นะ...
แขนเล็กยกขึ้นมากอดตัวเองแน่น เหมือนจะปลอบโยนตัวเอง แต่มันกลับทำให้นึกถึงอ้อมกอดอุ่นๆของอีกคนที่กอดเขาไว้ทั้งคืนจน...อดไม่ได้ที่จะคิดถึง
...ก็เขาผิดเองโทษใครไม่ได้ เพราะแบบนั้นฮยอนซึงเลยไม่โทษใคร...
ความคิดสุดท้ายของคนที่หลับลงไปอย่างอ่อนแรง ใบหน้าหวานเปื้อนคราบน้ำตากับดวงตาแดงๆแบบนั้น มันทำให้คนๆนี้ดูอ่อนแอได้ไม่ยาก
...ตอนนี้ฮยอนซึงคนนี้กำลังอ่อนแอ อ่อนแอสุดๆเลยล่ะ...
100%
Talk: ลง19/03/15
ต้องวิ่งหนีก่อนไหม วิ่งงงงงงงงง55555 ไม่มีอะไรมากหรอกตอนนี้มาเนิบๆ รอตอนหน้านะ เอาหน่า ดูจุนต้องมบทบาทมั้งสิ
สุดท้ายรักทุกเม้น ทุกวิว ทุกโหวต ทุกแฟนคลับ รักทุกคนที่สุดเลย^^
ไม่เม้นก็เล่นแท็กนะ #ฟิครักค่อยๆ
หรือจะทั้งเม้นทั้งแท็กก็ได้นะ^^
ตอบเม้นๆ
Nick kies (@1234nick): ซึงตื่นมาไม่ตกใจนะ ตื่นมาแบบอายๆไง แต่....มาอ่านเร็วๆๆ^^
Vee: มันอาจจะกำลังน่าเบื่อ555 พี่วีที่วันนี้คุยกับมิ้นในทวีตใช่ไหม มาอ่านต่อเร็วๆ^^
Nutcha: มันอาจจะกำลังเข้าช่วงหน้าเบื่อ555 แต่ขอบคุณที่ชอบนะ มาอ่านเร็วๆ^^
yongzaaazy (@loveyongyong): โอ้โห ฟินมากเหมือนมิ้นเลย กระซิบว่าไม่ใช่รอบเดียวนะ5555 ขอบคุณที่อชอบนะ มาอ่านต่อเร็วๆ^^
bigbadgirl: ไม่ผิดเลยพูดตามตรงทุกคนโมโหโยมากๆ555 มาอ่านตอนต่อไปเร็วๆๆ ขอบคุณที่อชบนะ^^
pinwa (@pinwaaa): ไม่โมโหๆ อยากรู้มาอ่านต่อเร็วๆๆ ขอบคุณที่ชอบนะ^^
เด็กยังโย (@punchseop): ยังไม่มีเลยอ่ะ ฮืออออ แต่ดูจุนน่ารักนะอบอุ่นละมุนเว่อ ขอบคุณที่ชอบนะมาอ่านเร็วๆ^^
kungkung7728 (@kungkung7728): ไม่โกรธเรื่องนั้นไง น้อยใจแทนซะงั้น แต่ขอบคุณที่ชอบนะ มาอ่านต่อเร็วๆ^^ เม้นยาวมากตอบไม่ถูกเลยแต่ขอบคุณอีกที^^
ฟะฟ่ะฟ้ะฟ้าาา (@sasiwimon_): ทำไมมาอ่านคลาดกันนิดเดียวขนาดนี้ มาตอนนี้ได้อ่านตอนต่อแล้วเนี่ย5555 มาอ่านต่อเร็วๆ^^
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ไรเตอร์มาอัพไวไวน้าาาาารอจ้าาาาาาาาาาาาาาาาา