คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 8 (100%)
"นี่! ไอ้ตี๋ ปล่อยมือฉันได้ยัง"
"ก็บอกแล้วไงว่ามือนายนิ่มดี"
"นายนี่ท่าทางโรคจิตจริงๆ" ดงเฮมองคิบอมอย่างหวาดๆ
"นายว่าใครโรคจิตห๊ะ! เมื่อกี้ยังไม่เข็ดใช่มั้ย หึหึ"เมื่อได้ยินคนตัวเล็กหาว่าโรคจิตเลยแกล้งซะให้เข้าใจผิดไปเลย คิบอมมองริมฝีปากสีชมพูระเรื่อของร่างบางด้วยสายตาหื่นๆปนโรคจิตหน่อยๆ ทำเอาคนถูกมองสั่นผวาเลยทีเดียว
"อะ..อ๊ากกก อย่านะเฟร้ยยย" ดงเฮรีบร้องโวยวายเพราะกลัวว่าร่างสูงจะทำจริงๆขึ้นมา ไอ้บ้านี่มันยิ่งหื่นๆอยู่= =
"หึหึ" คิบอมหัวเราะในลำคอด้วยความซะใจ((ถ้าทางจะโรคจิตจริงๆ- -=ไรเตอร์))
"ตกลงนายมาบ้านลิงน้อยทำไมเนี่ย??"
"ก็พามาให้อาหารลิงหนะสิ อยากกินเองป่ะหละ เดี๋ยวป้อนให้ จากปากถึงปากเลย"คิบอมยังแกล้งดงเฮต่อไป
เห็นเเล้วมันน่าเเกล้งจริงๆ เวลาปากเล็กๆนั่นขยับเพื่อเถียงที มันน่าจับมากดจูบเเรงๆซักสองสามครั้ง ((อ๊ากก บอมหื่นไปมั้ยลูก= ="))
"นายนี่ โรคจิตเเน่เลย"
"อะไร นายยั่วฉันก่อนนะ"คิบอมพูดพรางส่งยิ้มละลายโลกไปให้ดงเฮ ทำเอาร่างบางหน้าขึ้นสีทันที ไม่รู้ว่ามาจากข้อกล่าวหาอันน่าสยดสยอง(?)หรือมาจากรอยยิ้มนั้น เเต่มันก็ทำให้ดงเฮหัวใจสูบฉีดเลือดไปหลายลิตรเลยทีเดียว� เมื่อรู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองร้อนผ่าว จริงรีบเดินหนีออกไปเพราะกลัวว่าร่างสูงจะเห็นความไหวหวั่นของตัวเอง เเต่ไม่ทันระวังทำให้สดุดขาตัวเอง คิบอมเลยคว้าเเขนเอาไว้เเต่เเรงของดงเฮกลับฉุด� คิบอมให้ล้มลงไปทำให้ตอนนี้ คิบอมคร่อมดงเฮไว้สายตาของทั้ง2สบประสานกัน ทำให้หัวใจของทั้งคู่เริ่มปั่นป่วน ตอนนี้ชีพจรของทั้ง2เต้นไม่เป็นจังหวะเเล้วคิบอมค่อยๆโน้มใบหน้าลงไปหาดงเฮราวกับต้องมนต์สะกด จากใบหน้าเรียวหวานอมชมพูกลายเป็นสีเเดงลูกมะเขือเทศไปซะเเล้ว
ฟอดดด~ คิบอมอดใจไม่ไหวที่จะสูดดมเก็บความหอมหวานจากแก้มแดงๆนั่น
“เฮ้ยย!นายทำไรเนี่ย” เมื่อรางบางรวบรวมสติที่หายเข้าป่าดิบชื้นไป(?)กลับมาได้อย่างสวัสดิ์ภาพ((ไอ้นี่ยังไม่จบ=รีดเดอร์))ก็โวยวายตะโกนเสียงแหลมๆกรอกหูร่างสูงทำเอาขี้หูเต้นแทงโก้เลยทีเดียว
“ซักผ้ามั้ง - - แล้วนายตะโกนอีกแล้วสงสัยไม่อยากเก็บเวอร์จิ้นแล้วหรือไงห๊า!”
“เฮ้ยยย! ไม่ตลกนะ ไอ้ตี๋หื่นฉวยโอกาส” ร่างบางก็ยังคงโวยวายปานดั่งเรียกร้องสิทธิเสรีภาพจากนายจ้างต่างดาว((ไอ้ไรเตอร์มันพร้ำเพ้อไรเนี่ยย))
“หึหึ”� คิบอมได้แต่หัวเราะในลำคอด้วยความโรคจิต(?)
“อ๊ะ..หรือว่านายแพ้เกมส์ของเราแล้ว ฮ่าๆ”
“ได้ไงๆ ฉันไม่ยอมแพ้หรอกหน่า อีกอย่างคนที่แพ้ต้อเป็นนาย!= =”
“ไม่มีทาง! นายอ่ะฉวยโอกาสฉันมาหลายรอบแล้ว นายแพ้แน่นอน!” ร่างบางพูดด้วยความหมั่นใจอันเปลี่ยมล้น ว่าตัวเองต้องชนะอย่างแน่นอน�
“แล้วเราจะได้รู้กันว่าใครแพ้ใครชนะ!” คิบอมมองดงเฮตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความหื่นกระหาย(จากไหนไม่รู้)ทำเอาหัวใจดงเฮหลนวู่บเดียวความเสียวซะท้าน
“ชิส์! แล้วตกลงจะให้อาหารลิงมั้ยเนี่ย??”
“เอ้อ ลืมไป มานี่มา”เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตนเองมาทำอะไรที่นี่((ควรจะนึกได้ตั้งนานแล้ว))จะจับมือร่างบางมากุมไว้ แล้วทั้ง2ก็ไม่ได้เอ่ยวาจาอะไรออกมาเลย
“นี่ เมื่อไหร่จะให้อาหารเนี่ย”ดงเฮทนความอึดอัดไม่ไหวเลยทำลายความเงียบด้วยพลังเสียง13หลอด((โอ้ววว เลขสวยนะเนี่ยยย))(นอกเรื่องแล้วไรเตอร์- -)((อ้ะจ้ะๆ^^”))
“นายจะตะโกนเสียงดังทำไมอยู่ใกล้กันแค่นี้เอง- -”
“ก็อยากตะโกนอ่ะ จะทำไม” ด๊องพูดด้วยท่าทางกวนโอ้ยสุดๆจนทำให้คิบอมต้องใช้ตายมาปราบ
“ก็จะจูบหนะสิ”และตามกระบวนการ คิบอมส่งสายตาหื่นๆที่ใช้ปราบเจ้าปลาดื้อ ส่งไปพิชิตความกวนได้สำเร็จประการฉะนี้แล
"เงียบเเล้วก็ได้"ดงเอจำใจต้องยอมรับทันที ไอ้บ้านี่ยิ่งหื่นๆอยู่ ยอมดีกว่าเพื่อนความปลอดภัยของชีวิตเเละทรัพย์สิน(?)
"อ๋าาาาา น่ารักจังเลยย"เมื่อดงเฮเห็นเหล่าลิงน้อยวิ่งออกมากด้วยใบหน้าชื่นบานสดใส(?)ก้อุทานเพราะความน่ารักของเจ้จอมวนทันที�
"เเต่ฉันว่านายน่ารักกว่านะ"คิบอมพูดเสียงดังเเละชัดเจนเหมือนกับจงใจจะให้ร่างบางได้ยินเต็ม2หู ทะลุเข้าไปถึงลำใส้ใหญ่ กระเด้งกระดอนอยู่ที่ปอด เเล้วค่อยพุ่งทยานสู่หัวใจ
">///<" ใบหน้าของร่างบางร้อนผ่าวราวกับจะระเบิดออกมา
เเล้วทั้งคู่ก็ได้ฤกษ์อันเป็นมงคล(?)ได้ให้อาหารลิงซะที
"นายไปซื้อกล้วยอีกหวีดิ๊" เจ้าจอมวนพวกนี้น่ารักมากมายแถมยังกินเก่งซะไม่มี�อย่างงี้ต้องเลี้ยงใหญ่ซะเเล้ว
"ไม่เอา พอแล้ว กลับกันเถอะ"ราวกับร่างสูงจะรู้ความคิดจึงจับมือร่างบางเเล้วพากลับ ยังไม่ทันที่ร่างบางจะได้ล่ำลาจ้าจอมซนเลย
ยังไม่ทันที่รถจะออกจากบ้านลิงน้อยได้ไกลมากนัก ร่างบางก็เข้าสู่ห่วงนิทราเสียเเล้ว ใบหน้าขาวเนียนเรียว ทำให้คิบอมหัวใจเต้นรัวจนหยุดไม่ได้ ราวกับต้องมนต์ของเทพทิดาตัวน้อยๆ ดวงตาหลับพริ้มเหมือนกำลังมีความสุขอยู่ในโลกเเห่งความฝัน�เสียงหายใจสม่ำเสมอเเสดงให้รู่ว่าร่างบางหลับสนิท ทำให้คิบอมไม่สามารถละสายตาจากเทพทิดาตรงหน้าได้เลย�เเต่กลัวว่าจะได้รับอันตรายเพราะตัวเองขับรถอยู่จึงต้องฝืนใจหันไปมองถนน
"เอ้า!!ถึงเเล้วเจ้าตัวยุ่ง!"คิบอมตะโกนปลุกดงเฮเมื่อถึงที่หมายเเล้ว
"อื้มมม" ถึงร่างบางวจะหลับลึกเเต่ก็ปลุกง่ายใช่หยอก
เมื่อเห็นว่าคิบอมพามาที่ไหน ถึงกับยิ้มจนแก้มเเทบเเตก((เหมือนคิบอม อิอิ))ร่างสูงที่มองดงเฮอยู่ตลอดจึงรู้ว่าร่างบางชอบกินเค้กมาก ก็ที่�� คิบอมพามาร้านเค้กเพราะตนเองชอบ เเต่ไม่นึกว่าคนตัเล้กจะชอบเหมือนกัน
เมื่อเข้ามาในร้าน คิบอมก็ผู้ชายที่ยืมที่เคาน์เตอร์ ท่าทางจะเป็นเจ้าของร้านอย่สงเป็นมิตร
"หวัดดีคร้าบบบบ พี่ยูอนนน"
"อ้าวไอ้บอม มาได้ไงหละ โดดรียนมากอีกสิท่า" ยูชอนผู้เป็นลูกพี่ลูกน้องของคิบอมถามขึ้นอย่างรู้ทัน
"แล้วนี่ใครอ่ะ"ยูชอนถามผู้มาเยือนหน้าใหม่อย่างสงสัย
"อ่อ นี่ดงเอเพื่อนผมเเต่...อนาคตอ่ะไม่เเน่"
เมื่อดงเฮได้ยินดังนั้นถึงกับหน้าแดงทันที
"จริงดิ คนนี้เเน่นะ" ยูชอนถามอย่างสงสัยมากๆว่าคนนี้จะไม่ใช่ของเล่นของคิบอมอีก ท่าใช่ละก็เสียดายเเย่ น่ารักจะตาย
"ท่าทางคนนี้จะชัวร์เเล้วพี่"คิบอมตอบออกไปด้วยความมั่นใจ(มั้ง)
ดงเฮยืน งง กับบทสทนาของทั้ง2
"เอ่อออ ฉันอยากกินเค้ก><" ดงเฮกระซิบบอกคิบอมเบาๆเพราะกลัวว่าจะเป็นการเสียมารยาทต่อหน้ายูชอน ทำให้คิบอมยั่งหลงดงเฮเข้าไปใหญ่ คนอะไร น่ารักจริงๆ
"อืม..พี่เลี้ยงด้วยนะ"คิบอมบอกกับยูชอนด้วยความ งก งั้นสุดท้าย(?)
"ถึงนายไม่บอกฉันก็รู้- -" ก็มันเคยมากินเเล้วจ่ายตังซะที่ไหน
"ทงเฮตามสบายเลยนะ"ยูชอยพุดอย่างเป็นมิตร
"ครับ^^"ดงเฮส่งยิ้มละลายโลกอย่างเป็นมิตรตอบกลับไปเช่กัน ทำเอาคิบอมเริ่มหงุดหงิดนิดหน่อย ทั้งที่ไม่รู้ว่าหงุดหงิดเรื่องอะไร
'ไม่แปลกเลยที่คิบอมจะเลือกคนนี้เป็นตัวจริง' ยูชอนคิดในใจก่อนจะไปเอาเค้กให้ทั้ง2
"เฮ้ยยย ฉันจะเอาชิ้นนี้ นายไปเอาชิ้นอื่นเลย"ดงเฮโวยวายใหญ่เพราะเค้กชอกโกเเลตของโปรดเหลืออยู่ชิ้นเดียว
"นายก็เอารสอื่นดิ"คิบอมพูดอย่างไม่ยอมใคร
"นายนั่นแหละที่ต้องเปลี่ยน"ดงเฮก็ไม่ยอมเช่นกัน
"ก็กินด้วยกันเลยสิยูชอนพูดขึ้นอย่างไม่คิดอะไร เเต่มันทำให้คิบอมมีความสุขไม่น้อย
"ไม่ดีม้างงงงงง"ดงเฮพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว
"ทำไมหละ ฉันกินกับนายก็ได้"คิบอมพูด
"ไม่อ่ะ พี่ยูชอนครับผมเค้กสตอเบอร์รี่ก็ได้"ดงเฮเปลี่ยนทันที
"ไม่ต้องหรอก นายกินไปเหอะ"คิบอมพูดอยางเสียสละ เห็นใบหน้าหวานๆที่อ้อนๆอย่างงี้ มันใจอ่อนย่วบเลยที่เดียว
"นายเป็นคนดีจริง^^"ด้วยความที่ดีใจมากๆเลยเอ่ยชมร่างสูงไป
"นายก็น่ารักจริง" เเต่การตอบกลับของร่างสูงกับทำให้ร่างบางหน้าเเดงจนเเทบจะระเบิด(อีกแล้วคับน้องพี่= =)
"พี่ฝากดูแลร้านด้วยนะคิบอม จะไปรับจุนซูหนะ^///^"ยูชอนฝากร้านไว้กับคิบอมเพราะจะไปรับจุนซู(ที่รัก)ที่ไปทำธุระ
"ได้คับพี่" คิบอมตอบอย่างเต็มใจ เพราะรู้ดีว่าพี่ๆทั้ง2รักกันหวานปานจะกลืนกิน
"แล้วดงเฮกลับไงหรอ"ยูชอนถามด้วยความเป็นห่วง
"อ้อ เดี๋ยวผม..."
"เดี๋ยวผมไปส่งเอง"ยังไม่ทันที่ดงเฮพูดจบคิบอมก็เเย่งพูดซะดื่อๆ
"เฮ้ยย! ฉันกลับเองได้หน่า.."
"ไม่ต้องหรอก ฉันไปส่งดีกว่า- -" คิบอมรีบเเย่งพูดเพื่อตัดปัญหา เเต่� จริงๆเเล้ว กลัวคนตัวเล็กเลี่ยงจนกลับเองเเล้วเค้าก็อดไปส่งหนะสิ อีกอย่างเกิดคนมาฉุดทำไง เจ้าตัวยุ่งนี่ยิ่งน่ารักๆอยู่-//-((เห็นคำว่าแพ้ของคิบอมอยู่รำไร= =))�
"ยังไงก็ให้ดงเฮกลับบ้านได้ละกัน" ยูชอนพูดขึ้นก่อนจะเดินออกไป ทิ้งไว้เพียงคิบอมเเละดงเฮอยู่ในร้าน2ต่อ2 เพราะตอนนี้มันช่วงเวลาที่คนอื่นเรียนกัน((ก็พี่แกโดดมานี่- -))
"นายจะกินเค้กมั้ยเนี่ย" ดงเฮถามคิบอมที่เอาเเต่มองตนเองกินเค้กอยู่ จนจะพรุนเเล้วมั้ง-///-
"คิบอม..คิบอม!...ไอ้แก้มเเตก!!!" ทงเฮตะโกนลั่น(ซึ่งเป็นของถนัด)จนทำให้คิบอมสะดุ้งทันที
"ห๊ะ อะไร ..จะตะโกนทำไมเนี่ย- -"
"ก้เรียกดีๆเเล้วนายหันมั้ยหละ"
"โทดทีๆ..ว่าเเต่เรียกทำหรอ"
"ป่าวๆ เเค่จะถามว่าทำไมไม่กินเค้ก"
"เพราะฉันอยากกินนายมากกว่าไง" คิบอมพูดหน้าตาทำให้ดงเฮหน้าเป็นแอปเปิ้ลทันที(หน้าเเดง)
"ปลาท่าทางจะอร่อยกว่าเค้กอีก"คิบอมยังคงเเกล้งร่างบางต่อไป
"บ้า!!>///<"คนตัวเล็กตะโกนเสียงดังเพื่อกลบเกลื่อนความอายเเต่คง กลบไม่มิดเเล้วหละ ก็สีหน้า(สีแดง)เเสดงออกซะขนาด
"เอ้าๆ ค่อยๆกินก็ได้ เลอะหมดเเล้วเห็นมั้ย"คิบอมขำกับท่าทางของร่างบางที่ปกปิดความอายของตนเอง�
คิบอมค่อยๆเคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ร่างบาง สายตาของทั้ง2สบประสานกัน ต่างคนต่างมีความหวั่นไหวอยู่ภายในหัวใจ เเละเเสดงออกมาทางดวงตาคู่สวย ซึ่งเปรียบเสมือน...หน้าต่างของหัวใจ...
'คิบอม นายทำสายตาอย่างนี้อีกแล้วนะ นายเพียงเเต่ต้องการชนะฉันหรือนายคิดอะไรอยู่กันเเน่'
'ดงเฮ นายคิดอะไรอยู่ นายคิดอะไรกับฉันบ้างมั้ย...'
สายตาของคิบอมสะกดร่างของดงเฮให้ตกอยู่ในภวังค์ ไม่สามารถขยับได้ ใบหน้าอันหล่อเหลาของร่างสูงเลื่อนเข้ามาใกล้ร่างบางมากขึ้นช่องระหว่างทั้ง2เหลือเพียงเเค่ให้ออกซิเจนลอดผ่านเท่านั้น ลมหายใจอุ่นๆรวยรดอยู่บนริมฝีปากบางที่มีสีเเดงระเรื่อดูมีสุขภาพ ที่จะเผยรอยยิ้มสดใจจนทำให้หัวใจของร่างสูงกระตุกทุกครั้ง นั่นยิ่งทำให้สติของร่างสูงถูกบั่นทอนลงไปเรื่อยๆ ลิ้นร้อนค่อยๆเลียคราบชอกโกแลตที่อยู่บนริมฝีปากบาง ทำให้อุณหภูมิในร่างกายของร่างบางร้อนเป็นไฟ ริมฝีปากที่สั่นไหว เนื่องจากตื่นเต้น ยิ่งยั่วยวนร่างสูงมากขึ้น ทำให้สติของร่างสูงที่มีอยู่น้อยนิดหมดลงทันที ร่างสูงประกบริมฝีปากนุ่มอย่างอ่อนโยนเเละทนุทนอม
"อ๊ะ..."เมื่อร่างบางขยับปากก็ทำให้ช่องทางแห่งความหวานเปิดออก ลิ้นหนาจึงเข้าไปชิมความหวานในโพลงปากของร่างบาง ลิ้นหนากับลิ้นเล็กเกี่ยวกระหวัดกันอย่างเร้าร้อนเเต่ก็มีความอ่อนหวาน
"อืม!" เมื่อร่างบางร้องท้วงขออากาศหายใจทำให้ร่างสูงต้องถอนริมฝีปากออกอย่างอ่อยอิ่งเเละเสียดายอย่างสุดซึ้ง
"นายนี่หวานชะมัด" คิบอมเลียริมฝีปากของตนเองพร้อมกับมองดงเฮด้วยสายตาหื่นๆ(อีกตามเคย)
"ไอ้โรคจิต...ไอ้หื่น..ไอ้คนฉวยโอกาส>/////<"
"หึหึ ไม่น่าเชื่อว่าปากร้ายๆของนายจะหวานได้ขนาดนี้"
"อ๊ากกกก!" ดงเฮที่หน้าเเดงเป็นลูกมะเขือเทศอยู่เเล้วยิ่ง หน้าเเดงจนจะระเบิดออกมาได้
เเล้วทั้ง2ก็สร้างบรรยากาศในร้านนี้ให้มีเเต่สีชมพู....((เเทนยูซูที่ไม่อยู่�� อิอิ^^))
ความคิดเห็น