คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ไม่รู้จักฉันไม่รู้จักเธอ
1
ไม่รู้จักฉันไม่รู้จักเธอ
23.00 ไทยแลนด์
วันสุดท้ายที่จะได้อยู่ที่ไทย อนาคตในเกาหลีของฉันจะเป็นยังไงนะจะรุ่งหรือว่าจะรุ่งริ่งกันแน่ ฮือออToT ตอนนี้ชักจะไม่อยากไปแล้วสิเกาหลี อยู่ดีๆก็รู้สึกว่าตัวเองยังไม่พร้อม ไม่สิ! คิดแบบนั้นไม่ได้นะ ถ้าคิดแบบนั้นจะกลายเป็นคนที่อ่อนแอ ฉันต้องอยู่ให้ได้เพื่ออปป้าของฉัน สู้สิ สู้ๆ!!
“พ่อขาแม่ขา~ หนูไปอยู่เกาหลีหนูต้องคิดถึงพ่อกับแม่มากๆแน่เลยคะ ไว้หนูจะวีดีโอคอลมาคุยกับพ่อแม่บ่อยๆนะคะ”
“โอเคจ๊ะลูก พ่อกับแม่เป็นห่วงหนูนะ หนูต้องสัญญากับพ่อแม่ว่าจะไม่ดื้อไม่ซนเวลาที่อยู่เกาหลี แล้วก็ห้ามกลับที่พักดึก ห้ามเที่ยวเกเรไปทั่ว ต้องเข้าที่พักก่อน2ทุ่ม เวลาที่มีผู้ชายมาจีบนี่ห้ามไปเล่นด้วยเลยนะเราต้องอยู่ห่างๆ แล้วก็เวลาจะไปไหนห้ามไปคนเดียวให้พาเพื่อนไปด้วยสักคนสองคน ห้ามกินเหล้าห้ามเที่ยวคลับ ห้าม...”
“โถ่วว แม่ขา หนูไม่ทำแบบนั้นหรอกนะคะ หนูจะทำตัวเป็นเด็กดีนะคะจะไม่ดื้อไม่ซนเลยคะ”
“ดีมากจ๊ะ ลูกสัญญากับแม่แล้วนะ สัญญาแล้วก็ต้องทำตาม อย่าทำให้พ่อแม่เป็นห่วง อย่าทำให้พ่อกับแม่ไม่สบายใจนะรู้หรืเปล่า?”
“รับทราบ!”
แต่เอ๊ะๆ ดูเหมือนว่าจะมีใครบางคนขาดหายไปนะ ยัยเพื่อนตัวดีเนี่ยสิทำไมยังไม่มา นี่มันจะได้เวลาเครื่องออกอยู่แล้วเชียว ไหนบอกว่าจะมาส่งกันไงละจะปล่อยให้ไปแบบนี้โดยไม่ลากันเลยเหรอ ถ้าไม่มานะแม่จะงอนจริงๆเลยด้วย
“นิลิน นิลิน นิลินๆๆๆ”
เสียงใครบางดังมาแต่ไกล พอหันไปตามเสียงกลับพบว่าเพื่อนสุดที่รักของฉันกำลังวิ่งมาหน้าตั้งพร้อมกับของในมือ
“ฉันคิดว่าแกจะไม่มาส่งฉันซะแล้ว”
“ฉันมัวแต่ไปหาซื้อของพวกนี้มาให้แกนะสิ เกือบไม่ทันแล้วมั้ยละ แฮ่กๆๆ”
แค่เห็นหน้าตอนวิ่งมาก็รู้แล้วว่ารีบแค่ไหน แถมยังต้องหอบของมาอีกคงจะเหนื่อยน่าดู เพื่อนใครเนี่ยน่ารักที่สุดในสามโลกเลย คิดได้แค่นั้นก็เดินเข้าไปกอดแน่น
“ฉันขอบคุณแกมากนะเพื่อนรัก เอาเป็นว่าฉันจะหิ้วอปป้ามาฝากแกสักคนสองคนแล้วกันนะ โอเค๊?”
“โอเคเลย แต่ถ้าแกไม่หิ้วมาฝากฉันจริงๆนะฉันจะงอนแกถึงชาติหน้าเลยแหละคอยดู”
“ฉันสัญญาเลย”
อีกมานานหรอกนะ ฉันจะกลับมา กลับมาพร้อมกับของฝากชิ้นใหญ่ให้พ่อกับแม่ ลูกเขยไอดอลเกาหลี คิคิ แค่คิดก็ขนลุกซู่แล้วละ>< อึ๊ยยยย
06.00 เกาหลี
เวลาของประเทศเกาหลีจะเร็วกว่าไทยประมาณ 2 ชั่วโมงคะ และฉันได้เดินทางมาถึงเกาหลีเป็นที่เรียนร้อยแล้วหลังจากที่ต้องนั่งเครื่องนานถึง 5 ชั่วโมงกว่าๆ ฉันจะทำอะไรเป็นอย่างแรกดีนะที่เกาหลี ในหัวฉันมีเรื่องที่อยากจะทำเยอะแยะเต็มไปหมดเลยในตอนนี้
“ที่พักของฉันมันอยู่ส่วนไหนของโซลกันแน่นะเนี่ย”
หลังจากพึมพำกับตัวเองอยู่นานก็คิดขึ้นได้ว่าพกแผนที่โซลมาด้วย และตอนนั้นเองแผนที่ของโซลก็ได้วางแผ่หลาอยู่กลางสนามบินที่มีคนพลุกพล่านเดินผ่านไปมามากมายทั้งนักท่องเที่ยวในต่างประเทศและนอกประเทศ
“ทำไมทุกคนต้องมองฉันด้วยเนี่ย ก็ฉันไม่เคยมาเกาหลีนี่นาเอาแผนที่มากางดูก็เป็นเรื่องปกตินิ เอ่ๆๆ หรือว่าจะเป็นตรงนี้นะที่พักของเรา หรือว่าจะเป็นทางซ้ายมือ หรือขวามือกันแน่ละเนี้ย โอ๊ยยยย!หัวฉันแทบจะระเบิดออกมาแล้วนะ!!”
“sorry,can I help you?”
เหมือนเสียงสวรรค์ทรงโปรดเลยเสียงนี้ มีคนเสนอตัวมาช่วยฉันเหรอ ว่าแต่เป็นใครกันนะเสียงผู้ชายซะด้วยสิ นี่ฉันพึ่งมาถึงเองแท้ๆพระเจ้าก็ส่งผู้ชายมาให้แล้วเหรอ คิคิ><
“oh! Yes I don’t know …..where?”
โอ้โห้! ผู้ชายอะไรเนี้ยหน้าเนียนกว่าเราอีกแหะ หน้านี่ใส๊ใสไร้สิว ตากลมโต ผิวขาว ปากแดงนาจุ๊บ คิ้วก็เข้ม เสียงก็ทุ้ม โอ๊ยย ทำโชคดีขนาดนี้~~~~~><
“I know”
“where?”
“Apgujeong”
“thank you so much^^”
ฉันพูดขอบคุณพร้อมยิ้มปากกว้าง ผู้ชายอะไรหล่อ น่ารักแถมใจดีกับคนแปลกหน้าอีก มีน้ำใจจริงๆผู้ชายคนนี้ พ่อแม่คงจะเลี้ยงดูมาอย่างดีสินะ ดูจากหน้าตาแล้วคงจะลูกคุณหนูเหมือนกันสินะ ดูสิขนาดหันหลังยังดูดีเลยอะ ท่าเดินหล่อ เท่ห์ สมาร์ท กินใจฝุ่ดๆๆๆ
“ต่อไปคงต้องออกโรงเองแล้วสินะ อับกูจองเหรอนั่นมันแถวค่ายsmนี่นา ทำไมถึงไม่อยู่แถวฮาปจองกันนะจะได้อยู่ใกล้ๆwinner&ikonจะได้เดินไปหาทุกวันเลยT-T”
ในที่สุดก็เดินทางมาถึงที่พักแล้ว ทำไมการเดินทางไกลถึงได้เหนื่อยขนาดนี้กันนะ แต่อยากน้อยวันแรกที่อยู่ในเกาหลีก็ไม่ได้แย่สักเท่าไหร่ ยังพอมีเรื่องดีๆเกิดขึ้นมาบ้างพอให้ใจชุ่มฉ่ำ อย่างนี้สิถึงจะมีแรงผลักดันในการไปตามหาอปป้า เพราะอีกตั้งนานกว่าจะเปิดเทอมยังมีเวลาเที่ยวอีกเยอะ>-<
“อยู่คนเดียวเหงาเหมือนกันแหะ นอนพักเอาแรงก่อนดีกว่าจะได้ออกไปเที่ยวตอนเย็นๆ”
16.00 เกาหลี
“เย็นแล้วเหรอเนี่ยย ทำไมอากาศมันดีขนาดนี้ฉันควรไปอาบน้ำแต่งตัวสวยๆไปเดินเที่ยวสินะ เผื่อได้เจอไอดอลตัวเป็นๆสักคน อิอิ”
หลังจากอาบน้ำเสร็จก็แต่งหน้าแต่งตัวสวยออกมาเดินเที่ยวข้างนอก และฉันเลือกที่จะไปเที่ยวคังนัมเพราะว่าอยู่ไม่ไกลจากที่พักสักเท่าไหร่
“หู้วว ทำไมคนเยอะอย่างนี้เนี่ย ที่นี่สวยจังเลยของกินก็เยอะเสื้อผ้าก็แยะ สวรรค์ของนักช็อปแบบเราเลยนะเนี่ย มันเกิดมาเพื่อเราจริงๆ”
หลังจากตื่นเต้นเสร็จก็เดินไปซื้อนู้นซื้อนี่กิน ซื้อเสื้อ ชุดเดรส เสื้อคลุม รองเท้าหมดไปหลายแสนวอนกันเลยทีเดียว แฟชั่นของสาวเกาหลีนี่น่ารักเหมือนกันนี่นา มีที่ครอบหูฟูๆใส่แล้วน่ารัก เดินมาแบบคู่รักก็น่าอิจฉา มองไปทางไหนก็มีแต่คู่รักเต็มไปหมดเลย เห้ออ อยากมีคนมาเดินด้วยแบบนี้จัง
“โอ๊ะ!”
ใครเดินมาชนฉันกันเนี่ยยย! เดินไม่ดูตาม้าตาเรือกันเลยหรือยังไงถึงได้เดินมาชนคนอื่นแบบนี้ หึ้ยย! ข้าวของกระจุนกระจายหมดเลยไม่รู้หรือไงว่าของมันแพงแค่ไหนเนี่ย
“นี่เดินยังไงของคุณเนี่ยห๊ะ?!”
“ขอโทษฮ่ะ ผมไม่ได้ตั้งใจ”
“หึ้ย!”
ฉันก้มหน้าก้มตาเก็บข้าวของที่หล่นอยู่อย่างเอาเป็นเอาตายเลย จนถึงของชิ้นสุดท้ายฉันกำลังจะเอื้อมมือไปหยิบแต่เค้าเองก็เอามือมาหยิบเหมือนกัน -0-‘ ทำให้มือเราสัมผัสกัน ไม่นะ... ฉันจึงเงยหน้าไปดูและพบว่า...
“เห้! คุณนี่เอง”
“ผมต้องขอโทษคุณด้วยนะครับ”
ผู้ชายที่ฉันเจอที่สนามบินนี่เอง ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าจะเจอกันที่คังนัมอีก อะไรจะช่างบังเอิญขนาดนี้ หรือว่าจะเป็นบังเอิญโลกกลมพรหมลิขิตกันแน่นะ ถึงได้มาเจอกันที่นี่อีกครั้ง
“ไม่เป็นอะไรคะ พอดีฉันตกใจนิดหน่อยเลยตะโกนใส่คุณไป ฉันต้องขอโทษด้วยนะคะ”
“ไม่เป็นอะไรครับ ผมเองก็ผิดที่เดินมาชนคุณ ทำให้ของคุณหล่นหมดเลย”
“คะ ขอบคุณนะคะที่ช่วยเก็บ”
“ด้วยความยินดีครับ”
“คะ”
และแล้วผู้ชายคนนั้นก็เดินจากฉันไปอีกแล้ว เห้ออ โชคชะตาเล่นตลกอะไรนะถึงทำให้เจอกันสองครั้งภายในวันเดียวกัน หน้าตาหล่อขนาดนี้ถ้าเป็นไอดอลนี่สาวๆคงจะกรี๊สตรึมแน่ๆ
“วันนี้พิแค่นี้ก่อนก็ได้มั้ง รู้สึงว่าเรานี่ซื้อของมาเยอะเหมือนกันนะเนี้ย เริ่มหนักและหิวอีกแล้วด้วย แถมเริ่มมืดแล้วแม่บอกว่ามันอันตราย”
ระห่างทางที่เดินกลับที่พักฉันรู้สึกได้ว่าเหมือนมีใครเดินตามฉันมาอยู่ห่างๆไม่ใกล้ไม่ไกล ฉันจึงหันกลับไปมองเป็นระยะๆแต่ก็ไม่มีใครเดินตามมา พอฉันวิ่งก็เหมือนว่าจะมีคนวิ่งตามมาฉันเริ่มกลัวซะแล้วสิ จริงๆที่แม่พูดด้วยว่ามันก็มีพวกโรคจิตอยู่ทุกที่ ฉันหวังว่ามันจะไม่เกิดขึ้นกับฉันใช่มั้ยเนี่ย
“โอ๊ยย!”
ฉันสะดุดขาตัวเองล้มเพราะรีบเดินไปหน่อย ฉันจะทำยังไงดีเนี่ยถ้าเกิดว่าอีพวกโรคจิตมันเกิดโผล่มาตอนนี้ละฉันจะทำยังไงดี หรือว่าควรตะโกนเรียกคนให้ช่วยในตอนนี้ หรือว่าโทรแจ้งตำรวจดี โอ๊ยๆๆ ฉันจะทำยังไงดีเนี่ยย แม่จ๋าพ่อจ๋า ช่วยลูกด้วยนะคะ
มีมือผู้ชายยื่นมาข้างหน้าฉัน ทำให้ฉันเงยหน้าไปดูพบว่า พบว่า...กลายเป็นผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว ฉันเจอผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว นี่มันไม่แปลกไปหน่อยเหรอที่จะเจอผู้ชายคนนี้ทุกครั้งที่มีปัญหา นี่มันแปลกเกินไปแล้วนะ มันแปลกเกินไปจริงๆ หรือว่า ผู้ชายคนนี้เป็นโรคจิตที่ตามฉันมาตลอดตั้งแต่ที่สนามบิน โอ้ววว ไม่นะม่ายยยยยยยยยยยยย~~~~~
“นี่คุณอีกแล้วเหรอ มาๆเดี๋ยวผมช่วย”
“ไม่ต้องช่วยฉัน ออกไปไกลๆเลยนะพวกโรคจิต นี่แกสะกดรอยตามฉันมาใช่มั้ยห้ะ!”
“สะกดรอยตามอะไรกันคุณ ผมกำลังจะเดินกลับบริษัท”
“เดินกลับบริษัทบ้าบริษัทบออะไรของแกห้ะ! แกต้องการอะไรจขากฉันกันห้ะ อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะไม่งั้นฉันแจ้งตำรวจจับแกจริงๆด้วย”
“นี่มันบ้าไปกันใหญ่แล้วอะไรของคุณเนี่ย ผมเนี่ยนะพวกโรคจิต คุณนะบ้าหรือเปล่ารู้จักผมหรือไงไม่รู้เหรอว่าผมเป็นใคร”
“รู้สิฉันรู้จักแก แกเป็นพวกโรคจิตยังไงละ”
“ผม ไม่ ใช่ โรค จิต!”
“แกอย่าตามฉันมานะ อ๊ายยย!!”
ฉันวิ่งหนีสุดชีวิตมาที่ที่พัก วิ่งจนลืมเหนื่อยไปเลย เป็นโรคจิตแล้วยังจะไม่ยอมรับอีก การกระดำมันฟ้องชัดๆว่าเป็นพวกโรคจิตแน่ๆ หึหึ
“นี่คิดว่าทำดีด้วยแล้วฉันจะเชื่อหรือยังไงกัน ฉันไม่ได้โง่ขนาดที่ไม่รู้ว่าใครเป็นคนดีใครเป็นพวกโรคจิตนะ ถ้าเจอครั้งหน้าละก็นะจะเอาสเปร์พริกไทยนี่พ่นใส่ตาเลย อีโรคจิตบ้าเอ้ยย!”
บริษัท s.m.entertainment
“ผู้หญิงบ้าอะไร คนอุตส่าห์ช่วยตั้งหลายครั้งแล้วยังมาหาว่าเป็นโรคจิตอีก แย่ชะมัดเลย”
ชายหนุ่มพูดกับตัวเองอย่างหัวเสีย
“เห้ ชานยอลไปเที่ยวภูเก็ตมาเป็นยังไงบ้างกับวันพักผ่อนที่แสนสบาย”
ชานยอล หนุ่มหล่อลีดเดอร์ของวงน้องใหม่X-XOของค่ายSMที่กำลังมาแรงในตอนนี้
“ก็วันนี้ตอนฉันกลับมาจากไทย ฉันเจอผู้หญิงคนหนึ่งกางแผนที่โซลอยู่ที่สนามบินเหมือนว่ากำลังหาที่พักฉันเลยช่วยบอกทางเธอ แล้วฉันก็บังเอิญเจอเธออีกที่คังนัมตอนเดินซื้อของฉันเดินไปจนเธอข้าวของหล่นเลยช่วยเก็บ แล้วเมื่อกี้ก่อนถึงบริษัทฉันกำลังเดินตามถนนมาเรื่อยๆ ฉันก็เจอยัยนั่นอีก ยัยนั่นวิ่งล้มฉันเลยเข้าไปช่วยแต่ยัยนั่นกลับมาด่าว่าฉันเป็นพวกโรคจิตที่แอบสะกดรอยตามเธอมาตั้งแต่สนามบิน ทั้งๆที่ฉันเองเนี่ยช่วยเธอตลอด วันนี้ฉันโคตรซวยเลยวะ”
“เอาน่า ว่าแต่ผู้หญิงคนนั้นน่ารักปะวะ เธอเป็นคนเกาหลีเหรอแล้วเหรอพักอยู่ที่ไหนวะ นี่มันเหมือนพรหมชัดๆเลยวะได้เจอกันตั้งสามครั้งภายในวันเดียวกัน มันไม่ธรรมดาเลยจริงๆนะ อาจจะเป็นเนื้อคู่แกก็ได้นะ ฮ่าฮ่า”
“หุบปกของแกไปเลยนะดีโอ! ฉันไม่มีวันเป็นเนื้อคู่กับยัยผู้หญิงงี่เง่าคนนั้นหรอก คนอะไรไม่เคยสำนึกบุญคุณกันเลย ฉันไม่น่าไปช่วยเลยจริงๆ ทำบุญบูชาโทษแท้ๆ”
“เอาน่า ถือซะว่าช่วยผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งแล้วกัน แต่มันน่าขำวะ โรคจิต ฮ่าฮ่าฮ่า โรคจิต โอ๊ย!ขำจริงๆวะเพื่อน”
“เลิกขำได้แล้วไปซ้อม แล้วนี่มาครบกันแล้วหรือยัง”
“มาครบแล้วละ เหลือแกคนเดียวเนี่ยแหละ แต่วันนี้พวกเราไม่ค่อยอยากซ้อมสักเท่าไหร่เพราะว่าเพิ่งกลับมาจากพักผ่อนยังเพลียๆอยู่เลย ไปหาอะไรคุยสนุกๆกันก่อนดีกว่านะพรุ่งนี้ค่อยซ้อม ยิ่งแกอารมณ์เสียแบบนี้อย่าเพิ่งซ้อมเลยรอให้อารมณ์ดีก่อน เอาเรื่องนี้ไปเล่าให้ทุกคนฟังดีกว่านะ รับรอง สนุก สุด ติ่ง ฮ่าฮ่า”
“แกหยุดเดี๋ยวนี้เลยนะดีโอ ฉันบอกให้แกหยุด!!”
ดีโอพูดเสร็จก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องซ้อมทันที ในห้องซ้อมมีสมาชิกนั่งรออยู่อีกสามคนและแน่นอนว่าเรื่องนี้ต้องขยายทุกคนคงจะอดขำกับเรื่องนี้ไม่ได้ มันไม่น่าเชื่อที่จะเกิดขึ้นกับคนแบบชานยอล
“เห้ๆ พวกนายฉันมีเรื่องจะเม้าท์วะ”
“เรื่องอะไรของแกวะดีโอ ถึงได้วิ่งหน้าตาตื่นมาขนาดนี้”
มีเพียงเสียงของลู่หานที่ขานรับด้วยความสงสัย แต่แบคฮยอนและเซฮุนต่างก้มหน้าเล่นเกมส์กดกันท่าเดียว ดูเหมือนว่าดีโอจะไม่ค่อยได้รับความสนใจสักเท่าไหร่ คงเป็นเพราะว่าทุกคนฟังเรื่องเล่าของเค้าจนเบื่อ เพราะดีโอช่างสรรหาเรื่องมาเล่าซะจริง
“ก็เรื่องของชานยอลนะสิ มันเป็นโรคจิตนะพวกแกรู้กันยัง ฮ่าฮ่าฮ่า”
“อย่าไปฟังไอ้ดีโอมันเลย มันชอบพูดเรื่องไร้สาระ”
“แต่ฉันพูดเรื่องจริงนะโว๊ยย! ก็แกเล่าเรื่องนี้ให้ฉันฟังเองนี่หว่า เรื่องมันมีอยู่ว่า..”
ดีโอพูดยังไม่ทันจบก็โดนชานยอลปิดปากไว้ แต่ดีโอเอเองวิ่งหนีทำให้ชานยอลวิ่งเตะดีโอไปรอบห้อง ทุกคนชักเริ่มอยากรู้แล้วว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมชานยอลถึงไม่อยากให้พูดถึงเรื่องนี้ ทุกคนจึงวิ่งไปจับตัวชานยอลไว้เพื่อให้ดีโอได้เล่าเรื่องราวต่างๆให้ฟัง
“เยี่ยมมากแบคฮยอนลู่หาน พวกแกจับมันไว้แบบนั้นแหละฉันจะได้เล่าให้พวกแกฟังได้ถนัด”
“ห้ามพูดนะดีโอ! ไม่งั้นแกตายแน่!”
“อุ๊ยย! กลัวจังเลยอย่าทำอะไรเค้าเลยนะตัวเอง เค้าขอร้อง >o<’”
“มีอะไรก็พูดมาเลยพวกเราชักอยากรู้แล้วนะ ก่อนที่ชานยอลจะหลุดไปเนี่ยย!!”
แบคฮยอนตะโกนบอกดีโอที่มัวแต่เล่นไม่ยอมเล่าเรื่องสักที ชานยอลเองก็แข็งแรงดีโอควรรีบเล่าก่อนที่ชานยอลจะหลุดไปเสยปากชองเขา ก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้พูดอีกยาวววว~~~
“เรื่องมันมีอยู่ว่า วันนี้ระหว่างที่มันกลับมาจากไทย มันเจอผู้หญิงคนหนึ่งที่สนามบินแล้วมันเลยช่วยบอกทางผู้หญิงคนนั้นในสนามบินว่าที่พักของเธออยู่ที่ไหน และที่สำคัญที่พักของเธออยู่ไม่ไกลจากบริษัทของเราเว้ยยย~!”
“หึหึ เรื่องแค่นี้นี่เองนะ ทำเอาซะเหมือนเรื่องคอขาดบาดตายไล่เตะไล่ตีกันซะทั่วห้อง”
เซฮุนพูดขึ้นมา เรื่องแค่นี้ทำไมต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่ด้วย สำหรับเค้าแล้วถ้าเป็นเรื่องอื่นที่ไม่ใช่เรื่องงานถือว่าเรื่องนั้นๆเป็นเรื่องที่ไร้สาระมากๆ
“มันไม่ใช่แค่นี้สิวะ มันมากกว่านี้อีกแกก็รอฟังให้จบก่อนสิ”
“ดีโอ! นี่แกจะไม่ยอมหยุดดีๆใช่มั้ยห้ะ!!”
“อีกนิดเดียวก็จบแล้วแกก็ แปปเดียวแหละทำให้เรื่องมันจบๆไปนะ ฉันไม่ชอบทำอะไรค้างๆคาๆวะเพื่อน”
“อย่าให้ฉันหลุดไปได้นะ แกเจอตีนแน่ไอ้ดีโอ!!”
“ฉันนี่กลัวแกหัวหดเลย เอาละมาต่อกันเถอะ พอมันกลับจากสนามบิน มันก็บังเอิญเดินไปชนกับผู้หญิงคนนั้นเข้าอีกครั้งหนึ่งที่คังนัมข้าวของของผู้หญิงคนนั้นเนี่ยกระจายเต็มพื้นเลยมันก็ช่วยเก็บแล้วก็จากกัน แล้วมันกับผู้หญิงคนเนี้ยก็เจอกันอีกครั้งหนึ่งก่อนถึงบริษัทเนี่ยแหละ แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับเข้าใจผิดคิดว่าไอ้ชานยอลเนี่ยเป็นโรคจิตสะกดรอยตามเธอมาตั้งแต่สนามบินนู้นแหละ เรื่องมันก็มีอยู่แค่นี้จบข่าว โอ๊ยย! เหนื่อยวะคอแห้งเลยขอตัวไปกินน้ำแปปเดี๋ยวมา”
แต่เหมือนว่าจะช้าไปแล้วเพราะว่าตอนนี้แบคฮยอนและลู่หานได้ปล่อยตัวชานยอลเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ส่วนอนาคตต่อจากนี้ไปเหรอ อย่าไปพูดถึงมันเลยO.O มันเป็นเรื่องที่โหดร้ายเกินจะบรรยายออกมาจริงๆ เอาไปจินตนาการต่อกันเองแล้วกัน มันตะเตือนใตฝุ่ดๆT-T หวังว่าดีโอจะมีชีวิตรอดกลับมานะ พลีสสสสสสสสสสสส -/\-
หลังจากที่ปล่อยให้ชานยอลจัดการดีโอเรียบร้อยแล้วก็ดูเหมือนว่าสถานการณ์จะเข้าที่เข้าทางมากขึ้น แต่เหมือนว่าทุกคนจะอดขำไม่ได้ โรคจิต โรคจิต โรคจิต ทุกคนต่างพากันพูดย้ำๆ มัน่าขำจริงๆนะเรื่องแบบนี้
“แกไปทำอีท่าไหนวะ ผู้หญิงเค้าถึงคิดว่าแกเป็นโรคจิตแบบนี้”
เซฮุนถามด้วยน้ำเสียงที่แสนจะเย็นชา(เป็นเรื่องที่ปกติมากกกกกกก) ตั้งแต่รู้จักกันมาไอ้หมอนี่ไม่เคยพูดน่าฟังสักครั้ง ยกเว้นเวลาพูดกับแฟนคลับเสียงอ่อนเสียงหวานเชียว แต่พออยู่กับเพื่อน เหอะ!! ไอ้นี่มันสองมาตรฐานชัดๆ
“ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย อีกอย่างนะฉันเนี่ยเป็นฝ่ายช่วยยัยนั่นตลอดแต่กลับโดนด่าว่าเป็นโรคจิต บ้าชะมัดเลย พูดแล้วหงุดหงิดว้ะ!!”
“แล้วเธอพักอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ แสดงว่าเธอเป็นคนเกาหลีใช่ปะวะ แล้วน่าตาเป็นยังไงสวย น่ารัก แบ๊ว หุ่นเป็นยังไงเซ็กซี่”
ดีโอถามตามประสาผู้ชายขี้เล่น อยากรู้อยากเห็นไปซะทุกอย่าง
“ไม่ใช่คนเกาหลี”
“แล้วเป็นคนที่ไหนวะ ญี่ปุ่นเหรอแบบxxxหน่อย”
“คนไทย”
“แล้วหน้าตาเป็นยังไงวะ น่ารักปะ เค้าว่ากันว่าคนไทยน่ารัก ยิ้มสวย แล้วคนนี้ละเป็นยังไงบ้าง”
“พวกแกเลิกถามฉันได้แล้ว ฉันไม่อยากพูดถึงยัยผู้หญิงคนนั้นอีก ผู้หญิงบ้าอะไรพิลึกชะมัด ชาตินี้ขออย่าให้เจอกันอีกเลย”
ผู้หญิงอะไรตัวก็เตี้ย ปากก็เสียกล่าวหาคนอื่นพล่อยๆ ชานยอลได้แต่อธิฐานว่าขออย่าให้เจอผู้หญิงคนนี้อีกเลย แต่ถ้าเจออีกครั้งนะเค้าจะทำเหมือนว่ามองไม่เห็นเธอเลย ต่อให้เธอหกล้มทำของหล่นก็จะไม่ไปช่วยอีก จะอยู่ให้ไกลเท่าที่จะไกลได้
ความคิดเห็น