คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
“ในที่สุดฉันก็จะได้ไปเกาหลีจริงๆเหรอเนี้ย ฉันจะได้เจอwinner&ikonแล้วใช่มั้ยยย? กรี๊สสสส!!>< อปป้าชองช้านนนนน”
สวัสดีคะ ฉันชื่อ นิลิน วรโชติธนัน ตอนนี้อายุ17ปี ฉันนะเป็นแฟนคลับนับเบอร์วันของหนุ่มๆwinner&ikonเลยก็ว่าได้ และแล้ววันนี้ฝันของฉันกำลังจะเป็นจริงแล้ว ฉันสอบชิงทุนไปเรียนต่อที่ประเทศเกาหลีสำเร็จแล้ววว(>-<)
“โอ้พระเจ้า นี่ฉันไม่ได้ฝันไปใช่มั้ยเนี่ย ไหนลองหยิกตัวเองดูสิ”
หยิกตัวเองเข้าไปเต็มแรงเลยแหละ ถึงกับร้องซี๊ดดดด ToT
“โอ๊ยยย!! นี่มันเรื่องจริงนี่หน่า อร๊ายยยยยยยยย><!”
ตัวฉันลงไปนอนดิ้นกลิ้งอยู่กับพื้นด้วยความเมามันเลยทีเดียว -..- ไม่น่าเชื่อเรื่องแบบนี้มันจะเกิดขึ้นกับฉัน มันเกิดขึ้นกับฉันแล้วจริงๆ โอ๊ยๆๆ ฉันกำลังจะเป็นบ้าแล้ววว
“กริ๊งๆ กริ๊งๆ”
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาขัดจังหวะคนที่กำลังมีความสุขเหลือเกิน
“ฮัลโหลล”
“กรี๊สสสสสสสสสสสสส!! นิลินแกสอบได้จริงๆด้วย”
เสียงกรี๊สช่างแทงหูของฉันเหลือเกินและแน่นอนว่าเป็นใครไม่ได้นอกจากเพื่อนรักของฉันเองแหละ ฉันรู้ว่าทุกคนต้องอิจฉาฉัน หึหึ
“แน่นอน ก็ฉันบอกเธอแล้วไงว่ายังไงฉันก็ต้องสอบให้ได้ แล้วเป็นไงละผลออกมา ฉันสอบได้จริงๆและที่สำคัญฉันก็กำลังจะได้ไปเกาหลี ไปหาอปป้าสุดที่รักของฉัน ในที่สุดความฝันของฉันก็กำลังจะเป็นจริงแล้วว”
“ฉันรู้อยู่แล้วว่าแกต้องทำได้ แต่ว่าแกต้องไปคนเดียวเนี่ยนะแล้วแกจะอยู่ได้เหรอมันต่างจากไทยมากเลยนะแก?”
“มันก็คงไม่ต่างอะไรมากมายหรอก ถึงจะต่างฉันก็จะปรับตัวอยู่ให้ได้แหละ ขนาดอปป้ายังอยู่ได้แล้วทำไมฉันเองถึงจะอยู่ไม่ได้ เรื่องแค่นี้มันเล็กน้อยสำหรับคนแบบฉันแกไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”
ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องจริงที่ฉันต้องอยู่คนเดียว นั้นหมายถึงฉันต้องเริ่มต้นใหม่ที่นู้นคนเดียว ช่วงแรกๆอาจจะลำบากแต่ไม่แน่นะ ฉันอาจจะได้พบรักกับอปป้าแล้วก็ให้อปป้ามาอยู่กับฉันก็ได้นิ แค่คิดก็ฟินระดับสิบแล้วว ><
“นี่ ฉันอิจฉาแกมากเลยนะที่แกได้ไปเรียนต่อที่เกาหลี แกคงจะได้เจอไอดอลคนนู้นคนนี้หลายคนเลยแหละ แต่แกดูฉันสิ ต้องเรียนที่เดิมแถมแกยังทิ้งฉันไปอีกอ้ะ ฉันคงเหงาแย่เลยทีนี้ไม่มีใครมามโนให้ฉันฟังทุกวี่ทุกวันทุกเวลา”
“เอาน่า~ แกก็ขอแม่แกสิไปเรียนด้วยกันกับฉันที่เกาหลี ฉันเองก็เหงาเหมือนกันไม่มีแกอยู่ข้างๆเนี่ย”
“แกคงต้องรอฉันชาติหน้าตอนบ่ายๆ”
“ฉันจะรอแกที่ทางช้างเผือก อิอิ”
“แล้วแกจะเดินทางวันไหน”
“อาทิตย์หน้าแล้วแหละแก”
“งั้นแกควรรีบไปจัดข้าวของ ซื้อของเตรียมไปเยอะๆเพราะว่าที่เกาหลีมันหนาวนะ”
ฉันลืมไปเลยว่าต้องจัดกระเป๋าจัดข้าวของมัวแต่ตื่นเต้นจนลืมเตรียมตัวไปได้ยังไงเนี่ยย-0- แต่ก็เคว้งคว้างในบางทีที่นึกขึ้นได้ว่าต้องจากห้องนอนที่แสนจะซกมกห้องนี้ไป จะไม่มีเสียงพ่อกับแม่บ่นใจนหูชาทุกวันเรื่องเกาหลีแล้วสินะ ToT
“ฉันไปจัดกระเป๋าก่อนนะ ไว้เจอกันนะเพื่อนรัก”
“เจอกันวันบินนะนิลิน”
ความคิดเห็น