ชุลมุนนักลุ้นรักนายมือกลอง

ลำดับตอนที่ #2 : จะไปเกาหลี

��� "ทำไมแม่ต้องให้หนูไปอยู่กับป้าที่เกาหลีด้วย หนูไม่อยากไปเลย คุณป้าดุจะตาย"ฉันบอกกับคุณแม่ที่นั่งแก้งานอย่างใจจดใจจ่อ
�����"ไม่รู้แหละ ยังไงซะลูกก็ต้องไป อย่าดื้อสิจ๊ะ รีบไปเก็บของ พรุ่งนี้แม่จะไปส่งที่สนามบิน เราไปอยยู่ที่เกาหลีกับป้าเขาน่ะดีแล้วจะได้ไม่ไปก่อเรื่องที่ไหนอีก นี่ถ้าพ่อเขารู้ต้องส่งลูกไปอยู่กับคุณย่าที่อิตาลีแน่ๆเลย"
���� "แม่กำลังจะบอกว่าไปอยู่กับคุณป้าที่เกาหลีมันดีกว่าไปอยู่กับคุณย่าที่อิตาลีหรอคะ"
���� "ใช่แล้ว ที่เกาหลีมีนักร้องดาราเยอะแยะไปหมด วัยรุ่นสมัยนี้อยากไปเกาหลีกันทั้งนั้นแหละ"คุณแม่พูดแล้วเดินนำเข้าไปในห้องของฉัน
���� "แต่หนูไม่อยากไปเกาหลีนี่ อิตาลีก็ไม่อยากไป หนูไม่อยากไปไหนทั้งนั้นแหละ"
�����ฉันทิ้งตัวลงบนโซฟาสีดำสนิทอย่างเบื่อหน่าย สรุปแล้วคือฉันต้องไปอยู่กับป้าที่เกาหลีจริงๆใช่ไหมเนี่ย โอ๊ยยยย กลุ้มๆๆ ป้าฉันเจ้าระเบียบยิ่งกว่าอะไรดี
����� แต่ถ้าจะให้ฉันไปอยู่ที่อิตาลีกับย่า ฉันยอมตายดีกว่า ย่าของฉันก็เจ้าระเบียบพอๆกันกับคุณป้าเลยแหละ แถมยังคลั่งไคล้ศิลปะสถาปัตยกรรมอีกต่างหาก ว่างไม่ได้เป็นต้องพูดถึง
����� "แม่ว่าลูกควรจะโทรศัพท์ไปลาเพื่อนก่อนไปดีไหมจ๊ะ"คุณแม่หันมาพูดกับฉันพร้อมกับรอยยิ้มแสนอ่อนโยน
����� "อย่าโทรไปดีกว่าคะ ยัยพวกนั้นคงไม่อยากได้ยินเสียงหนูหรอก"
������ที่ฉันถูกส่งให้ไปอยู่กับป้าที่เกาหลีคราววนี้ก็เพราะฉันโดนเชิญออกจากโรงเรียนน่ะสิ ทั้งที่ฉันเองก็ไปได้ทำอะไรผิด เพราะสิ่งที่ฉันทำมันเป็นการป้องกันตัวเท่านั้น ใครมันจะไปคิดว่ามันเป็นการประติบัติตัวผิดกฎของโรงเรียนกันล่ะ
������ฉันก็ไม่ได้ก่อเรื่องอะไรมากมายแค่มีรุ่นพี่ผู้ชายมาท้าต่อยกับฉัน ซึ่งมันเป็นอะไรที่คนอย่างฉันยอมไม่ได้ และถ้าฉันแพ้มันจะเสื่อมเสียไปถึงวงตระกูลเชียวนะ คุณตาของฉันเปิดโรเรียนสอนเทควันโดชื่อดังในย่านถนนK แถมขยายสาขาไปแล้ว5ประเทศทั่วโลก แล้วรักอย่างฉันหรอจะทำให้เสียชื่อ ไม่มีทางงงงง
����� ฉันเลยจัดการกับรุ่นพี่คนนั้นแค่ระดับพื้นฐานเท่านั้น แต่รุ่นพี่่คนนั้นก็ดันสำออยเหลือเกิน ได้ข่าวว่าไปนอนยอดน้ำข้าวต้มที่โรงพยาบาลตั้ง3 เดือนแล้วยังไม่ออกมาเลย อาการก็ไม่มีอะไรมากหรอกแค่กระดูกแขนขวาร้าว แขนซ้ายหัก หัวแตก ขาซ้ายหัก ขาขวากระดูกแตก ก็แค่นั้นเอง ชิ!!!
������"ไม่จริงหรอกจ๊ะ เมื่อเช้าเอมยังโทรมาหาลูกอยู่เลยนะ แต่ว่าลูกออกไปข้างนอกน่ะ"
����� "ก็แต่ยัยเอมนั้นแหละที่เข้าใจว่าหนูไม่ได้เป็นอันธพาล ที่คิดจะคุ้มโรงเรียน มันจะแปลกอะไรกันนักหนา ก็แค่หนูมีพ่อเป็นมาเฟีย ไม่เห็นจะน่ากลัวตรงไหนเลย"
����� "555+ จ๊ะ ลูก"
����� ""
����� "แล้วไปอยู่เกาหลีก็อย่าไปมีเรื่องกับใครอีกล่ะ ไม่งั้นคุณป้าเอาตายแน่ๆเลย แล้วตั้งแต่คุณป้าไปอยู่เกาหลีลูกได้ติดต่อกับดีดี้บ้างหรือเปล่าจ๊ะ"
����� "ไม่เลยค่ะ แม่ก็รู้ว่าหนูไม่ถูกกับยัยนั้น"
����� "จร้า แม่รู้จ๊ะ" แม่ฉันยิ้มให้อย่างอ่อนโยนเสมอ เฮ้อ...
�
�����