ปฏิบัติการท้าหัวใจนายตัวร้าย!?

ลำดับตอนที่ #1 : Mission1=revenge!!!

 วันนี้ก็เป็นวันอันเบื่อๆอีกกหนึ่งวันในปิดเทอมหน้าร้อนที่วันโคดน่าเบื่อของฉัน

"ยัยแจน!เฮ้ยแกเอาโปรแกรมเกมมาใส่เครื่องโน้ตบุ๊คชั้นอีกแล้วเรอะ"

และนี่เป็นอีกหนึ่งเสียงอันน่ารำคาญสุดๆและรวมๆอาจเป็นต้นเหตุของความน่าเบื่อของฉันทั้งหมดนี่

อีตานี่ก็คือพี่ตัวดีของฉันน่ะเอง(เส้า)

"พี่โตใครบอกว่าชั้นเอาอะไรใส่เข้าเครื่องพี่โตจะไปเล่นมันได้ไงก็แจนนั่งดูทีวีอยู่ตรงนี้มาเป็นช.ม.แล้ว

บ้ารึเปล่าเนี่ย"

"บ้าอะไรกันโปรแกรมบาบี้แกมันขันมากะตา"

"หา?"

บาบี้?งั้นเหรอ

"พี่คิดว่าชั้นจะเล่นเกมติ้งต๊องขนาดนั้นเลยเรอะ"

"ก็เอออ่ะดิ เอ๊ะ!?เดี๋ยวนะ"

แล้วเราทั้งคู่ก็หันหน้าไปมองหัวดำๆของยัยเมที่อายุยังไม่ถึง7ขวบ

"เธอกำลังจะบอกว่ายัยเมทำเรอะงัย"

"แล้วจะมีใครในเมื่อแจนไม่ได้ทำพี่โตก็ไม่ได้ทำแล้วททีพี่โตยังหันมามองยัยเมเลยนี่ตัวเองก็คิดเหมือนกันล่ะสิว่าเมทำน่ะ"

ฉันพูดทำท่าแบบโปรฯนักแสดงว่าไม่ได้ทำ ความจริงฉันทำเองแหละ อิอิ ขอโทษนะยัยเม เมมองฉันตาป้องแป๊วเชียวทำฉันรู้สึกผิดเล็กน้อยนะเนี่ย แต่เกมบาบี้นี่มันสนุกจริงๆนะเนี่ย 

"เออชั้นยอมก็ได้นี่ๆแจนวันนี้แกว่างม่ะ"

"วันนี้เหรอ อืม คิดก่อนนะ"

"เออ"

"ไม่รู้สินะพี่โตทำไมเหรอ???"

ปกติไม่เห็นเคยถามวันนี้วันอะไรเนี่ย งง จริงๆ แล้วไม่พูดเรื่องเกมแล้วเหรอ ปกติเห็นด่าเป็นชุด

"เออช่างเหอะ ชั้นไปแระจะไปเล่นเกมส์มีไรก็โทรหานะ"

หา?ไปงั้นเหรอ?

"เฮ้ยเดี๋ยวดิไอ้พี่โต"

ฉันพลาดท่าไอ้พี่วิปริตซะงั้น นี่ฉันต้องทนอยู่บ้านงั้นเหรอเนี่ย? แถมอยู่กับยัยเมน้องติ้งต๊องอีก

"โอ๊ย ชั้นต้องไรซักอย่างแล้วนะเนี่ย"

"พี่แจน พี่แจน พี่แจนนนนนนนน"

"อะไรเล่าเมพี่กำลังคิดเรื่องสำคัญอยู่นะ"

"เสียงอะไรอ่ะ"

"หา?"

ตุ๊ด ปุ๊ด ปุ๊ด ปุ๊ดดดดดป๊าป ป๊าป

"เสียงตด?"

"บ้า!นั่นเสียงมือถือฉันย่ะ"

ฉันรีบตรงแน่วไปคว้าโทรศัพท์คู่ใจ

"ฮัลโหล"

"…."

ใครว่ะถามแล้วไม่ตอบ

"ฮัลโหลลลลใครค่ะ"

"ชั้นเอง"

"ใครอ่ะชั้นเองอ่ะแกบ้ารึเปล่า"

"ชั้นเองเพื่อนแกไง หวาน!เอง"

"อ๋อไอ้หวานมีอะไรอ่ะ"

"ไปกินข้าวกันยัยเอ๋อแจน"

ให้ตายสิเวลายัยนี่หงุดหงิดทีไรจะเรียกฉัยว่ายัยเอ๋อทุกที ฉันเอ๋อตรงไหนเนี่ย ไม่เข้าใจจริงๆ

"เออ ไปไหนล่ะ"

"ไม่รู้ดิ"

"ว่าแต่แกอยู่ไหนเนี่ยหวาน"

"อยู่หน้าบ้านแกอ่ะ"

"ห๊า!!!แกมาทำอะไรอ่ะ"

"มาหาแกไงรีบๆมาเปิดประตูซะเมื่อยจะตายอยู่แล้ว"

"เออรอแปป"

ฉันรีบวิ่งไปปิดประตู ยัยเมมองฉันตาปริบๆ แหงล่ะ พี่โตมักกรอกหูยัยเมเสอมๆว่าถ้าฉันเอาเพื่อนมาบ้านให้

รายงานด่วน แล้วแถมถ้าพี่โตรู้เข้าจริงๆฉันคงไม่รอดแหงๆ ดูทท่าฉันจะต้องติดสินบนให้ยัยเมนิดหน่อย

"แกมาทำไม!"

ฉันตวาดอย่างคนไร้ติ

"ฮือ~"

หวานกระโจนเข้ามาหาฉันพร้อมหน้าที่เปื้อนด้วยรอยโคลนเฮ้ยคือรอยน้ำตาและมาสคาร่าที่หยดเหยิ้ม อื๋ เหมือนจูออนจริงๆเลยยัยนี่ แล้วยังตรงเข้ามาซบโดนเสื้อตัวโปรดของฉันอีก ฉันล่ะอยากจะร้องไห้แทนจริงๆ

"ฮือ~ไอเลวเคนมันทิ้งกรูอ่ะฮือๆแต่กรูทำตามแผนที่มรึงบกกรูนะเว้ยที่บอกให้ทิ้งมันก่อนที่มันจะทิ้งกรูอ่ะแล้วแล้วทำไมกรูถึงต้องร้องไห้ด้วยว่ะฮือๆ"

มันแหม่-งๆแฮะ

"ชั้นขอถามอะไรอย่างนึงดิ"

"อะไร"

"ตกลงแกทิ่งมันหรือมันทิ้งแกกันแน่ว่ะ"

"ก็มันทิ้งกรูหรือกรูทิ้งมันก็ไม่ต่างกันหรอก"

"ตกลงช่วยอธิบายได้ม่ะเนี่ย"

"ก็มันอ่ะมีแบอร์ผู้หญิงด้วย ชั้นดูนะมันโทรหาผู้หญิงคนนั้นบ่อยมากเลยด้วยแถมมันอ่ะโกหกหน้าตายเลยว่ามันต้องไปทำธุระที่บ้านอ่ะแต่กรูโทรไปหาพี่ของหมอนั่นอ่ะเขาบอกว่าตานั่นไม่อยู่อ่ะแล้วที่บ้านก็ไม่มีธุระอะไรด้วยกรูก็เลยทิ้งมันก่อนที่มันจะท้งกรูอ่ะฮือๆ"

"เฮ้อชั้นล่ะเซ็งจริงๆเลยบางทีหมอนั้นอาจจะไม่ได้เป็นอะไรก็ได้นะแต่ช่างเหอะไปหาไรกินแก้อกหักกันดีกว่า"

"หากรูไม่ได้อกหักนะเว้ย"

"เออๆยังไงก็แล้วแต่เดี๋ยวไปเปลี่ยนชุดก่อนแกรออยู่ตรงนี้นะ"

ฉันเลยต้องเปลี่ยนชุดใหม่เฮ้อน่าสงสารชุดจริงๆเลย

"พี่แจนจะไปไหนเหรอ?"

อ๊ะลืมไปเลยว่า เม ยังอยู่เนี่ย

"เม วางตุ๊กตาคุณหมีน้อยลงซะเราจะไปกินข้าวกัน"

ในที่สุดฉัน ยัย หวาน และเมก็มาถึงร้านอาหารติ้งต๊องๆที่ยัยเมเป็นคนเลือก

"มากับเด็กก็งี้แหละ"

หวานพูด อึ ร้านอาหารบ้าอะไรว่ะคนรอเอะบรมกะอีแค่ร้านแฮมเบอร์เกอร์กระจอกๆถ้าเป็นแมคก็ว่าไปอย่าง

ฉันรอมาเกือบยี่สิบนาทีแล้วนะเนี่ย ถ้ายัยเมดันไม่เห็นป้ายหน้าร้านว่ากินแล้วได้ตุ๊กตาก็ดีน่ะสิ

พอฉันสั่งอาหารเสร็จเราก็ต้องดินหาโต๊ะกันอีก

"อ๊ะ นั่นไงๆโต๊ะว่างล่ะ"

หวานตะโกนยังกับไมเคยเห็นโต๊ะว่างงั้นแหละ โต๊ะข้างเราเป็นกลุ่มผู้ชาย ที่เอ่อ จะว่าไงดีล่ะยังกับ ฮาเร็มเกย์

หรืออะไรซักอย่างที่ประมาณนั้นแหละ

"ว้าววิวดีชะมัด"

หวานคงหมายถึงฮาเล็มเกย์ข้างๆ

"แกลืมไรไปรึเปล่า"

"อะไร"

"แกเพิ่งอกหักมานะ"

"ใครบอก"

ยัยหวานน้ำตาซึมเล็กน้อย

"ฉันก็แค่หมดรักตาห่วยนั่นพอดีนะ"

"ทำไมตอนนั้นที่มากอดฉันไม่เห็นพูดยังงี้เลย"

ยังไงกันแน่นะเนี่ย ฉันคว้าเฟรนฟรายคำใหญ่ใส่ปากแล้วตาเจ้ากรรมก็ดันเห็นอีตาเคนสบตากะฉันพอดี

กำจริงๆเลยหมอนั่นนั่งอยู่ในกลุ่มฮาเล็มด้วย ยังงี้หมอนั่นก็ได้ยินที่เราพูดกันน่ะสิ

ฉันล่ะกลัวโดนต่อยจริงๆเลยให้ตายถ้ายัยหวานยังไม่หยุดพูดว่าตานั่น ห่วย แค่ไหนน่ะนะ

"นี่ๆรู้ไหมเมโตขึ้นเราน่ะต้องไม่ไปหลงคารมพวกผู้ชายเด็ดขาดเลยนะ"

"ทำไมคะ"

"มันน่ะเลวๆทั้งงั้นแหละอย่างไปรักกับพวกที่พูดมาก ไร้สาระ นะ ต้องหาพวกดีๆเข้าใจไหมจ๊ะ"

"เหรอค่ะ"

"จ๊ะ"

"เฮ้ย!ไอบ้าแกไปสอนอะไรไรยัยเมห๊า!"

"ก็สอนให้ดูพวำกผู้ชายไงว่าพวกไหนมันงี่เง่า ห่วย เป็นไอโรคจิตคอยหวังเขมือบผู้หญิงไงหนอย ไอเคนงี่เง่า

ไอสารเลวววววววววววกรูเกลีดมรึงบังอาจทำให้กรูต้องเสียใจ"

ฉันรีบบปิดปากยัยหวนก่อนที่เราจะโดนต่อยจากโต๊ะข้างๆ

"นี่ๆหวานเบาๆหน่อย"

"ทำไมว่ะ"

"อะไอ้เคนมันนั่งอยู่โต๊ะข้างถ้าแกไม่อยากโดนเพื่อนมันต่อยก็เงียบซะ"

ฉันกระซิบ ว่าๆไปไม่น่าจะมีพวกผู้ชายมาต่อยผู้หญิงไร้ทางสู้หรอกนะ หวังว่าพวกเกย์นั่นจะยังเป็นสุภาพบุรุษพอจากนั้นเราก็นั่งอย่างสงบปากสงบคำด้วยความกลัวโดนต่อย

"เฮ้ย!" โอยเสียวสันหลังงสุดๆ เสียงใครว่ะน่ากลัวชะมัด

"พวกผู้หญิงน่ะไร้สาระชะมัด คิดว่ามรึงแน่อ๋อ!ไอ้เคนมรึงเพิ่งถูกทิ้งมานี่ไม่พูดไรให้พวกกรูฟังหน่อยรึว่ะ"

"เออจริงดิมรึงคงเศร้าอยู่สินะ ไม่เหมือนใครแถวนี้ว่ะน่าสงสารมรึงจัง"

เฮ้ยนั่นมันหมายถึงพวกเรานี่หว่า ไอเกย์นั่นมันกำลังว่าเพื่อนฉันนี่หว่า หมอนี่อยากมีเรื่องรึไงนะ

"นี่อีกตาเกย์นายกับฮาเร้มของนายออกไปจากที่นี่เลยนะ ไอ้พวกนอกโลก!!!!"

ฉันยืนตะโกนชี้นิ้วยังกับพวกบ้า

"เฮ้ยเธออยากมีปัญหาเรอะ"

เสียงหฤโหดนั่นพูดเชอะตอนนี้ฉันบ้าแล้วนะฉันไม่สนใจที่นายพูดหรอกย่ะแต่ฉันอยากเป็นลมมากกว่า
 นั่น นั่นมัน!