คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : The good thing in the Bad day...
“ผมอยากจะให้พวกคุณเข้มแข็งนิดนึงนะครับ คุณลีอึนฮวา.........” เสียงหมอวัยกลางคนเอ่ย
“หมายความว่าไงฮะ...มันร้ายแรงขนาดนั้นเลยหรอฮะ” ซึงฮยอนถามอย่างเป็นกังวล
“เอ่อ...อาการอย่างอื่นไม่มีปัญหาแล้วครับ แต่ว่า....เราตรวจพบก้อนเนื้อในสมองของเธอ แต่ ยังไม่แน่ใจว่าจะเป็นเนื้อร้ายหรือไม่”
“แล้วทำไมพี่สาวยังไม่ฟื้นฮะ หมอ......” ฮยอกแจถามด้วยความกังวล น้ำเสียงสั่นเครือ
“ร่างกายของเธอค่อนข้างอ่อนแอ เลยฟื้นไข้ช้าน่ะ แต่หมอให้น้ำเกลือแล้วเดี๋ยวคงดีขึ้น” แล้วหมอก็ส่ายหัวอย่างอ่อนใจ
“นี่แหละที่ทำให้ผมหนักใจ ว่าถ้าหากเราทำการผ่าตัด อาจจะมีผลกระทบอย่างมากกับเธอ”
“หมายความว่า..........” ซึงฮยอนที่นิ่งอยู่นาน อุทานเบาๆ
“เราอาจต้องทำการผ่าตัดเอาเนื้องอกนี้ออก แต่เธอมีอาการแพ้ และอ่อนแออย่างมาก จนผม ไม่แน่ใจว่าหากทำการผ่าตัดร่างการเธออาจจะทรุดลงกว่าเดิม แต่ยังไงเรายังมีหวังนะ ถ้า ร่างกายเธอพร้อม การผ่าตัดอาจจะเป็นไปได้ดี”
ทำไมนะ.....ทำไมต้องเกิดเรื่องนี้ขึ้นกับเธอนะ ทำไมถึงมีแต่เรื่องร้ายๆเกิดขึ้นกับเธอนะ ยิ่งวันนี้ชั้นแทบจะยืนอยู่ไม่ไหวที่ได้รับรู้ว่าชีวิตเธอกำลังแขวนอยู่บนเส้นด้าย อยากให้วันที่โหดร้ายอย่างนี้ผ่านไปเหลือเกิน......
“หมอคะ......คนไข้ฟื้นแล้วค่ะ.....” เสียงพยาบาลสาวเรียกให้ทุกคนหันไปมอง
“ผมจะไปดูอาการเธอเดี๋ยวนี้แหละ” แล้วทุกคนก็วิ่งไปที่ห้องพักฟื้นของอึนฮวา
เธอสลบไปแค่ 30 ชั่วโมง แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกว่ามันนานขนาดนี้นะ น้ำตาเอ่อคลอด้วยความดีใจที่เห็นเธอกระพริบตาปริบๆ แค่เพียงไม่กี่ชั่วโมง ทำไมเธอดูซูบไปมาก ทั้งที่ผอมอยู่แล้วเธอดูผอมไปกันใหญ่........คงหิวล่ะสิถึงตื่นมาน่ะ ต้องขอบคุณพระเจ้าสินะ ที่ทำให้เธอตื่นมาอีกครั้ง ที่ยังไม่เอาเธอไป
ซึงฮยอนและฮยอกแจยืนดูหมอที่กำลังตรวจอาการของเธอ ด้วยหัวใจที่ชื้นขึ้นมาอีกครั้ง สายระโยงรยางค์รอบตัวเธอค่อยๆถูกแกะออกทีละชิ้นๆ จนหมดแล้วพยาบาลก็ทยอยกันออกไป เหลือแต่หมอที่มายืนแตะไหล่ซึงฮยอนเบาๆ
“เธอควรจะรู้เรื่องนี้นะ” ซึงฮยอนมองตามประตูที่เปิดและปิดลงอย่างแผ่วเบา
“ฮยอก แจ” น้ำเสียงแรกของเธอ
“พี่ฮะ ไม่เป็นไรแล้วนะฮะ ผมผิดเองที่ปกป้องพี่ไม่ได้ พี่เลยต้องเป็นแบบนี้ผมมันเป็นน้อง ที่แย่จริงๆเลย ฮือ ๆๆๆ” ฮยอกแจที่กลั้นน้ำตาไว้นาน กลับปล่อยโฮและสวมกอดพี่สาวใน ทันที
“อย่าโทษตัวเองเลย......มันไม่ใช่ความผิดใครหรอก”
“นี่โดนขนาดนี้ พี่ยังจะใจอ่อนไม่คิดมากอีกหรอ พี่ไม่ได้แข็งแรงเหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ ยัย กุ้งแห้งเอ้ย” เขารีบยืดตัวตรงพลงปาดน้ำตา
“อะ อื้ม ฮยอกแจพี่ว่าให้อึนฮวานอนพักอีกหน่อยดีกว่านะ จะได้หายไวๆ” ซึง ฮยอนกระแอมเบาๆ เพราะกลัวว่าฮยอกแจจะพูดอะไรไปมากกว่านั้น
“วันนี้นายไม่ไปทำงานหรอ ซึงฮยอน”
“ไม่น่ะ....วันนี้ชั้นว่าง เพื่อมาอยู่กับเธอไง ดีมั้ย” เขาทำอารมณ์ดีกลบเกลื่อนทั้งที่ในใจอยาก จะร้องไห้
“ฮึ...ไม่มีทางหรอก เดี๋ยวผู้จัดการก็โทรมาตามอีกแน่ๆ” อึนฮวาทำเสียงค้อน
“ชั้นไม่จากเธอไปไหนหรอกน่า....ไม่มีวัน”
“พี่ฮะ...อยู่เป็นเพื่อนพี่สาวก่อนนะ เดี๋ยวผมต้องไปเอาของที่บ้าน พี่จะเอาอะไรมั้ยฮะ” แล้ว ฮยอกแจที่รู้ตัวว่าเป็น ก.ข.ค ก็หาเรื่องออกไปข้างนอก
“ขอเสื้อผ้าละกัน จะได้อาบน้ำ เฝ้าคนบางคนมาทั้งวันทั้งคืน ยังไม่ได้อาบน้ำเลย เหนียวไป หมดแล้ว” น้ำเสียงและคำพูดของซึงฮยอนแกมหยอกอึนฮวา
“ใครขอร้องนายกันล่ะ โอ้ย......” อึนฮวาพลางจะยกมือตีหัวคนพูด แต่กลับร้องเสียงดังทำ ให้ทั้งฮยอกแจและซึงฮยอนพากันลนลาน
“นี่เธอเป็นอะไร เจ็บตรงไหนอีกรึเปล่า”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ” แล้วเธอก็เปลี่ยนจากเสียงร้องเจ็บปวดเป็นหัวเราะร่า
“ที่จริงนายน่ะห่วงชั้นต่างหากเลยมาเฝ้าชั้น ฮ่าๆ”
“นี่พี่แกล้งพวกเราหรอฮะ แสบเหมือนเดิมเลยนะ” แต่กลับเป็นฮยอกแจที่โวยวายลั่น เพราะซึงฮยอนได้แต่ยืนอมยิ้ม
“ผมไปดีกว่าฮะ พี่อยากกินอะไรมั้ยฮะ”
“ไอศครีม” เสียงหวานใส สั่ง
“ไม่ได้นะอึนฮวา กินอย่างอื่นเถอะ” ซึงฮยอนแย้ง
“แล้วทำไมต้องห้ามชั้นเนี่ย”
“ยังไม่หายดี จะกินได้ไงล่ะ ฮยอกแจเอาซุปไก่ดีกว่านะ ร้านเดิมด้วยนะ” เขาอธิบายพลางสั่ง เสร็จสรรพ
“ได้ฮะพี่” แล้วฮยอกแจก็เดินออกไป ทิ้งให้อึนฮวาที่อารมณ์บูดและซึงฮยอนที่นั่งเงียบ
ความคิดเห็น