loving you

ลำดับตอนที่ #3 : ความในใจที่ต้องเก็บไว้ของ ซึงฮยอน....

                'นี่เราไม่ได้เจอหน้า อึนฮวามานานเท่าไหร่แล้วนะ.........ก่อนไปญี่ปุ่นก็สัญญาว่าจะเจอกัน แต่เราก็ไม่มีเวลาเลย ผิดนัดเธอตลอด...แล้ววันนี้ก็ยังไปรับเธอไม่ทันอีก...เรานี่มันแย่จริงๆ'   
ตลอดเวลาที่ซึงฮยอนเล่นคอนเสริตถึงแม้ภายนอกของเขาจะดูร่าเริงปกติ แต่ในใจของเขากลับคิดถึงแต่อึนฮวา คนที่เขาเรียกเธอว่าเพื่อนแต่ในใจของเขากลับคิดกับเธอลึกซึ้งและเกินกว่าคำๆนั้นตลอกมา.......เขาต้องเก็บกลั้นน้ำตาที่คอยจะไหลอยู่ตลอดเวลาเอาไว้ เพราะความรู้สึกผิดที่มีต่ออึนฮวาครั้งแล้วครั้งเล่า

สองวันที่แล้ว

ปิ๊ปๆๆๆๆๆๆๆ "ใครส่งข้อความมาหว่า"
'ซึงฮยอนนายมารับชั้นให้ได้นะ.....ชั้นมีของขวัญให้นาย ไม่มาชั้นจะไม่คุยกับนายชั่วชีวิต'

"อึนฮวา......อืม ชั้นต้องไปแน่ๆ"

แต่แล้วเขาก้อพลาด.....เขาไม่สามารถรักษาสัญยาที่มีต่อเธอได้ เขาผิดครั้งแล้วครั้งเล่า ความรู้สึกผิดถาโถมใส่เขาอย่างจัง เขาไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ได้เลยจะทำยังไงดีนะ...

"อึนฮวา.....อาหารเรียบร้อยแล้วจ๊ะ" เสียงทุ้มนุ่มลึกเรียกเธอให้ตื่นจากภวังค์
"หลับหรอเนี่ย...."
"อ่ะ..อืม แค่งีบไปนิดหน่อยนะ"
"ไปทานข้าวกันพี่ทำเสดเรียบร้อยละ" เขาพูดพลางจับมือเธอไปทันที
"เอ่อ..พี่คะ" 
"ว่าไง......." เขาหันกลับมายิ้มหวานให้เธอ จนทำให้ความรู้สึกของเธอที่อยากจะบอกให้เขาปล่อยมือกลับหายไป
"ปะ เปล่าค่ะ"

"โห..น่ากินจังเลยค่ะ(oO_O)" อึนฮวาทำตาโต
"น่ากินก้อกินเยอะนะพี่ทำแต่ของที่อึนฮวาชอบทั้ลนั้นเลย"
"ไม่เกรงใจละนะ" อึนฮวาก้มหน้าก้มตากินทันที โดยที่ไม่รู้เลยว่าเขากำลังมองเธออย่างชื่นชม

"พี่คะ...ชั้นต้องกลับละนะ" 
"หนังยังไม่จบเลยนะ กำลังสนุกเลย"
"ชั้นง่วงแล้วอ่ะ"
"พ่อกับแม่ไม่อยู่ ฮยอกแจก้อยังไม่กลับอยู่คนเดียวไม่ดีมั้ง" ฮันกยองยื้อไม่อยากให้เธอกลับ
"พี่คะ...ชั้นชินแล้วล่ะ"
"อืม...งั้นพี่ไปส่งนะ"
"ค่ะ" 
"ถึงแล้ว...เข้าบ้านก่อนนะ ฝันดีนะคะ" 
"อืม" ฮันยองพยักหน้ารับ
"ขอบคุณสำหรับอาหารนะคะ อร่อยมาก" เธอพูดพลางยิ้มหวานโดยที่ไม่รู้เลยว่ากำลังทำให้เขาใจสั่น
"พี่ขออะไรตอบแทนหน่อยได้มั้ย"
"เอ๋......อืม ได้สิ"
"ขอโอบไหล่แทนคำขอบคุณได้มั้ย....."
"เอ่อ....ก้อได้ค่ะ" ใจนึงก้ออยากปฏิเสธ แต่กลับตอบรับไปแล้ว
"อืม" ฮันกยองโอบเธอไว้อย่างอบอุ่น ทั้งคู่ต่างสั่นไหว
"เอ่อ...เข้าบ้านนะคะ" อึนฮวารีบขยับออกมา
"อืม...ฝันดีนะ"
หัวใจของฮันกยองเต้นแรงและรัว เหตุการณ์เมื่อกี้ทำให้เขาหวั่นไหวอย่างแรง ทุกๆครั้งที่เป็นแบบนี้ เขาจะคอยเตือนตัวเองเสมอว่าเขากับเธอก้อแค่เพื่อนเท่านั้น แต่มันไม่เคยห้ามได้เลย......เพราะเขาตกหลุมรักเธอเข้าแล้วอย่างจัง

กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น อึนฮวาจึงรีบไปรับ
"ฮัลโหล"
"อึนฮวา ชั้น ตู้ดๆ ๆ ๆ" ยังไม่ทันที่ปลายสายจะพูดอะไรเลย
"กึก" อึนฮวารีบวางสายหลังจากที่รู้ว่าเป็นใคร

สักพักก้อมีเสียงก้อนหินกะทบหน้าต่างห้อง เธอจึงรีบไปเปิดดู ภาพที่เธอเห็นคือชายหนุ่มร่างสูงเพรียว กำลังมองเธอหน้าละห้อย เธอจึงรีบปิดหน้าต่างทันที แต่เสียงนั้นก้อหยุดการกระทำของเธอ
"ชั้นขอโทษ"
"เหอะ..นายพูดมากี่ครั้งแล้ว บ้าที่สุด"
"ชั้นสัญญามันจะเป็นครั้งสุดท้ายนะ อึนฮวา"
"ครั้งสุดท้ายที่ชั้นจะเจอคนอย่างนายน่ะสิ"
"ไม่นะอึนฮวา"
"นายมันแย่ที่สุดเลย สัญญาของนายมันก้อแค่ลมปากที่รับปากชั้นไปส่งๆ ไม่เคยจะจริงซักที นายปล่อยให้ชั้นต้องรอเก้อ ตั้งแต่ขึ้นม.ปลาย นายก้อผิดสัญญาชั้นมาทุกครั้ง นายมันคนดัง มีแต่คนรุมรัก นายไม่มีวันจะทำอะไรเพื่อชั้นได้หรอก ฮือๆๆๆ"
"ชั้นพยายามแล้ว ยกโทษให้ชั้นนะ" เขายิ่งเจ็บมากขึ้นที่เห็นเธอหลั่งน้ำตาเพราะเขา
"ชั้นเกลียดนาย...จำไว้ ชั้นเกลียดนาย" ปัง เธอปิดหน้าต่างอย่างแรง แล้วล้มตัวนอนร้องไห้สะอึกสะอื้น
"อึนฮวา อึนฮวาๆๆๆๆๆๆๆๆ" เขาเรียกเธออย่างนั้นซ้ำๆ น้ำตาเริ่งไหลรินมาเป็นทางอาบแก้มขาวทั้งสองข้าง เขาเจ็บปวดเหลือเกิน ร่างกายตอนนี้ไม่มีแรงแม้แต่จะก้าวขาออกไปให้พ้อนจากที่นี่ ในหัวมีแต่เสียงที่ดังก้อง คำว่าชั้นเกลียดเทอ มันค่อยๆกัดกินหัวใจเขา และแล้วร่างสูงก้อล้มลงในทันที เขาหมดสติไปและนอนอยู่หน้าบ้านของเธอ

"เอ้ย...ใครมานอนอยู่ตรงนี้" ฮยอกแจ น้องชายของอึนฮวาเห็นภาพนั้นก้อตกใจและรีบไปดูร่างนั้นทันที
"พี่ซึงฮยอน...ทำไมมานอนนิ่งอยู่ตรงนี้ล่ะ" แล้วเขาก้อพาร่างสูงเข้าบ้านไป
"พี่ฮะ...พี่อึนฮวา" เขาวางร่างนั้นลงที่โซฟาและเรียกพี่สาวตน เขาหายไปสักพักและกลับมาพร้อมกับชามน้ำอุ่นและผ้าขนหนู เขาเช็ดหน้าของซึงฮยอนด้วยผ้านั้น (ตาไก่อ่อนโยนไปไหน) 
"ทำไมพี่ซึงฮยอนถึงมานอนหมดสติอยู่ที่นี่นะ"
"ฮยอกแจ ทำอะไรน่ะ...แล้วนั่นใคร" อึนฮวาลงมาจากห้องเห็นภาพนั้นจึงถามออกไป
"พี่ ไปอยู่ไหนมาทำไมปล่อยให้พี่ซึงฮยอนหมดสติอยู่หน้าบ้านล่ะ"
"อะไรนะ....ซึงฮยอน" เธอรีบวิ่งเข้าไปหาร่างนั้นทันที
"ทะเลาะกันใช่มั้ย..."
"นายรู้ได้ยังไง......"
"ผมรู้ก้อแล้วกัน...พี่ก้อรุ้ว่าพี่ซึงฮยอนเค้าไม่แข็งแรงนัก พี่ยังใจร้ายปล่อยเค้านอนหมดสติแบบนั้น ถ้าหากเค้าเป็นอะไรขึ้นมาพี่นั่นแหละที่จะเสียใจ"
"ชั้น ชั้น" เธอพูดอะไรไม่ออก เอาแต่ร้องไห้
"พี่ไม่รู้บ้างเลยรึไงว่า พี่ซึงฮยอนเค้า...." ยังไม่ทันที่ฮยอกแจจะพูดจบเสียงหนังก้อดังขึ้นมา
"อึน..ฮวา ชั้น ขอ โทษ"
"เห็นมั้ยว่าเค้าแคร์พี่ขนาดไหนน่ะ ผมไปอาบน้ำก่อนนะ พี่รับผิดชอบกับสิ่งที่พี่ทำซะ" แล้วเขาก้อลุกออกไป
"ฮยอกแจ" 

"ซึงฮยอน...นายต้องไม่เป็นไรนะ" อึนฮวาร้องไห้และพร่ำเรียกชื่อซึงฮยอนอยู่อย่างนั้น จนหลับไป.....
ซึงฮยอนค่อยๆลืมตาขึ้นมา...เขารู้สึกถึงมือนุ่มๆจับมือเขาไว้อยู่ มือของอึนฮวาที่จับเขาไว้ เขายิ้มกับภาพนั้น เขาไม่เพียงไม่ยอมปลุกให้เธอตื่นแต่เขายังเขาลูบหัวเธออย่างแผ่วเบา เขาคอยพรมจูบลงบนหน้าผากของเธอ ทำอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน....
"ชั้นรักเธอ อึนฮวา" เขากระซิบบอกเธอเบาๆที่ข้างหู โดยที่เขาไม่รู้เลยว่า มีใครอีกคนที่มองดูเขาและเธออยู่ห่างๆ คนๆนั้นเห็นและได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้นทุกอย่าง.....คนคนนั้นยิ้มอยย่างพอใจให้กับภาพที่เห็น........



..............................................................................................................................