คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Rememberland ความทรงจำของ ซีเนีย หนุ่มเข้ม & เรน่า สาวน้อยตัวแสบ (แก้แล้วค่ะ)
Memory… sometime it is necessary not that any matter.
But, When it away how to I do?
Holler, petition, ask God to return it
Or… deposit the rest of memory to someone,
No matter who you are anyway will love you always ♥.
[ความทรงจำ... บ้างครั้งก็เป็นสิ่งจำเป็น ไม่ว่าจะเรื่องใด
แต่เมื่อมันหายไปจะให้ทำอย่างไร
ตะโกนเรียก อ้อนวอน ร้องขอพระเจ้าให้คืนมันมา
หรือ... จะฝากเอาความทรงจำที่เหลือเอาไว้กับคนคนนั้น
คนที่ไม่ว่าคุณจะเป็นยังไงก็รักคุณเสมอ ♥]
ความทรงจำของ
ซีเนีย หนุ่มเข้ม & เรน่า สาวน้อยตัวแสบ
ณ ดินแดนอันไกล แสนไกล สถานที่ทุกคนต่างเรียกว่า 'Wonderland' หรือ 'ดินแดนมหัสจรรย์' นั่นเอง
ที่นี้มีอะไรที่เรียกว่า 'มหัสจรรย์' อยู่มากมาย ถึงขนาดคนที่อยู่ที่นี้มาทั้งชีวิตก็ไม่สามารถรับรู้ได้หมด บ้างคนไม่รู้ด้วยซ่ำว่ากระดาษชำระที่ตัวเองใช้อยู่ทุกวันสามารถเคลื่อนไหวได้ =_= (ซึ่งไม่รู้จะขยับไปเพื่ออะไร)
ที่นี้มีเมืองอยู่หกเมือง แต่ละเมืองจะมีความคิดต่างกัน เริ่มจากเมืองแห่งแรก Colorfulland… เมืองแห่งสีสันที่ทุกคนจะต้องมีสีประจำตัวทุกคนแล้วต้องใส่ชุดสีนั้นๆ ของก็ต้องสีนั้น สีนั้นมันทั้งชีวิต =___=
Wishland… เมืองแห่งความหวัง เมืองที่เชื่อว่าพระเจ้าคือทุกสิ่ง ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นก็พระเจ้าลิขิตหมด ไม่ว่าจะตกท่อ ตกน้ำ หรืออะไรก็ตาม
Secretland… เมืองแห่งความลับ ไม่ว่าจะเป็นตายร้ายดียังไงก็ต้องมีความลับสักข้อไม่ว่าจะเป็นความลับที่ดีดี๊ดีหรือเลวชั่วสุดๆยังไงก็ตาม แล้วถ้าถูกเปิดเผยนั่นเท่ากับตาย!
Warland… เมืองแห่งสงคราม เมืองที่ไม่เคยมีความสงบ มีการทะเลาะ ตบ ตี ต่อย เตะเป็นประจำเจ้าเมืองมีถึงสองคนสองฝ่ายให้ทำสงครามเย็นกันเล่น -_-*
Seasonland… เมืองแห่งความแปรปรวน เป็นเมืองที่อยู่ในเขตพื้นที่อากาศแปรปรวนตามชื่อ ฤดูไม่คงที่ คำเตือน! ระวังหนาวตาย หรือร้อนตายนะจ้า ><
(ป.ล. ถ้าอยากรู้มากกว่านี้ก็ช่วยติดตามกันนะ)
และสุดท้าย...
Rememberland… เมืองแห่งความทรงจำ เมืองที่ถือว่าความทรงจำเป็นสิ่งสำคัญ คนในเมืองต้องมีความจำดี เรียนเก่ง ฉลาด และเรื่องสำคัญ ห้ามให้ความจำเสื่อมเด็ดขาด!!
"เย่~ ในที่สุดก็เสร็จ"
เสียงหวานของหญิงสาวที่อยู่ในบ้านบนเมฆ ที่ต้องเน้นก็คือ 'มันอยู่บนเมฆ' บ้านเล็กที่ดูน่ารักสำหรับบางคน แต่แอบดูมีระดับ บนเมฆก้อนใหญ่ที่ถูกทำให้แข็ง แต่ทำเอาคนที่เป็นแขกถึงกับต้องเหนื่อยต้องปีนตันถั่วคล้ายเรื่องแจ็กผู้ฆ่ายักษ์ ขึ้นไปที่บน 'บ้านเมฆแห่งความทรงจำ' ซึ่งเป็นฉายาของบ้าน -_-* ที่รวมกับชื่อเมืองซึ่งก็คือเมืองแห่งความทรงจำเป็นผู้นำการผลิตยาที่เป้นผลดีต่อความจำ เพราะฉะนั้นความทรงจำ จำเป็นสิ่งสำคัญของเมืองนี้พอๆ กับ... เมืองมั้ง -_-?
เจ้าของเสียงหวานเป็นสาวน้อยร่างเล็กน่าทะนุทนอม เส้นผมสีทองราวเส้นไหมปลิวไหวไปตามแรงวิ่งของสาวน้อยเจ้าของดวงตาสีฟ้าราวท้องฟ้าอันกว้างไกลฉายแววขี้เล่น เข้ากับชุดนักเรียนกระโปรงสั้น
เธออมยิ้มขณะมองขวดแก้วใสที่บรรจุของเหลวสีฟ้าใสกับสีฟ้าขุ่นทั้งสองขวดในมือ…
"ไปดีกว่า"
สาวน้อยร่างเล็กเปิดประตูบ้านที่ทำจากไม้อย่างดี ก่อนจะปิดลง แล้ววิ่งไปจนสุดปลายก้อนเมฆที่แข็งตัวด้วยอะไรบางอย่าง แล้วกระโดดลงไปอย่างสบายอารมณ์! ไม่สนใจแม้กระทั่งว่าตัวเองใส่กระโปรงสั้นแค้ไหน (และจะมีมนุษย์เพศผู้มองอยู่หรือไม่) ที่สำคัญที่สุดก็คือ.... กรี๊ดดดด คุณเธอจะตกไปจากเมฆแว้ววววว /(>O<)\!
แต่เดี๋ยวก่อน อย่าพึ่งตกใจกัน ว่ามาถึงนางเอกของเราก็จะตายทั้งที่ยังไม่ทันได้ทำอะไรเสียแล้ว ยังไม่ตายค่ายังไม่ตายยยย เพราะเธอถูกพยุงด้วยลมที่มารวมตัวรับสาวน้อย ให้ลงช้าๆ จนถึงพื้น
สาวน้อยที่พอลงถึงพื้นก็ยังคงวิ่งอย่างมีจุดหมายปลายทางก็มาหยุดที่ประตูรั้วขนาดใหญ่ที่มีป้ายเขียนว่า...
'โรงเรียนสวยสง่า มีราศี ดุจเทพลงมาเกิด ฉลาดยิ่งกว่าพระเจ้า ดูดีไฮโซ สาขาเมืองของคนฉลาด'
ชื่อโรงเรียนที่พอได้ยินแล้วอยากจะถามว่า 'คนคิดใช้สมองแล้วใช่มั้ย =_=' ชื่อบ้าอะไรยาวเป็นกิโล แถมยังมีมาดูดีไฮโซเป็นของแถมอีก แต่เห็นแบบนี้นี้โรงเรียนดังนะ ถึงแม้ชื่อจะฟังไม่น่าให้อภัยก็เถอะ
ร่างบางของสาวน้อยยังคงวิ่งอย่างคนไม่รู้จักเหนื่อยพร้อมตะโกนเรียกใครบางคน
"อาจารย์เหนียวจังค่า เรน่ารออยู่น้า"
พ่อแม่คงไม่เต็มใจตั้งชื่อให้อาจารย์คนนี้อย่างแน่นแท้ -_- เอ๋! เอาไว้ก่อนดีกว่าในที่สุดเราก็ได้รู้ชื่อนางเอกของเรื่องแว้ววว >< เธอชื่อเรน่านั่นเอง ในที่สุดก็รู้
"คุณเรน่า คุณมาทำอะไรวันนี้ -*-"
อาจารย์สาวร่างท้วมคิ้วขมวดมาแต่ไกล แต่กลับเรียกรอยยิ้มสดใสของเรน่า เธอรีบชูขวดแก้วที่ถือมาทันที อาจารย์ยังคงคิ้วขมวดอยู่เหมือนเดิม แล้วถามต่อใหม่
"แล้วนั่นอะไร -*-"
"ยาค่ะ"
"แล้วยาอะไรเล่า"
... ยัยเด็กนี้ไว้ใจไม่ได้! คราวก่อนเป็นตัวอย่างได้ โรงเรียนสวยสง่า มีราศี ดุจเทพลงมาเกิด ฉลาดยิ่งกว่าพระเจ้า ดูดีไฮโซ (ไม่คิดจะย่อบ้างเหรอ) เกือบเละเพราะยัยเด็กนี่ใช้ยาระเบิดบ้าๆ นั่น เพราะยาของยัยนี้...
เสียงความคิดของอาจารย์ที่เกือบตายจากเหตุการณ์ดังที่ได้คิดไว้ดังขึ้นก้องหัว ก่อนที่คุณพี่แกจะหันไปจ้องหน้าเรน่าเขม็ง -_-++++
"ยาเก็บความทรงจำ กับยาล้างความทรงจำค่ะ ^O^"
"จะเอามาทำไม -*-"
อาจารย์สาวแทบจะตะโกนสั่งอพยพครูด่วน ถ้าไม่ติดยัยเด็กแสบจะรีบใช้ยาในมือขู่ เอ่อ... รู้สึกเหมือนโจรกับตำรวจจัง =_=
"ก็เรน่าคิดตั้งนาน ก็เลยเอามาให้ครูดู"
พลางยื่นยาทั้งสองขวดให้คนข้างหน้าดู แทบทิ่มลูกตา มิทราบว่ากลัวไม่เห็นหรือไร =____=;
"ม่ายยยย อย่าเอาเข้ามาช้านนนนน"
"อาจารย์ดูหน่อยสิค้า"
อาจารย์ส่ายหน้าหัวแทบหลุดบอกไม่เอาๆ ส่วนเรน่าก็ยังจะให้ดูให้ได้ วุ่นวายจนในที่สุดก็มีคนที่ทนไม่ไหวต้องตะโกนเสียงก้องโลกเพื่อให้ได้ยินทั่วถึง
"หยุดได้แล้ว!!"
เสียงดังสยบทุกความเคลี่อนไหวทำให้ทุกอย่างอยู่ในภาวะสงบ... แม้แต่หมาหลับยังสะดุ้งตื่น แล้วค้างอยู่ท่านอนเพื่อให้สงบ ชายหนุ่มรูปงาม สวมชุดอาจารย์โรงเรียนทั้งที่หน้าดูยังเด็ก มีแว่นสายตาบ่งบอกความฉลาด ดวงตาคมสีฟ้าน้ำทะเลภายใต้แว่นฉายแววเจ้าระเบียบมาแต่ไกล
เรน่าอ้าปากค้าง ในสมองคิดอะไรบ้างอย่างได้ก็จะตะโกนเสียงดัง
"นายแว่นคนนั้น =[]=!!!"
"=_____=;;"
ชายหนุ่มทำหน้าบอกบุญไม่รับจับใจเมื่อได้เห็นเธอคนนั้น... ที่ทำเขาไว้แสบนัก!!
"อาจารย์ซีเนียรู้จักเด็กคนนี้ด้วยเหรอคะ!"
สาวร่างท้วมรีบปัดขี้ฝุ่น แล้วพยายามทำตัวเองให้สวยที่สุดถามอย่างเก็บความตื่นเต็นไม่มิด ทำเอาเรน่าทำหน้าเซ็ง ... อีตานี้เหลือเกินจริงๆ ขนาดอาจารย์เหนียวจังยังหลง...
"ยิ่งกว่ารู้จักอีกครับ" เขาจิกตามองเรน่า ก่อนจะเดินไปกระชากข้อมือสาวน้อยให้เข้ามาใกล้ "เธอก็ออกไปได้แล้ว"
"ไม่! ฉันยังไม่ได้ให้อาจารย์เหนียวจังดูยาที่ฉันทำมาเลย"
"ยา?" เขาทวนคำพูดก่อนจะมองหน้าขวดยาที่เธอถือ ก่อนจะพูดต่อ
"ไม่จำเป็น" เขากระชากแขนของเธอให้เดินไปกับเขาต่อโดยไม่สนว่าสาวน้อยจะดิ้น จะทำสีหน้าโกรธแค้นแค่ไหน
"นายจะเอาอย่างนี้ใช่มั้ย"
เรน่ายกขวดแก้วหนึ่งในสองออกมา ก่อนจะตีเข้าที่หัวซีเนียอย่างจัง จนขวดแก้วถึงกับแตก!
"ว๊ากกกก อาจารย์ซีเนีย =[]=!!!"
เมื่อกี้มันอาร๊ายยยย ใครก็ได้บอกที
"ไม่จริง..." สาวน้อยเรน่าอ้าปากค้าง ทำใจไม่ได้กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อกี้
อาจารย์ ทำหน้างง เมื่อเห็นว่าลูกศิษย์ตัวป่วนช็อกมากมายขนาดนี้เป็นเวลานาน
"เป็นอย่างนั้นไม่ได้เน้ T.T"
"คุณเป็นอะไร"
"ก็... ก็เมื่อกี้เรน่าเอาขวดยาตีหัวอีตาแว่นจนยาไหลโดนหัวเต็มๆ เลยนี้ T[]T"
เธอยังคงเศร้าไม่เลิก จนน้ำตาไหลอาบแก้ม อาจารย์ที่เห็นดังนั้น จึงยิ้มอย่างดีใจ
"เธอรู้จักคำว่าสำนึกด้วย ดีใจจริงๆ"
"ไม่... ไม่ใช่ มันไม่ช่ายยยยย" สาวน้อยส่ายหน้าสุดกำลัง เท่าที่จะมี พร้อมกับบอกเหตุผลที่แทบกรี๊ดสลบเจ็ดวัน
"ก็เมื่อกี้เรน่าเอายา 'ล้างความทรงจำ' ทุบหัวเขานี้ T^T"
"แล้วยังไงละ แค่เอาทุบเอง" ได้ข่าวว่าเมื่อกี้ยังตะโกนลั่นเลยนะ -_-
"ก็นั่นเป็นยาใช้ภายนอกกกก แง้"
ยาใช้ภายนอก... ยาใช้ภายนอกกกกกกกก ยาใช้ภายนอกที่ต้องใช่ทาหัวเพื่อลบความทรงจำ...
ไม่จริ๊งงงงง จะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย!!
____________________________
เรื่องเก่าไม่จบมีเรื่องใหม่อีกแว้ววววววววว
ความคิดเห็น