คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เจ้าหญิงผู้เหลือรอด 100%
1
เจ้าหญิงผู้เหลือรอด
ในสถานที่ที่มืดมิดแห่งหนึ่ง มีผู้คนอยู่จำนวนหนึ่งอยู่ในห้อง มองลูกแก้วที่ฉายภาพ หญิงสาวผู้สวยงามราวนางฟ้ามาเกิด แต่กลับมีใบหน้าที่เฉยชา เดินอยู่คนเดียวอย่างเดียวดาย จนทำให้เหล่าผู้ที่มองอยู่ถึงกับน้ำตาอาบแก้ม
"นางช่างน่าสงสารยิ่งนัก เป็นถึงองค์หญิงแต่กลับไร้ซึ่ง ผู้พบเห็น"
"นางเป็นแสงสว่างที่ไม่เคยมีใครเจอ" ชายคนหนึ่งพูดเขาเป็นกษัตริย์ที่ถูกแต่งตั้งขึ้นในเผ่าผู้ใช้เวทแห่งน้ำ "นางเหมือนถูกคำสาปว่าผู้ใดที่ได้พบเห็นนางต้องตายกันหมด" เขาทำหน้าเศร้าสร้อย
"เราควรทำอย่างไรนางจึงจะยอมช่วย" พวกเขาทำหน้าคิดอย่างหนัก เนื่องจากรู้ดีว่านางจะต้องไม่ยอมช่วยง่ายๆ อย่างแน่นอน
"เราว่าเราควรจะส่งคนไปคุยกับนาง แล้วบอกเหตุผล" หญิงคนเดียวในกลุ่มออกความเห็น นางเข้าใจเจ้าหญิงองค์นี้ดี เพราะนางเคยเป็นแม่นม
"งั้นข้าจะไปบอกนางเอง" ชายที่ชราที่สุดในกลุ่มพูดขึ้น หังจากเงียบมาตลอด เขาเป็นกษัตริย์ของเผ่าผู้ใช้เวทแห่งดิน แต่ก็มีผู้คัดค้าน
"ไม่ ข้าว่าหาคนที่มีเหตุผลไปพูดดีกว่า เพราะดูท่าอดีตนั้นยังฝังใจนางอยู่" กษัตริย์เผ่าผู้ใช้เวทแห่งความมืดออกความเห็น
"เจ้าแน่ใจรึ? นั่นหมายถึงอนาคตของแผ่นดินนี้เชียวนะ!" กษัตริย์เผ่าผู้ใช้เวทแห่งดินตะโกนอย่างเหลืออด จนกษัตริย์ของเผ่าผู้ใช้เวทแห่งไฟต้องรีบห้าม
"เอาน่ายังไงก็เถอะเจ้าลองเสนอ คนคนนั้นมาสิ"
"ไนเรย์" เพียงได้ยินคำนั้นทุกคนที่ฟังอยู่ถึงกับตกตะลึง "ลูกชายของกษัตริย์เผ่าผู้ใช้เวทแห่งไฟคนนั้นน่ะหรือ ที่เขาบอกว่าเก่งที่สุด ในเผ่าผู้ใช้เวทแห่งไฟเลยนี้"
"ใช่ ที่ข้าคิดอย่างนั้นก็เพราะเขาเคยเป็นเพื่อนเล่นกับองค์หญิงมาก่อน เห็นมีคนเคยบอกว่าสนิทกันมาก แล้วเขายังเป็นคนมีเหตุผลด้วย ถ้าไม่อารมณ์ร้อนไปหน่อย ไปขอให้หน่อยนะ เดก ความจริงก็อยากส่งเจ้าเทโอไปน่ะนะ ก็เจ้านั่นคงไม่ยอม" กษัตริย์เผ่าผู้ใช้เวทแห่งความมืด บอกเหตุผล ทำให้ทุกยอมเข้าใจแล้ว กษัตริย์ของเผ่าผู้ใช้เวทแห่งไฟยอมตกลงให้ส่งเขาคนนั้นไปหาองค์หญิง...
ดาบที่อยู่ในมือหญิงสาว ดาบที่ชี้อยู่ที่คอของชายที่นั่งตรงหน้า ที่มีสีหน้าซีดเซียวบ่งบอกถึงความกลัว... กลัวดาบที่หญิงสาวถืออยู่
"ผะ... ผมยอมแพ้แล้วครับ ช่วยเอาดาบออกจากคอผมด้วย" เด็กหนุ่มตรงหน้าบอกเสียงสั่น แล้วมองหญิงสาวตรงหน้า เด็กสาวหน้าตาสะสวย ผมสีดำสนิท ยาวเลยเอวไปนิดหน่อย กับดวงตาสีเดียวกัน ตัดกับผิวขาวๆ และจมูกเป็นสันรับกับใบหน้ารูปไข่... สวย หญิงตรงหน้านั้นสวยราวกับนางฟ้า หากไม่ติดกับใบหน้าเย็นชา ที่ไม่ว่าใครเห็นต่างต้องกลัว
"ลุกขึ้นมา" เธอเอ่อเสียงเรียบ พร้อมๆ กับเอาดาบออกจากคอ เขารีบลุกขึ้นมาทันทีที่เธอพูดจบ
"ออกไปได้แล้ว" เธอเอ่อเสียงเรียบตามเคยจนทำให้เด็กหนุ่มรีบลุกแล้ววิ่งออกไป พร้อมๆ กับไปพูดคุยกับเพื่อนหน้าห้อง
"บอกแล้วไม่เชื่อว่าอย่าเข้าชมรมของยัยนั่น!" เพื่อนหญิงของเขากระซิบเพื่อพยายามไม่ให้หญิงสาวในห้องได้ยิน แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่หญิงสาวจะไม่ได้ยิน แต่เธอก็ไม่ได้ว่าอะไร
"ก็เข้าไปแล้วนี้" ชายหนุ่มที่เกือบหัวหลุดพูดขึ้นบาง ใช่ เขาเข้าชมรมฟันดาบที่โรงเรียน เพราะอยากลองดู ไม่คิดว่าประธานชมรมจะเป็นเธอ หญิงสาวที่ได้ชื่อว่าน่ากลัวในโรงเรียน... ฟอเทน เซมีนออส น่ากลัวจนแม้แต่อาจารย์ยังไม่กล้าเข้าใกล้
"รีบไปเถอะ เดี๋ยวไปกลับบ้านกัน" เพื่อนอีกคนพูดขึ้นก่อนเดินออกไปพร้อมกัน
เราชินแล้วกับการไร้เพื่อน ก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่มีภาระ… เสียงในดังขึ้นจากหญิงสาวที่เหลือคนเดียว ใช่แล้วนางคือเจ้าหญิงผู้เหลือรอดนั่นเอง
นางหันซ้ายหันขวา เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่แล้วจึงร่ายคาถาบางอย่าง ก่อนหายไปราวกับอากาศ...
โผล่มาอีกทีก็อยู่ในบ้าน... ไม่สิเรียกว่าคฤหาสน์ที่ดูสวยงามหรูหรามากแห่งหนึ่ง เธอโผล่มาในห้องนั่งเล่นที่มีแต่สีขาวของคฤหาสน์หลังใหญ่ พร้อมๆ กับชุดที่เปลี่ยนจากชุดนักเรียนกระโปรงสั้นเหนือเข่าลายสก็อตช์ กับเสื้อสีขาวที่มีสูททับ เป็นชุดกระโปรงยาว เสื้อสีขาวแขนตุ๊กตา
"จะรับอะไรเจ้าคะ" เซมิหนึ่งในสองสาวใช้ในคฤหาสน์ถามเจ้านายที่นั่งอ่านหนังสือ (?) อยู่บนโซฟาใหญ่สีขาวบริสุทธ์ รับกับห้อง เจ้านายที่กำลังอ่านหนังสือเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อยก่อนบอก
"กาแฟเย็น" เพียงแค่เปิดปากออกมานิดหน่อยเท่านั้น สาวใช้ที่ถูกสั่งก็รีบเข้าครัวไปอย่างรวดเร็ว ราวกับหายตัวไป ทำให้ห้องนั่งเล่นเหลือเพียงองค์หญิงคนเดียว สักพักเธอก็ปิดหนังสือก่อนเงยหน้ากวาดตามองรอบห้อง
"ออกมา" ฟอเทนเอ่ยเสียงเรียบ พร้อมกับดวงตาสีนิลจะจ้องไปที่ประตูทางเข้าห้อง
"อะไรกันเนี่ย ฉันแค่ขยับนิดเดียวเอง รู้ได้ไงกัน" เสียงที่บงบอกถึงอารมณ์ที่ดี เอ่ยออกมาจากทางที่ฟอเทนจ้อง ก่อนที่จะเผยให้เห็นชายหนุ่มรูปงาม อายุไม่น่าเกินสิบห้า ผมสีเหลืองอมทองกับนัยน์ตาสีม่วงที่ดูเจ้าเล่ห์นิดๆ ท่าทางอารมณ์ดี กับรอยยิ้มละลายใจสาว ที่ใช้ไม่ได้กับฟอเทน
"เจ้ามาที่นี่ทำไม" เธอถามด้วยน้อยคำ ชายหนุ่มอารมณ์ดีมองหน้าเธอก่อนจะถามบ้าง
"เจ้าจำข้าไม่ได้หรือ" ชายหนุ่มปริศนาถามด้วยน้ำเสียงเศร้า ผิดกับรอยยิ้มบนนหน้า "ข้าไนเรย์ไง" เขาพูดพร้อมหัวเราะออกมาเบาๆ โดยคิดว่าจะให้หญิงสาวตรงหน้าตีสีหน้าแปลกใจ แต่ไม่เลยนอกจากไม่ตีสีหน้าแปลกใจแล้วยังคงใบหน้าเย็นชาเหมือนเดิมอีก
"ไม่ไหวๆ ไม่เปลี่ยนสีหน้าเลยแฮะ" ชายนามว่าไนเรย์พึมพำเบาๆ ก่อนจะทำหน้าเสียดายที่ฟอเทนไม่เปลี่ยนสีหน้าแต่อย่างใด
"..." ฟอเทนยังคงเงียบอยู่เหมือนเดิม นั่นยิ่งทำให้ชายหนุ่มเครียด จะเอายังไงดีละทีนี้ ยัยเจ้าหญิงก็เอาแต่เงียบท่าเดียวเลย ก่อนจะคิดอะไรดีๆ ออก
"เธอจะไม่กลับไปหาฉันเลยหรือไง"
"ทำไมข้าถึงต้องไปหาเจ้า" เจอคำนี้เข้าไปชายหนุ่มถึงกับสะอึก นั่นสิทำไมต้องมาหาเราด้วย
"ถ้าไม่มีอะไรก็กลับไปซะ" หญิงสาวไล่ไปแบบไร้ใย ทำเอาชายหนุ่มที่ได้รับคำสั่งมาเครียด จะเอาไงดีละทีนี้มันเริ่มถึงขีดสุดแล้วนะ "เธอไม่เบื่อหรือไง ที่อยู่แบบนี้น่ะ" ชายหนุ่มหวังในใจให้เธอตอบว่าเบื่อ แต่แล้วก็ไม่ผิดหวัง
"เบื่อ" เธอตอบมาสั้นๆ ได้ใจความทำให้ชายหนุ่มใจชื้น แต่ใจชื่นได้แปบเดียวก็มีสายฟ้าเปรี้ยงในใจ (?)
"แต่ข้าไม่กลับ" เจ้าหญิงปฏิเสธเสียงแข็ง ทำเอาชายหนุ่มถอนหายใจ
"เธอใช่เจ้าหญิงที่เคยเล่นกับฉันจริงรึเปล่าเนี่ย เริ่มไม่มั่นใจ" เขาเริ่มบ่นก็งัดไม้เด็ด
"งั้นมาดวนกันไหมละ ถ้าฉันชนะเธอต้องกลับ แต่ถ้าเธอชนะฉัน ฉันจะไม่มาอีกและจะยอมทำอะไรก็ได้หนึ่งอย่าง" เขาบอกพลางยิ้มอย่างมีเล่ห์ใน
"จะเอาอย่างนั้นก็ได้" แล้วทั้งคู่ก็ไปที่สวนหลังคฤหาสน์ ท่ามกลางสายตาของสาวใช้ที่เดินผ่าน
"จะเริ่มแล้วนะ" เสียงบอกถึงความมั่นใจของเจ้าของเสียงดังขึ้น
"..." ฟอเทนไม่พูดอะไร เพียงแค่ตั้งท่าไว้แล้วจ้องหน้าไนเรย์
"เริ่ม!!"
ลูกไฟเฉียวหน้าไนเรย์ไปไม่ถึงมิล ดวงตาเบิกกว้างขึ้นมาอย่างอึ้งกับเหตุการณ์ พึ่งเริ่มไปไม่ถึงห้าวินาที ก็ยิงลูกไฟมาเชียว ถ้าหลบไม่ทัน นักเวทหนุ่มหันไปมองข้างหลัง พบกับต้นไม้ที่ไหม้เละ จนอดเสียวไม่ได้
ยังไม่ทันตั้งตัว ลูกน้ำความเร็วสูงก็มาข้างหลังทำเอานักเวทหนุ่มหลบแทบไม่พ้น ก่อนจะใช้ความเร้วสูงย้ายไปอยู่ข้างหลัง แล้วเตรียมจะใช้ลูกไฟสวนกลับ แต่กลับไม่เป็นอย่างที่คิดเมื่อเจ้าหญิงที่ควรจะอยู่ตรงหน้าหายไป!!
"เจ้าโง่" ดวงตาสีม่วงเบิกกว้างอีกครั้ง เมื่อฟอเทนที่อยู่ข้างหน้ากลับมาอยู่ข้างหลังของเขาพร้อมกับปืนสีดำสนิทที่เล็งมาทางเขา
"ไปตายซะ" เธอยิงไปเกือบโดนอยู่แล้ว แล้วเรื่องที่ไม่ควรเกิดก็เกิดขึ้น!! โล่ลมที่ถือโล่ที่แข็งแกร่งที่สุดในเวทธาตุลม โผล่มาบังกระสุนที่เธอยังใส่ไนเรย์ เธออึ้งไปก่อนหันไปมองข้างหลังเหมือนรู้ว่ามีคนอยู่
ฟอเทนรีบหันไปข้างหลัง ก็พบกับหนึ่งในคนใช้ในบ้าน ซึ่งเธอเจอตอนที่เธอเดินโซเซมานอนหน้าคฤหาสน์ ซึ่งคนนี้คือรินเน็ต สาวแสบหน้าสวยที่มักทำตัวแปลกๆ เป็นคนขอร้องให้เธอจ้างมาทำงาน
"รินเน็ตเจ้า!" ฟอเทน เรียกอย่างลืมตัว "ข้าไว้ใจเจ้ามาก แต่มันจะไม่มีอีกแล้ว!!!" เธอตะโกนอย่างเหลืออด และสร้างลูกพลังสีขาว ซึ่งเป็นพลังที่มีแต่ผู้ใช้เวทแสงเท่านั้นถึงจะทำได้
"ข้าขอโทษนะองค์หญิง" รินเน็ตหยิบขวดยา ที่มียาสีฟ้าใส ออกมาจากกระเป๋ากระโปรงพร้อมฉีด "ไนเรย์ รีบสร้างโล่ต้านพลังนั้นเร็ว!" รินเน็ดพยายามให้กำลังใจตัวเอง ยังไงก็น่าจะต้านได้ละน่า ต้านได้ละ ยังไงก็ยังมีพลังไฟช่วย
"จะต้านไหวเหรอ นั่นเวทแสงนะ" ไนเรย์ที่ย้ายตัวมายืนอยู่ข้างๆ บอกด้วยความหวังดี แต่ได้ร้าย
"อีตาบ้า! ฉันอุตส่าห์คิดไปในทางที่ดีแล้วนะ" เธอว่าใส่ชายหนุ่มคู่กัด "ต้องเสี่ยงแล้ว นายสร้างโล่ไฟเร็ว" ชายหนุ่มไม่มีทางเลือกยอมทำตามแต่โดยดี ยื่นมือไปข้างหน้า
"เปลวเพลิงโปรดประทานพลังแก่ข้า เพื่อปกป้องข้า และพวกพ้อง โฟทาคุ เซฟานิ ไฟเนฟี!" เมื่อร่ายคาถาจบ โล่ไฟชั้นสูงก็ปรากฏตรงหน้า ก่อนจะมีคาถาอีกคาถาหนึ่งถูกร่ายโดยผู้ใช้เวทลมสาว "สายลมโปรดประทานพลังแก่ข้า เพื่อปกป้องข้า และพวกพ้อง ลายุ โซเฟกิ เนโต!" โล่ที่คลายกันต่ากันแค่หนึ่งเปลวไฟ หนึ่งวายุส้างสซ้อนกันเพื่อป้องกันพลังของคนตรงหน้า!!!
"แสงสว่างส่องทำลายศัตรูแห่งข้าให้สิ้นไป เสตามิ ฟองดู!" แสงสว่างมากมายมารวมกันที่มือหญิงสาว ก่อนถูกปล่อยเต็มพิกัด
โล่ทั้งสองกระจุยไม่เหลือซาก สายพลังสีขาวยังพุ่งตรงไปหาทั้งสองถึงแม้จะอ่อนลกว่าเดิม แต่ถ้าโดนก็เจ็บอยู่
"ไม่ไหวต้านไม่อยู่ อาวุธของข้า จงมา!" ชายหนุ่มเรียกดาบเพลิงออกมา เช่นเดียวกับหญิงสาวที่เรียกกระดิ่ง (?) สองอันออกมาก่อนจะใช้ต้านพลังตรงหน้า
"ขอโทษที่ให้รอนาน" เสียงหวานของหญิงสาวปริศนาดังขึ้น ฟอเทนที่พอเห็นถึงกับตาค้าง จะไม่ให้ค้างได้อย่างไรก็คนที่เข้าไปยืนบังรินเน็ตกับไนเรย์น่ะ มันเซมิ สาวใช้อีกคนที่เธอจ้างให้คอยทำงานบ้านให้นี้
เธอสร้างโล่น้ำออกมาสลายพลังสีขาวได้สำเร็จ จนเพื่อนหนึ่งหนุ่มกับหนึ่งสาว ถอนหายใจอย่างโล่งอก แล้วหันไปมองเจ้าของพลังที่ทำให้พวกเขาเกือบแย่ ดูเหมือนยังตาค้างอยู่
"ฉันเชื่อใจใครไม่ได้แล้วสินะ" เธอบ่นกับตัวเอง
"ไม่หรอกเพคะ ท่านยังมีคนที่เชื่อใจได้อยู่นะ" เซมิ สาวผมสีน้ำเงิน กับดวงตาสีฟ้าใสแลดูอ่อนโยน พูดขึ้น ก่อนยิ้มอ่อนโยน แล้วฉีดใส่หน้าฟอเทน เธอพยายามหลบ แต่ไม่ทันซ้ำยังโดนยานั่นเต็มๆ ก่อนที่จะรู้สึกง่วงนอน เส้นผมสีนิลเริ่มเปลี่ยนเป็นสีฟ้าตั้งแต่โคนถึงปลาย ดวงตาสีนิลเริ่มเปลี่ยนเป็นสีฟ้าตามเส้นผมแล้วปิดลง ก่อนจะเข้าสู่นิทรา...
"สำเร็จสักที" เสียงหวานดังขึ้นหลังจากองค์หญิงผู้เหลือรอดหลับไป
"เกือบตาย โชคดีที่เซมิมาช่วย" หนุ่มหล่อนามว่าไนเรย์หันไปมองหญิงสาวที่เป็นสาวใช้ในคฤหาสน์ แต่หญิงสาวกลับส่ายหน้า
"ไม่ใช่หรอก ฉันแค่ทำยาให้เท่านั้นเอง ถ้าจะขอบคุณก็ขอบคุณรินเน็ตเถอะ เขาอุตส่าห์ยอมเสี่ยงไปช่วยนาย ระหว่างที่ฉันผสมยาอยู่" เซมิหันไปมองข้างในคฤหาสน์ ซึ่งเพื่อนสาวเข้าไปเปลี่ยนชุด เห็นบอกว่าชุดแม่บ้านมันน่ารำคาญมาก จนตอนแรกๆแทบเหวียงชุดออกจากตัวให้รู้แล้วรู้รอด
"เอาเถอะ ว่าแต่นี้อยู่ได้นานเท่าไหร่" ไนเรย์ถามพร้อมกับทำหน้าเสียวๆ ถ้าฉีดยาไม่ทันเขาได้กลายเป็นขี้เถ้าแน่ ถึงสามรุมหนึ่งก็เถอะ เขาว่ากันมานานแล้วในโลกเวทมนต์ ว่าองค์หญิงแห่งแสงคนนี้นั้น ขึ้นชื่อเรื่องพลังที่มากกว่าคนอื่นเป็นพิเศษ
ว่าแล้วก็มององค์หญิงแห่งแสงที่นอนอยู่ที่บนอากาศดูเวทลมของคนข้างในคฤหาสน์
"ดูจากพลังของเธอก็น่าจะได้แค่หนึ่งชั่วโมงเท่านั้น" สาวนักเวทแห่งน้ำ ผู้ชื้นชอบยาว่าด้วยสีหน้าอ่อนโยนตามแบบฉบับ
"แล้วพวกเธอมาที่นี้ได้ไงกัน ฉันยังแอบตกใจที่เห็นยัยรินเน็ตมาอยู่ที่นี้ได้ แถมยังใส่ชุดกระโปรงอีก" ชายหนุ่มถามอย่างสงสัย
"พวกเราถูกส่งมาน่ะ ฉันมาก่อนรินเน็ตประมาณเดือนกว่า" เซมิเฉลย
"ถึงว่าทำไมไม่เห็นพวกเธอเลยเดี๋ยวนี้" ชายหนุ่มครางออกมา เมื่อก่อนพวกเราสนิทกันมาก แต่เมื่อประมาณสามเดือนก่อนเพื่อนสาวก็หายไปคนหนึ่ง อีกหนึ่งเดือนก็หายไปอีกคน
ทั้งสามคนสนิทกันมาก ชอบไปหากันบ่อยๆ ไนเรย์ชอบทะเลาะกันกับรินเน็ต โดยมีเซมิคอยช่วยห้าม
"นี้ ยัยรินเน็ตบ้าพลังเร็วๆ หน่อย เดี๋ยวองค์หญิงก็ตื่นหรอก" ไนเรย์ตะโกนเรียกหญิงสาวเจ้าของชื่อ
"รู้แล้วย่ะ! ฉันอยู่นี้ แล้วนายกล้าดียังไงมาว่าฉันบ้าพลัง ตัวเองละยิ่งกว่า" เธอว่าพลางส่งสายตาเหยียดๆ ไปให้ ทำเอาชายหนุ่มของขึ้น ต้องเหนื่อยเซมิช่วยห้าม
"พอเถอะนะ เราต้องรีบกลับเดี๋ยวองค์หญิงตื่น" เซมิพยายามห้ามแต่เมื่อเห็นทั้งคู่ไม่ยอมเลิกสักทีก็เริ่มโกรธ
"เลิกเล่นสักที!!!" แล้วราวกับฟ้าผ่ามาโดน ทั้งสองคู่กัดกับมาสงบอีกครั้ง "รีบทำพิธีกันเถอะ" เสียงอ่อนโยนกลับมาอีกครั้ง ทั้งสองคนถอนหายใจอย่างโล่งอก ก็แม่สาวเซมิถ้าได้โกรธละก็แทบจะเปลี่ยนจากนักเวทน้ำมาเป็นนักเวทไฟเลยทีเดียว
ทั้งสามจวาดอาคมลงบนพื้นโดยรอบองค์หญิง ก่อนพึมพำภาษาที่คนโลกนี้ฟังไม่รู้เรื่อง แล้วก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย
ส่วนสถานที่ที่จะไปน่ะเหรอ แน่นอนต้องเป็นที่นั่น
ดินแดนเวทมนต์!!!!
----------------------------------------------------
ในที่สุดก็จบตอนจนได้ ช่วยแนะนำด้วยค่า
เจ้าหญิงฟอเทน เซมีนออส ชื่อประหลาดไปหน่อยแต่ฝากด้วยน้า
(หารูปพระเอกยังไม่ได้)
ความคิดเห็น