หนุ่มสุดกวนขอป่วนหัวใจ

ลำดับตอนที่ #1 : เมื่อพบกันครั้งแรก

         ในค่ำคืนของความเหงาภายในตัวของฉันคริสตัล หรือ นัชชา  มัธานุกุลชัย ที่พึ่งถูกแฟนบอกเลิกในวันเดียวกับวันที่บอกรัก 
(ฮือๆน่าสงสาร) ในขณะที่ฉันเองกำลังคิดถึงเดย์(แฟนเก่าของฉันเอง)ก็มีผู้ชายประมาณ 4-5 คนกำลังเดินมาที่ฉันและเพราะฉันเป็นคนที่ฉลาดมากฉันเลยรีบวิ่งไปเพื่อหาคนมาช่วยฉันแต่ว่าหนึ่งในกลุ่มที่เดินมาทางฉันก็วิ่งมาตัดหน้าฉัน(เหมือนหมาเลยอะ) และจับข้อมือฉันอย่างแรง ย้ำนะว่าแรงมาก ฮือๆเมื่อไหร่จะมีคนมาช่วยฉันซะทีล่ะเนี่ย แต่ว่าพอฉันอธิฐานในใจมั้งก็มีคนๆหนึ่งกระโดดมาและต่อสู้กับคนที่จับฉันมานั่นแหละ  แต่ว่าเหมือนฝันเลนะเพราะ เค้าคนเดียวแต่สามารถล้มคมคนถึง5คนได้ ((หมอนี่เป็นคนรึเปล่า)เหลือเชื่อมากมายแล้วหลังจากที่เค้าต่อสู้กับพวกอันตพาลแล้วเค้าก็หันมาพูดกับฉัน 
   "เป็นอะไรรึเปล่า" 
   "(-*- ) ( -*-)"ฉันส่ายหน้า
   "งั้นฉันไปนะ" อ้าวความสุภาพบุรุษหายไปไหนแล้วล่ะ
   "(- -)(_ _)" แล้วเค้าก็กำลังจะเดินจากไป แต่แล้วเค้าก็หันมาพูดกับฉันต่อ
   "อ้อ บ้านเธออยู่ในซอยนั้นรึเปล่า" เค้าพูดพลางชี้ไปที่ซอยที่พูดถึง
   "ใช่ ทำไมหรอคะ"  
   "เดี๋ยวฉันไปส่งเธอที่บ้านแล้วกัน"
   "อ๋อ คะ"
แล้วเค้าก็พาฉันเดินเข้าซอนนั้นไปขณะที่เค้าเดินเข้าซอยเค้าก็จับมือฉันด้วย  
   "นี่ แล้วบ้านเธออยู่ไหน" เค้าพูดแล้วหยุดอยู่ที่หน้าบ้านของใครก็ไม่รู้ แต่ฉันรู้แค่ว่าบ้านของฉันอยู่ข้างๆกับบ้านที่เค้าหยุดเดิน
   "แล้วนี่บ้านของใครหรอ"
   "ฉันถามเธอก่อนนะ นี่บ้านของฉัน ทำไมหรอ"
   "เอ่อ บ้านของฉันก็อยู่ข้างๆกับบ้านของนายไง"
   "ด้านไหนอะ"
   "ก็"
   "ก็อะไร"
   "ก็บ้านหลังที่ทาสีครีมอะ"
   "อ๋อ หลังนั้นหรอ อยู่ใกล้กันทำไมไม่เคยเห็นหน้าเธอเลยอะ"
   "ไม่รู้งั้นฉันกลับบ้านก่อนนะ"
   "อือ ฉันไม่ไปส่งนะและก็ขอบคุณที่มาส่งฉันด้วย ไปนะ" แล้วเค้าก็เดินเข้าบ้านตัวเองไปโดยไม่หันมามองฉัน เชอะ ฉันกลับเองก็ได้ แต่ว่าระหว่างที่ฉันกำลังจะเดินกลับบ้านของฉัน อีตาแล้งน้ำใจก็เดินออกมาอีกครั้ง
   "เดี๋ยวก่อน"
   "มีอะไรอีกหรอ"
   "เปล่า แค่อยากรู้ชื่อเธอเฉยๆ"
   "อ๋อ"
   "แล้วว่าแต่เธอชื่ออะไร อย่าบอกนะว่าชื่ออ๋ออะ"
   "ไม่ใช่ ฉันชื่อว่า คริสตัล แล้วนายอะ"
   "ฉันหรอ ฉันชื่อพาสมีไรหรอ"
   "เปล่าก็ถามเฉยๆ มารยาทน่ะ รู้จักมะ
   "รู้จัก แต่ไม่ต้องมาใช้กับฉันก็ได้"
   "อือ ไปนะ"
   "อืม"
แล้วฉันก็เดินกลับโดยที่พาสเดินไปส่งที่หน้าบ้านฉัน หลังจากนั้นพาสก็เดินกลับบ้านของตัวเองและฉันก็เข้าบ้านของฉันโดยมีน้องชายตัวแสบของฉันนอนเล่นฮยู่ในห้องห้องฉันจึงรีบไล่น้องของฉันออกจากห้องไป
   "ไอ้เคแกรีบออกจากห้องของฉันไปเลย"
   "ไมอะ ก็เค้าจะอยู่ในห้องนี้ ใครจะทำไม"
   "แกจะออกดีๆหรือจะออกด้วยน้ำตาฮะ"
   "ลูกผู้ชายไม่เสียน้ำตาให้ใครอยู่แล้ว ออกก็ได้ เชอะ" (แล้วมันจะต่อต้านเพื่อ) ว่าแต่มันพูดว่าเชอะงั้นหรอ ตายแล้วนองฉันพัฒนาได้เยอะนะเนี่ย(ด้านลบ อิอิ)
หลังจากจัดการไล่ไอน้องชายตัวแสบนี่ออกจากห้องไปแล้วฉันก็รีบอาบน้ำอย่างสบายใจอิอิ