คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ความซวยที่กรุงโซล...นายบ้าเอ๊ย!!!!!!!!!!
สาวซ่าส์หน้าใส..ท้าหัวใจ..นายแบดบอย
ณ สนามบิน กุรงโซล ประเทศเกาหลี....
“ ฮัลโหล..ค่ะแม่ ถึงแล้วค่ะ ค่ะ...รักแม่เสมอนะ..บ๊ายบายค่ะ “ ฉันวางสายจากแม่ ขณะนี้ฉันยืนอยู่ที่สนามบิน..โดยไม่รู้เลยว่า...ฉันจะนอนที่ไหนคืนนี้- _-----“///
ฉันน่ะ..ชื่อซาง มินนา..ฮั่นแน่...คุณกำลังคิดว่าฉันเป็นคนเกาหลีน่ะสิ ถูกแค่ครึ่งเดียวค่ะ ฉันน่ะเป็นลูกครึ่งแม่ของฉันน่ะเป็นคนญี่ปุ่น แต่พ่อของฉันน่ะเป็นคนเกาหลี ทั้งสองน่ะ..หย่ากันตั้งแต่ฉันขึ้นมัธยมต้นที่ญี่ปุ่น...เมื่อก่อนฉันก็ยังเทียวไปเทียวมาระหว่างเกาะคิวชู กะ กรุงโซล..และนี่ก็เป็นเหตุผลนึงที่ทำให้ฉันพูดได้สองภาษา..โฮะ โฮะ โฮะ...( ประสาท -_-“//// )
แต่ฉันไม่ได้ไปหาพ่อมาเกือบสองปีแล้ว...เมื่อฉันรู้มาว่าพ่อมีผู้หญิงคนใหม่...ที่ฉันมาโซลคราวนี้...ฉันควรจะต้องมาอยู่กับพ่อ แต่ฉันจะไม่ทำแบบนั้น....ฉันทนอยู่กับผู้หญิงคนใหม่ของพ่อไม่ไหวแน่... มือฉันตอนนี้กำแผนที่บ้านของยัยมินนาตัวแสบไว้แน่น..ในใจหวังอย่างเดียวว่าสองปีที่ผ่านมามันคงจะไม่ย้ายบ้านไปไหนหรอกนะ...=_=”///
“ งานคอนเสริตจี-ป๊อปส์ คืนนี้งั้นหรือ...อืม น่าสนใจนะ แต่ฉันว่าฉันควรจะไปหาบ้านของยองนาดีกว่า “ ฉันอ่านป้ายประกาศใบหนึ่งที่แปะอยู่ข้างเสาไฟฟ้า ขณะที่ฉันเดินออกมาจากสนามบิน...แท็กซี่น่ะมี แต่ฉันไม่ขึ้น...แหะ ๆ คือว่าตังค์ในกระเป๋าน่ะ...คงมีไม่พอขึ้นแท็กซี่เป็นแน่
ตอนกลางคืนที่กรุงโซลนี่ยังไม่เปลี่ยนเลย..เปลี่ยวชะมัด..ตอนนี้ฉันหิวและก็อยากนอนแล้วด้วย...
ตึก...ตึก...ตึกๆๆๆ....
เอ๋?...เสียงเหมือนคนวิ่งมาเลยนะ...หูฝาดไปมั๊ง
ตึก...ตึก...ตึกๆๆๆ...คราวนี้ไม่ฝาดแน่ ๆ....ฉันหันหลังกลับไปมองด้วยใจอันระทึก..ผี หรือ คนหว่า ?...
“ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด....ช่วยด้วยยยยยยยยยยยยย “ ฉันแหกปากร้องเสียงดังเมื่อหันไปเห็นคนกลุ่มใหญ่กำลังวิ่งมา และมีหลายคนในนั้นถือมืดยาวเท่าท่อนแขนอยู่...ฉันอยากจะวิ่งนะ...แต่ขามันไม่มีแรงเอาซะเลย....นาทีที่พวกนั้นวิ่งมาและผ่านไป ฉันได้แค่ยืนอยู่ตรงนั้นอย่างหมดแรงที่จะทำอะไรได้....จนฉันรู้สึกขา ๆ ที่แขน...ก่อนจะสลบไป..
................
.......................
....................................
“.....นี่ตื่นสิ “ ฉันได้ยินเสียงใครบางคนร้องเรียก...จะใช่แม่หรือเปล่านะ...
“ นี่ยัยงั่งเอ๊ย...ตื่นสักที “ คงไม่ใช่เสียงแม่หรอกน่า มันเป็นเสียงผู้ชายนี่นา...ใครฟะ
“ โธ่เว้ย...จะตื่นหรือไม่ตื่น เดี๋ยวก็จูบปลุกซะนี่ “ เอาซี้..คิดว่าแน่เรอะ จะจูบปลุกงั้นเหรอ...หา.0.0/////....จูบ...จูบปลุก
“ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด.....” ฉันร้องกรี๊ดเสียงดังก่อนที่ตัวเองจะลืมตาด้วยซ้ำไป....ก่อนที่จะมีใครเอามืออันแสนเค็ม 0.o///////...มาอุดปากฉันไว้ หมอนี่...ไปทำนาเกลือมาก่อนเหรอเปล่าวะเนี่ย...
“ หยุดแหกปากร้องสักที...ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า “ เสียงเดิมตะคอก...ฉันค่อย ๆ ลืมตาขึ้น..ผู้ชายคนนึงกำลังจ้องหน้าฉันอย่างดุดัน...ใจฉันตอนนี้กำลังเต้นรัว ไม่ใช่เพราะกลัว..แต่เพราะหมอนี่อยู่ใกล้ฉันเกินไปต่างหาก หน้าฉันกะหน้าเขาจะชนกันอยู่แล้ว...
แล้วเหมือนหมอนี่จะรู้ตัวว่าเขากำลังทำให้หน้าฉันแดง..เขารีบผลักฉันออกมา
“ เธอ/นายเป็นใครน่ะ “ ฉันกะนายนาเกลือพูดขึ้นพร้อมกัน..ให้ตาย ฉันนไม่ได้ตั้งใจจะพูดพร้อมกันกับนายนาเกลือนี่หรอกนะ...มันเป็นเรื่องบังเอิญต่างหาก
“ โอเค ๆๆ...ฉันพูดก่อนก็ได้...” ฉันพูดเมื่อเห็นเขากำลังทำหน้านิ่งด้วยความเครียด...” ฉันชื่อซาง มินนา...อายุ 17 ปี เรียนคาราเต้ตั้งแต่อายุเจ๊ดขวบ เลือดกรุ๊ปโอ ชอบกินข้าวปั้นมากกว่ากิมจิ...แต่แพ้วาซาบิ...ทั้งชีวิตเคยมีแฟนมาแล้ว 2 คน คนแรกเลิกกันเพราะเขารักบาสเกตบอลมากกว่ารักฉัน...ส่วนคนที่สองคบกันได้ตั้งสองปี แต่ฉันก็มาพบว่าเขาเป็นเกย์...น่าตลกมั๊ยล่ะ...” ฉันหยุดพูดเพื่อพักหายใจ...พร้อม ๆ กับที่นายนาเกลือยกมือขึ้นเพื่อเป็นสัญญาณบอกว่าพอได้แล้ว....
“ แล้วนายล่ะ...ฉันเล่าจนเหนื่อยแล้วนะ “ ฉันท้วง
“ ยุนวู..ฉันชื่อคิม ยุนวู “
“ แค่เนี้ยเหรอ...อืม ๆ ฉันจะไม่ถามนายต่อหรอกนะเพราะฉันเห็นนายเครียด...ว่าแต่..นายเครียดเรื่องอะไรล่ะ “ เอ้า...แล้วฉันจะถามทำไมฟะเนี่ย..ฉันยกมือขึ้นเกาหัวแล้วก็พบว่ารู้สึกเจ็บแปลบที่ต้นแขนข้างซ้าย....ฉันมองดูก็เห็นผ้าพันแผลที่พันไว้อย่างไม่ค่อยเป็นระเบียบบนแขนของฉัน
“ เธอโดนลูกหลงพวกนั้นน่ะ...พวกไซย่า “ เขาพูดเสียงนิ่ง ๆ สายตาแปลกใจไม่น้อยเหมือนกันที่เห็นฉันทำท่าเฉย ๆ กับแผลตัวเองแบบนี้...
“ ไซย่า...คืออะไรเหรอ “
“ เธอเป็นคนเกาหลีหรือเปล่าเนี้ย...ทำไมไม่รู้จักล่ะ “
“ ฉันไม่ได้มาเกาหลีสองปีแล้ว...”
“ งั้นเหรอ...พวกไซย่าก็คือพวกนักเรียนนักเลงที่ข่มเหงรีดไถเงินชาวบ้าน ที่ดังที่สุดตอนนี้น่ะสิ “
“ นายก็เป็นนักเลงด้วยไม่ใช่เหรอ...” ฉันพูด พลางจ้องมองเข้าไปในสายตาที่อ่านความหมายไม่ออกของนายยุนวูเจ้าของนาเกลือนี่ “ ก็ถ้านายไม่ใช่นักเลงแล้วนายต้องไปมีเรื่องกับพวกนั้นทำไมกัน....”
เขาไม่ได้พูดอะไร...แต่กลับเดินออกจากห้องไปแทน...ฉันเดินตามเขาออกไป...โดยไม่สงสัยเลยว่านี่คงจะเป็นคอนโดของเขา...เพราะมัน....รกชิพโป้งเลย...
“ นี่.....” ฉันเริ่มพูด เมื่อสองเท้าพามาหยุดที่ห้องครัว ซึ่งเขาหันหลังให้ฉันแล้วสองมือก็ค้ำโต๊ะอยู่..ดูเหมือนเขาจะเครียดมากกกก....
“ เธออย่ามายุ่งกับเรื่องพวกนี้ดีกว่านะ....กลับไปซะเถอะ ” เขาหันกลับมาพูดเสียงดัง
“ ฉันไม่ได้ตามนายมาเพื่อจะมาถามเรื่องพวกนี้หรอกนะ...ฉันแค่อยากถามนายว่านายรู้จักที่นี่หรือเปล่า “ ฉันพูดพลางยื่นกระดาษใบนึงที่เขียนแผนที่บ้านของยองนาไว้...
เขาทำสีหน้าสำนึกผิด...( ที่ไม่ค่อยเหมือนเท่าไร..มันเหมือนเขาท้องผูกมากกว่า )...ก่อนจะรับกระดาษไปดู....แล้วอ่านสักพัก..ก่อนจะพยักหน้า
“ ฉันจะไปส่งเธอเอง...แต่คืนนี้เธอยังออกไปไหนไม่ได้ ต้องนอนที่นี่ไปก่อน...เพราะฉันคิดว่าพวกนั้นต้องจำหน้าเธอได้..เธอจะต้องซวยแน่ ๆ...เพราะพวกนั้นคงคิดว่าตอนนี้เธอเป็นแฟนของฉัน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!.....”
“...O.o!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!...ฟะ...แฟน!!!!!!!!!!!!!”
----------------------------------------------------------------------------------------------------
----------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น