Amazing {HunHan}
ผมได้ยินมาตลอดสิบหกปีว่า..ถ้าเราชอบใครคนนึงแล้วคนคนนั้นชอบเรากลับ..มันเรียกว่าปาฏิหาริย์ และผมไม่รู้ว่าคำคำนี้มันจะเกิดขึ้นกับผมหรือเปล่า...
ผู้เข้าชมรวม
305
ผู้เข้าชมเดือนนี้
1
ผู้เข้าชมรวม
305
อัปเดตล่าสุด : 24 ธ.ค. 58 / 08:47 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้
อายุมินไม่บอกดีกว่า
แต่เอาเป็นว่ามินยังไม่บรรลุแล้วกันเนอะ
มินนี่ หรือ มิน
เป็นนามแฝงของไรท์เองนะคะ ไม่ใช่ชื่อเรียล:)
มินเพิ่งลองมาแต่งครั้งแรกอาจจะยังไม่ใช่มืออาชีพนะคะ
แต่มินอ่านมาเยอะ55555555ก็ฝากติดตามฟิคของมินด้วยนะคะ
ในอีกไม่กี่เดือนนี้มินจะมาลงฟิคยาวแน่นอน
สำหรับใครที่รอ..
"ไม่ผิดหวังกับการรอ"
แน่ๆค่า~
โอเซฮุนรุ่นพี่มอห้า ขวัญใจสาวๆ
อีกทั้งยังเป็นนักบอลของโรงเรียนอีกด้วย
ลู่หานนักเรียนมอสี่ธรรมดาคนนึงที่แอบชอบ
นักบอลของโรงเรียน
ลู่หาน : จะมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นกับผมมั้ยนะ..
[ไรท์ : มาช่วยกันเชียร์น้องลู่ของเรากันนะคะว่าจะสมหวังและมีปาฏิหาริย์หรือไม่]
[อาจจะงงหน่อยๆไม่ว่ากันเนอะไรท์แต่งสดเลย55555555]
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
[ฟิคเรื่องนี้...]
-เป็นการจินตนาการขึ้นมาของไรท์เตอร์เท่านั้น ไม่มีความจริงเกี่ยวรวม
-เป็นฟิคชายxชาย รับไม่ได้กดกากบาทมุมบนขวา
-เป็นการแต่งขึ้นมาจากอารมณ์ชั่ววูบหรือด้นสดนั่นเอง~
-ไรท์ใจดี พูดคุยกับไรท์ได้ในคอมเม้นนะคะ ไรท์ตอบทุกคอมเม้นเลย
-สุดท้ายนี้ฝากเนื้อ ฝากตัว และหัวใจไว้กับผู้อ่านด้วยค่า(?)
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขออนุญาติเจ้าของธีมนะคะ
Cd. S u g a r b u n n y :D
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ผมไ้ยินมาลอสิบหปีเลยว่า..เมื่อเรารัใรหรืออบใรแล้วนนั้นรัเราอบมันือปาิหาริย์อสอเรา
ผม็แ่เ็ผู้ายนนึที่ไม่ไ้ีเลิศหรูอะไรแ่ผมมีเพียหัวใที่รัใรแล้วรัริรันาน
ผมแอบอบรุ่นพี่นนึพี่เ้าหล่อและเป็นนัฟุบอลอโรเรียน
พี่เ้ามีสาวๆอบเพียบผมรู้ัวเอีว่าผมไม่มีทาไ้ไปยืนใล้ๆพี่เ้าเหมือนที่นอื่นไ้ยืน
ผมไ้แ่ภาวนาในใทุรั้ว่าอให้สัวันหนึ่พี่เ้าะหันมามอผมบ้า
“ลู่...เป็นอะไรปะเนี่ยเห็นนั่เหม่อมานานแล้ว”
แบฮยอนหันมาถามผม่อนที่ผมะส่ายหน้าลับไปเป็นำอบ
ผมอยาเป็นแบฮยอนั...เพราะแบฮยอน็เป็นนัอโรเรียนเหมือนันแถมยั..ไ้เ้าใล้ิพี่เฮุนบ่อยๆอี่าหา
“เย็นนี้ไปูบอลันมั้ย” แบฮยอนถามผมอีรั้
“หือ?”
ผมถามมวิ้วลับไปเป็นำถามเิสสัยว่าบอลอะไรที่ไหน
“็...ไปูพี่เฮุนอลู่ไ”
เมื่อแบฮยอนพูบผมอมยิ้มเล็น้อย่อนที่ะพยัหน้ารัวๆ
...หลัเลิเรียน...
“ลู่รีบๆเ็บอเร็ว บอละเริ่มแล้ว”
แบฮยอนรีบเร่ผมพร้อมับ้มมอูนาฬิาที่้อมือไป้วย
ทำไมผมรู้สึเหมือนับว่า..แบฮยอนอบพี่เฮุนเลยล่ะเพราะเี๋ยวนี้ผมเห็นพี่เฮุนับแบฮยอนอบไปไหนมาไหน้วยันบ่อยๆ
“อื้อ แปปนึนะ”
ผมหยิบหนัสือที่อยู่บนโ๊ะเรียนเ็บใส่ลในระเป๋า
หลัานั้นแบฮยอน็รีบลาผมไปยัสนามบอลที่อยู่หลัโรเรียน
“รี๊” เสียรี๊ัมาแ่ไล
ไม่้อบอ็รู้รับว่านเยอะนาไหน
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะลู่?” แบฮยอนหันมาถามผม
“อ๋อ..เปล่าหรอ รีบเ้าไปูันเถอะ”
ผมส่ายหน้าพร้อมับูมือแบฮยอนให้เินเ้าไปในสนามบอล
“อนนี้นะรับเฮุน โอเฮุนเะบอลเ้าโไปแล้วหนึ่ลูนะรับ
อนนี้ฝั่สีแไ้หนึ่และฝั่น้ำเินไ้ศูนย์ประูนะรับ
นั่นๆเฮุนรอลูบอลอีแล้วรับแหม...นับอลอเรานี่หล่อทุนเลยนะรับเนี่ยเพื่อนอผม้วยนะรับเนี่ยฮ่าๆๆ” พี่านยอลเป็นนพาย์บอลในสนามึทำให้ารแ่ันบอลมันึ้นเพราะพี่านยอลอบเล่นมุแป็
“เฮฮฮฮฮฮฮฮฮ!!!” เสียเฮัึ้นมาอีรั้เมื่อพี่เฮุนเะบอลเ้าโไปเป็นลูที่สอ
“พี่เฮุนนี่เ่ัเลยเนอะ”
แบฮยอนพูึ้นมา่อนที่ผมะหันไปมอหน้า
“อื้อ” ผมอบลับไปแ่นั้น่อนะหันไปูบอล
ผมแอบเหลือบมอแบฮยอน็พบว่าแบฮยอนเอาแ่มอพี่เฮุนและพี่เฮุน็มอแบฮยอนเหมือนัน...เ็บะมัเลย
...สามสิบนาทีผ่านไป...
“เฮฮฮฮฮฮฮฮ!!!!!!” เสียเฮัึ้นเป็นรั้สุท้ายพร้อมับรรมารที่เป่านหวีและใรหลายๆนวิ่ลาสแนเพื่อไปร่วมยินีับนับอลที่ลาสนาม
“แบฮยอนเราุยอะไร้วยหน่อยสิ”
“อะไรเหรอ?” แบฮยอนมวิ้ว
“ือ..เมื่อไรเราถึะไ้เห็นพี่ายอแบสัทีอะ
เราอยาเห็นะบ้าายอยู่แล้ว” ที่ผมพูับแบฮยอนเรื่อนี้เพราะแบฮยอนบอว่ามีพี่ายอยู่นนึหล่อมาเลย
แ่ว่าเวลาผมไปบ้านแบฮยอนผมไม่เยเอเลยสัรั้
“็...เรา้อทำภาริอย่านึให้สำเร็่อน ลู่ถึะไ้เห็นหน้าพี่ายเรา” แบฮยอนบอลับมา่อนที่ผมะมวิ้วเป็นปม
“ภาริอะไรหรอ?” ผมถามลับไป
“เราบอไม่ไ้หรอ” แบฮยอนอบลับมา
“อื้อ”
ผมไม่ไ้ิอะไรมาึเินลับบ้านพร้อมับแบฮยอน
“นี่...เมื่อไระบออบพี่เฮุนหรอ?” แบฮยอนถามผม
“ทำไมแบถึถามเราแบบนั้นอะ” ผมถามลับไป่อนที่แบฮยอนะเบนสายาไปทาอื่น
“บออบ้าเี๋ยว็มีนอื่นเอาพี่เฮุนไปหรอ”
“เราอยู่แบบนี้มาสามปีแล้วเรา็ยัไม่เห็นพี่เฮุนมีแฟนเลย”
“็...ไม่แน่นะ” ผมเริ่มับำพูอแบฮยอน “รีบๆบออบพี่เฮุนเถอะน้า”
“ทะ..ทำไม” ผมถามเสียสั่น
“ือเอ่อ..เราอไ้มั้ย บออบพี่เฮุนภายในวันีฬาสีอีสอวันนี้” ผมเบิาว้า่อนะูนาฬิา้อมือพร้อมับูว่าวันนี้วันที่เท่าไร
อา...ใ่สิอีสอวัน็ะวันีฬาสีแล้วนี่นา
เมื่อีฬาสีปีที่แล้วแบฮยอน็อผมแบบนี้แ่ผม็ไม่ไ้ทำให้เพราะวันนั้นผมไม่มา
“...”
“น้าลู่หานนนน” แบฮยอนส่เสียอ้อนผม
“อะ..อื้อ็ไ้” ผมอบลับไป่อนที่แบฮยอนะีใพร้อมระโโลเ้น
ผมเริ่มแล้วว่าทำไมแบฮยอนถึอา...ั่เถอะ
...สอวัน่อมา...
ในที่สุวันนี้็มาถึ วันนี้เป็นวันีฬาสีแล้วและที่สำัวันนี้พี่เฮุนลแ่บอล้วย...ผมะว่าถ้าพี่เฮุนแ่บอลนะผมะเินเ้าไปบออบพี่เฮุน
“ลู่หาน ทำไมมา้าั” แบฮยอนเินเ้ามาถามผม
“อ๋อ...เอ่อือเรา...เราไปื้อนี่มา”
ผมูอุหลาบที่อยู่ในมือให้แบฮยอนู
“อ๋อออออออ~” แบฮยอนพยัหน้าพร้อมับลาเสียยาวเหมือนับทำท่าะล้อผมยัไยัั้น
“ไ้เวลาแ่บอลแล้วนี่นา ไปูพี่เฮุนันเถอะลู่หาน”
แบฮยอนลาแนผมไป่อนที่ผะไปยืนเียร์้าๆสนามพี่เฮุนหันมาสบาับผมแปปนึ่อนะหันไปมอนอื่นๆ่อ
อา..เพิ่เยโนพี่เฮุนมอเป็นรั้แรแฮะ
...สามสิบนาทีผ่านไป...
“เฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ!!!!”
เสียเฮัแบบนี้ทุนไม่้อสสัยว่าเพราะอะไร...ใ่รับพี่เฮุนเะบอลนะแถมยัเะเ้าโไปไ้นเียวถึห้าลู
“ถึเวลาอลู่แล้วนะ” แบฮยอนระิบบอผม
“เอ่อ...ือ” ผมระอึระอั่อนที่ะหันไปมอพี่เฮุน็พบว่าพี่เฮุนำลัมอผมอยู่
เป็นรั้แรที่ผมไ้อยู่ในสายาอพี่เฮุน
“เร็วๆเห็นมั้ยพี่เฮุนำลัมอลู่อยู่เลย”
ผมหายใเ้าลุๆ่อนที่แบฮยอนะผลัผมเ้าไปหาพี่เฮุน
“เอ่อ..ลู่..ลู่ให้” ผมบอพี่เฮุน้วยเสียสั่นๆ
นรหน้าผมลับหัวเราะใส่เล็น้อย “ลู่อบพี่เฮุน
อบมานานแล้ว”
ผมบอึ้นอีรั้่อนที่นรอบๆ้าะฮือฮาึ้นมาเสียั “ลู่อบพี่มาสามปีแล้ว
อยาให้พี่เฮุนเห็นลู่อยู่ในสายาบ้า อยาให้พี่เฮุนแอบมอลู่เหมือนที่..ลู่แอบมอพี่เฮุนบ้า
ลู่...” ผมหยุพูเพราะพี่เฮุนเอานิ้วี้มาแะที่ปาอผม
“พี่..”
“...??”
“พี่รู้ทุอย่าหมแล้ว” ผม้าไปห้าวินาที่อนที่ะมอหน้าพี่เฮุน
แ่ผมเห็นพี่เฮุนเยหน้าึ้นมอแบฮยอนและยิ้มให้
เมื่อผมหันไปมอแบฮยอน็พบว่าแบฮยอนำลัยืนับมืออยู่ับพี่านยอลและทำท่าีใใส่ผมและพี่เฮุน
อย่าบอนะว่า...แบฮยอนอยู่หลัเบื้อหลันี้ านั้นพี่เฮุนึลมาระิบผมให้ไ้ยินันแ่สอน
นั่นเป็นประโยที่ผมใและีใมาๆในเวลาเียวัน
“พี่เอ็อบลู่มานานแล้วเหมือนันอบ่อนที่ลู่ะอบพี่อี
พี่มอลู่มาโยลอแ่แ่ลู่ไม่รู้เท่านั้นเอ พี่รัลู่เหมือนที่ลู่รัพี่แล้วนะ
พี่รัลู่มาๆเหมือนัน
สามปีที่ผ่านมาพี่ไม่เยมีใรเพราะพี่รอให้ลู่มาบออบพี่ในวันีฬาสี ลู่ำที่ลู่เยพูับแบฮยอนไ้มั้ยว่าอยามีแฟนในวันีฬาสี
พี่รอให้ลู่มาบออบพี่เพราะพี่ะอลู่เป็นแฟน
แ่ปีที่แล้วพี่็ไม่เห็นลู่มาบออบพี่เลย แ่วันนี้พี่มีโอาสแล้วเพราะั้น...เป็นแฟนับพี่ฮุนนะรับน้อลู่” น้ำาผมรินไหลออมา้วยวามีใ ผมไม่เยิเลยว่าพี่เฮุนะมาอบนธรรมาแบบผม
“แล้วรู้อะไรมั้ย...แบฮยอนน่ะเป็นน้อายอพี่เอ
ไม่แปลหรอที่ลู่ะเห็นพี่ไปไหนมาไหนับแบฮยอนเพราะแบฮยอนเป็นน้อายเพียนเียวอพี่
อีอย่า..พี่อยฟัเรื่อลู่าแบฮยอนทุๆวันแล้ว ลว่าน้อลู่ะเป็นแฟนับพี่ฮุนมั้รับ?”
ผมว่าแล้วว่าทำไมแบฮยอนถึทำัวแปลๆับผม
ทำไมเวลาผมไปบ้านแบผมถึไม่เยเอพี่ายอแบ วันนี้ผมรู้แล้วล่ะรับ...รู้ี้วย
“เป็นสิ ็ลู่รอำนี้มาาพี่ฮุนลอเลยนี่นา”
ผมอพี่เฮุน่อนที่พี่เฮุนะอผมลับ
หลัานั้นนรอบๆ้าเราึเฮันึ้นมาพร้อมับเสียที่ฮือฮาัึ้นมา
สุท้าย...ปาิหาริย์็เิึ้นับผมนไ้
บ๊ายบายรับทุน
END
มินอาะแ่ยัไม่ีเท่าไรน้าอาะมีๆบ้า ยัไมิน็ฝาฟิสั้นเรื่อแรอมิน้วยน้า ไว้มินะมาพันาให้ีว่าเิม อนนี้มินมีแพลนะแ่ฟิเรื่อยาวเลยยัไ็ฝาิาม้วยน้า อา..เรียไรท์ว่ามินนะะเป็นนามแฝ่า^^
ผลงานอื่นๆ ของ minnie_sunworld ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ minnie_sunworld
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
คำนิยมล่าสุด
เขียนคำนิยมยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ความคิดเห็น