คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Sexy dangerous! 2
ร่างสูงก้าวออกมาจากห้องทำงานขนาดใหญ่ของผู้เป็นพ่อ ปิดประตูเสียงดัง ปัง! จนคนที่นั่งทำงานอยู่ตรงหน้าต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง สายตาคมจ้องมายังดวงหน้าหวานราวกับจะกินเลือดกินเนื้อหวังจะให้ผู้หญิงตรงหน้านี้กลัว แต่กลับตรงกันข้าม เมื่อสาวสวยก็จ้องกลับมาที่เธออย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน สายตาแบบนี้มันกำลังบ่งบอกว่าคนตรงหน้าไม่ได้กลัวเธอเลยและกำลังท้าทายเธออยู่ด้วยซ้ำ
“ต่อไปนี้ ฉันขอสั่งห้ามไม่ให้เธอแต่งตัวแบบนี้มาที่นี่ ถ้าฉันยังเห็นมีชุดบ้าๆนี่มาอีกฉันไล่เธอออกแน่!!”
“ท่านประธานเองซึ่งเป็นเจ้านายของดิฉันโดยตรง ก็ยังไม่เห็นท่านจะว่าอะไรเลยหนิคะ...ดูเหมือนท่านจะพอใจด้วยซ้ำ” น้ำเสียงฟังดูเน้นในประโยคสุดท้าย ดวงหน้าหวานเชิดขึ้นเป็นเชิงท้าทาย
“ฉันสั่งเธอ ไม่ใช่ให้เธอมายืนเถียงฉัน อย่าคิดว่าเป็นผู้หญิงของพ่อฉันแล้วจะทำ จะพูดอะไรก็ได้นะ”
มิน ซอนเยทำท่าจะขยับปากเถียง แต่แล้วก็กลับเปลี่ยนใจ ร่างบางค่อยๆเดินนวยนาดเข้าไปชิดกับอีกฝ่าย พร้อมกับยิ้มพรายหวานชวนหน้าหลงใหลยิ่งนัก กลิ่นหอมเย้ายวนทำให้คิม ยูบินรู้สึกหายใจติดขัดเล็กน้อย นิ้วเรียวไล้ไปตามรู้หน้าของคนตัวสูงซึ่งตอนนี้ยืนนิ่งราวกับต้องมนต์สะกด
“ทำไมคุณถึงห้ามฉันล่ะคะ คุณมีเหตุผลอะไรรึเปล่า” ร่างเล็กลดมือลงมาบรรจงวางลงบนไหล่หนา แล้วขยับตัวขึ้นมากระซิบข้างๆหูของยูบินเบาๆ
“รึว่าคุณ...กลัวฉัน” เสียงกระซิบที่ฟังดูยั่วยวน มันฟังดูชัดเจนมากสำหรับเธอ
“...กลัว...กลัวอะไรของเธอ” ยูบินพูดติดๆขัดๆ จนทำให้ร่างบางยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี ช้อนสายตาขึ้นไปมองเป็นการหยั่งเชิง แล้วใช้มือเล็กรั้งใบหน้าคมเข้มเข้ามาหาตัวเองช้าๆ
“ก็กลัวว่าจะอดใจไม่ไหวไง” คนหน้าคมได้ยินเช่นนั้นก็ถึงกับใจเต้นแรง แต่พอเริ่มได้สติก็ออกแรงผลักร่างระหงออกห่างจากตัวเอง ก่อนจะมองด้วยสายตาที่ดูถูก
“พ่อฉันยังให้เธอไม่พอรึไง ถึงได้เอาตัวมาเสนอให้ฉันต่อ”
“หึ! ขอโทษนะคะ ฉันไม่ได้มีรสนิยมเรื่องเพศแบบคุณ ผู้ชายในโลกนี้มีเป็นร้อยเป็นพัน อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย”
“นี่เธอ!!!...” คนตัวสูงขยับตัวอย่างหงุดหงิด แสดงถึงอาการขัดใจตามความเคยชินของเจ้าตัวผู้เคยได้รับแต่การเอาอกเอาใจมาโดยตลอด ร่างกายบัดนี้ดูเหมือนจะชาไปทุกส่วน นิ้วแกร่งชี้ฉับไปที่ใบหน้าของอีกคน ด้วยความโกธร
“คนอย่างคิม ยูบิน ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าปฏิเสธ รวมทั้งเธอด้วย จำเอาไว้!”
“ค่ะ คุณก็ช่วยจำเอาไว้ด้วยเหมือนกัน เผื่อฉันเกิดลืมขึ้นมามันจะแย่ เพราะฉันเองก็ไม่แน่ใจว่าฉันจะจำได้ถึงชาติหน้ารึเปล่า” หน้าหวานเชิดขึ้น สบสายตาคมที่จ้องมาอย่างจะให้มอดไหม้ลง ก่อนที่ร่างสูงจะหันหลังพรวดพราดออกไป ทิ้งให้คนตัวเล็กยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ด้วยความสะใจ ถือว่าเป็นของว่างให้ไปนอนเจ็บใจเล่นก็แล้วกันนะ อีกไม่นานฉันจะไปเสริฟเมนูใหญ่ให้พวกแกได้กระอักเลือดตายกันทั้งบ้านเลยคอยดู
ภายในภัตตาคารสุดหรูใจกลางเมือง ปรากฏร่างของคนผิวเข้มซึ่งตอนนี้นั่งทำหน้าเหมือนคนเบื่อโลก หลายวันผ่านไปแต่ความโกธรของเธอนั้นมันไม่ได้ผ่านไปตามกาลเวลาเลย มันกลับยิ่งเพิ่มทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ รอก่อนเถอะมิน ซอนเย เธอยังรู้จักฉันน้อยเกินไป ในเมื่อเธอกล้าตั้งตัวมาเป็นศัตรูกับฉัน แล้วเราจะได้เห็นดีกัน
“พี่ยูบินเป็นอะไรไปคะ ไม่สบายเหรอ” สาวสวยที่นั่งฝั่งตรงข้างถามขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าของยูบินดูไม่ค่อยดีนัก พร้อมกับเอื้อมมือไปแตะหน้าผากคนผิวเข้ม
“ตัวก็ไม่ร้อนนี่นา”
“พี่ไม่เป็นไรหรอกซอนมี ขอบใจนะที่เป็นห่วง” ยูบินฝืนยิ้มให้กับคนตรงหน้า
“ก็เราเป็นแฟนกัน ไม่ให้ฉันห่วงพี่ แล้วจะให้ไปห่วงใครล่ะคะ” ปากบางยิ้มหวานให้กับคนตรงหน้า
คิม ยูบินเห็นการกระทำของคนตรงหน้าแล้วก็อดคิดไม่ได้ ที่เธอตกลงคบกับซอนมี มันเป็นเพราะอะไรกัน
เพราะความรักเหรอ?
หรือเพราะซอนมีคอยทำดีกับเธอทุกอย่าง คอยเป็นห่วงเป็นใย คอยเอาอกเอาใจสารพัด เพราะอะไรกันนะคิม ยูบิน!
“นั่งเหม่อ คิดถึงสาวคนไหนอยู่น๊า...” ซอนมีลากเสียงยาวทำให้ร่างโปร่งยิ่งนึกเอ็นดูยิ่งนัก
“พี่จะมีใครได้ล่ะคะ นอกจากซอนมี”
“ก็ไม่รู้ล่ะ ทีเมื่อก่อน...”
“ก็นั่นมันเมื่อก่อน กับตอนนี้มันไม่เหมือนกันแล้วนะ ไม่เชื่อใจพี่เหรอ” พูดพร้อมกับส่งสายตาหวานซึ้งไปให้คนตรงหน้า จนหน้านวลที่แซมสีชมพูระเรื่อ กลับยิ่งแดงซ่านขึ้นไปอีกด้วยความเขินอาย
“บ้า!” มือบางฟาดลงไปที่คนผิวเข้มซึ่งยกมือรับไว้ทัน
ร่างสูงที่ก้าวเข้ามาภายในตึกด้วยกริยาเร่งร้อน แต่ก็สามารถดึงดูดสายตาของชายและหญิงได้มากทีเดียว เธอกลับไม่ได้ประหม่ากับสายตาของคนเหล่านั้นเลยแม้แต่น้อย ตาคมมองกวาดไปรอบๆเพื่อจะมองหาลูกค้ารายใหญ่ของเธอ ซึ่งได้นัดมาเจรจากันที่นี่ พลันสายตาก็ได้เหลือไปเห็นภาพสวีทหวานของคู่รักคู่หนึ่ง ซึ่งหนึ่งในนั้นคือเพื่อนของเธอเอง ดูเหมือนทั้งสองจะไม่ได้สนใจคนรอบข้างเลยแม้แต่น้อย อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหมั่นไส้จึงตัดสินใจเดินเข้าไปที่โต๊ะของเป้าหมายทันที
“ที่นี่ร้านอาหารนะ ไม่ใช่โรงแรม จะทำอะไรก็หัดอายคนอื่นเค้าบ้าง” ร่างสูงหยุดยืนอยู่ข้างๆคิม ยูบิน สายตาคมมองไปที่หน้าหวานของซอนมี พอได้เห็นอาการตัวแข็งของอีกฝ่าย ร่างสูงก็ไหวไหล่เล็กน้อยพร้อมกับยักคิ้วหลิ่วตาเป็นการยั่วโมโห
“แส่ไม่เข้าเรื่อง!” ซอนมีเริ่มชักสีหน้าเซ็งๆ พร้อมกับแหวใส่คนตัวสูงที่ยืนอยู่ คิม ยูบินรู้ดีว่าถ้าปล่อยให้สองคนนี้ได้เจอหน้ากันเมื่อไหร่ มันก็เปรียบได้เหมือนกับพายุลูกย่อมๆกำลังเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ
ทั้งปาร์ค เยอึน และซอนมีเป็นคู่กัดกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย เธอเองก็ไม่รู้ว่าทำไม
ทั้งสองถึงได้กลายเป็นศัตรูกันได้ทั้งๆที่ตอนแรกปาร์ค เยอึนเองก็สนใจแฟนสาวของเธอถึงขั้นคิดจะจีบด้วยซ้ำไป
“เอ่อ...เยอึน...มาทำอะไรที่นี่” ยูบินรีบห้ามทัพพร้อมกับมองหน้าไอ้เพื่อนตัวดี แล้วหันกลับไปหาหญิงคนรัก ซึ่งตอนนี้กำลังเชือดเฉือนกันทางสายตาอย่างเมามัน
“ฉันล่ะไม่อยากจะคิดเลยนะ ว่าถ้าเกิดมีคนถ่ายรูปสวีทของเธอไว้แล้วส่งไปให้พวกนักข่าว ดาราสาวสุดฮ็อทอย่างเธอจะฉาวซักแค่ไหน” เยอึนยิ้มมุมปากส่งให้กับสาวสวยตรงหน้า
“คนที่นี่ไม่มีใครเค้าคิดต่ำๆ ทำแบบเธอหรอก” เสียงหวานแหวขึ้นแทบกรี๊ด
“ทำไม! อ้อ ฉันลืมไปว่าเธอน่ะมันฉาวจนคาวไปหมดแล้ว คงชินแล้วสินะกับข่าวแบบนี้” ทิ้งระเบิดลูกสุดท้ายเสร็จร่างสูงของเยอึนก็หมุนกายกลับไปยังทิศทางที่จากมาเมื่อครู่ ปล่อยให้สาวสวยยืนหน้าบอกบุญไม่รับอยู่กับคนผิวเข้ม
“ซอนมี เอ่อ...อย่าไปถือสาไอ้...” พูดยังไม่ทันจบ เสียงหวานก็แทรกขึ้นมา
“บ้า! บ้าที่สุด!” ซอนมียืนตัวสั่งอยู่อย่างนั้น เพราะโกรธจนพูดอะไรไม่ออก ได้แต่มองร่างสูงโปร่งที่เดินลับหายไปอีกด้านของภัตตาคารแห่งนี้
และแล้วก็มาถึงตอนที่สองจนได้ ไรท์เตอร์มีปัญหาเรื่องคอมฯคับเลยไม่ได้อัพมาหลายวัน
ตอนแรกกะว่าจะอัพต่อๆกันไปเลย (มีใครเค้าอ่านของแกป่ะเนี่ยไอ้บ้า!!)
แต่ไม่เป็นไรคับ มันเป็นจินตนาการของไรท์เตอร์ถึงไม่มีคนชอบ ไรท์เตอร์ก็จะเขียน
สุดท้ายยยยยยยยยย ขอขอบคุณท่านผู้สนับสนุน เอ้ย!
คนอ่านทุกๆคนที่หลงเข้ามา และก้อมีเม้นให้อีกตังหาก
เป็นปลื้มสุดๆคับ มีกะลังใจขึ้นเยอะเลย อิอิ
ความคิดเห็น