yuri WG**Sexy dangerous**

ลำดับตอนที่ #4 : Sexy dangerous! 4 100%

     หญิงสาวตัวแข็งไปนิด เมื่อเห็นว่าร่างโปร่งตรงหน้าไม่ใช่เพื่อนชายของเธอ แต่กลับเป็นสาวผิวเข้ม  ซึ่งกำลังยืนกอดอก  ตาคมจ้องมองเธอนิ่ง
ไม่แสดงอารมณ์ใดๆให้จับได้เลย ทำให้เธอรู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมาไม่ใช่น้อย
คิม ยูบินรู้ได้ยังไงว่าเธออยู่ที่นี่  คำถามแรกผุดขึ้นมาในสมอง

"ทำไม! ตกใจมากเหรอที่เจอฉัน...หรือว่าเสียดายที่ไม่ใช่ไอ้พวกผู้ชายหน้าโง่ของเธอ!"
มิน ซอนเยรู้ดีว่าคนตรงหน้าพูดถึงเรื่องอะไร  หากเธอก็เลือกที่จะไม่โต้ตอบอะไรในตอนนี้
"ไม่น่าเชื่อเลยนะ  ว่าเลขาฯอย่างเธอ  จะมีเงินมาซื้อห้องหรูๆแบบนี้ด้วย เอ...หรือว่าผู้ชายที่ไหนมาเปิดเอาไว้ให้นะ"



       มิน ซอนเยพยายามสกัดกั้นอารมณ์โกรธที่พลุ่งพล่านขึ้นมาอย่างเต็มที่  เบี่ยงตัวเล็กน้อย ก่อนที่จะรีบผลักประตูให้ปิดลงโดยเร็ว  หากร่างสูงที่ยืนนิ่งอยู่เมื่อครู่กลับใช้มือหนาดันเอาไว้  รีบแทรกตัวเข้าไปภายในห้อง  จัดการล็อกประตูเสร็จสับราวกับเป็นห้องของตัวเอง  รวดเร็วเสียจนเจ้าของห้องแสนสวยตั้งรับไม่ทัน  เธอมองอย่างชั่งใจ ก่อนที่จะตัดสินใจเอ่ยถามออกไป

"คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่" ใจกำลังเต้นระรัวด้วยความรู้สึกต่างๆนานาที่ประดังประดากันเข้ามา  จนเจ้าของต้องพยายามข่มเสียงเพื่อไม่ให้สั่นตามไปด้วย


          ร่างสูงเดินเนิบๆผ่านเจ้าของห้องไปยังโซฟาหรูด้านใน  นั่งแปะลง ขยับขายกซ้อนกันในท่าไขว่ห้าง  แถมยังกระดิกปลายเท้าขึ้นลงอย่างอารมณ์ดี  พร้อมกับมองกวาดไปรอบๆห้อง  ก่อนที่จะหยุดสายตาอยู่ที่ร่างบางภายใต้เสื้อคลุมอาบน้ำ

"ก็ไม่เห็นจะยากอะไร  ไปที่ฝ่ายบุคคลก็สิ้นเรื่อง"
จริงสิ! เธอลืมไปได้ยังไงว่าคนตรงหน้าเป็นเจ้าของบริษัท จะไปสอบถามข้อมูลจากฝ่ายบุคคลก็ได้หนิ

"ที่ฉันมาที่นี่  เพราะฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ" คนผิวเข้มปรับสีหน้ากลับมาอยู่ในโหมดเรียบเฉยดังเดิม

"คุณมีธุระอะไรกับฉันคะ" เสียงหวานถามออกไปด้วยความอยากรู้  ร่างสูงสปริงตัวลุกขึ้น ก้าวพรวดไปกระชากแขนจนร่างบางเซเข้าไปชิด

"เธอนี่ลอยหน้าลอยตาได้เก่งดีนะ  อย่าคิดว่าฉันจะลืมนะว่าเมื่อเช้าเธอทำอะไรเอาไว้บ้าง" น้ำเสียงแข็งกร้าวหลุดออกมาจากริมฝีปากหยักได้รูป กระชับมือให้แน่นเข้าไปอีก จนคนที่ถูกกระทำถึงกับนิ่วหน้า  มิน ซอนเยพยายามสะบัดตัวออกจากการกักขังของอีกฝ่าย แต่ก็ไม่เป็นผล

"คุณไม่มีสิทธิมาทำกับฉันแบบนี้นะ ปล่อย!" เสียงหวานดังตะคอกจนเกือบจะเป็นตะโกนอย่างเหลืออด

"เธอต้องการอะไรกันแน่ มิน ซอนเย!"

"อะไร! จะกล่าวหาอะไรฉันอีก" ใบหน้าขาวซึ่งบัดนี้เจือไปด้วยสีแดงเพราะความโกรธ เชิดขึ้น

"ยังจะทำเป็นไม่รู้เรื่อง บอกมาซิ! ว่าพ่อฉันซื้อตัวเธอมาเท่าไหร่ ฉันจะให้มากกว่านั้นเป็นร้อยเท่า แล้วเธอก็รีบเก็บข้าวของออกไปจากวรจรชีวิตของครอบครัวฉันซะ!"

"หึ! ให้มากกว่าร้อยเท่า!" เสียงหวานเอ่ยขึ้น น้ำเสียงแฝงไปด้วยแววสมเพช ก่อนจะแสยะยิ้มเน้นเสียงหนักบอกกับอีกคน
"ฉันจะบอกอะไรให้นะคิม ยูบิน สิ่งที่ฉันต้องการน่ะมันมากกว่านั้น  มากกว่าทุกสิ่งทุกอย่าง  มากกว่าเงินร้อยเท่าที่คุณจะให้ฉันซะอีก และฉันก็ทำอะไรได้มากกว่าที่คุณคิดด้วย"
     มิน ซอนเยสะบัดตัวออกจากมือหนา  มองไปยังคู่อริด้วยสายตาขุ่นขวาง

"เธอจะทำอะไร!" คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน  ไม่เข้าใจในสิ่งที่ร่างบางพูด

"ฉันจะทำอะไรก็เรื่องของฉัน ไม่จำเป็นต้องบอกให้คุณรู้  ออกไปจากห้องของฉันได้แล้ว!"
เธอชักสีหน้ารำคาญใส่ผู้มาเยือนพร้อมกับออกปากไล่  ขาเรียวก้าวฉับๆไปยังประตูแล้วเปิดมันออก
"เชิญค่ะ" น้ำเสียงราบเรียบจนคนฟังจับอารมณ์ไม่ถูก  ร่างสูงเดินนิ่งๆไปยังประตูที่ถูกเปิดเอาไว้  หลังจากนั้นก็ได้รับรอยยิ้มหวานจากผู้เป็นเจ้าของห้องที่ส่งมาให้  ดูเธอจะมีหลายบุคลิกลักษณะ  จนคิม ยูบินชักจะเวียนหัว  เห็นแล้วมันก็อดโมโหไม่ได้  มือหนาผลักประตูให้ปิดเข้าไปดังเดิม  ออกแรงฉุดกระชากลากถูร่างบางที่ดูเหมือนจะไม่ให้ความร่วมมือ  แล้วเหวี่ยงคนตัวเล็กกว่าปลิวไปตกที่เตียงนอนและตามทาบทับลงไปอย่างไม่ทิ้งช่วงไว้ให้หนีได้

"ปล่อยฉัันนะ"  เสียงหวานแหวขึ้น
"ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอไปทำเรื่องอุบาทว์กับครอบครัวฉันอีกหรอก มิน ซอนเย!  จำไว้!!"
      มือบางออกแรงผลักคนตัวโตด้านบน  หากแต่คิม ยูบินรวบข้อมือทั้งสองไว้อยู่หมัด  ส่งยิ้มให้อย่างเป็นต่อ  ก่อนจะทาบทับลิมฝีปากลงแตะที่กลีบปากสวย  ลิ้มเลียความหอมหวานจนพอใจ หญิงสาวดิ้นพล่านพยายามยกเข่าขึ้นเพื่อดันตัวของคิม ยูบินออก  แต่ก็ถูกอีกฝ่ายใช้ท่อนขาแกร่งกดทับเอาไว้ที่หน้าขา  บดริมฝีปากลงไปอย่างหนักหน่วงและรุนแรง ราวกับกำลังระบายความโกรธ

    ซอนเยรู้สึกถึงความชื้นของลิ้นหนา ที่กำลังพยายามหาทางชอนไชเข้าไปในโพลงปากเล็กของเธอ
ในใจประกาศก้องชัดเจนว่า เธอเกลียดคนๆนี้ที่สุด  เกลียดมากกว่าคิม ยูโซผู้เป็นพ่อซะอีก  คิม ยูบินไม่รู้เลยว่าเธอได้ถูกเลื่อนระดับขึ้นไปเป็นศัตรูหมายเลขหนึ่ง แทนพ่อเสียแล้ว  ก่อนที่ร่างกายจะถูกรุกล้ำไปมากกว่านี้เนื่องจากพละกำลังที่น้อยกว่า  สมองเธอก็สั่งการให้ทำอะไรบางอย่างลงไปทันที  และมันก็ได้ผล!



"โอ๊ยยยยย!! เธอทำบ้าอะไรของเธอ!"



       ร่างสูงของคิม ยูบินผละออกจากร่างบางทันที  ยันกายลุกขึ้น ก้าวถอยไปให้ห่างจากตรงนั้น
อย่างรวดเร็ว  ยืนขมวดคิ้วนิ่วหน้า  รู้สึกได้ถึงรสเค็มแปล่มๆของเลือดที่ริมฝีปากล่าง เนื่องจากการกระทำของอีกฝ่าย ตาคมลุกวาวขึ้นราวกับจะเผาไหม้ฝ่ายตรงข้าม  ให้มอดไหม้ลงภายในพริบตา

        ทางด้านของมิน ซอนเย สปริงตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว รีบขยุ้มสาบเสื้อเข้าหากัน เพื่อปกปิดร่างกายท่อนบนไว้  ใช้หลังมือถูแรงๆที่ริมฝีปากสวยด้วยด้วยความรังเกียจ และถือโอกาสนี้ รีบวิ่งไปคว้าโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา  เสียงหวานกล้าขึ้นพร้อมกับขู่สำทับ

"ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้นะ!! ไม่อย่างนั้นฉันโทรแจ้งตำรวจแน่!!"

    คิม ยูิบินรู้สึกตกใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำขู่ของร่างบาง ถ้าเอาความกันเข้าจริงๆ ถึงอย่างไรเธอก็เป็นฝ่ายผิดที่มาบุกรุกพื้นที่ของคนอื่นยามวิกาลแบบนี้

้้้   ร่างบางยืนนิ่งมองปฏิกิริยาโต้ตอบของคนที่ยืนอยู่อีกฝั่ง  คิม ยูบินคงกลัวคำขู่ของเธออยู่ไม่น้อย  เธอรู้สึกเช่นนั้น

"หรือถ้าคุณอยากลงข่าวหน้าหนึ่ง  ก็เชิญอยู่ที่นี่ได้ตามสบาย" มิน ซอนเยยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมา พร้อมกับกดหมายเลขโทรศัพท์ลงไป   ภายในห้องเงียบงันไปชั่วอึดใจใหญ่ เสียงห้าวจึงเอ่ยขึ้น

"หึ! ฝากไว้ก่อนเถอะ  เรื่องของเรามันยังไม่จบแค่นี้แน่มิน ซอนเย!!"  ยูบินเอ่ยสะบัด ก่อนจะตรงดิ่งไปยังประตู ก้าวพ้นออกไป  ทิ้งให้เจ้าของห้องยืนถอนหายใจเฮือกยาวด้วยความโล่งใจ





     ร่างสูงเริ่มสนุกตั้งแต่ก้าวแรกที่เข้ามา ท่าม์กลางแสงไฟหลากสี และเสียงเพลงที่อึกทึกแต่ก็ทำให้คึกคักอยู่ไม่น้อย  ปาร์ค เยอึนค่อยๆเดินแทรกฝูงชนเข้าไปด้านใน พร้อมกับส่งสายตากรุ้มกริ่มไปให้สาวๆที่มองมายังเธออย่างสนใจ แต่แล้วก็ต้องละสายตาด้วยความเสียดาย นี่ก็ปาเข้าไปเกือบตีสองแล้ว
      นึกขำที่เห็นคนบางกลุ่มพากันทยอยกลับ  แต่เธอเองเพิ่งมาถึง แถมยังหาไอ้เพื่อนตัวดีที่โทรนัดเธอออกมาดึกๆดื่นๆไม่เจออีก กำลังจะล้มตัวลงนอนอยู่แล้วเชียว เฮ้อ! ชีวิตของปาร์ค เยอึนมีอะไรที่เลวร้ายไปกว่านี้มั๊ยเนี่ย?? แล้วสายตาเธอก็ไปสะดุดกับร่างโปร่งในชุดสีดำกำลังนั่งจิบเหล้าอย่างเงียบๆ มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นคิม ยูบิน
    ปาร์ค เยอึนเดินตรงไปยังเป้าหมายทันที แล้วนั่งลงข้างๆพร้อมกับสั่งเครื่องดื่มให้กับตัวเอง

"แกนึกยังไง ถึงได้ชวนฉันออกมาตอนนี้น่ะฮะ!" น้ำเสียงที่ใช้ถาม ฟังดูเหมือนไม่ได้จริงจังนัก พลันแสงไฟสลัวก็สะท้อนใบหน้าคมของคนที่นั่งอยู่ก่อน ปาร์ค เยอึนถึงกับต้องขยี้ตาแล้วกลับมาจ้องมองดูอีกครั้ง เพื่อให้แน่ใจว่าเธอไม่ได้ตาฝาด

"มองอะไรนักหนาวะ" ยูบินหันขวับไปมองเยอึนที่กำลังนั่งทำหน้าเหลอ แล้วก็หันกลับมาสนใจแก้วเครื่องดื่มตรงหน้าเหมือนเดิม

"ยูบิน! ทำไมปากแกมัน..." เยอึนทำท่าอึกอักอยูสักพักก่อนจะกลายเป็นหัวเราะร่วน
"ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยนะ ว่าแกกับยัยซอนมีจะทำอะไรรุนแรงได้ขนาดนี้" สายตาคมของคิม ยูบินจ้องเขม็งไปที่เพื่อน  แต่ปาร์ค เยอึนกลับไม่มีทีท่าว่าจะหยุดหัวเราะลงเลย 

"เงียบเถอะน่า มันไม่ใช่อย่างที่แกคิดหรอก" เสียงห้าวเอ่ยเรียบๆ 

"ไม่ใช่อย่างที่ฉันคิด แล้วมันยังไงกันวะ หรือว่าแกแอบมีคนอื่นฮะยูบิน" ปาร์ค เยอึนทำตาโตเมื่อพูดออกไป  ยูบินเลือกที่จะนั่งเงียบๆ เพราะไม่อยากอธิบายอะไรให้มันยืดยาว ขืนบอกสาเหตุของปากที่บวมเจ่อนี่ออกไป  มีหวังเพื่อนเธอต้องได้นั่งหัวเราะขากรรไกรค้าง เธอเองก็คงอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี

"เออ แล้วแม่แกเป็นยังไงบ้าง" นึกเป็นห่วงอาการแม่ของเพื่อน เพราะถึงอย่างไรเธอก็นับถือคุณนายคิมเหมือนแม่คนนึง  

     คำถามของปาร์ค เยอึนทำให้คนที่นั่งฟังอยู่ต้องกัดฟันกรอด  มือหนากลึงแก้วเครื่องดื่มในมือ  นึกแค้นใจคนที่เป็นต้นเหตุให้แม่ต้องเข้าโรงพยาบาล  และทำให้ปากของเธอเป็นเช่นนี้ 

"แม่ยังไม่ฟื้น หมอบอกว่าแม่ได้รับการกระทบกระเทือนทางจิตใจมาก ไม่รู้ว่าจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้รึเปล่า เพราะหัวใจหยุดเต้นไปแล้วครั้งนึง" 
    ปาร์ค เยอึนได้แต่นั่งฟังนิ่งแล้วลอบถอนหายใจอย่างเงียบๆ รู้สึกสงสารอยู่ไม่น้อย 
"เอาน่า อย่าคิดมากเลย เรื่องนี้ถ้าจะมีคนผิดก็คงเป็นคุณลุง กับผู้หญิงคนนั้นแหละ" 

"ใช่! โดยเฉพาะแม่นั่น"  เยอึนเห็นท่าไม่ดีจึงเสเปลี่ยนเรื่อง 

"แล้วซอนมีแฟนแกไม่มาด้วยเหรอวะ เห็นปกติตัวติดกันยังกับอะไร" 

"ถ้าฉันชวนซอนมีมา แล้วนี่ล่ะ..." คิม ยูบินชี้นิ้วเรียวยาวไปที่ปากของตัวเอง 

"จริงด้วย! มีหวังยัยนั่นต้องฆ่าแกตายแน่เลยว่ะยิ่งขี้วีนอยู่ด้วย ว่าแต่ไม่คิดจะบอกฉันเลยหรอว่าแกไปทำอะไรมา"  ปาร์ค เยอึนยังไม่หายสงสัยจึงได้ถามขึ้นมาอีกครั้ง และคำตอบที่ได้รับก็เป็นเพียงความเงียบเท่านั้น
"เฮ้อ! แล้วเรื่องพ่อแก จะเอายังไงต่อ" มือเรียวหนาหยิบแก้วเครื่องดื่มของตัวเองขึ้นมาในมือ ก่อนที่จะกระดกมันลงคอจนหมด แล้วหันมารอฟังคำตอบจากเพื่อน 

"ฉันไม่ปล่อยไปง่ายๆแน่" พลังแห่งทิฐิส่งผลให้ตาคมที่มีประกายเศร้าเมื่อครูนี้วาวโรจน์ขึ้นอย่างถือดี  

"ไม่ปล่อย? ไม่ปล่อยอะไร?" แล้วเยอึนก็ต้องขมวดคิ้วอีกครั้งเมื่อได้ฟังคำตอบจากคนข้างๆ นี่มันจะพูดอะไรให้เข้าใจง่ายๆหน่อยไม่ได้รึไงวะเนี่ย! สุดท้ายจึงตัดสินใจลุกปุบปับ เดินเลี่ยงไปหาสาวสวยที่กำลังส่งสายตาเย้ายวนมาให้ พร้อมกับชูแก้วในมือขึ้น ต้องอย่างนี้สิวะ มันค่อยสนุกหน่อย










เอ่อ...ไรท์เตอร์ต่อแบบมั่วๆ(มากเลย) 
เม้นกันหน่อยนะคับ จะได้มีกำลังใจอัพอีก