เพราะน้องหมาเป็นเหตุ ได้เปลี่ยนเป็นความรัก

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้นของความรักที่เเตกสลาย

\" ภู     อย่าไปเลยนะคะ  \"



เสียงร้องของหญิงสาวผสมกับคราบน้ำตาบนใบหน้า  ยืนยันถึงคำพูดที่สื่อออกมาจากใจจริง



\" ผมเสียใจ  สา   เเต่เราคงคบกันไม่ได้ \"  



เสียงของภูผา  ผู้ที่เป็นชายที่รักของเธอ เอ่ยอย่างเด็ดขาดเเละเย็นชา  บวกกับใบหน้าที่ดูยังไงก็ไม่มีความรู้สึกใดใดเลย

ทำให้หญิงสาวยิ่งเจ็บมากขึ้น



\" ภู  สาถามหน่อยได้ไหมว่าสาทำอะไรให้ภู   ภูถึงอยากไปนักนะ \"





ไม่มีเสียงตอบกลับจากผู้ชายที่กำลังเก็บข้าวเก็บของออกไปจากชีวิตของเธอ  โดยไม่สนใจความรู้สึกของหญิงสาวเลย

มิหนำซ้ำยังเจ็บกับการจากไปของเค้า  เเละภาพความทรงจำดีดีก็ย้อนขึ้นมา





\" ภู สาถามนะ  ภูตอบสาได้ไหม \"  เสียงที่เค้นออกมาจากการร้องไห้ที่กำลังหนักขึ้นเมื่อรู้ว่าเค้าไม่เเคร์หล่อนเลยซักนิด





\" สา ผมรู้ว่าคุณรักผมมากเเค่ไหน  เเต่ผมกับคุณเราคบกันไม่ได้ เราคบกันไม่ได้สา  คุณเข้าใจไหม \"

\" คุณเป็นคนดีนะสา  เเต่ว่าเราไม่คู่ควรกัน   อาจจะเป็นเพราะวาสนาก็ได้  \"

\" อย่าเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น  คิดซะว่าผมไม่เคยเดินเข้ามาในชีวิตคุณก็เเล้วกัน \"





โดยไม่สนใจกับสิ่งที่หญิงสาวต้องการจะพูด  เค้าเอ่ยคำพูดของตัวเองจบก็หยิบกระเป๋าหันหลังให้หญิงสาวทันที

อย่างกับว่าไม่มีเธออยู่ ณ ที่นี้  ณ จุดนี้  ณ ตรงกลางหัวใจเค้าที่เธอเคยอยู่

เค้าจากไปอย่างไม่ใยดี   ไม่มีเยื่อใยให้เลยเเม้นเเต่น้อย  เค้าจากไปอย่างไม่มีเหตุผล  อยากไปก็ไปเอาซะดื้อๆ

กับความรู้สึกของหญิงสาวที่ได้รับความบอบช้ำกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมาก  เธอร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆๆ

เเต่ก็เหมือนมีใครคอยมองการกระทำของหญิงสาวอยู่ตลอดเวลา   เธอจึงหันหลังกลับมาพร้อมด้วยคราบน้ำตา

ที่อาบเต็มสองเเก้มของเธอ





เจ้า  โมจิ  สุนัขพันธ์โกเด้น  กำลังยืนมองหล่อนด้วยสายตาที่เศร้าสร้อย  ความรู้สึกของมันตอนนี้ก็คงไม่ต่างจากเจ้านายของมันซึ่งสูญเสียสิ่งที่รักไป   และเหมือนกับรู้ถึงสถานการณ์ที่กำลังเป็นอยู่  มันตรงรี่เข้ามาหาหญิงสาว

หลังจากที่เธอรู้ว่ามันกำลังมองอยู่   และก้มลงนอนบนตักของเธอ  พร้อมกับส่งเสียงร้องเหมือนกำลังปลอบใจเธอ





“ โมจิ  แกรู้ไหมว่าทำไมเค้าถึงไป   เค้าไม่บอกอะไรเราเลยซักคำ “

“ มิหนำซ้ำยังทิ้งแกไว้ที่นี้   เพื่อตอกย้ำฉันเล่นใช่ไหม  “

“ เธอนี้มันโง่จริงๆๆเลยนะ   เค้าคงอยากพูดแบบนี้ใช่ไหมโม “





การร้องไห้ไปพูดไปของเธอบอกถึงความเสียใจกับเหตุการณ์ณ์ที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมาก  และดูเหมือนกับทุกอย่างอยู่เหนือความคาดหมายของหญิงสาว





“ ฉันเป็นคนดีหรอ    ฮึ   เค้าคงไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้นหรอก  

ถ้าฉันดีจริง  เค้าก็ต้องอยู่สิจริงไหมโม  “  ดวงตาที่แดงก่ำจากการร้องไห้ที่หนักมาก  ยังคงมีน้ำตาที่ไหลรินอย่างไม่มีที่ท่าว่าจะหยุดเลย  และดวงตาสองดวงนี้ก็ยังคงทำงานหนักต่อไปเรื่อยๆๆ  บนความเสียใจของหญิงสาว

ที่กินเวลาหลายชั่วโมง  แต่ถึงอย่างไรหล่อนก็ไม่ยอมหยุดร้องไห้ซักที





เจ้าโม   คงจะรู้ถึงการเสียใจของเจ้านายของมัน  มันยังคงนอนอยู่บนตักของหญิงสาว  เหมือนให้กำลังใจว่านอกจากผู้ชายที่ชื่อ ภู แล้วหล่อนยังมีมันอยู่เป็นเพื่อนอีกคน





“ โมฉันรักแกนะ   แกเป็นสิ่งเดียวที่เค้าเหลือไว้ให้  นอกจากความทรงจำที่เคยมี  

แกมีค่าสำหรับฉันนะ    โม”  ภายใต้ค่ำคืนอันหนาวเหน็บและเยียบเย็น   เธอไม่รับรู้ถึงสิ่งอื่นใดอีกแล้ว

เธอไม่อยากเจ็บแบบนี้อีก  และจะไม่มีครั้งต่อไปให้เจ็บกับสิ่งที่เรียกว่า  ความรัก  มันต้องไม่มีครั้งต่อไป  

เธอบอกกับตัวเองอย่างนั้น  แล้วก็ผล่อยหลับไปอย่างหมดแรง   เนื่องจากร้องไห้มานานหลายชั่วโมงนับจากเค้าเดินจากไป





*********************************-----------------------------------********************************





“ นี้   สา  “  เสียงตะโกนโหวกเหวกดันขึ้นตรงหน้าของ    สลิสา   หญิงสาวที่ทำหน้าที่เป็นแพทย์  ของโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง   ที่พึ่งจะเรียนจบมาหมาดๆ  แต่กลับมีผลงานที่น่าชื่นชม  และด้วยเหตุนี้เธฮจึงไม่ค่อยที่จะมีเวลาว่างเหมือนอย่างคนอื่นเค้ามากนัก  

“ อืม  ว่าไง  จี้   ไม่เจอกันตั้งนาน   วันนี้ลมอะไรหอบมาละ “  สลิสา  ถามคำถามที่ดูจากน้ำเสียงก็รู้ว่าทั้งเบื่อและไมมีแม้นแต่แรงอยากพูดเลยซักนิด

“ ฮึ  ฉันน่าจะถามเธอมากกว่านะสา   ว่าไปโดนตัวอะไรต่อยมา  ทำไมตามันถึงบวมจนน่ากลัวขนาดนั้น

แล้วทำไม  ถึงมาแอบหลับแบบนี้  ทำยังกับว่าไม่เคยได้นอนงั้นแหละ  แล้วไหนจะน้ำเสียงที่ดูจะไม่ค่อยถูกใจ

ที่เห็นฉันเหตุการณ์แบบนี้ไม่ค่อยเกิดขึ้นกับแกซักเท่าไหร่หรอกนะ สา “



จีจี้  เพื่อนของ สลิสา  ถามด้วยความเป็นห่วงเพื่อนสาวของตนที่วันๆๆเอาแต่ทำงาน  แต่หล่อนก็ไม่ค่อยว่างเหมือนกันนั่นแหละ



“ ฉันไม่เป็นไรหรอก จี้  แค่ทำงานหนักไปหน่อยมั้ง   เลยสภาพไม่สมประกอบเท่าไหร่  “ คำตอบที่มาจากใบหน้าซื่อๆ  ที่ดูหน้ากลัวในตอนนี้  เพราะตาที่บวมมากมายของเธอ   ไม่รู้ว่าเพื่อนคนนี้ผ่านอะไรมาบ้างนะ

เธอไม่ค่อยมีเวลาได้เจอกันเท่าไหร่เลย  พักหลังนี้ยิ่งแล้วใหญ่  ไม่รู้ถึงความเป็นมาของกันและกันเลยด้วยซ้ำ



“ ทำงานหนักไปรึปล่าว  สา   แกก็รับเงินเดินเท่ากับหมอคนอื่นเค้านะ   ทำไมแกถึงทำงานหนักกว่าหละ

มันไม่ยุติธรรมเลยนะแบบนี้  “  จี้ พูดอย่างจริงจัง  แต่กลับเรียกเสียงหัวเราะจากสลิสาได้ซะอย่างงั้น



\" ฉันมันก็ทำเท่าที่ทำได้เท่านั้นละจี้ \"  สลิสาตอบ  ด้วยใบหน้าที่เเสนอิดโรย เเต่น้ำเสียงกลับเต็มไปด้วยความเอ็นดู

มากกว่าเเรกที่พบเจอกันด้วยซ้ำ



\" เเต่ฉันว่านะ  คนทั้งโรงพยาบาลคงทำอะไรไม่เป็นเเน่เลย

ก็เพื่อนฉันเนี่ยยย  เล่นทำซะเท่าที่ทำได้

เชอะ  ทำทั้งหมดละไม่ว่า \"  



\" เเล้วเธอจะบ่นเเทนฉันทำไมนะจี้  เธอนิก็ไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ  

เคยได้ยินบ้างไหมที่เค้าบอกว่า  เวลาเปลี่ยนคนก็เปลี่ยน  

เเต่เธอคงไม่ใช่คนละมั้ง ถึงไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ \"





จีจี้  เป็นนางเเบบระดับเเนวหน้าเลยทีเดียว  ทั้งหุ่นที่ได้รูปทรง  เข้ากับเส้นทางสายอาชีพนี้โดยเเท้

เเละเธอก็รักสวยรักงามมากด้วย  จึงไม่เเปลกที่จะมีพรสวรรค์ในด้านดีไซเนอร์กับเค้าด้วย

เธอรับงานทั้งสองจนหัวหมุนเลย  พักหลังเลยไม่ค่อยมีเวลาให้กับเพื่อนสาวเท่าไหร่

เธอเป็นเพื่อนกับสลิสาตั้งเเต่เด็กๆ  พ่อกับเเม่ของจี้นั้น

เอ็นดูสลิสามากทีเดียว  อาจจะเป็นเพราะพ่อเเม่ของสลิสานั้นได้จากไปเเล้ว  เเต่เธอก็สามารถเรียนจนจบ

เเละหาเลี้ยงตัวเองได้เธอสองคนจึงสนิทกันมาก  เเต่นิสัยนั้นอาจจะดูคนละขั่วเเต่ลึกๆเเล้วเธอสองคนเป็นคนที่รักกานมากทีเดียว





\" นี้สา  ฉันไม่ค่อยมีเวลานะ  เเต่ที่มาเนี่ย

จะมาชวนไปกินข้าวเที่ยงนะเนี่ย ว่างพอจะไปได้บ้างไหมเนี่ย \"  จีจี้หน้าเคร่งขึ้นมาเลยทีเดียว

อาจจะเป็นเพราะอาการหิวข้าวของเธอกำเริบขึ้นมากระทันหัน





\" งั้นเดี๋ยวขอเวลาเเปปนะจ๊ะ  ท่านเพื่อนผู้หิวโซ \" เเล้วสลิสาก็ลุกออกไปหน้าห้องทำงานของเธอ

พูดอะไรคำสองคำกับพยาบาลคนสนิท  เเล้วก็เดินมาพูดกับเพื่อนสาว



\" มามา ได้เเล้ว  นั่งอยู่ได้ไม่หิวรึไงยะ \" เธอพูดพร้อมเดินออกจากห้องไป

จี้ที่ซึ้งเห็นท่าทีนี้เเล้วก็หมั่นไส้ ยัยเพื่อนสนิทนี้จริงๆๆเลย  \" เเล้วใครมันเป็นคนชวนกันเเน่เนี่ย \"

เเล้วเธอก็เดินตามสลิสาออกไปทานข้าว









...................................................................................................................................





ฝากด้วยคะ  เรื่องราวอาจจะยังไม่ค่อยเข้มข้นเท่าไหร่นักนะคะ

เเต่อีกซักพักต้องสนุกกับความรักที่ไม่เข้าใครออกใครนะคะ

อดทนรอสักพักคะ





**************************************************