คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : [CT : 7 ] I U and HIM [100%] แล้วคร่า
ซ่า~ เสียงน้ำที่ไหลลงจากฝักบัว ขนาดใหญ่ ที่ไหลลงกระทบร่างของผมที่กำลังจะชำระล้างคราบสกปรกจากร่างกาย
“อะ...อื้ม~ “ เสียงนี้ยังก้องอยู่ในโสตประสาท สัมผัสนั้น ยังคงติดอยู่ที่ร่างของผม แม้ห่างจากการกระทำมานับ 4 ชั่วโมง ก็ยังคงจำได้ดีว่ามือหนาสัมผัสเล้าโลมโดยส่วนไหนบ้าง
ตี๊ดๆๆ เสียงเครื่องสื่อสารขนาดจิ๋ว ดังขึ้น ผมรีบแต่งตัว ก่อนจะเอานุ่งผ้าขนหนูผืนจิ๋วขึ้นมาเช็ดผมทึ่เพิ่ง สระไป
Hunyong Calling
“ หืมมมม” ความงง เกิดขึ้นชั่วขณะ ก่อนที่จะกดรับสาย
(หวัดดี ฮ่ะ พี่ฮัน) ผมกรอกเสียงลงไปตาม สาย
( เอ่อ ฮยอกคือพี่......คือ )
(คือ อะไรฮ่ะ)
(คือพี่ขอโทษนะ เรื่องวันนี้ พี่....)
(พี่ไม่ได้ตั้งใจ ผมรู้ฮ่ะ )
( เปล่า..... พี่....พี่ตั้งใจ)
(........................)
(แต่พี่มีเหตุผลกับสิ่งที่พี่ทำนะ )
( .....เหตุผล )
( อืม....และเหตุนั้นก็คือ)
ก๊อกๆๆๆปังๆๆๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นจากด้านหน้าไม่ต้องเดาก็รู้ เคาะจนประตูแทบจะพังมีแค่คนเดียวเท่านั้นในบ้าน
(พี่ฮัน แค่นี้ก่อนนะฮ่ะ ยอนฮีมานะสงสัยมีเรื่อง)
(อะ....อื้มมมม บาย)
(บายฮ่ะ)
“ พี่ มือบวมเลย เคาะตั้งนานแล้ว” ยอนฮีพูดขึ้นก่อนจะเอาหมอนที่หยิบติดมือมาไปตั้งบนเตียงนุ่ม
“ แล้วเคาะ แรงๆทำไม เบาๆพี่ก็ได้ยินแล้ว “ ผมพูดขึ้นพลางส่ายหน้าเบาๆ
“เดี๋ยว พี่ไม่ได้ยิน นี่น่า “
“จะไม่ได้ยินได้ไง “
“ พี่คืนนี้เค้า นอนด้วยนะ”ยอนฮีพูดขึ้นก่อนล้มตัวลงนอนจับจองเตียงขนาดคิงไซส์ของผม
“ ถ้าพี่ไล่เราคงไม่ ทันแล้วละ “
“พี่อะ มานอนเร็ว “ ยอนฮีพูดก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาห่ม “ มามะ ที่รัก มาเป็นของพี่ซะเถอะ”เสียงนี้ที่ตั้งใจดัดให้ใหญ่เต็มที่ กับมือที่ตบลงบนเตียงเชิญชวนเต็มที่
“เห้ออออ”ผมถอดหายใจก่อนจะส่ายหน้าไปมากับความปัญญาอ่อนที่ไม่เข้าท่า ก่อนที่ผมจะเดินไปปิดไฟที่มุมห้อง ก่อนจะเดินไปนอน
“ พี่~” ยอนฮีนพูดขึ้นก่อนจะหันมาจ้องหน้าผม
“หืมมม~” เสียงดังมาจากในลำคอ บอกให้รู้ว่า คนที่ถูกเรียกนั้นหลับไปแล้ว
“พี่ อา~หลับแล้วเหรอ”
“อื้มมม”
“พี่ฟังเค้าก่อน เค้ามีเรื่องจะถาม”
“อื้มม ถามมาสิ “ ผมพูดทั้งๆตาที่ปิดอยู่อย่างนั้น
“พี่ ตั้งใจฟังเค้านะ “ ยอนฮีพลิกตัวก่อนจะเขย่าแขนผม
“ อื้มมม”
“พี่ เคยรักใครไหม”
“..................................”
“พี่อย่าหลับนะ ตอบเค้าสิ”
“ทำไมละ”
“เวลาที่เราแอบรักใคร เราจะรู้สึกยังไงละ”
“ .............ไม่รู้สิ “
“พี่ไม่ตั้งใจฟังเค้าพูดเลยอะ “
“ฟังอยู่ พูดมาสิ “
“พี่รู้ไหมเวลาที่เค้าเจอพี่ฮันนะ เค้าใจเต้นแรงมากเลย ตอนที่เค้าอยู่ใกล้ๆพี่ฮัน เค้าก็รู้สึกร้อนไปทั้งหน้าเลย แล้วเค้าก็แกร็งจนทำอะไรไม่ถูกด้วย พี่ว่าเขารู้สึกยังไงกับพี่ฮันอะ “
“ ชอบมั้ง”
ผมตอบไปก่อนจะพลิกตัวหันมาอีกด้านหนึ่ง หมอนที่ต้องนี้ชุ่มไปด้วยน้ำตาที่ไหลลงจากดวงตาสองคู่ ผมพยายามหยุดมันไม่ให้มันไหลมามากกว่านี้ แต่ตอนนี้คงทำได้แค่ กั้นเสียงสะอื้นที่ใกล้จะดังออกมาเต็มที กลัวเหลือเกินว่ามันจะทำให้คนที่นอนอยู่ข้างๆตื่น ไม่อยากให้รู้ ไม่อยากให้เห็น ไม่อยากให้ได้ยิน ว่า ตอนนี้พี่ชายของเค้าก็รักผู้ชายคนเดียวกับเค้า ไม่อยากให้รู้เลย ยอนฮี
**-----------------------------------------------------**
“ ไอ้ไก่ !!!!!” เสียงไอ้ปลาตัวเล็กที่ตอนนี้ วางกระเป๋าลงบนโต๊ะที่ผมนั่งอยู่แบบไม่พอใจ
“อะไร อารมณ์เสียอะไรมาอีก “ ผมถามขึ้นทั้งๆที่ ยังเสียบหูฟัง อยู่
“ ไอ้เพื่อนรัก จะให้มาตามอีกสักกี่รอบบอกว่าให้ เข้าไปดูการซ้อม บ้าง”
“อื้มมมมมม”
“นี่ !!!!!ฟังฉัน” ด๊องพูดก่อนจะกระชาก หูฟังออก
“อะไรเล่าก็พูดมาสิ” ผมพูดก่อนจะแย่งมันกลับมา แต่คงมีค่าเป็นศูนย์เมื่ออยู่ในมือเจ้าปลา
“ฟังฉันก่อนสิ รุ่นพี่คณะให้ฉันมาตามนายไปดูน้องๆซ้อมเดิน นี่พรุ่งนี้ก็จะแข่งแล้ว วันนี้กรุณาไปด้วย เข้าใจไหม”
“อื้มมมมมมม”
“ไอ้นี่ อื้มมมมม ทุกวันเหละ อื้ม แล้วเคยไปไหม จะให้ฉันพูดอีกสักกี่รอบ โอ๊ยๆๆ เบื่อ” ด๊องพูดก่อนจะคืนหูฟังให้ผมแล้วนั่งหน้างอต่อไป
“ ฉันไปก็ได้ แกก็อย่าทำหน้าอย่างงั้นสิ” ผมพูดก่อนจะหยิกแก้ม เจ้าปลาน้อยเพื่อนรัก
“ทำไม แกชอบหนี อยู่เรื่อยเชียว แค่ไปนั่งดู มันลำบากมากนะรึไงเล่า”
“ตอบฉันสิ ฮยอก”
“ฉันไม่ได้หนี.....แต่ฉันไม่อยากไป”ฉันไม่อยากไป ถ้าฉันต้องเจอเหตุการณ์แบบนั้น ซ้ำๆกันทุกวัน ฉันคงไม่ต่างจาก คนที่ตายไปทั้งๆที่ยังหายใจอยู่ หรอก
หอประชุม
“สวัสดีฮ่ะ ผม ลีฮยอกแจ รายงานตัว” ผมพูดกับพี่ทึก ก็จะหันไปยิ้มให้ยอนฮีที่ตอนนี้ยืนซ้อมอยู่กับ พี่ฮัน มันอาจเป็นรอยยิ้มที่ไม่ได้มาจากใจ แต่มันเป็นรอยยิ้มที่ปั้นขึ้นเพื่อซ่อนทุกอย่าง ซ่อนไม่ให้ใคร รู้ว่า เจ้าของรอยยิ้ม อ่อนแอแค่ไหน
“ มาแล้วเหรอ พี่นึกว่าแกจะไม่มาเหยียบแล้ว ซะแล้ว” พี่ทึกกี้พูดก่อนจะหันมายิ้มให้ ยิ้มของนางฟ้าสวยเสมอจริงๆ
“ฉันนึกว่า ชาตินี้จะไม่ได้พบแกแล้ว” พี่ซินพูดขึ้นก่อนจะเดินเข้ามาจับไหล่ของผม
“พบสิ ฮ่ะ พี่ก็ ผมหายไปแค่ 2 อาทิตย์ เองนะ” ผมพูดก่อนจะยิ้มเจื่อนๆให้กับ 2 หนุ่มหน้าสวย
“2 อาทิตย์เองนะ พูดได้ พรุ่งนี้จะงานประกวดจะเริ่มแล้ว แกยังมีหน้ามาบอกว่า เองนะ” ทึกกี้ ส่ายหน้าให้กลับความเจ้าเล่ห์ของน้องตัวดี ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่า ทำไมฮยอกแจถึงไม่มา แล้วก็ใช่ว่าไม่รู้ว่า ยอนฮีคิดอะไรกับฮันคยอง เช่นกัน
“นี่ผมก็มาแล้วไง พี่ทึกอะ อย่างอนสิฮ่ะ” ผมพูดก่อนจะจับมือพี่ทึกแกว่งไปมา
“เอาละ พอๆๆ ไม่ต้องอ้อนเลยเรานะ ไปนั่งนู้นไป ช่วยอะไรก็ไม่ได้ ยังจะอ้อนเก่งอีก”พี่ทึกขยี้หัวผมเบาๆก่อนจะยิ้ม บอกแล้ว ยิ้มของนางฟ้าสวยเสมอ
“ฮ่ะ”
' ปวดฉี่ ชะมัด ' ผมพูดขึ้นก็จะเดินออกทางหลัง ของหอประชุม น้อยคนหนักที่จะรู้ว่าหลังหอประชุมมีห้องน้ำ คนที่จะรู้ก็มีแต่ ดาวกับเดือนที่มาที่นี่บ่อยๆเท่านั้น แล้วที่สำคัญข้างๆห้องน้ำยังเป็นห้องเก็บของที่ต่างเป็นที่กล่าวขานกันว่า ดาวกับเดือนมักจะโดนขโมยเวอร์จิ้นกันที่นี่ แล้วคนที่ขโมยมักจะเป็น ดาวและเดือนด้วยกันเองนี่เหละ
“ อะ อื้ม อีก แรงอีก อ๊า เค้าจะไปแล้ว พี่คิบอม อ๊า” ผมหันไปหาต้นเสียงที่เสียวซ่าน ก่อนจะยิ้มเจื่อนๆ ไม่คิดเลยว่า เสียงนี้ จะเป็น อื้มมมมมมม เพื่อนตัวเอง ลีดงแฮ ซะเอง
ผมรีบทำธุระส่วนตัว ก่อนที่จะได้ยินเสียงอีกเป็น รอบที่ 3 หรือ 4 เสียงหวานที่เสียวซ่านของเจ้าเพื่อนตัวเล็ก มันทำให้ผมรู้สึกหวาบหวิวอย่างบอกไม่ถูกจิงๆ
“ อะ ขอโทษฮ่ะ พี่ฮัน” ผมกล่าวขอโทษชายร่างสูงที่ชนกันเข้าอย่างจัง
“ไม่เป็นไร เอ่อ ฮยอกพี่อยากคุยด้วยหน่อย” เขาพูดขึ้น
“ฮ่ะ ได้สิฮ่ะ”
“คือว่า”
“ อ๊ะ .... อ๊า พี่ อ๊า~ อื้มมมมมมมม” เสียงรักที่ร้อนแรงกำลังดำเนินขึ้นอย่างต่อเนื่อง
ผมกับพี่ฮันที่หันมาจ้องหน้ากัน ก่อนที่ต่างฝ่ายต่างก็หลบหน้า เลือดที่กำลังไหลจากคอขึ้นมาถึงหูใกล้ๆรามมาถึงหน้า ของชายร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างหน้า แทบทำให้ผมหลุดขำ ออกมา
“หัวเราะ อะไรเล่า นายอะ” พี่ฮันหันมาถามผม
“ก็ หัวเราะพี่ฮันนั่นเหละ ดูสิฮ่ะ หน้าแดง มากเลย” ผมพูดก่อนจะยิ้มหวานให้คนข้างหน้า
“เราก็หน้าแดงเหมือนกันเหละ”
“ไม่นิฮ่ะ พี่ฮันอะ อย่าโยนมาให้ผมสิฮ่ะ” ผมพูดก่อนจะเดินออกไป แต่ช้าไปหน่อยมือใหญ่กระชากข้อมือเล็กๆให้มายืนติดผนังซะแล้ว
“อะ อะไรฮ่ะ” ฮยอกแจพูดขึ้น
“แกล้งพี่แล้ว ให้พี่เอาคืนก่อนสิ”ฮันคยองที่ตอนนี้เอาหน้าเข้ามาใกล้ๆกระซิบเบาๆข้างหูคนตัวเล็ก
“ ไม่ได้แกล้งนี่ ฮ่ะ พี่ฮันอะ อ้าง” ผมพูดก่อนจะหลบตา คนตรงหน้าที่ส่งสายตาเจ้าเล่ห์เต็มที
“ ไม่ได้อ้างสักหน่อย” ชายร่างสูงพูดก่อนจะเอาหน้าเอาไปใกล้ๆซอกคอคนตัวเล็ก ที่ตอนนี้ดิ้นไปมาจนคนตรงหน้าต้องกอดไว้
“อะ พี่ฮันอย่ากอดสิฮ่ะ”
“ไม่อยากให้กอด ก็อย่าดิ้นสิ”
“ ปล่อยเถอะฮ่ะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า”
“ใครจะเห็น ทางตรงนี้ มีแต่คนในที่เดินได้” ร่างสูงกอดคนตรงหน้าก่อนจะไล้ริมฝีปากลงบนซอกคอขาวละเอียดของคนตรงหน้า ยิ่งทำให้คนที่ถูกกระทำดิ้นขลุกขลักอยุ่ในอ้อมกอดที่แข็งแกร่ง
ความจริงเขาแค่อยากจะแกล้งให้ฝ่ายตรงหน้าแดงด้วยการกอด แค่เท่านั้นแต่เมื่อกอด ร่างเล็กๆตัวขาวๆในอ้อมกอด กลับทำตัวน่ารักซะยิ่งกระไร เห็นทีท่าทางจะปล่อยให้ไปไหนได้ยาก
ริมฝีปากหนาค่อยทาบทับลงบนริมฝีปากบางมือหนาบดเบียนอย่ารุนแรงเหมือนมีแรงดึงดูดให้เข้าหากันอย่างช่วยไม่ได้ มือที่ค่อยๆไล้สัมผัสเข้าไปในเสื้อของร่างบางที่ตอนนี้จากที่ดิ้นขลุกขลักไปมา กลายเป็นว่ามือเล็กนั้นกลับมาจับไหล่กว้างของคนร่างสูงตรงหน้าแทน
“อะ อื้มมม” ชายหนุ่มส่งทูตทางปากเข้าไปเกี่ยวรัดและ ควานหา รสหวานจากช่างปากของคนข้างหน้าที่ตอนนี้รับสัมผัสนั้นอย่างไม่เกี่ยงงอน มือเล็กที่เปลี่ยนจากการตั้งเฉยๆมาเป็นโอบรอบคอของคนตรงหน้า
“อื้มมมมมม”ปากหนาค่อยๆเลื่อนลงมาเป็นซอกคอขาวๆนั้นแทน คนตรงหน้าเอียงรับสัมผัสนั้นปากที่ได้รูปกัดเพื่อระบายอารมณ์ที่ตอนนี้ชวนให้คนร่างสูงหลงไหลจนต้องทาบทับต่อปากที่ถูกบดเบียนอยู่นาน ตอนนี้ เจ่อขึ้นมาจนเห็นได้ชัด
แทบจะไม่ได้หยุดหายใจ เหมือนรู้สึกว่าหยุดการกระทำนั้นไม่ได้ มือที่ไล้สัมผัสอยู่ในเสื้อของคนตรงหน้ากอดรัดเหมือนจะหลอมเป็นคน คนเดียวกัน
“ พะ......... พี่ฮันฮ่ะ” เสียงของคนตัวเล็กที่เหนื่อยหอบเต็มที
“หืมมมม” คนถูกเรียกชื่อหันมาจ้องหน้าคนตัวเล็กในอ้อมกอด
“เค้า หายใจไม่ทัน พอก่อนเถอะ”
“หืม เค้าหายใจไม่ทันเหรอ”ชายร่างสูงเผยยิ้มนิดๆ ก่อนจะกลายมาเป็นหัวเราะเบาๆแทน
“อะ พี่ฮันหัวเราะผมทำไม”
“แทนตัวเอง ว่าเค้าสิ น่ารักจะตาย” คนที่ได้ฟังตอนนี้ หน้าแดงจัดจนต้องหลบหน้าไปทางอื่น
“ก็ ก็ได้ฮ่ะ”
“ฮยอกแจ น่ารักจังเลย” ร่างสูงพูดก่อนจะ ใช้มืออหน้าเกลี่ยผมของคนตรงหน้าแล้วจูบลงบนหน้าผากใสๆนั้น จนคนตรงหน้าต้องหลบตาแก้เขิลล์
“พี่ฮัน เค้าต้องกลับบ้านแล้ว” ฮยอกแจพูดก่อนจะเดินออกจากอ้อมแขนนั้น แต่ก็โดนขวางไว้อยู่ดี
“ เดี๋ยว พี่ไปส่ง”
“แต่ยอนฮี ละฮ่ะ”
“ยอนฮีกลับไปแล้วละ”
“ได้ไง ละฮ่ะ”
“ก็วันนี้เลิกซ้อมซินกับวอนมันอาสาไปส่ง พี่เลยมาตรวจดูว่าทางนี้ไม่มีใครอยุ่แล้ว พี่จะมาปิดแล้วจะกลับบ้าน เลย มาเจอเราไง”
“อ่ะ แล้ว”
“อย่าถามมากเลย กลับบ้านเถอะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง” ฮันคยองพูดก่อนจะเดินจูงมือฮยอกแจออกมาจากทางหลังหอประชุม
รอยยิ้มที่แต่งแต้มบนหน้าที่ไม่ต้องอธิบายอะไรให้มันมากมันออกมาจาก หัวใจ หัวใจที่พอโตไปด้วยไอรักที่ชายหนุ่มข้างหน้าบอกด้วยการกระทำ ชัดเจนที่สุดในสายตาของคนตัวเล็ก มือเล็กๆถูกมือหนาโกบกุมอยู่ แม้เป็นแค่ฝันก็ไม่อยากตื่น แม้เป็นความจริงก็ขอให้มันหยุดอยู่อย่างนี้ แค่นี้ เท่านี้พอ
................................................................................
โอ้ววววววววว ปั่นรวดเดียวค่ะ
หุหุ
ไรเตอร์แบบ หยุดมิได้แล้ว
เลยเป็น 50 % ที่ แบบมากมายค่ะ
เหนื่อยมากเลยยยยย
ขอค่าเหนื่อยสิค่ะ
คนอ่านที่รัก
จ่ายเป็น อื้มมมม คอมเมนท์นะค่ะ
เม้นเยอะๆๆ
ตอนหน้า อาจ
อาจนะค่ะ NC โลด หุหุ
ความคิดเห็น