คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : [ SF ] >>HanHyuk(มั้ง!!!!)>> นางฟ้า..ใจร้าย P.1 (100%)
วันนี้หัวใจเงียบเหงา
.
.
.
.
.
ความรักของเรา ถูกเขา “ ทำร้าย ”
เมื่อ 2 ปีก่อน
“ ฮัน “ นิ้วเล็กๆจิ้มลงไปบนแก้มของร่างสูง ที่ตอนนี้ ยืนพิงกำแพงหน้าบ้าน ของคนรักร่างเล็กอยู่
“ สายอีกแล้วนะ ทำอะไรในบ้านตั้ง นาน ชั้นคอยแบบนี้มา 2 ปีแล้วนะ สายยังไงสายอย่างงั้น ตลอด ” คงไม่ใช่ คำ ต่อว่าที่ฟังแล้ว สลดแต่เป็น คำพูดที่ฟังแล้วเคยชิน ซะมากกว่า
“ ชั้นเสมอต้น เสมอปลายเสมอ รักนายยังไงวันนี้ก็ยังรักอยู่อย่างงั้น ไอ้มังกือ ” เสียงเล็กๆเอ่ยขึ้น ก่อนจะสอดมือเล็กๆไปโกบกุมมือหนานั้น ก่อนที่มือหนาจะจับมันให้กระชับขึ้น
สำหรับฮยอกแจแล้ว รักแม้จะพูดไม่บ่อย รักแม้จะหวานไม่มาก แต่สิ่งที่ถ่ายทอดออกมา แม้ไม่ต้องพูด สายตาบอกคนตัวใหญ่ข้างกายเสมอว่า รัก
“ พักเที่ยงเจอกัน ” เสียงของคนตัวเล็กพูดก่อนจะเดินเข้าห้อง กลายเป็นเรื่องปกติ ของห้องเรียนห้องนี้ไปแล้วกระมังที่ต้องเห็น หนุ่มจีนหน้าตาหล่อเหลา เดินมาส่ง ไอ้ไก่หน้าผสมลิง
“ เมื่อไหร่ ฮันจะเบื่อแกแล้ว มารักชั้นสักทีละ ฮยอกแจ ” เสียงเพื่อนร่วมชั้นเรียน ที่จัดว่า ค่อนข้างน่ารักไปมากกว่าหล่อพูดขึ้น
“ ก็ รอให้ บอมเลิกสนใจแกแล้วมาสนใจชั้นก่อนสิ ไอ้ปลาด๊อง ” ฮยอกแจพูดขึ้น ก่อนที่คนตัวเล็กจะส่งค้อนวงใหญ่ให้
พักเที่ยงเปรียบเหมือนสวรรคืของเด็กมัธยมปลายกี่ปีกี่สมัย ฉันใดก็ฉันนั้น จริงๆ ร่างสูงที่ตอนนี้นอนอยู่บนตักนุ่มๆของคนร่างเล็กที่กำลัง ฟังเพลงในเครื่องเล่นเครื่องเล็กๆสีดำสนิท ใต้ต้นไม้หลังโรงเรียนที่ปลอดผู้คน
“ อ๊ะ กินด้วยสิ ” เสียงของฮันคยองดังขึ้น แต่คงช้าไปนิด เม็ดอมสีแดงสดนั้น ลงไปในปากบางนั้นเรียบร้อยแล้ว
“ ดูทำหน้า เอานี้ มีแต่รสส้มนะ รสสตอเบอรี่ หมดแล้ว ” ร่างเล็กพูดก่อนจะยื่นลูกอมในมือให้ฮันคยองที่ตอนนี้ทำหน้าเสียดายเจ้าลูกอมนั้นสุดๆ
“ ก็ได้ “ ร่างสูงรับมาก่อนจะแกะ กินในวินาทีต่อมา
“ อร่อยไหม” ฮยอกแจพูดขึ้น ทั้งๆที่อมอีกลูกในปาก
“ไม่เห็นจะอร่อยเลย อยากกินรสนั้นนะ ”
“ จะกินได้ไง มันหมดแล้ว ”
“ ได้สิ ” ดั่งใจปรารถณาเมื่ออยากกินเขาก็ต้องได้กิน
มือหนากระชากคนตัวเล็กเข้ามาไว้ในอ้อมกอด ปากหนาประกบปากร่างเล็ก ก่อนจะส่งทูต ตัวเล็กเข้าไปหาของที่ต้องการ
“ อื้มม ฮัน อ๊ะ ” ไม่นานนักลูกอมของคนตัวเล็กก็ถูกยึด
“ ทำหน้าเคลิ้มเชียว ม่ะ ต่อ ” การจู่โจมอีกครั้งของร่างสูง ทำเอาคนตัวเล็ก ผลักหน้าอกแกร่งนั้นทันที
“ พอแล้ว โรงเรียนนะ ไอ้มังกือ ไม่รู้จักรึไง หัดให้เคารพสถานที่บ้าง ”
“ หรอ แต่ นายก็ร้องเสียงหวาน สะท้านที่นี่ ออกจะบ่อยนิ ” ประโยคนี้แทบทำเอาคนตัวเล็กข้างๆ อยากมุดดินหนี ไปให้ไกลสัก 10 ปีแสง
“ โอ๊ย!!” มือเล็กพาดลงตรงต้นแขนใหญ่ ในนาทีต่อมา
“ อยากตายรึไง ไม่ต้องกลับจีนละ เอาซะที่นี่เลยดีม่ะ ”
“ อื้มม เอาตรงนี้เลย ” ไม่พูดแต่ปาก ร่างสูงจับร่างเล็กผลักลงที่บนพื้นหญ้าสีเขียวชอุ่มนั้น แทบจะทันที มือที่ผลักคนร่างสูง ถูกตรึงไว้เหนือศีรษะ หมดการต่อต้านใดๆ
“ ฮัน อะ ไม่เอา นี่มันโรงเรียนนะ ตาบ้า ปล่อย ” เสียงคนตัวเล็กที่ห้ามไม่ให้คนร่างสูงลุกล้ำไปมากกว่านี้ ฮันคยองไม่เคยทำตามใจใคร นิสัยนี้ ฮยอกแจคงเป็นคนที่รู้ดีที่สุด หน้าคมค่อยๆ ไล้ลงมาจากหน้ามาหยุดที่ซอกคอขาวละเอียด ดูดซับจนมันเป็นสีเลือด
“ ฮะ ฮัน ” แทบจะร้องเสียงหลง เมื่อปากหนา เล้าโลมเม็ดอัญมณีสีชมพูดนั้น ทั้งกัดทั้งขบทั้งเม้ม เล่นเอาเสียวซ่านไปทั้งตัว
“ อ๊ะ !!! ” ฮยอกแจ เปิดตากว้างเมื่อ ฮันคยองกับพลิกร่างให้เขามานั่งบนตัก แล้วหันหน้าเข้าหากัน มือหนาปลดซิบให้กับคนร่างเล็กก่อนจะสัมผัสสิ่งชูชัน เบาๆ เล้าดลมจน อารมณ์ของคนโดนกระทำระเบิดไปไหนต่อไหน
“ฮะ ฮัน อ๊า อย่า แกล้ง ชั้น สะ สิ ” เสียงหวานที่ออกจากปากบางนั้น ขบเม้ม เข้าด้วยกัน ด้วยความเสียวซ่าน
“ ก็ อย่างยั่วชั้นสิ ” จมูกโด่งดอมดมกับซอกคอขาวอีกครั้ง ก่อนที่มือหนาจะค่อย สัมผัสกับสิ่งนั้นอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่ใช่การกลั่นแกล้งเหมือนครั้งก่อน การรู้จังหวะของกันและกันอย่างชัดเจน เปรียบดังคุณสมบัติพิเศษ ก็ไม่ปาน
“ อะ ฮัน อะ อ๊า ~ ” น้ำขุ่นสีขาวที่ไหลเปื้อนมือของคนรักข้างหน้าทำเอาคนตัวเล็กหน้าขึ้นสี “ แต่ ขนาดไปแล้วนะ ดูสิ มันยัง.....” พูดได้เท่านี้ คนตัวเล็กก็จู่โจมกับปากหนานั้นเองซะเลย ก่อนจะไล้ลงมาฝากรอยรักไม่ที่คอ ของร่างสูง
“ ชั้นบอกแล้วไง ว่า อย่ายั่ว ” มือหนาถอดกางเกงของร่างเล็กให้ต่ำลงมาถึงเข่า ก่อนจะใช้นิ้วเรียว สอดเข้าไปในช่องทางรักนั้น จาก 1 เป็น 2 จาก 2 เป็น 3 เพื่อเพิ่มความกว้างให้พอดีกับ เจ้ามังกรจิ๋ว ที่รอจะใช้เต็มที่
“ ฮะ อ๊า อะ ฮัน อย่างแกล้งสิ รีบเข้ามาสิ ” คำสั่งที่ไม่ต้องรอให้ออกก็พร้อมก็ปฎิบัติตาม แต่ทว่า
“ ชอบยั่ว ชั้นนัก งั้นต้องเอาคืน พูดหวานๆสิ แล้วจะได้ตามที่ขอ ” ไม่ต้องรอนาน ฮันสั่งมาฮยอกจัดให้ ร่างเล็กบิดสีหน้าให้ดูเย้ายวน ก่อนที่จมูกโด่งจะผ่อนลมหายใจลงบนซอกคอ ของคนร่างแกร่งนั้น
“ ฮัน ชะ ช่วย ช่วย ด้วย ” เสียงหวานที่บนไปด้วยอารมณ์ของร่างเล็ก ยิ้มแห่งชัยชนะของร่างสูงแต้มลงบนใบหน้าคมนั้น ก็จะสอดเจ้าตัวน้อยลงไปในช่องทางรัก แทบจะทันที จนคนตัวขาวข้างหน้า ผยังตัวแทบไม่อยู่ สองมือเล็กกอดรอบคอ ของคนตัวโตไว้
“ อ๊ะ อ๊า ฮะ ฮัน อีก อะ แรงอีก ” เสียงการขอให้เพิ่มจังหวะของคนร่างเล็ก การที่ต้องเร่งจังหวะทั้งๆที่ ที่อยู่ใต้ร่างของคนร่างเล็ก ช่างเป็นอะไรที่ทำได้ลำบากยิ่งนัก
“ นายนั้น เหละที่ต้องเพิ่มจังหวะ ” แม้จะดูเหมือนโดนบังคับแต่ก็พร้อมจะทำ ร่างเล็กขยับแก่นกายให้เข้าที่ก่อนจะขยับตามจังหวะรักที่ ถี่ยิบ
“ อ๊ะ อ๊าห์ ~ ” เสียงการร่วมรักที่จบลง พร้อมกับน้ำขุ่นสีขาวที่ไหลลงเต็มขาขาวของของร่างเล็ก แรงที่มี หมดไปอย่างง่ายดาย ศีรษะเล็กฟาดลงกับไหล่กว้างอย่างหมดแรง ลมหายใจที่หอบเหมือนวิ่งทางไกล กำลังหายใจรดต้นคอของร่างสูงนั้น ก่อนที่รอยยิ้มเล็กๆจะเกิดขึ้นบนหน้าของฮันคยอง ที่ตอนนี้จัดการกับเสื้อผ้าใส่มันให้คนที่รัก ก่อนจะจับให้มานั่งที่ตักแต่ในท่าที่สบายกว่าเดิม
“ ไอ้มังกือ นายรักชั้นขนาดไหม ” เสียงเล็กๆถามขึ้น
“ ขนาดนี้ ” สองแขนที่โอบกอด สองแขนที่คอยห่วยใย ก็มีเพียงเท่านี้มีแต่คำว่ารัก กอดที่มอบให้..อาจจะไม่มากเท่าฟ้า แต่มากพอที่ชีวิตฉันจะทำให้ได้มือที่แสนธรรมดาของผู้ชายคนหนึ่ง จะคอยเช็ดน้ำตาเวลาที่นายร้องไห้ ไหล่ของผู้ชายที่อาจจะไม่มีค่าอะไรจะคอยให้ความอบอุ่น แด่นาย..ถึงแม้จะไม่มากนักแต่ฉันก็ให้ด้วยใจ ใจที่รักและหวังดีต่อนายเสมอ ลีฮยอกแจ
หน้าที่เปื้อนยิ้มนิดๆของคนในอ้อมกอด สำหรับเขา ถามว่ารักคนตัวโตมากแค่ไหน บอกได้เลยว่าเท่า กำมือ มีแค่ กำมือเดียวที่จะให้ หัวใจเขามีเท่านี้ เพราะชะนั้นรักที่มีให้ร่างสูง คนนี้ก็คงมีแค่นี้ แค่1 กำมือ ก็แค่ 1 ใจ ชั้นให้นาย ฮันคยอง
ผ่านมา 2 อาทิตย์แต่เช้าวันนี้ก็ยังคงเหมือนเดิม ฮันคยองมารับฮยอกแจที่บ้านแล้วไปโรงเรียนด้วยกัน แต่ วันนี้มันแปลก แปลกตรงที่ใครๆ ก็ต่างให้ความสนใจกับอะไรบางอย่าง
“ สวยจัง ” ชายร่างสูงสถบคำขึ้นเมื่อเห็นบุคคลข้างหน้า
“............” แม้ว่าเขาจะไม่พูด แต่สิ่งที่เห็นตรงหน้า สวย สวยจริงๆ เด็กผู้ชายหน้าสวยในยูนิฟอร์มนักเรียนชาย เหมือนจับทอมมาใส่ชุดนักเรียนชายก็ไม่ปาน
“ นางฟ้าของชั้น คนที่ชั้นรอคอย ” ร่างสูงพูดขึ้น ดูเหมือนเป็นคำพูดที่ไม่จิงจังแต่แปลกที่คนฟังนั้นเจ็บลึก
“ เอ่อ .... ขอโทษนะ คือ รู้รึเปล่า ว่าห้อง เด็กปี 3 ห้อง B นะไปทางไหน ”
“ ห่ะ หา ปี3 ห้อง B เหรอ ห้องชั้นเอง ” ร่างสูงรีบกระวีกระวาดตอบโดนทันที
“ จริงเหรอ ดีจัง เอ่อ ช่วยพาชั้นไปหน่อยได้ไหม ” ร่างสูงที่ตอนนี้กำลังตกอยู่ในภวังค์ รอยยิ้มนั้น นางฟ้า ชัดๆ คนตรงหน้า นางฟ้ารึเปล่า
“ ชั้น คิม ฮีซอล ” มือเรียวถูกยกขึ้นมาทำความรู้จักกับชายตรงหน้า รอยยิ้มนั้น กรีดหัวใจ ลีฮยอกแจ กรีดลงลึก ไม่ได้เจ็บที่ฮันคยองชมเขาคนนั้นสวย แต่เจ็บที่ตอนนี้ โลกที่เขายืนอยุ่ เหมือนมีแค่เค้า เค้าคนเดียวเท่านั้น
มือหนาที่จับมือเล็กอยู่ ถูกยกขึ้นไปสัมผัสกับมือเรียวนั้น “ ชั้น ฮันคยอง ” ร่างสูงพูดก่อนส่งยิ้มให้
“ งั้น นายไปกับฮีซอลละกัน ชั้นไปเองก็ได้ ” ร่างเล็กที่ยืนนิ่งอยู่นานพูดขึ้น
“เอ่อ เอางั้นเหรอ”
“ อื้มม ” ร่างเล็กที่เดินห่างออกไป ไม่มีการง้อ ไม่การวิ่งตาม ฮันคยอง สองแขนของนาย ที่บอกว่าจะให้ชั้น วันนี้มันยังเป็นของชั้นอยู่ไหม
หลังจากวันนั้น ทุกอย่างสำหรับเราก็ไม่เหมือนเดิม
...............................................................................................................................................
เปงยังบ้างช่วยบอกด้วยน่ะค่ะ จะได้แปลงสภาพให้ถูกใจคนอ่านมากขึ้นกว่าเดิม
แต่SF เรื่องนี้ เป็นฮันฮยอกเหรอ
ไว้ติดตามต่อนะคร่า
ตอนนี้ จุ๊บจิ๊บไปทำการบ้านแระคร่า
แล้วเจอกัน SF P.2 ค่ะ
ความคิดเห็น