คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : มาย บอยเฟรนด์ : five
มาย บอยเฟรนด์ : five
___ ___ ___ ___ ___ ___ ___ ___ ___ ___
ผ่านมาได้สองอาทิตย์ แบคฮยอนยิ้มร่าเมื่อถึงวันที่จะได้ออกเดทแบบเต็มรูปแบบ วันนี้เขานัดชานยอลที่ห้าง และเจ้าตัวก็ไม่ได้อิดออดอะไร ชานยอลเริ่มพูดกับเขามากขึ้น ถือเป็นความสำเร็จครั้งยิ่งใหญ่ เริ่มยิ้มให้บ้าง แม้จะน้อยกว่าตอนที่อยู่กับคยองซูก็เถอะ ใครจะไปนั่งทำท่าเรียบร้อยได้เหมือนมัน แค่คิดก็ขนลุกแล้ว
“ชานยอล ทางนี้” โบกมือเมื่อเห็นอีกฝ่ายยืนมองหาเขาอยู่ ชานยอลวิ่งมาหาก่อนจะขอโทษที่มาช้า
“โทษที รถติดน่ะ”
“ไม่เป็นไร ไปหาไรกินก่อนเถอะ หิวอะ” เดินนำไปก่อนเพราะออกมาจากบ้านโดยที่ไม่ได้กินอะไร ตอนนี้คือหิวมากจริงๆ
“ชานยอลจะสั่งไร”
“กินเลย ฉันกินมาแล้ว”
“อ่อหรอ งั้นเอาข้าวแกงกะหรี่หน้าหมูทอดที่นึงครับ” สั่งกับพนักงานเสร็จก็เหลือไปเห็นชานยอลที่นั่งกดโทรศัพท์อยู่ใต้โต๊ะแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“ทำไรอะ”
“อ่อ เล่นไลน์”
“กับใครหรอ”
“คยองซู” ตอบแบบไม่เงยหน้ามอง อีกทั้งยังยิ้มไม่หุบ นี่มีเบอร์กันแล้วหรอ...
“มีเบอร์กันแล้วหรอ”
“อือ”
“ใครขอ...” ไม่รู้ว่าถามแบบนี้ออกไปชานยอลจะโกรธรึเปล่าเพราะมันอาจเป็นเรื่องส่วนตัว แต่เขาอยากรู้จริงๆว่าชานยอลเล่นด้วยกับคยองซูรึเปล่า
“ฉันสิ กว่าจะขอได้ก็เกือบ...” ยั้งปากไว้ไม่ทัน ชานยอลลืมนึกไปว่าแบคฮยอนก็ชอบเขาเหมือนกัน เงยหน้ามองคนที่หน้านิ่งกว่าปกติก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นร่าเริงเหมือนเช่นทุกวัน
“หรอ งั้นฉันขอเบอร์นายบ้างดิ ได้ป่ะ นะนะนะนะ”
“เอ่อ...คือ...”
“ไม่ได้หรอ ไม่เป็นไร เราคุยกันทางแชทเฟสเหมือนเดิมก็ได้” แบคฮยอนยิ้มแป้นทั้งที่ใจยิ้มไม่ออกแล้ว อาหารที่เขาสั่งไว้มาพอดี เลยได้เปลี่ยนเรื่อง แบคฮยอนก้มหน้าก้มตากินอย่างเดียว ส่วนชานยอลที่ทำอะไรไม่ได้ก็คุยกับคยองซูในไลน์ต่อไป
“ชานยอล...”
“หือ”
“วันนี้วันคู่” บอกแค่นั้นแล้วกินต่อ แม้จะไม่ชอบใจเล็กน้อยที่ถูกขัดแต่ก็ยอมเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋า แล้วนั่งเฉยๆมองอีกคนกินจนหมดจาน
“อิ่มแล้วก็ไปเถอะ เริ่มเบื่อแล้ว”
“โอเค เก็บเงินก่อน”
พอเก็บเงินเรียบร้อยแบคฮยอนก็จูงมือชานยอลไปเดินดูของ เป็นเรื่องปกติไปแล้วที่แบคฮยอนจะจับมือชานยอล ในโรงเรียนหรือนอกโรงเรียนแบคฮยอนก็จะฉวยจับมือเขาตลอด เลยต้องปล่อยไป
คนตัวเล็กพาเดินเข้าไปดูในร้านขายของเกี่ยวกับตุ๊กตา มีทั้งตุ๊กตา ของเล่น ขนมญี่ปุ่นน่ารักๆเต็มไปหมด เขาเดินดูของอีกล็อกนึง ไม่รู้ว่าแบคฮยอนเดินไปถึงตรงไหนแล้ว แต่แยกกันดูก็สะดวกดี
“ชานยอล” แรงสะกิดเบาๆที่ไหล่ทำให้เขาหันไปดู
“แบร่” แบคฮยอนสวมหน้ากากตัวตลกที่มีแว่นตากับจมูกอันใหญ่แทบจะมิดหน้า
“ฮ่าๆๆๆ” จนอดไม่ได้ที่จะขำออกมาดังๆ หยิบผมสีเขียวฟูฟ่องมาใส่ให้แบคฮยอนแล้วยิ่งตลกเข้าไปใหญ่ มือเล็กหยิบผมเปียสีแดงมาใส่ให้ชานยอลบ้าง ต่างคนต่างหัวเราะกับของเล่นที่เอามาใส่กับตัวเองแล้วดูไม่ได้เลย
“ถ่ายรูปกันๆ” ชานยอลหยิบมือถือตามคำบอกของแบคฮยอน ย่อตัวลงเล็กน้อยแล้วเอาหัวมาชนกัน แบคฮยอนแลบลิ้นทำตาเขกับชานยอลที่ยื่นปากแล้วเหลือกตาออกมา พอถ่ายรูปเสร็จก็มานั่งขำกับการโพสท่าตลกๆอีก จนแบคฮยอนต้องจับไหล่อีกคนเพราะหัวเราะจนปวดท้อง
“ตลกอะ ไม่คิดว่านายจะน่าเกลียดขนาดนี้นะ” คนตัวเล็กพูดทั้งที่หายใจแฮ่ก ชานยอลเอาโอบเอวเล็กเพื่อพยุงให้อีกคนที่เหมือนจะยืนไม่อยู่ให้ยืนดีๆ
“นายก็ตลกเถอะ ฉันขำจนน้ำตาไหลเลยเนี่ย”
“ไหน มาๆ ป๋าเช็ดให้” ยื่นหน้าให้เช็ด มือเล็กปาดน้ำตาที่ปริ่มอยู่ตรงหางตาออก แล้วแอบไปหยิบแว่นแบบเดียวกับเขามาใส่ให้ชานยอล
“อุบ...ฮะๆฮ่าๆ โคตรตลก”
“ยังไม่เลิกอีก เอานี่ไป” เห็นแบคฮยอนขำตัวเองไม่หยุดก็เกิดอาการอยากแกล้งกลับ หยิบของบางอย่างออกจากชั้นที่อยู่ข้างหลังเขาออกมา แล้วยื่นใส่หน้าอีกคน
“ว๊ากกกกกกกกก แมงสาบ ไม่เอาๆ เฮ้ยกลัว อย่าเอาเข้ามาใกล้เด้ ออกไปๆๆ” แบคฮยอนดิ้นหนีแมลงสาบที่อีกคนยื่นใส่ตรงหน้าเขาพอดีเป๊ะ แต่หนีไม่ได้เพราะโดนจับเอวไว้แน่น คนแกล้งก็เอาไปวางไว้บนหัวบ้าง แนบแก้มบ้างจนแบคฮยอนดิ้นสุดแรงเกิด ถึงมันจะเป็นของปลอมก็เถอะ กลัวหมดขอให้มันเป็นแมลงสาบ
“ห้ามแกล้งอีก เข้าใจมั้ย”
“เข้าใจๆ เอามันออก เฮ้ย ออกป๊ายยยยยยยย” ร้องเวียงดังเพราะคราวนี้มันมาอยู่ตรงปากเขา มือเล็กปัดป่ายไปมาอย่างกลัว
“ดีมาก เป็นเด็กดี ฮะๆ” พอได้คำตอบที่เลิกแกล้ง โยนมันกลับไปที่เดิมและปล่อยให้แบคฮยอนได้หายใจหายคอสะดวกขึ้น ร่างเล็กถึงกับลงไปนั่งหอบอย่างหมดแรง
“ทำไมต้องแกล้งวะ เหนื่อยเลยเนี่ย”
“ก็แกล้งก่อนทำไม”
“ไปที่อื่นเหอะ เจ้าของร้านจะด่าหัวแล้วมั้ง เล่นซะขนาดนั้น”
“งั้นก็ลุกสิ” จัดการเก็บของที่เอาออกมาเล่นให้เข้าที่ แต่คนเหนื่อยยังไม่ยอมลุกขึ้นเลย
“ดึง” ชูมือขึ้นแล้วยิ้มแป้นใส่ ชานยอลส่ายหัวแต่ก็ยอมเอื้อมไปจับแล้วดึงให้อีกคนลุกขึ้นได้ แต่ออกแรงมากไปหน่อยทำให้แบคฮยอนเสียหลักล้มเข้าใส่ชานยอล ยังดีที่พยุงตัวไว้ได้ทันไม่งั้นคงได้พุ่งใส่ชั้นขายของแน่นอน
“เอ่อ” เขาพูดอะไรไม่ออก ใบหน้าเรียวห่างกันไม่กี่เซ็น แบคฮยอนลืมตาหลังจากที่รู้ว่าไม่ได้บาดเจ็บอะไรแต่ตกใจที่หน้าอยู่ใกล้ขนาดนี้ ไม่มีเสียงอะไรเล็ดลอดออกมาอีก มีแต่เสียงหัวใจเต้นตึกตักแต่ไม่รู้ว่ามาจากของใครกันแน่ แบคฮยอนรู้สึกว่าใบหน้าคมเลื่อนใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เรื่อยๆ
“ไปร้านอื่นดีกว่า เนาะ” รู้สึกตัวอีกทีชานยอลก็ผละออกไปแล้ว ต่างคนต่างทำหน้าไม่ถูก คนนึงมองพื้นคนนึงมองเพดาน ชานยอลก้มหัวให้เจ้าของร้านที่มองมาทางพวกเขาเขม็งก่อนจะพาแบคฮยอนเดินออกจากร้านให้เร็วที่สุด
นอกจากจะเหนื่อยจากการแหกปากโวยวายไปจนหัวใจเต้นเร็วแล้ว ยังมีเรื่องเมื่อครู่กับมือที่ถูกกุมไว้อีกด้วย มันเป็นครั้งแรกที่ชานยอลจับมือเขาก่อนนี่นะ...
“หิวยัง”
“นอกจากจะอิ่มแล้ว ตอนนี้คือจุกมาก”
“ไปไหนต่อดี”
“ร้านนั้นๆ” แบคฮยอนชี้ไปที่ร้านขายเครื่องประดับของทั้งหญิงและชายที่อยู่ตรงหัวมุม
“ร้านอื่นเหอะ”
“ร้านนี้แหละ อยากได้จริงๆ ไปๆ” มีหรือที่แบคฮยอนจะสน อยากเข้าก็คือต้องเข้า ลากชานยอลเข้ามาในร้านนี้จนได้ ความจริงแล้วเขาตั้งใจจะหาอะไรที่เป็นคู่ใส่กับชานยอลบ้าง กำไลข้อมือแบบเท่ๆก็น่าจะดี
“อันนี้สวยป่ะ” หยิบกำไลแบบเหล็กขึ้นมาแถมความเห็นจากคนที่มองของแบบผ่านๆ ดูไม่ได้สนใจอะไรเลย
“ก็ดีนะ”
“ไม่เอาดีกว่า สาวไป เอาแบบ...นี้ สวยมั้ย” หยิบแบบเชือกถักขึ้นมาชูให้อีกฝ่ายดู น่าจะเข้ากันนะ ไม่ต้องมีชื่อก็ได้ แค่ซื้อเหมือนกันก็น่าจะเป็นกำไลคู่ได้แล้ว
“เลือกแบบไหนดีคะ อ้าวคุณน้องเมื่อวันก่อนนี่คะ จะมาซื้ออีกหรอ” พี่พนักงานผู้หญิงทักด้วยความเป็นมิตร เธอจำได้ว่าเด็กผู้ชายหน้าตาดีคนนี้มาซื้อของเมื่อวันก่อนนี้เอง
“นายเคยมาร้านนี้ด้วยหรอ”
“แล้วน้องอีกคนนึงไม่มาหรอคะ ของที่ซื้อไปถูกใจรึเปล่า”
“ดีครับ” บอกพร้อมยกแขนให้ดูกำไลข้อมือหนังสีน้ำตาลขึ้นมา มีชื่อสลักว่า ชานยอล อีกด้วย
แบคฮยอนมองตามข้อมือที่มีอะไรบางอย่างอยู่บนนั้นแล้ว เขาไม่ได้สังเกตว่าชานยอลใส่ของแบบนี้ด้วย มันเป็นกำไลธรรมดา กำไลที่เหมือนกับของคยองซูที่เขาเห็นเมื่อวาน...
“ตามสบายเลยนะคะ อยากได้อันไหนบอกได้เลย” เธอยิ้มและเดินกลับไปที่เคาท์เตอร์เก็บเงิน ปล่อยให้ลูกค้าได้เลือกตามใจชอบ
“ตกลงชอบอันไหน” เอ่ยถามคนที่เงียบไปนาน ไม่เห็นหยิบจับอะไร
“ไม่อยากได้แล้วแหละ ออกไปดูอย่างอื่นกัน”
“ไหนตอนแรกอยากได้”
“ก็นายมีแล้วนี่ ฉันจะใส่กับใครล่ะ ไปเหอะ อยากดูอย่างอื่น” แบคฮยอนเดินนำออกไปก่อน ไม่ได้จับมือลากไปไหนเหมือนที่เคยทำ แบบนี้มันทำให้เขารู้สึกผิดนิดๆนะเนี่ย
ผ่านไปสัก 5 นาที แบคฮยอนก็กลับมาร่าเริงเหมือนเดิม จับมือเขาแล้วลากเข้าออกร้านเต็มไปหมด มาถึงร้านสุดท้ายคือร้านขายพวงกุญแจเล็กๆ
“เอาอันนี้” แบคฮยอนหยิบมันให้คนขายโดยไม่ถามความเห็นหรืออะไรเลย หยิบเงินจ่ายเรียบร้อยเสร็จสรรพจนอีกคนแปลกใจ
“ไม่ซื้อตัวบีมาด้วยล่ะ” อยากรู้เพราะเห็นแบคฮยอนซื้อพวงกุญแจรูปตัวซีมา
“จะซื้อทำไมเล่า”
“อันนี้ไม่ได้ซื้อให้ฉันหรอ” นึกว่าจะซื้อเพื่อเป็นของแบบคัพเพิ้ลอะไรเทือกนั้นที่คนชอบซื้อกัน แต่นี่กลับซื้อมาอันเดียว
“ฉันซื้อให้ตัวเอง ตัวแทนของนายไง เป็นไง ไอเดียเจ๋งป่ะล๊ะ”
“งั้นไม่ซื้อตัวบีให้ฉันด้วยล่ะ”
“ไม่หรอก นายไม่อยากได้หรอก หิวน้ำจัง ซื้อน้ำๆ” ไม่รู้รอบที่เท่าไรที่แบคฮยอนเปลี่ยนเรื่องแบบนี้ เขาไม่เข้าใจจริงๆว่าทำแบบนั้นเพื่ออะไร จีบเขาอยู่ไม่ใช่หรอ แต่ไม่ให้ของที่เป็นคู่กับเขา กลับซื้อให้ตัวเองเนี่ยนะ
“ชานยอลถ่ายรูปกัน”
“หือ ถ่ายอะไรตอนนี้”
“ก็นี่มันหมดวันแล้ว เราก็ต้องกลับบ้านดิ ถ่ายรูปก่อนกลับไง มองกล้องๆ” คราวนี้แบคฮยอนหยิบมือถือของตัวเองขึ้นมา เปิดโปรแกรมถ่ายภาพ เอียงตัวเข้าหาชานยอลแล้วยิ้มใส่ ชานยอลก็แค่ยิ้มเบาๆให้กล้องด้วยเพราะไม่รู้จะทำท่าไหนดี
“ตั้งเป็นหน้าจอเลยแล้วกัน”
“ขนาดนั้นเลย”
“ใช่ เพราะฉันชอบนายม๊ากกกก”
“เว่อร์”
“ไม่เชื่อก็เรื่องของนายเถอะ เย็นมากแล้ว กลับบ้าน”
“บ้านใคร”
“บ้านนาย ฮี่ๆ” แบคฮยอนบอกว่าชอบไปบ้านเขา แม่ของเขาทำอาหารอร่อยแถมพ่อก็ยังใจดี และอีกอย่างตอนจะกลับบ้านพ่อเขาก็ใช้รถยนต์ไปส่งที่บ้านอีกต่างหาก ใครจะไม่ชอบล่ะ มีคนทำของให้กินและได้นั่งรถแอร์เย็นๆถึงบ้านอีก
ตลอดทางแบคฮยอนก็แอบจับชายเสื้อของชานยอลบนรถมอเตอร์ไซต์สีแดง ใจจริงอยากจะกอดอยู่หรอกแต่ไม่กล้า เขิน ><
“ใจคอจะไม่พูดเลยตลอดทาง”
“จะให้พูดอะไร เดี๋ยวนายเสียสมาธิ”
“ห้ามหลับนะ เดี๋ยวตก”
“ไม่ได้โง่ขนาดนั้นป่ะ” แบคฮยอนทำหน้างอที่อีกคนพูดอย่างกับเขาเป็นเด็กน้อย โดยไม่รู้ว่าชานยอลแอบยิ้มอยู่ใต้หมวกกันน็อต...
หลังจากแอบแขวะกันพอประมาณแล้วชานยอลก็จอดรถลงตรงหน้าประตูบ้าน แบคฮยอนกระโดดลงจากรถโดยลืมถอดหมวกกันน็อก จะบอกก็บอกไม่ทันเพราะเจ้าตัววิ่งเข้าไปในบ้านแล้ว
“คุณน้าฮะ...”
ทุกคำพูดกลืนหายลงไปหมดเมื่อเจอคุณแม่ของชานยอลกำลังทำกับข้าวอยู่กับ...
“ถอดก่อนค่อยเข้าบ้านได้มั้ย...อ้าวคยองซู”
“ชานยอล ไม่รู้ว่าวันนี้นายพาแบคฮยอนมาบ้าน...” ใช่ว่าแบคฮยอนจะตกใจคนเดียว คยองซูเองก็ตกใจเหมือนกัน ชานยอลไม่ได้บอกว่าวันนี้แบคฮยอนจะมา เขาเลยมาทักทายคุณน้าทั้งสอง
“แบคฮยอนอยู่ช่วยแม่ไปก่อนนะ คยองซูมาด้วยกันหน่อยสิ” แล้วชานยอลก็จับมือคยองซูเดินออกไปหลังบ้าน ทิ้งให้แบคฮยอนยืนคว้างอยู่คนเดียว
HEY, My Boyfriend!
“ขอโทษนะที่มาโดยไม่บอก” คยองซูบอกอย่างรู้สึกผิดจริงๆ เขาไม่น่ามาวันนี้เลย ทั้งที่วันเป็นวันคู่แท้ๆ ลืมคิดไปเลย บ๊องจริงๆคยองซูเอ้ย
“ฉันก็ต้องขอโทษที่ไม่ได้บอก แบคฮยอนเพิ่งชวนมาก่อนกลับนี่เอง”
“งั้นเรากลับก่อนดีกว่า ยังไงพรุ่งนี้เราก็ต้องเจอกันอยู่แล้ว” คยองซูยิ้ม
“คยองซู พื้นมันลื่น เฮ้ย” ห้ามไม่ทันคนตัวเล็กกว่าจะลื่นถไลไปเสียแล้ว แต่ยังดีที่เขารับไว้ทัน
เหตุการณ์ดูคุ้นๆนะ...
“เราซุ่มซ่ามอีกแล้ว...” ใบหน้าห่างกันแค่คีบเท่านั้น คยองซูรู้สึกเห่อร้อนที่ใบหน้า อยากจะผลักออกจากชานยอลไม่ปล่อยเขาเลย
“เห็นหน้าใกล้ๆแล้วอยาก....จูบจัง...” คำพูดที่คนพูดไม่อายแต่คนฟังคืออายจนหน้าแดงไปถึงใบหู คยองซูไม่ตอบอะไรแต่หลับตาแน่นเมื่ออีกคนเคลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ จนรู้สึกถึงความนุ่มยุ่นที่ริมฝีปากบางเบา ไม่นานก็ผละออก ทั้งสองคนมองหน้าทั้งที่เขินแทบมุดดิน ต่างกับใครบางคนที่เสียมารยาทแอบมอง...
“แม่ครับ เดี๋ยวผมส่งคยองซูที่บ้านก่อนนะ” พอหายเขินก็พากันกลับเข้าบ้าน บอกแม่ก่อนที่จะไปส่งคนตัวเล็กแล้วค่อยกลับมากินข้าวกับแบคฮยอนต่อ ว่าแต่...
“ไม่อยู่กินข้าวที่บ้านก่อนหรอจ๊ะ หนีแม่กันหมดเลย เมื่อกี๊หนูแบคฮยอนก็ขอกลับก่อน พ่อจะไปส่งก็ไม่ให้ไป”
“ทำไมถึงกลับก่อนล่ะครับ”
“แม่ไม่รู้เหมือนกัน ขอไปเข้าห้องน้ำหลังบ้าน พอออกมาก็เก็บกระเป๋าออกไปเลย”
หลังบ้าน...
HEY, My Boyfriend!
ChanChan : ทำไมกลับก่อน
Baekhyun : แม่เรียกกลับบ้าน
ChanChan : แล้วทำไมไม่ให้พ่อไปส่ง
Baekhyun : รีบ
ChanChan : วันนี้คุยห้วนจัง
Baekhyun : เหนื่อย
ChanChan : ไม่อยากคุย?
Baekhyun : อือ
ChanChan : งั้นเจอกันวันมะรืน
Baekhyun : พรุ่งนี้วันที่ 31
Seen 10.24 PM
แบคฮยอนปิดคอมก่อนจะนั่งลงบนเตียง ไม่มีความรู้สึกอะไรบนใบหน้า ไม่มีท่าทางเสียใจหรือโมโห มีแต่ภาพของชานยอลที่ก้มลงจูบคยองซูด้วยความเต็มใจกับภาพในร้านของเล่นที่ชานยอลผละออกจากเขาไป...
เฝ้าตามหาแสนนานเท่าไร
คำว่ารักข้างในหัวใจ หายไปไม่เคยได้เจอ
___ ___ ___ ___ ___ ___ ___ ___ ___ ___
เจ็บมั้ยให้ทาย...
#ฟิคทะเลาะ
ความคิดเห็น