คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : มาย บอยเฟรนด์ : four
มาย บอยเฟรนด์ : four
___ ___ ___ ___ ___ ___ ___ ___ ___ ___
“สวัสดีมายเฟรนที่ตาโดเท่าไข่ห่านและกำลังจะทะลักออกมานอกเบ้าตา”
“เช่นกันมายเฟรนที่เป็นหมาบ้าทั้งหน้าตาและในปาก ว่างๆไปเอาออกบ้างนะ มันจะล้นออกมาแล้ว”
“นี่พวกแกจะทักกันแบบนี้หรอ” เป็นลู่หานที่พูดออกมาหลังจากสองประโยคทักทายที่ดูไม่ค่อยจะธรรมดาเท่าไรแล้วเงียบไปเลย เหลือแค่สองสายตาที่เชือดเฉือนจนไฟปะทะปุดๆ
“รู้ป่ะว่าเมื่อวานฉันกับชานยอลทำอะไรกันบ้าง” ไม่สนใจคำพูดอื่น เดินผ่านหน้าลู่หานไปเหมือนไม่มีตัวตน
“เดี๋ยวปั๊ด”
“ปั๊ดอะไร อย่ามาปั๊ดเพื่อนฉันนะเว้ย” คิมจุนมยอนเข้ามาดักหน้าลู่หานเพื่อหาเรื่อง เท้าเอวมองคนที่ส่วนสูงเกินเขาไปหลายเว็น แต่ก็ไม่ใช่อุปสรรค
“ปั๊ดแกแทนดีมั้ยล่ะ”
“จะลองป่ะล๊าาาาาา” คยองซูปล่อยให้สองคนนั้นทะเลาะกันไป แล้วหันมาสนใจแบคฮยอนที่ทำหน้าเหมือนอยากพูดเสียเต็มประดา
ยังสงสัยว่าลู่หานกับจุนมยอนจะทะเลาะตามพวกเขาทำไม หรือเพราะติดสอยห้อยตามกันมาแล้วอารมณ์พาไป เลยขอทะเลาะกันอีกคู่
“ไม่อยากรู้”
“เมื่อวานฉันกับชานยอลไปถ่ายรูปด้วยกันมาแหละ เนี่ย ฉันอ้อนเค้านิดเดียวก็ยอมแล้ว สั่งให้ทำท่านู่นนี่เต็มไปหมด พวกเรามีความสุขกันม๊ากมากกกกก”
“หรอแบคฮยอนหรอ เมื่อวันก่อนที่แกไม่มาน่ะ ฉันได้สอนการบ้านเค้าด้วยนะ สอนแบบแขนชิดติดไหล่เลยแหละ หัวนี่ชนกันจนเหาเดินข้ามกันได้เลยนะ” โดนตอกกลับมาแบบรู้สึกว่าของตัวเองด้วยลงไปเลย ใกล้ชิดกันขนาดนั้นเลยหรอวะ ไม่ได้การละ ต้องหาทางใกล้ชิดชานยอลให้มากกว่านี้!
“เราได้สบตากันผ่านกล้องด้วยนะ”
“แต่ฉันได้สบตาตรงๆ ใกล้ๆ ไม่มีอะไรกั้น”
เหยดดดดดดดดด ยอมไม่ด๊ายยยยยยยยย!
“ฉันได้...”
“เราไปกินข้าวกันต่อด้วยไอติม”
“ฉัน...”
“และตอนกลับบ้านชานยอลก็ไปส่งฉันที่บ้าน”
“...” หุบปากแบบพูดไม่ทัน ถ้ามันจะล้ำลึกกันไปขนาดนั้น ทำไมไปเร็วกันจังวะ นี่กูยังจีบไม่ถึงไหนเลยเนี่ยยย
“และวันนี้ฉันจะไปบ้านเขา”
“ห๊า!!!”
HEY, My Boyfriend!
และแล้วบทบาทนักสืบและคนสะกดลอยตามที่เข้าสู่แบคฮยอนอีกครั้ง ตอนนี้เขากำลังหลบอยู่หลังพุ่มไม้ใกล้ๆรั้วบ้านของชานยอล แทบอยากจะอ้วกเรียงตามทางที่เดินตาม คุยกันหนุงหนิง เดี๋ยวหยอกกันบ้างแหละ แกล้งกันบ้างแหละ โอ้ยยยย โลกนี้มีแค่พวกแกสองคนรึไง แล้วยังตอนนี้อีก เข้าไปกันนานแล้วไม่เห็นออกมาสักที ทำอะไรกันอยู่วะ หรือว่า...
“เฮ้ยไม่ได้นะ ยังเด็กกันอยู่เลย ห้ามจุ๊กกรู๊กันนะเว้ย” ยิ่งพูดยิ่งพะวง แบคฮยอนเริ่มอยู่ไม่สุข หลบไม่อยู่ ชะเง้อหน้ามองลอดเข้าไปทางหน้าบ้านข้างบ้าน เห็นคนที่น่าจะเป็นพ่อแม่ของชานยอลอยู่ในบ้านด้วยก็ค่อยโล่งใจ ผู้ใหญ่อยู่คงไม่กล้าทำอะไรกันแน่ มองต่อก็เห็นชานยอลจูงมือคยองซูมานั่งที่โซฟาข้างหน้าต่าง
“ไม่กลับสักทีวะ” ชะเง้อจนปวดคอแต่ก็ยังทำอยู่ เข้าจะไม่พลาดสักช็อต อยากรู้จริงๆว่าทำอะไรกันบ้าง แล้วคยองซูทำยังไงชานยอลถึงได้มีแนวโน้มจะชอบมากกว่าเขา
เกิดมาไม่เคยเห็นคยองซูเรียบร้อยได้เท่านี้เลย อยากจะเดินไปตีแสกหน้าว่าเลิกแอ๊บได้ป่ะ เห็นแล้วหมั่นไส้!
ดูไปดูมาก็เริ่มเบื่อ พอเบื่อก็เริ่มง่วง พวกมันไม่เห็นจะทำอะไรกันเลยนอกจากนั่งดูทีวี กินขนม แล้วก็คุยกัน มีเรื่องให้คุยอะไรนักหนาก็ไม่รู้ จนแล้วจนรอดก็ทนไม่ไหว หาที่นั่งแถวพุ่มไม้แล้วนอนซะเลย ยังไงพอมันออกมาก็มีเสียงเองแหละ ค่อยซุ่มดูต่ออีกที หลับดีกว่า...
...
...
...
“ให้พ่อฉันไปส่งเถอะ”
หือ
“ไม่เป็นไร เราเกรงใจพ่อชานยอล”
ออกมากันแล้วหรอวะ
“มันดึกแล้ว อย่าดื้อ พ่อฉันเตรียมเอารถออกแล้ว”
ดึกแล้วหรอวะ ไหนดูดิ๊ ฮะเฮ้ย สี่ทุ่ม คุณพระ พวกมันทำอะไรกันถึงสี่ทุ่ม แล้วกูนอนอะไรถึงสี่ทุ่ม!
“ก็ได้ ไม่ดื้อก็ได้ งั้นวันนี้ ฝันดีนะ”
“อื้ม ฝันดีเหมือนกัน” แล้วเสียงเครื่องยนต์ก็ดังขึ้น ชานยอลส่งคยองซูขึ้นรถแล้วก็ปิดประตูบ้าน เป็นคราวของแบคฮยอนที่ต้องแหกขี้ตาแล้วกลับบ้านบ้าง อย่างน้อยก็ได้รู้ว่าบ้านชานยอลอยู่ไหน ถือว่าปฏิบัติการครั้งนี้สำเร็จ ได้ข้อมูลอันน้อยนิดเพิ่มขึ้น
ใช้เวลาไม่นานก็ระเห็จออกจากรั้วบ้านชานยอลที่เคยเป็นที่พักพิงให้หลายชั่วโมง เดินมาต่อรถที่ปากซอย และเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างออก
ติ๊ดดดดดดดด
“ม๊า! ลืมโทรบอกม๊านี่หว่า เอาไงดีๆๆ” เป็นบ้าเต้นอยู่หน้าป้ายรถเมย์ โดนด่าแน่ๆ กลับบ้านดึกแล้วยังไม่โทรบอก โอ้ยยยย
“ฮาหยอวม๊าสุดสวยของน้องแบค”
“ไม่ต้องมาพูดหวาน รู้ตัวมั้ยว่าทำอะไรผิด”
“รู้จิม๊าสุดสวย เค้าขอโทษนะ เค้ามาทำงานบ้านจุนมยอนแล้วลืมโทรบอกอะ เนี่ยๆ กำลังกลับ อีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ม๊าได้เห็นใบหน้าหล่อๆของเค้าแน่”
“ให้มันจริงเถอะ ถ้าโกหกล่ะน่าดู รีบกลับ วันนี้ม๊าไม่ได้ว่าเราม๊านอนไม่หลับ!”
แหงะ พูดเสร็จก็ตัดสายทิ้ง แม้จะไม่อยากโดนด่าโดยบุพการีแต่ก็ต้องรีบกลับ ไม่งั้นได้โดนบ่นยาวถึงเช้าแน่
ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงแบคฮยอนก็ได้ฤกษ์นั่งปุลงบนเก้าอี้พลาสติกสีเขียวและนั่งฟังผู้เป็นใหญ่ในบ้านกล่าวสุนทรพจน์เป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงถ้วน แถมด้วยกันหยิกแขนเมื่อเห็นเขาเอามือขึ้นมาโบกหูตัวเองเพื่อผ่อนคลายที่ถูกใช้งานมาอย่างหนัก
รีบวิ่งขึ้นห้องก่อนจะโดนดอกที่สอง แก้ผ้าอาบน้ำแล้วแต่งตัวเป็นชุดนอน จัดการเปิดคอมพิวเตอร์ นั่งมองเวลาอีกไม่กี่นาทีก็เที่ยงคืนแล้ว หาอะไรเล่นฆ่าเวลาจวบจนเที่ยงคืนพอดีเป๊ะ ก็กดเข้าเฟสบุ๊ค เข้าแชทเฟสเข้าคนที่รอมาทั้งวัน
Baekhyun : เฮลโล่
ChanChan : อ่า
Baekhyun : ทำอะไรอยู่หรอ
ChanChan : เล่นคอม
Baekhyun : หมายถึงอย่างอื่นดิ
ChanChan : กำลังดูรูป
Baekhyun : รูปอะไรหรอ ใช่รูปฉันป่ะ อิอิอิ
ChanChan : หลงตัวเอง
Baekhyun : หลงชานยอลด้วย
Seen 12.04 AM
Baekhyun : เงียบทำไม
ChanChan : นี่ ชอบฉันจริงๆหรอ
Baekhyun : ชอบสิ ไม่ชอบก็ไม่จีบหรอก ถามทำไม
ChanChan : ไม่มีอะไร ไม่นอนรึไง
Baekhyun : รอชานยอลนอกก่อน
ChanChan : งั้นฉันนอนล่ะ
Baekhyun : ฝันดีนะชานยอล
ChanChan : อือ
Baekhyun : บอกฝันดีก่อนสิ
ChanChan : นอนแหละ
Baekhyun : เฮ้ย บอกฝันดีก่อน
ChanChan : เออๆ ฝันดี
Baekhyun : ชื่นใจ ไปนอนนะ บายยยย
“ทีกับคยองซูล่ะพูดง่ายจัง ฝันดีเนี่ย” ปิดคอมพิวเตอร์แล้วเดินไปปิดไฟ สะบัดหัวทิ้งความคิดแย่ๆออกไปแล้วหลับตา ไม่นานก็ผล็อตหลับไป
ในขณะที่อีกฟากของคู่สนทนาเมื่อครู่ไม่ได้ไปนอนอย่างที่พิมพ์ส่งไป ชานยอลกดตั้งออฟไลน์ในส่วนของแชท แล้วเปิดโปรแกรมรูปขึ้นมาแทน เปิดโฟลเดอร์รูปจากล้องของเขาขึ้นมา โหลดไฟล์จากเมมโมรี่เข้าเครื่อง ส่วนใหญ่รูปในกล้องจะเป็นภาพวิวทิวทัศน์เสียส่วนใหญ่ มือหนาคลิกเมาส์เข้าไปที่รูปของแบคฮยอน ใบหน้าใสยิ้มใส่กล้องกับการแอ็คท่าที่ดูแปลกประหลาด เผลอยิ้มใส่รูปแบบไม่รู้ตัว กี่ภาพที่มีคนตัวเล็กอยู่ทำให้รอยยิ้มมันกวางขึ้นเรื่อยๆ พอกดแต่จนภาพกลับไปวนตั้งแต่แรกใหม่ก็รู้สึกขัดใจเล็กน้อย กำลังเพลินเลย รูปมันคงน้อยไป รู้แบบนี้ถ่ายมาเยอะๆก็คงดี...
“เพราะง่วงแน่ๆ” ขยี้หัวตัวเองกับความคิดแปลกๆ เขาจะอยากถ่ายรูปแบคฮยอนเยอะๆไปทำไมกัน ตอนนี้เราชอบใครอยู่ก็รู้ตัวแล้วไม่ใช่หรอ
“งั้นนอนเลย เลิกคิดแล้วนอน!”
HEY, My Boyfriend!
“โห บ้านน่ารักจัง” แบคฮยอนบอกเมื่อก้าวเข้ามาในบ้านได้แค่ก้าวเดียว จากที่เห็นลางๆตอนหลบอยู่หลังรั้วก็ว่าสวยแล้ว ได้เขามาจริงๆก็สวยใช่เล่น เฟอร์นิเจอร์เข้าเซตกันหมด ไม่มีอันไหนแตกแยกออกมาเลย วอลเปเปอร์ก็ดูธรรมชาติและสดชื่นมากๆ
“เว่อร์ๆ” ชานยอลต้องดันคนที่มัวแต่ยืนมองบ้านเขาให้เข้าไปอีกแล้วก็พาตัวเองเข้าบ้านได้สำเร็จ วันนี้อยู่ดีๆแบคฮยอนก็บอกว่าอยากมาบ้านของเขา เจ้าตัวก็ใช้วิธีบังคับแบบเดิมๆที่ชอบใช้จนเขายอมตอบรับไป ไม่รู้จะดีใจอะไรนักหนาที่จะได้มาบ้านเขา ระหว่างทางก็ยิ้มไม่หุบ พอถามก็บอกว่าตื่นเต้น
“อ้าวชานยอล พาใครมาบ้านน่ะนั่น” คุณนายปาร์คเดินลงมาจากชั้นบน ยิ้มต้อนรับคนที่คิดว่าจะเป็นเพื่อนของลูกชายที่ยืนแข็งๆอยู่กลางบ้าน
“นี่แบคฮยอนครับ แบคฮยอนนั่นแม่ฉัน”
“สวัสดีครับคุณน้า” ก้มหัวทักทายอย่างสุภาพ แบคฮยอนโค้ง 90 องศาจนผู้ใหญ่หัวเราะให้กับท่าทางนอบน้อม
“ระวังปวดหลังนะจ๊ะ”
“ไม่ปวดหรอกครับ ผมออกกำลังกายหลังบ่อยๆ” และเป็นอีกครั้งที่หล่อนหัวเราะออกมา หญิงวัยกลางคนเดินมาตรงหน้าลูกชายตัวเองก่อนจะกระซิบบอก
“แบคฮยอนที่น่ารักดีนะ แม่ชอบ”
“แม่พูดอะไรเนี่ย” ชานยอลรีบเอาตัวบังไม่ให้แบคฮอยนได้ยินสิ่งที่แม่เขาพูด ขืนได้ยินคงกระโดดโลดเต้นเป็นลิงแน่ ซึ่งคนตัวเล็กก็เอียงคองงๆ พยายามจะเบี่ยงตัวให้เห็นหน้าคุณแม่ของชานยอลแต่เจ้าตัวก็ดันขยับบังเสียทุกทาง
“บังทำไม จะคุยกันคุณน้า”
“แม่จะเข้าครัวแล้วใช่ป่ะ งั้นผมไปดูทีวีก่อนนะ” แล้วชานยอลก็ลากแบคฮยอนออกจากบริเวณนั้น ผู้หญิงคนเดียวในบ้านได้แต่มองแล้วส่ายหัวให้กับเจ้าลูกชายตัวดีที่เรื่องแค่นี้ก็ต้องทำเป็นปิดบัง
“แม่นายน่ารักดีนะ สวยด้วย” แบคฮยอนนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่กลางบ้าน มองชานยอลที่เปิดทีวีอยู่
“ลูกชายเลยหล่อไง”
“...”
“เป็นไร” ถามเมื่อเห็นว่าอีกคนมองหน้าเขาแปลกๆ แถมยังเงียบใส่อีก
“เมื่อกี้นายชม...ตัวเอง”
“ละแล้วไงเล่า” อยู่ๆก็เขินขึ้นมาซะงั้น เขาก็ลืมตัวไป ปกติไม่ค่อยพูดแบบนี้กับคนอื่นเท่าไร ส่วนใหญ่จะพูดล้อเล่นกับคนในครอบครัว
“เพิ่งรู้ว่านายก็หลงตัวเองเหมือนกัน”
“หยุดยิ้มเลย ห้ามยิ้ม”
“คิก”
“ห้ามหัวเราะด้วย” เริ่มทำตัวไม่ถูก ยิ่งโดนหัวเราะใส่ก็ยิ่งเขิน ชานยอลชี้นิวใส่แบคฮยอนที่ยังทำหน้าเหมือนกลั้นขำ ทำหน้าดุใส่แต่เหมือนแบคฮยอนจะไม่สะทดสะท้านเท่าไร กลับหัวเราะดังขึ้นไปอีก
“ชานยอลชมว่าตัวเองหล่อ”
“นี่”
“จะเป็นไรไปเล่า ก็หล่อจริงๆนี่ เลิกทำหน้าแบบนั้นได้แล้ว” แบคฮยอนพูดไปยิ้มไป แล้วก็โดนหมอนใบเล็กปาใส่หน้า
“หยุดยิ้มแล้วดูทีวีไปเลย”
“อะๆ เลิกยิ้มแล้ว” เห็นแบคฮยอนหุบยิ้มตามที่พูดก็นั่งลงกับโซฟาอีกฝั่ง โดยไม่เห็นว่าแบคฮยอนแอบยิ้มใต้หมอน
“แบคฮยอนอยู่ทานข้าวเย็นก่อนนะลูก” เสียงคุณน้าดังออกมาจากทางห้องครัว ซึ่งแน่นอนว่าแบคฮยอนต้องตอบรับไปอย่างแข็งขัน
“ขอบคุณมากนะครับคุณน้า”
“อยากเห็นห้องนอนนายอะ”
“ไม่เอา ยังไม่เก็บของ มันรก” ตอบแบบกอดอกตามองทีวี ไม่สนใจคู่สนทนาที่นั่งตะแคงข้างมองชานยอลอยู่
“แล้ว...คยองซูเคยมาบ้านนายรึยัง”
“เคยมาแล้ว”
“แล้วเคยขึ้นห้องนายป่ะ”
“ไม่อะ”
“อ่อ” ชะงักมองคนถามที่พยักหน้าแบบปกติ ไม่มีอาการอะไรเลยจนน่าสงสัย
“ทำไม”
“เปล๊า ถามไปงั้นแหละ แล้วกินข้าวเสร็จนายจะไปส่งฉันป่ะ”
“ให้พ่อไปส่ง กินเสร็จก็มืดแล้ว นายทำความลำบากให้พ่อแม่ฉันจริงๆ”
“ถามรึยังว่าเค้าลำบากรึเปล่า แม่นายเป็นคนชวนฉันกินข้าวเองนะ แล้วฉันจะมารบกวนบ้านนายบ่อยๆเลยคอยดู”
ไม่นานพ่อของชานยอลก็กลับมาถึงบ้าน ตอนแรกก็แอบกลัวนิดหน่อยแต่กลับกลายเป็นว่าพ่อของชานยอลเป็นคนใจดีมาก แถมตลกอีกด้วย ได้กินข้าวกัน 4 คน เป็นอะไรที่มีความสุขม๊ากกกก แม้ชานยอลจะชอบทำหน้าดุใส่ก็เถอะ แต่พ่อกับแม่นี่ใจดีเท่าโลกเลย ไม่อึดอัดเลยสักนิด
พอกินข้าวกันเสร็จเรียบร้อยแบคฮยอนก็เข้าไปช่วยชานยอลล้างจาน บ้านนี้ลูกชายได้ล้างจานทุกครั้งหลังกินข้าว ว่าจะเข้าไปช่วยชานยอลก็ออกปากไล่ให้กลับบ้านเพราะมันดึกแล้ว เรียนพ่อตัวเองให้ไปส่งเรียบร้อย
ดึกตรงไหน แค่ทุ่มกว่าเอง ทีกับคยองซูนี่อยู่กันถึงสี่ทุ่ม สองมาตรฐานสุดๆ แต่ไม่เป็นไร ยังไงเขาก็ไม่ยอมแพ้หรอก...คอยดู!
___ ___ ___ ___ ___ ___ ___ ___ ___ ___
เม้นไม่เยอะเลย น้อยใจ เศร้า หดหู่ เสียใจ น้ำตาจะไหลขอปัดมาสคาร่านะคะ
#ฟิคทะเลาะ
ความคิดเห็น