คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : BLACK SHADOW : 01
01
“คุณหนูคะ ตื่นเถอะค่ะ”
“ไม่”
“คุณหนูคะ คุณพ่อรออยู่นะคะ”
“ก็บอกว่าไม่ไง!” หมอนใบใหญ่ลอยคว้างมาตกที่ข้างตัวคนใช้เก่าแก่ของบ้าน เธอถอนหายใจปลง ถ้าคุณผู้หญิงไม่อยู่บ้าน ก็ไม่มีทางที่คุณหนูจะลงไปรับประทานอาหารของนายท่านเลย
“ดิฉันทำของโปรดให้คุณหนูด้วยนะคะ”
“ออกไปให้พ้น ฉันรำคาญ!”
เพล้ง!
แจกันสีขาวนวลเขวี้ยงไปกระทบประตูจนแตกละเอียด ใบหน้าฉายแววไม่พอใจที่ยังจะเซ้าซี้เขาอยู่จนน่ารำคาญ
“เดี๋ยวดิฉันให้คนมาเก็บกวาดและนำอาหารมาให้นะคะ”
หญิงวัยกลางคนก้มหัวทีหนึ่งแล้วเดินออกไป ซักพักก็มีคนใช้มาเก็บกวาดเศษแจกันที่เกลื่อนห้องจนสะอาดโดยที่มีคุณหนูเจ้าอารมณ์ของบ้านนั่งจ้องไม่วางตา
“คนใช้ใหม่หรอ”
“ค่ะคุณหนู” หญิงสาวที่อายุราวๆยี่สิบกว่าตอบอย่างนอบน้อม
“รอยที่คอคืออะไร”
“เอ่อ...คือ...” รีบตะครุบคอเสื้อทันทีที่โดนถามแบบนั้น ท่าทางลุกลี้ลุกลนอย่างเห็นได้ชัดเรียกเสียงหัวเราะหึในลำคอร่างบางได้เป็นอย่างดี
“มาใหม่ก็โดนแล้วหรอ สมยอมหรือขัดขืนล่ะ” พูดด้วยสีหน้าสมเพส แค่แม่ไม่อยู่ก็ล่อพวกอีตัวเข้ามาแล้ว เลวจริงๆนะ...
“ไม่ใช่นะคะ คือคุณท่าน...คือดิฉัน...”
“สมยอมสินะ เก่งนี่ หาทางไต่เต้าได้ดี”
“เปล่านะคะคุณหนู...”
“ไม่ต้องพูดแล้ว ฉันเข้าใจ ออกไปเถอะ” เธอขมวดคิ้วสงสัย จากที่คนงานในบ้านเล่ามา คุณหนูคนนี้ร้ายกาจมากไม่ใช่หรอ พอมาเจอเข้าจริงกลับใจดีกว่าที่คาดไว้ แม้จะปากจัดไปบ้างก็เถอะ
“ค่ะคุณหนู”
“เดี๋ยว มานี่ก่อน”
เธอจำยอมต้องเดินกลับมาแล้วนั่งลงที่ปลายเตียงของเจ้าของห้อง ก้มหน้าก้มตาซ่อนความหวาดกลัวไว้
แบคฮยอนหยิบดอกไม้ที่วางอยู่ในห่อขยะออกมาก่อนจะยื่นให้คนตรงหน้า อีกฝ่ายมองมันด้วยความสงสัยแล้วก็ต้องตกใจเมื่อได้ยินคำสั่งจากปากคุณหนูคนนี้
“กิน”
“เอ่อ คุณหนูคะ คือมัน...”
“กิน”
“มันกินไม่ได้นะคะ”
“จะให้ฉันยัดหรือเธอจะกินเอง”
“คะ ค่ะ” ดอกไม้สีเหลืองสดที่หักและน่าเกลียดอยู่ในมือเธอแล้ว กลิ่นไม่น่าชมและอีกหลายอย่างที่ทำอย่างไรก็กินไม่ลง แต่สายตากดดันกึ่งบังคับทำให้เธอต้องฝืนกัดมันเข้าไป เพิ่งเข้ามาทำงานได้ไม่นานยังไม่อยากจะหางานใหม่หรอกนะ
“บอกให้กินไง กินแบบนี้” มือบางจิกผมคนใช้ให้เงยหน้ารับเศษดอกไม้เข้าปากก่อนจะยัดมันลงไปทั้งแบบนั้นจนหญิงสาวไอโขลกแขลกแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมรับชะตากรรมที่คุณหนูของบ้านเป็นคนยัดเยียดให้
รสชาติที่ไม่ต้องบอกคงรู้ว่าแย่ขนาดไหน น้ำยาที่ฉีดเอาไว้ให้ดอกไม้สดชวนให้คายออกมา เธอกลืนมันลงคอพร้อมอาการที่จะอาเจียนอยู่รอมร่อ เงยหน้ามองเจ้านายที่มีสีหน้าสะใจเต็มประดา
“คนสกปรกอย่างแกต้องกินของสกปรกแบบนี้แหละถึงจะเหมาะสม คนมันมีเมียอยู่แล้วก็ยังหน้าด้านเอาตัวเข้าแลก ไม่มีสมองคิดสินะ อย่างว่าแหละ คนชั้นต่ำแบบพวกแกจะไปมีหัวคิดดีๆกับเค้าได้ยังไง”
ฝ่ามือกำแน่นที่โดนดูถูกเหยียดหยามอย่างกับไม่ใช่คน แต่เธอทำอะไรไม่ได้เพราะยังไงเสียบ้านหลังนี้เธอก็เป็นได้แค่คนใช้ และอีกคนคือเจ้านาย
“เก็บมันไปทิ้ง อย่าให้เลอะห้องฉันแล้วออกไปซะ”
“ค่ะคุณหนู” เธอเก็บกวาดอย่างรวดเร็วเพราะทนไม่ไหวกับรสชาติแย่ๆของสิ่งที่เพิ่งกินเข้าไป ลุกขึ้นเดิมก้มหน้าไปทางประตู
“ออกไปนี่หมายถึงออกไปจากบ้านหลังนี้และอย่าให้ฉันเห็นแกอีก เข้าใจมั้ย!”
◣ BLACK SHADOW ◢
เสียงเพลงดังกระหึ่มอยู่ในสถานที่กลางคืนที่มีชื่อเสียงที่สุดในระแวกนี้ แสงไฟสีแดงหม่นๆสาดส่องไปทั่วให้ดูครึ้ม ลูกคนรวยมากหน้าหลายตาต่างพากับวาดลวดลายอย่าไม่ยอมแพ้ ขวดเหล้าชั้นดีวางเกลื่อนทุกโต๊ะที่มีคนนั่งบ้างไม่นั่งบ้าง
ดวงตาสวยกรีดอายเลนเนอร์กรอกไปมาอย่างเบื่อๆ อยากจะออกไปเดินเล่นก็ไม่ได้ ต้องมาติดแหง็กเป็นนักโทษอยู่แบบนี้
หันมองบุคคลที่ผู้เป็นพ่อกำชับแน่นหนาให้มาคุมไม่ให้เขาออกนอกลู่นอกทาง จะอะไรกันนักหนา คนนะไม่ใช่เพชรราคาร้อยล้านที่ต้องมีคนมาคุมขนาดนี้
“มองพี่แบบนั้นหมายความว่าไงครับ” คงจะส่งสายตาจิกกัดมากเกินไปจนคนถูกจ้องรู้ตัว ร่างบางสะบัดหน้าหนีอย่างไม่สบอารมณ์ ได้ออกมาเที่ยวทั้งทีกลับต้องอยู่เฉยๆ สู้เปิดเพลงอยู่บ้านแล้วเต้นไม่ดีกว่าหรอ
“...”
“แบคฮยอน...”
“พี่มินโฮ ไม่จำเป็นต้องเฝ้าผมตลอดหรอกนะครับ” เอ่ยปากบอกแฟนตัวเองที่ดูจะเข้ากับพ่อของเขาได้ดีเกินไป
“ไม่ได้หรอกครับ พ่อเราสั่งไว้ให้พี่ดูแลเราดีๆ”
“พ่อก็พูดไปแบบนั้นแหละ ไม่เห็นต้องใส่ใจเลย” บอกอย่างเหนื่อยหน่าย
พ่อที่เอาแต่ทำงานไม่เคยสนใจลูกว่าเป็นอย่างไร ดีหรือเลว ไม่เคยใส่ใจว่าลูกต้องการอะไร พอเงยหน้าได้ก็ออกคำสั่งอย่างเดียว ตั้งแต่จำความได้มีเพียงแม่คนเดียวที่เลี้ยงดูเขาด้วยความรัก ไม่มีแม้แต่เงาของพ่อที่ปรากฏในชีวิตเด็กชายคนนี้ ความทรงจำในวัยเด็กคือภาพของพ่อที่ก้มหน้าทำงานจนไม่รู้ว่ามีลูกชายกำลังนั่งรอจะคุยเรื่องจบการศึกษาด้วยคะแนนอันดับหนึ่งตั้งแต่เช้าจรดค่ำ พอรู้ว่ามีเขาอยู่ในห้องก็ไล่กลับห้องไปเสีย
แล้วแบบนี้จะไปสนใจคนอย่างนั้นทำไมกัน...
“แต่พี่เป็นแฟนเรานะ”
“งั้นเราเลิกกันดีมั้ยครับ ผมคงจะมีความสุขกว่านี้” ลุกขึ้นเดินหนีอดีตแฟนหมาดๆมาให้ไกลจากบริเวณนั้น อยู่ไปก็รกหูรกตาน่าหงุดหงิด ในเมื่อไม่มีแฟนแล้วก็ไม่มีใครสามารถขีดเส้นจำกัดเขาได้อีกแล้ว
โทรศัพท์เครื่องหรูถูกยกขึ้นมาใช้งาน นิ้วเรียวไล่ไปตามอักษรและกดลงไปเมื่อได้ชื่อที่ต้องการ รอเพียงไม่นานปลายสายก็รับสาย
“คยองซู มาหาฉันหน่อยสิ”
/ไม่ได้หรอก กำลังเก็บของ/
“ไปไหน”
/มีเรื่องที่เยอรมัน ต้องไปเคลียร์/
“กี่วัน” ถามกลับอย่างไม่สบอารมณ์ ว่าจะให้มานั่งเป็นเพื่อน อีกฝ่ายกลับมีภารกิจด่วนเสียอย่างนั้น อะไรมันจะน่าเบื่อขนาดนี้
/เป็นเดือน ถ้าเหงามากก็ให้พี่มินโฮมาแก้เหงาสิ/
“เลิกกันแล้ว”
/ตั้งแต่ตอนไหน ไม่เห็นเล่าให้ฟังเลย/
“เมื่อกี๊”
/อีกแล้วหรอ แค่นี้ก่อนนะ อีกครึ่งชั่วโมงก็ขึ้นเครื่องแล้ว/
“อือ โชคดี” เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงอย่างหน่าย กวาดสายตาไปมองบรรดาผู้คนที่สนใจอยู่ตรงเวทีแล้วเมินหน้าหนี
“สวัสดีครับ มาคนเดียวหรอครับ”
“เห็นว่ามากี่คนล่ะ” มองเสี้ยวหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่ใส่ใจ ก็แค่พวกเที่ยวกลางคืนที่หาเหยื่อไม่เลือกหน้า
“โอ้ว ดุซะด้วย แบบนี้ค่อยมาสน”
“คิดว่าอยากจะสนทนาด้วยมั้ย ดูสารรูปตัวเองนิดนึง พวกสวะ”
“อ้าวนาย มันจะมากไปแล้วนะ” เสียงตบโต๊ะดังปังของคนที่มาใหม่ แบคฮยอนเหลือบตามองอย่างเหยียดๆ ไร้มารยาท!
“คุณครับ ช่วยไล่เค้าไปหน่อย ผมเกะกะลูกตา” บอกคนในโต๊ะก่อนจะหันมองชายหนุ่มคนนั้นอีกรอบแล้วส่งรอยยิ้มเย้ยหยันให้
“ระวังตัวไว้เถอะคนสวย”
◣ BLACK SHADOW ◢
พวงกุญแจรถยนต์ยี่ห้อหรูสวมอยู่ในนิ้วเรียวของร่างเล็กที่เดินผิวปากอย่างอารมณ์ดี แต่ก็ต้องขมวดคิ้วสงสัยเมื่อพบกลุ่มคนจำนวนหนึ่งยืนล้อมรถคันสีขาวของตัวเอง
“ถอย ฉันจะขึ้นรถ” เอ่ยอย่างไม่มองหน้าบุคคลที่ยืนบังประตูรถแม้แต่น้อย เพียงแต่คนนั้นกลับไม่ถอยดังที่ใจต้องการ เงยหน้าจะต่อว่าตามนิสัยก็พบกับผู้ชายที่มองเขาด้วยสายตาขุ่นเคือง
“มีปัญหาอะไร”
“แหมคนสวย แค่นี้ก็จำกันไม่ได้หรอครับ” พอนึกหน้าดีๆก็พบว่าเป็นนายคนที่เขาว่าไปตอนนั้นนั่นเอง กรอกตาไปมาแล้วเค้นหัวเราะไปให้
“อ๋อ พวกสวะสังคมนี่เอง อยากได้อะไร เงินหรอ เท่าไรดีล่ะ” กระเป๋าตังถูกปัดกระเด็นตกไปที่พื้นก่อนที่จะมีใครซักคนในกลุ่มหยิบมันไป แบคฮยอนตวัดตามองคนที่กล้ามาทำแบบนี้กับเขา
“กูเอาแน่เงินน่ะ ส่วนอีกอย่างที่กูจะเอาก็คือมึง เฮ้ยจับมันไว้ กูแม่งอยากล่อพวกคนรวยไฮโซจะตายห่าละ”
แขนเรียวถูกกระชากไปติดตัวรถโดยชายร่างใหญ่สองคน แบคฮยอนออกแรงดิ้นเท่าไรก็ไม่สะทกสะท้านคนตัวใหญ่กว่าได้เลย ยกขาขึ้นถีบคนมาก้าวเท้าเข้าหาอย่างแรงจนเซถลา ผู้ชายคนนั้นเข้ามาบีบสันกรามร่างเล็กจนเจ็บไปทั้งหน้า แต่ไม่วายส่งสายตาท้าทายกลับไป พ่นน้ำลายใส่ไปเต็มหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่เกรงกลัว
“อย่าเอามือมาจับหน้ากู ขยะแขยง!”
“รังเกียจกูมากใช่มั้ย ได้” ไม่มีโอกาสได้ร้องโวยวายต่อ เรียวปากบางก็ถูกบดเบียดอย่างรุนแรง ปิดกั้นปากแน่นไม่ให้อีกฝ่ายได้เข้ามา แรงบีบมากขึ้นจนปวดไปหมดแต่เขาก็ไม่ยอมเปิดปากแน่นอน สัมผัสน่ารังเกียจยังคงลุกลามไม่หยุดหย่อน
“ดื้อด้านนักนะมึง”
เพี๊ยะ!
แบคฮยอนหันหน้าไปตามแรงตบ เจ็บจนชาไปทั้งหน้าด้วยแรงโทสะของอีกฝ่าย ไม่ต้องมองก็รู้ว่าตอนนี้มันคงแดงเถือกเป็นรอยมือใหญ่ๆบนแก้มเขาแน่ๆ
“หึ ทำไมไม่พูดล่ะมึง” ต้องหันหน้าไปเผชิญกันอีกรอบด้วยน้ำมือของมันที่จับคางเขากระชากให้หันกลับมา
“มึงไม่ตายดีแน่”
“งั้นก่อนตายกูจะเอามึงก่อนแล้วกัน คงจะมันส์กว่าพวกข้างในล่ะมั้ง”
“คงไม่ง่ายแบบนั้นมั้ง”
แบคฮยอนมองเจ้าของเสียงที่อยู่ไกลหลายเมตร ผู้ชายที่หน้าตาจัดได้ว่าดูดีพอสมควรเดินมาพร้อมรอยยิ้มมั่นใจ มือล้วงกระเป๋าอย่างสบายอารมณ์
“มึงเป็นใคร”
“เอาเป็นว่าผมเป็นคนที่สั่งให้พวกคุณหยุดการกระทำแบบนั้นได้ ปล่อยเค้าซะ” และได้ผลเพราะคนเหล่านี้ยอมปล่อยมือจากแบคฮยอนให้ยืนพิงรถด้วยเรี่ยวแรงอันน้อยนิด และเปลี่ยนเป้าหมายเป็นชายร่างสูงโปร่งคนนั้นแทน
“ใครล่ะ ใหญ่แค่ไหน” ก้าวได้เพียงไม่กี่ก้าวก็ต้องชะงักเมื่อมีชายอีกนับสิบที่รายล้อมพวกเขาอยู่
“เอาพวกมันให้น่วม ส่วนคนตรงกลาง เอาให้ตาย”
สิ้นเสียงประกาศนั้นก็เกิดการตะลุมบอลขึ้น แบคฮยอนรีบเดินหนีออกไปให้ไกลด้วยกลัวจะโดนลูกหลงกับการปะทะที่ดูน่ากลัวเกินไป อีกเหตุผลคือสายตาของชายคนที่เป็นหัวหน้าที่มองมายังเขาก็ดูน่ากลัวมาก คล้ายกับจะฆ่าเขาให้ตาย เพียงแต่ไม่กี่วินาทีต่อมาเขาก็โดนรวบเข้าไปอยู่ในวงแขนแกร่งที่พาเดินออกมายังบริเวณหน้าผับ
ร่างบางพยายามขัดขืนแต่เหมือนจะกลายเป็นการเพิ่มแรงบีบรัดเข้าไปอีก
“ปล่อยได้แล้ว”
“น่าจะขอบคุณผมสักคำนะครับ”
“ไม่ได้ขอให้ช่วย”
“เหอะ ปากแบบนี้ไงถึงโดนพวกนั้นทำร้าย”
“กรุณาอย่ามาว่าผมแบบนี้ เราไม่รู้จักกัน และผมก็ไม่อยากรู้จักคุณ” กวักมือเรียกรถแท็กซี่ที่ขับผ่านแล้วฉวยขึ้นรถโดยไม่ได้มองคนที่ช่วยเหลือเลยซักนิด
“เดี๋ยวก็ได้รู้จัก...” รอยยิ้มร้ายกาจปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลา เจ้าของร่างสูงสง่าเดินกลับเข้าไปในลานจอดรถที่กำลังเป็นสนามรบขนาดย่อมด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง มองร่างไร้ชีวิตของคนที่บังอาจมายุ่งย่ามกับนักโทษคนใหม่ของเขา...
บยอนแบคฮยอน...
100%
ความคิดเห็น